Historisch Richmond en relaxen en partyen in Campania tegelijkertijd

Vanuit Hobart rijden we op zaterdag 31 maart in de middag naar Richmond, een oud historisch dorpje. In dit dorp is zijn veel antiekwinkels en staan heel veel oude, door verscheepte veroordeelden gebouwde, gebouwen. Ook is hier de oudste brug van Australië te bewonderen. Na even te hebben rondgelopen in dit kleine dorp rijden we naar Campania waar we zijn uitgenodigd om bij Greg en Chris op hun boerderij te kamperen. Het zijn vrienden van Mick en Vicki waar we eerder in Zuid-Australië hebben gekampeerd en waar we toen de hele avond mee hebben doorgebracht. Die avond hadden we net onze tickets naar Tasmanie geboekt en zij hebben toen Aan Greg en Chris gevraagd of twee leuke backpackers misschien bij hun konden kamperen. Echt super aardig!

Toen we bij Greg en Chris aankwamen kwamen we bij een afgelegen groot stuk land. Een mooie oprijlaan, een grote poort en heel veel grond en bomen. Ze hadden een hele grote groente- en fruittuin en hadden er veel schapen lopen. Chris deed de poort open en zei dat we de auto op de parkeerplaats konden zetten. Dus wij dachten, oké daar kunnen we wel overnachten. We gingen naar binnen en Chris bleef aan één stuk doorpraten, ze was super enthousiast dat we waren gekomen. Ze vertelde dat ze hele dagen alleen thuis is en graag mensen over de vloer heeft. Nou dat was te merken. Ze vertelde tussendoor ook nog even, dat we een eigen kamer met badkamer in dit grote huis hadden. We waren beiden geschokt, dat hadden we niet verwacht. Ze kennen ons helemaal niet en geven ons zomaar een kamer. Wat een luxe en gastvrijheid! Greg was niet thuis en werkt veel in zijn eigen makelaarskantoren. Toen hij thuiskwam gingen we naar hun huisje achter in de tuin. We moesten er 15 minuten naar toe rijden helemaal op de heuvel, door bos en vlaktes. Bij het huisje aangekomen waren er allemaal vrienden van hen aan het kamperen rondom het huisje. Het was echt gezellig en op z'n Australisch de middag door gebracht. Het huisje zelf was super mooi, wij zouden er wel in kunnen wonen en keek over de vallei en de bergen uit, wat een locatie! Het had alles wat je zou willen hebben, een grote keuken, een badkamer met bad en het belangrijkste een wijnkast. Voor het eten gingen we terug naar hun normale huis. We staken de barbecue aan en gooiden er lamskoteletten van eigen schapen op en muttonbird (opzoeken). Muttonbird is een vogel dat een beetje smaakt alsof je kip en vis eet. Kip, omdat het een gevogelte is en vis, omdat dat zijn dieet is. Echt bijzonder om het te proberen en het vangproces is nogal gevaarlijk. Je moet allereerst al naar de eilanden voor de kust waar de Muttonbirds voorkomen en dan in gaten, waar vermoedelijk hun nesten met jongen zijn, moet je ze uithalen. Soms heb je geluk, maar er kan natuurlijk ook een slang of een ander die inzitten. Greg vertelde dat hij ooit op Muttonbirdjacht was geweest. De alcohol vloeide rijkelijk en toen later de mensen die achterin hun tuin kampeerden kwamen, werd het een groot feest. Ze hadden ook een jacuzzi in de tuin, waar we nog even gebruik van hebben gemaakt, heerlijk!

De dag erna, zondag 1 april, werden we met een enorme kater wakker, overal in huis lagen mensen te slapen, want de vriendengroep ging niet terug naar het huisje. In de keuken, woonkamer en zelfs in het kantoor lagen ze. Het was één grote chaos en overal lagen bierblikjes en champagneflessen. Na het opruimen namen Greg en Chris ons samen met een vriend mee naar een vakantiehuisje aan zee. Het was ongeveer een uur rijden, voordat we in Marion Bay waren. Wederom een huisje waar wij wel met z'n tweeën in konden wonen. Keuken, twee badkamers, drie slaapkamers en een woonkamer met een grote tuin en veranda. Perfect en ook nog eens aan zee. Greg en Chris brengen hier vaak hun weekenden door en wij snappen wel waarom. Met ons tweeën maken we hier een lekkere strandwandeling, de kustlijn is prachtig en in de verte zien we Maria Island liggen, door Abel Tasman vernoemd naar de vrouw van Van Diemen, de gouverneur van Batavia. Na een paar uur bij het huisje te zijn geweest rijden we naar Dunalley en halen we heerlijke verse Fish en Chips. Daarna gaan we met z'n allen terug naar Campania. Niet veel later komt ook de vriendengroep thuis, dus een dagje uit waren geweest. Greg neemt alle mannen mee jagen. Gewapend met een Magnum .22 staan we achterop de ute en rijden we over zijn landgoed. Met een grote spotlight zoeken we naar kangoeroes en konijnen. Greg laat eerst een paar keer zien hoe het moet en dan mag ik. We zien een kangoeroe op 150 meter afstand en ik waag een poging. Ik kijk door de telescoop maar het beweegt enorm heen en weer. Geleerd in schietspellen op de PlayStation weet ik dat ik mijn adem in moet houden en dat doe ik dan ook. Het is een stuk stabieler en ik krijg de kangoeroe in mijn vizier. Met mijn vinger op de trigger wacht ik op het juiste moment. Langzaam probeer ik de trigger over te halen en sneller dan verwacht gaat de trekker over. Wat een bijzonder, machtig gevoel en tegelijk ook eng. Hoe makkelijk het ook gaat, ongelofelijk. Haast geen tijd voor twijfel en binnen een seconde is iets dood. Ik zie de kangoeroe niet meer, maar door het hoge gras weet niet of ik hem heb geraakt. We rijden de kant van de kangoeroe op en ja hoor, daar ligt het wel. Mijn eerste echte schot ooit en tegelijk een rake. We leggen het achterop de ute (Australische pick-up) en gaan verderop op zoek. In totaal hebben we drie konijnen en vijftien kangoeroes, waarvan ik één konijn en twee kangoeroes heb geschoten. Van de vijf schoten, drie raak. Best een goed gemiddelde voor de eerste, het was ook bijzonder om een keer gedaan te hebben, maar ik jaag niet graag opnieuw. Misschien om te overleven of eten, maar zeker niet voor de lol. Het gevoel, vooral na de tijd is best naar. Je dood wel een levend iets. Eenmaal terug bij het huis moesten we ze ook allemaal nog schoonmaken en villen. Dan besef je echt pas echt, nee voor mij hoeft het niet per se meer. De kangoeroes waren overigens wel heel lekker!! We hadden een stukje kangoeroehaas en we maakten burgers. Na het eten ging het feest natuurlijk weer verder, waar het gisteren was geëindigd. De volgende dag vertrekken we tegen het eind van de ochtend naar de Tasman Peninsula.