The Dampier Peninsula and back in Broome

Zaterdagochtend 5 augustus werden we wakker van de kou, echt zo gek 40 graden overdag, ijskoud in de nacht. Typisch woestijnklimaat en dat aan zee! We ontbijten op een parkeerplaats en gaan om 08:00 uur naar een marktje. We halen hier verse groenten en vervolgens vertrekken we naar de Dampier Peninsula. Helemaal naar Cape Leveque, het uiterste puntje van het schiereiland, is het 200 kilometer over een slechte onverharde weg. Daar hebben we geen zin aan dus gaan we slechts zo'n 70 kilometer. Iets verder dan het James Price Point en iets voor het Coulomb Point. De weg er naartoe is uitdagend en als we na een tijdje rijden bij vlagen de kust zien worden we oprecht verbijstert van schoonheid. Moet je je even inbeelden: "heel bijzondere rode ondergrond van zandkliffen waar je overheen rijdt, een paar knalgroene bosjes, uitgerekte spectaculaire zandstranden onder de kliffen, een turquoise wilde Indische Oceaan en een strakke helderblauwe lucht zonder een wolkje te bekennen." Dat hadden wij dus! Het is hier prachtig! We rijden zo'n 20 kilometer langs de oceaan, voordat we bij ons plekje zijn. Onderweg zien we een walvis, een bultrug om precies te zijn en zo nu en dan komt het naar boven. Loes heeft tranen van geluk in haar ogen.

Eenmaal bij ons plekje, blijkt het al bezet te zijn. Helaas denken we, maar de man wuift van kom er maar bij! Hij geeft aan hier niet te blijven en alleen maar van het uitzicht te genieten, hij wil naar een ander plekje om te vissen. We raken met hem aan de praat en hij biedt ons een ijskoud biertje aan. Dat maakte het uitzicht helemaal compleet. Nog een biertje volgde, het was een fantastisch gevoel. Pas na een uur praten stellen we ons aan elkaar voor, best grappig na al twee biertjes samen te hebben gedronken. Russell nodigde ons uit om mee te gaan vissen, 4 kilometer terug. Helaas waren daar alle goede kampeerplekjes al bezet, dus besloten we terug te gaan naar ons eerste plekje. Eigenlijk was dit plekje ook veel mooier en nog veel belangrijker behalve ons drie was er helemaal niemand. Het enige nadeel is dat we moeten wachten met vissen tot de zee kalmer is. We parkeerden onze auto twee meter van de klif af en zetten ons tafel op aan de rand. In de klif hakten we een trapje om op het strand te komen. Wat een ultieme vrijheid! Russell ging hout zoeken en wij staarden naar de oceaan, aan het kijken hoe het getijde wegzakt. In de verte zien we nog steeds de walvis die beter zichtbaar wordt. Wanneer het volledig eb is beseffen we dat het een hele dikke rots ver in de zee is. Hè verdorie, zijn alle tranen van Loes voor niets geweest! Het verschil tussen eb en vloed is hier zo groot dat met eb de hele kuststrook bedekt is met rotsen. We zien af en toe een schildpad die zijn voedsel tussen de rotsen zoekt, voornamelijk krabben. Russell komt terug met ontzettend veel hout, voor een kampvuur van wel vijf uur, de mafkees. Het water is nou ook rustig genoeg om te gaan vissen, dus we lopen naar de waterkant. We hebben slechts een half uur voordat de zon ondergaat, dus we hopen dat we een maaltijd kunnen vangen. Na tien minuten hebben we beet en wanneer we de vis binnen halen blijkt het een Australische toonhaai te zijn van 60 centimeter. Volgens Russell erg lekker en veel vlees, maar we vinden de haai alledrie te mooi om op te eten dus besluiten het terug de oceaan in te laten. We hebben daarna nog een keer beet, wederom een grote vis, maar het weer zich te bevrijden van de haak. We hebben dus helaas geen verse vis voor vanavond, dus moeten we het met onze eigen voedselvoorraden doen. We steken ons kampvuur aan en delen onze maaltijden met elkaar en Russell heeft ook nog een fles rum. Hij biedt het ons ook aan, maar we weigeren beleefd. We voelen ons te bezwaart om al zijn alcohol op te drinken, maar Russell geeft aan dat hij graag met ons deelt, omdat hij anders alles in zijn eentje opdrinkt. Dat lijkt ons ook niet zo verstandig, dus we geven ons maar over aan de rum.

De volgende ochtend worden we al vroeg met de zon wakker en kijken recht de oceaan in. Wat prachtig wakker worden en we zien al meteen drie walvissen in de horizon. Deze keer wel echt, want we zien ze springen en water en lucht uit hun spiraculum (spuitgat) blazen. Fantastisch om te zien en al helemaal om zo wakker te worden. We zien ook weer wat schildpadden wat het natuurlijk helemaal compleet maakt. Na een rustig ontbijt helpt Russell mij om het luchtfilter van de auto schoon te maken en tegen 12:00 uur vertrekt hij. Vanaf dan hebben we het plekje en hele strand voor ons alleen. Helemaal niemand passeert ons en wat voelen we ons toch gelukkig. Het enige doel voor deze dag is hout zoeken voor een kampvuur en koken. Voor de rest helemaal niks, wat een ultieme vrijheid! Aan het einde van de middag zien we wederom een paar walvissen, wat een imposante dieren zijn het. 

Maandagochtend 7 augustus zijn we nog steeds alleen en tijdens het ontbijt zien we het langzaam vloed worden. Het is over twee dagen volle maan dus het getijde is hoger dan normaal. Wat een verschil met eb en vloed, de kracht en het geluid van de oceaan is overweldigend. We wagen een paar keer een poging voor een zwem, maar dat durven we niet aan. We staan tot onze enkels in het water en wanneer er golven op het strand klappen, komt het water tot boven onze heupen. We voelen de kracht van het water en moeten ons stevig verzetten om niet om te vallen of zelfs meegesleurd te worden.  We vertrekken tegen 12:00 uur terug naar Broome, de rit is zo'n anderhalf uur. In Broome doen we boodschappen en gaan naar de bibliotheek om cv's te versturen. In de namiddag rijden we het strand bij Cable Beach weer op om daar de zonsondergang te bekijken. Russell komt ons vergezellen met een paar koude biertjes. De zonsondergang is echt magisch hier, prachtig al die kleuren in de lucht, vooral als de zon onder is.

Dinsdagochtend 8 augustus hebben we de ochtend in de bieb gespendeerd om weer wat werkzamen te regelen, vervolgens zijn we weer met onze auto het strand opgereden. Ditmaal kilometers ver, ver weg bij de menigte vandaan. We hadden weer ons eigen strandje op Cable Beach en genieten heerlijk van alle rust. We verplaatsen de auto bijna om de tien minuten dichter naar de zee, die binnen een kwestie van minuten verder eb word. Ongelofelijk hoe de zee met tientallen meters verder van ons vandaan gaat. Vanavond is het volle maan, en de verschillen tussen de getijden zijn daarom enorm. Tegen 04:00 uur rijden we naar Town Beach om daar een goed plekje te bemachtigen voor "Staircase to The Moon". Dit natuur fenomeen vind een keer per maand (drie avonden achter elkaar) plaats in Broome. Door een combinatie van een volle maan, een laag getijde en een zonsondergang, kleurt de maan oranje en door de weerspiegeling van het water lijkt het net alsof er een trap naar de maan is. Prachtig! We hebben nog nooit zoiets gezien, het lijkt alsof er een brandende bal uit de zee kwam. Wat hebben wij een geluk dat we op deze dag in Broome zijn, niet wetend van het bestaan van dit wonder. Bij dit maandelijkse event is ook altijd een avond-markt met allerlei kunst, sierraden en eetkraampjes. Heel gezellig en volgens mij loopt het hele dorp uit, want het was behoorlijk druk. Hierna zijn we nog even met Russell naar zijn camping geweest, hebben daar wat gedronken. We hebben deze avond nog 150 kilometer gereden richting Port Hedland, wat een lange saaie weg. Alleen maar rechtdoor en bijna niemand op de weg. Het enige wat we tegenkomen zijn enorme roadtrains. We hebben overnacht op de Goldwire Rest Area.