Tasman Peninsula: De ongelofelijk mooie Three Capes Track en de ruige geschiedenis van Port Arthur

Op maandag 2 april gaan we naar de Tasman Peninsula. Een schiereiland in het zuidoosten van Tasmanië dat slechts met een stukje land van honderd meter aan het  hoofdeiland vast zit bij Eaglehawk Neck. Ideaal voor een een gevangenis dus, omdat ontsnappen dus heel erg moeilijk wordt: een natuurlijke strafinrichting! De Tasman Peninsula is bekend om haar brute geschiedenis in Port Arthur en om het Tasman National Park waar mooie stranden, dikke bossen en zeekliffen van 300 meter hoog zijn te bewonderen. Na een uurtje rijden vanaf Campania komen we aan bij de Eaglehawk Neck. In het verleden, ten tijde van het verschepen van alle veroordelen vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Australië, was deze plek erg belangrijk, omdat men slechts 100 meter hoefde te bewaken. Op dit stukje land was de beruchte "dogline", waar gevaarlijke honden in een lijn vastgeketend waren om ontsnappen onmogelijk te maken. Om zwemmen te ontmoedigen, werden geruchten verspreid dat er haaien in het water rondom het schiereiland zaten.

Bij de Eaglehawk Neck zijn ook hele bijzondere door natuur gevormde bezienswaardigheden te zien. De eerste die we bewonderen is zijn de Tessellated Pavement vlak voor de Eaglehawk Neck. Zoals de naam al zegt lijkt het op een betegeld wegdek, maar het is toch echt door de natuur gevormd. Na dit fenomeen te hebben bewonderd, rijden we verder naar de Blowhole. Door de rustige kalme dag is hier vandaag niks is te zien. Nog geen kilometer verderop zijn de Tasman Arch en Devils Kitchen. Die eerste is een natuurlijk gevormde brug inlands en die tweede een 60 meter diepe split in het land waar het water wild inslaat. Door erosie zijn de twee nu met elkaar verbonden. Het is mooi om te zien, maar een beetje druk en toeristisch.

Dan rijden we naar Port Arthur om informatie te krijgen over The Three Capes Track. Dit is een wandeling van 46 kilometer, waar je vanaf Port Arthur met een boot langs Cape Raoul gaat, wordt gedropt aan de andere kant van het water en vervolgens via Cape Pillar en Cape Hauy naar Fortescue Bay loopt. Deze wandeling kost 500 dollar per persoon en is volgeboekt. Die gaan en kunnen we dus niet doen. Toch is er een optie om de wandeling deels te doen. We moeten rijden naar Cape Raoul om daar een dagwandeling te doen en dan naar Fortescue Bay rijden om daar een tweedaagse track te lopen naar Cape Pillar en via Cape Hauy terug. In het midden is een gratis camping met houten platforms voor tenten. Ideaal kunnen we deze mooie wandeling toch nog deels lopen en helemaal gratis! Eigenlijk lopen wij echt over en langs drie kapen en de mensen die veel geld betalen, zien er een vanaf de boot en doen er slechts twee te voet. Wij voelen nu al dat we hebben gewonnen!

Het is al aan de late kant, wanneer we de dagwandeling naar Cape Raoul starten. Om 15:00 uur beginnen we de, volgende de informatieboekjes, vijf uur durende de wandeling, maar uit ervaring lopen wij vaak sneller. De zonsondergang begint rond 17:00 uur en om 18:00 uur is het pikkedonker dus we nemen onze hoofdlampjes mee. Het pad omhoog is erg steil, maar eenmaal boven is het allemaal vrij vlak voordat we weer steil afdalen naar het einde van de kaap. Halverwege de tocht komen we Lars tegen, die we eigenlijk een beetje afkappen omwille van de tijd. We zijn echt de enige twee op het einde van de kaap, want niemand is zo gek om hier de zonsondergang te bekijken. Eigenlijk best vreemd, het is een fantastisch natuurverschijnsel. Een flauw licht op de steile pilaarachtige rotsen, waarvan het leek of ze daar waren geplaatst. Helemaal onderop lagen ook de zeehonden van de zonsondergang te genieten. Na hier met open mond een tijd hebben genoten, zijn we joggend terug gegaan. Het begon ineens keihard te waaien en zijn toen maar gaan rennen. Ver bij de kliffen vandaan en zo snel mogelijk uit het bos. De bomen zwaaiden echt alle kanten op en het was best een beetje eng, vooral omdat je overal omgevallen bomen ziet van eerdere stormen. Achteraf bleek dat het windsnelheden waren van 95 kilometer per uur, het waaide erg hard dus! Toen we weer aan de veilige kant waren van de berg en geen last meer per van de wind hadden, werd het donker. Vanaf hier liepen we nog tien minuten door het bos naar de auto. Het was weer een avontuur, maar wat was het mooi! We hadden deze zonsondergang zeker niet willen missen! In het donker reden we toen naar Fortescue Bay, waar we morgen dus het Cape Pillar-Cape Hauy Circuit starten.

Om 06:00 uur gaat op dinsdag 3 april de wekker, omdat we tegen 07:00 uur willen vertrekken. We zijn slecht voorbereid, want we moeten onze tassen in de ochtend nog inpakken. Onze planning is dan ook niet heel goed en we vertrekken pas om 08:00 uur. Vanaf Fortescue Bay is het acht kilometer lopen naar Wughalee Falls Campground. Volgens de planning is het drie uur lopen, dus we verwachten uiterlijk om 11:00 uur aan te komen. Na twintig minuten komen we langs Agnes Creek en na deze beek klimmen we verder door sclerofiel bos. Vervolgens komen we langs Snake Hill en het pad varieert van dichte bebossing en modderige grasvlaktes. Na nog geen twee uur lopen, om 09:45 uur, arriveren we al bij de Wughalee Falls Campground en om 10:00 uur, na een korte pauze en onze tent te hebben opgezet vertrekken we weer. We laten onze zware tassen hier liggen en doen een dagwandeling naar Cape Pillar.

Het is maar goed dat we onze tassen hebben laten liggen, want de camping ligt in een diep dal en we moeten het eerste half uur enorm steil naar boven, terug naar het pad! Later blijkt, na een gesprek met de ranger, dat de Tasmaanse overheid hier bewust voor heeft gekozen, zodat deze gratis wandeling een beetje wordt ontmoedigd en men kiest voor de betaalde versie van de track. Maargoed, wij hebben allebei nog geen baan waarin wij 500 dollar per half uur verdienen, dus vinden onze optie prima! Eigenlijk wilden ze de gratis camping helemaal afschaffen, maar er kwam veel protest van lokale wandelaars die in hun vrije tijd graag erop uittrekken. Vandaar dat dat ze dus als compromis voor deze oplossing hebben gekozen.

Na de zware klim weer naar boven lopen we over de Tornado Ridge en komen we langs een van de drie zeer luxueuze hutten. Elektriciteit door zonne- en waterenergie opgewekt om telefoons op te laden, matrassen van 20 centimeter dik, alle kookvoorzieningen zijn aanwezig en er is zelfs een warme douche! Op zich mag dat ook wel voor 500 dollar. We snappen eigenlijk niet dat iedereen die deze track loopt zo'n dikke tas bij zich heeft. Als wij geen kokertje, pannen, etc. mee zouden hoeven nemen, zouden we allen een dagtasje meenemen met daaronder onze slaapzak gehangen. Ook is er in deze luxe hut een mooie staande verrekijker die uitkijkt op de derde kaap: Cape Hauy. We krijgen in deze nieuwe hut een korte rondleiding van de ranger die heel vriendelijk een praatje met ons maakt en vertelt over alle het conservatiewerk dat hij in dit park doet. Erg interessant!

Na deze korte stop in de hut lopen we verder naar Cape Pillar. We passeren Lunchtime Creek die overigens droog ligt. We klimmen vrij steil 300 meter en bereiken de open grasvlaktes. Vanaf hier hebben we voor het eerst zicht op de kust. In het westen zien we Cape Raoul waar we gisteren liepen. Iets verderop dalen we weer en hebben we ook zicht op Tasman Island en de spectaculaire kliffen van Cape Pillar. De kliffen van Cape Pillar zijn qua vorm te vergelijken met die van Cape Raoul, alleen zijn deze hoger en zijn het er meer. Ze zijn gigantisch hoog en het is echt eng als je naar beneden naar de zee kijkt, maar het is heel erg mooi! Onderaan de kliffen liggen zeehonden te zonnebaden. Met het blote oog zien we alleen een paar donkere puntjes op de rotsen, maar gelukkig hebben we onze fotocamera met zoomlens. Voor Cape Pillar, door een klein stukje zeestraat gescheiden, ligt Tasman Island. Gisteren konden we dit eiland vanaf Cape Raoul al zien liggen, maar nu staan we er dus pal voor. Het eiland komt recht uit de zee geschoten en heeft kliffen van 100 meter hoog. Op Tasman Island staat een vuurtoren en zijn drie kleine kleurrijke huisjes te vinden. Hier wonen echt mensen en zorgen voor de vuurtoren en het weerstation. Lijkt ons erg gezellig en rustgevend om daar te wonen. Al denken we dat het er wild aan toe kan gaan. Vandaag klapt de oceaan al hard op de kliffen, moet je nagaan wanneer het stormt. Verder is het voor ons erg bijzonder om Cape Pillar en Tasman Island in het echt te zien, omdat we dus van Geoffrey (de man die we hebben ontmoet op Bruny Island) een kopie hebben gekregen van het schilderij waar Abel Tasman in 1642 vaart tussen Tasman Island en Cape Pillar met zijn schepen de Zeehaen en Heemskerck.

We hebben lang genoten op de top van Cape Pillar en volgens de ranger was het erg bijzonder dat het vandaag zo kalm is, normaal gesproken waait het hier erg hard. Hebben wij dus even geluk! We hebben sowieso de perfecte dagen uitgekozen, want het was ook echt warm, we liepen in een t-shirt. En dat in de herfst in Tasmanië, een van de laagst gelegen plekken ter wereld! Via hetzelfde pad verlaten we de kaap, langs de luxe hut naar de Wughalee camping. We waren de enige twee en hadden de camping voor ons zelf. Heel relax in dit rustgevende regenwoud. Diep in de nacht schrikken we wakker, iets rent rondjes Om onze tent. Het was een viervoeter, wat het was weten we helaas nog steeds niet.

Dag twee van deze mooie wandeling, woensdag 4 april, start met een steile klim omhoog over Mount Fortescue. Onderweg naar deze splitsing komen we langs mooie uitkijkpunten en de steile kliffen worden steeds hoger. In de verte zien we Tasman Island en Cape Pillar liggen en we zien ook de luxe hut waar we gisteren langs kwamen. Het eerste uur is alleen maar omhoog totdat we bij de splitsing uitkomen waar we naar Cape Hauy en naar de parkeerplaats kunnen. We laten onze tassen daar liggen en beginnen aan de tocht naar het einde van de kaap. Steil naar beneden, dan steil omhoog, dan weer steil naar beneden om vervolgens weer steil boven te lopen naar Cape Hauy. Op deze kaap hadden we wederom een mooi uitzicht. Het was wel wat toeristischer, want deze kaap kan ook als dagwandeling worden gedaan en dat was te merken aan de drukte. Ook was het pad wat veiliger gemaakt en was er een groot platform met rails aan het einde dat je over de klif kon hangen. Enerzijds gaaf, anderzijds een stukje verspilling van deze mooie natuur. Vervolgens moesten we over hetzelfde pad weer terug naar de splitsing waar onze tassen lagen. Dat was dus steil naar beneden, weer omhoog, weer naar beneden en weer omhoog. Het was vanaf de splitsing nog een uurtje naar de parkeerplaats, daar kwamen we Lars weer tegen die Cape Hauy als dagwandeling had gelopen.

Samen met Lars zijn we die middag nog naar Port Arthur gegaan. Port Arthur is opgericht als een gevangenkamp voor recidivisten en criminelen die hele zware vergrijpen hebben gepleegd. Dus voor de veroordeelden die naar Australië waren verscheept, maar daar wederom in de fout gingen. Zoals jullie vast weten is heel Australië gebouwd over de rug van veroordeelden. Het Britse Koningshuis wilde af van hun criminele klasse en mensen werden al voor de kleinste vergrijpen (stelen van een brood) naar Australië verscheept. Natuurlijk is Port Arthur onderdeel van het Australian Convicts Sites World Heritage property. De toegangskaart van Port Arthur is twee dagen geldig, er zit een wandeling met gids bij in en een boottocht. Wij hebben de boottocht voor vandaag geboekt en de wandeling voor morgen. De boottocht ging langs the Isle of Death en Point Puer Boys' Prison. The Isle of Death is zoals de naam al zegt een klein eilandje waar de lichamen liggen begraven van gevangenen en werknemers van het kamp. In totaal liggen er 1646 mensen begraven en staan er 180 graven voor de overleden werknemers. Point Puer Boys' Prison was een een gevangenkamp tegenover Port Arthur voor jongeren. De meeste gevangen waren hier tussen de 14 en 17 zen de jongste was 9 jaar oud. Volgens het Engelse rechtssysteem kon je al vanaf je zevende hier naartoe worden gestuurd. De jonge criminelen werden gescheiden van de volwassenen, omdat ze nog enige hoop in rehabilitatie hadden. Het was een hard kamp met een streng regime, maar werden ook opgeleid tot een vak en kregen onderwijs. Na de boottocht hebben we wat rondgelopen in Port Arthur. Het meest kenmerkende gebouw is de grote inrichting die inmiddels geen dak meer heeft en half is ingestort. Het bestond destijds uit vier verdiepingen. Hier verbleven alle gevangenen en was een grote industriële ruimte, waar de gevangen aan zware arbeid werden onderworpen. Ook is er een militair gebied met de wachttoren, het huis van de commandant, de barakken en nog wat bezienswaardigheden. Wat we interessant vonden waren de semafoormasten die rondom de Tasman Peninsula waren aangelegd om snel te kunnen communiceren tussen Hobart, Eaglehawk Neck, de koolmijnen en Port Arthur. De masten werden vooral aangelegd voor de veiligheid en handhaving, omdat er natuurlijk nog geen telefoons waren in de 19e eeuw. Op diverse strategische en hoge plekken stonden deze semafoormasten en teams hielden met verrijkers continue de omliggende masten in de gaten. Een ervaren groep zenders en ontvangers konden binnen 15 minuten berichten naar elkaar versturen tussen Port Arthur en Hobart dat hemelsbreed op zo'n zestig kilometer afstand ligt. Verder was er een gesloten inrichting/gevangenis waar mensen slechts een uur per dag met een kap over hun hoofd naar buiten mochten en twee jaar geen persoonlijk contact mochten hebben daarbij moesten ze ook stil zijn. Er werd geen geluid gemaakt. Ook is er een ziekenhuis, kerk en een gebied voor normale burgers die werkten in bijvoorbeeld het ziekenhuis, kerk, etc.. Na het sluiten van de gevangenis werd het tijdelijk een dorp (Carnarvon Township) en daarom is er later ook een politiebureau, winkel en hotel gebouwd. We hebben overal snel een beetje doorheen gelopen en wilden morgen alles beter bekijken in alle rust. Na het avondeten hebben we in het donker een ghost-tour gedaan. Dat vonden we natuurlijk bij voorbaat al ongelofelijk spannend! Maar toen het eenmaal begonnen was, was het nóg spannender. Een grote mevrouw in een hele lange zwarte regenjas (soort vrouwelijke Hagrid voor de kenners onder ons) was onze gids. Ze nam ons mee naar de eerste stop, de kerk. Ze vertelde verhalen over de gedetineerden en de bewakers. Er zijn een boel mensen overleden binnen de muren van Port Arthur en er zijn heel wat enge griezel verhalen over deze plek te vertellen. Tijdens de tour kwamen we in een autopsie kamer, in de stille gevangenis, de kerk en een aantal huizen. Het was het begin tot het einde boeiend en griezelig en de gids kon prachtig vertellen! Na de tour zijn we naar een overnachtingsplekje gereden aan zee, bij de Remarkable Cave. 

Onze laatste dag op de Tasman Peninsula, donderdag 5 april, start met een bezoek aan de Remarkable Cave. Via een steile trap komen we bij de grot uit. Het is eb, dus we zien vanaf het plateau een stukje zand en continue een beetje water uit de grot komen. Het plateau bevind zich op de plek van een ingestorte geul. Voorheen was het dus een hele lange zeetunnel onder een klif door naar de zee, nu dus een kortere grot. Wat ook bijzonder is dat de zeegrot, zee ongewoon twee ingangen heeft. Door duizenden jaren erosie van krachtige zuidwestelijke winden vanuit Antarctica is deze groot ontstaan. Echt een mooie bezienswaardigheid was dit en na het ontbijt zijn we weer naar Port Arthur gedaan. We zijn begonnen met de wandeltour onder begeleiding van een gids, heel leuk, want je krijgt zo veel meer informatie dan als je het bij jezelf doet. Ook krijg je een veel beter beeld van alle gebouwen. Aan het eind van de middag zijn we naar het huis van Chris en Greg gereden, het lag immers op de route naar de oostkust van Tasmanië en het is hier erg gezellig en hier hadden we een lekker bed. Bij thuiskomt had Chris het eten klaar, een heerlijk stuk geroosterd lamsvlees uit de oven van eigen schapen. Ook hadden we wederom nog wat kangoeroe vlees van ons jaagavontuur over wat we als voorafje kregen. De volgende dag, vrijdag 6 april lieten we weer iets aan onze auto doen, iets met de airconditioning. Onze auto moest er voor het weekend blijven, waar we een beetje van baalden, want we hadden de hele oostkust nog te bezoeken. Gelukkig boden Greg en Chris aan dat we hun nieuwe camper mee mochten voor de hele week. Ze kennen ons nog maar drie dagen, wat ene vertrouwen en super lief! Heel fijn ook, want anders hadden we drie dagen verloren. Het werd ook super mooi weer dit weekend en anders hadden we dat allemaal gemist. 's Avonds kookte Chris weer voor ons, wat kan die goed koken zeg. Het leek wel alsof we in een hotel waren.