Berastagi: Vulkanen, watervallen en traditionele huizen van de Batak-stammen

We verlaten vandaag dinsdag 27 augustus de provincie Atjeh en hebben we dus ook niet meer te maken met de islamitische wetgeving. Loes kan weer comfortabele kleding aan en alcohol is weer legaal en wordt dus goedkoper. De eerste drie kwartier rijden we naar Kuta Cane de grootste stad in het zuiden van Atjeh. Het is een typische, lelijke en vieze Indonesische stad. We moeten hier wachten bij het vervoersbedrijf dat ons naar Berastagi brengt. Bussen zijn hier wel, maar die zijn overvol en onbetrouwbaar. Onderweg wordt heel veel gespot om extra mensen op te pikken. Ons alternatief was dus een gedeelde taxi vanaf Kuta Cane naar Berastagi. Dat is heel gebruikelijk in Sumatra om zo snel mogelijk van a naar b te komen. Deze taxi’s gaan op vaststaande tijden en stoppen in principe niet onderweg, tenzij de gasten daar om vragen voor bijvoorbeeld een plas- of eetpauze. Terwijl we op onze gedeelde taxi wachten die een uur te laat is, halen we wat snacks voor onderweg en kletsen we met twee mannen bij het vervoersbedrijf. Uit het niets komt er een derde man bij staan die Tom een hand geeft en in dezelfde beweging met de andere hand een revolver op Loes’ haar hoofd zet. Direct daarna, zonder wat te zeggen en voordat we actie kunnen ondernemen of kunnen reageren, loopt de man weg. Allebei zijn we in shock en de eigenaar van het vervoersbedrijf lacht het weg en zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Het is namelijk de dorpsgek en helemaal niet gevaarlijk. Dat maakt het voor ons juist alleen maar erger, want die man is onberekenbaar en ontoerekeningsvatbaar. Terug analyserend naar het moment bleek het pistool niet doorgeladen te zijn, maar toch was het een enge ervaring.

Eindelijk komt de chauffeur van onze gedeelde taxi opdagen. We zijn de eerste twee passagiers en snappen niet waarom de man te laat was. Vooral, omdat we eerst ook nog gaan tanken voordat we de andere medereizigers ophalen. Wanneer we compleet zijn met in totaal vijf passagiers stopt de bestuurder voor koffie. Nu snappen we al helemaal niet waarom hij te laat was. Ongelofelijk, ze nemen echt voor alles de tijd hier. De muziek, een Indonesische variant van elektronische muziek wordt heel erg luid gezet. Het is enorme “kut”-muziek, zenuwachtig makende deuntjes en hyperactieve piepjes. Hoe de lokale bevolking dit mooi kan vinden is voor elke reiziger een raadsel, ja het meerendeel van gesprekken met anderen gaat over de Indonesische muziekkeuze. Op de raarste momenten van de dag en meest vreemde plekken wordt het afgespeeld terwijl wij liggen te slapen, ontspannen of eten. Soms wordt het zelfs harder gezet als we ergens binnenkomen. Het lijkt wel alsof ze het bewust doen, maar ze denken oprecht dat wij het mooi vinden. Terwijl de muziek harder wordt gezet in de auto schreeuwen de mannen naar elkaar, omdat ze elkaar anders niet kunnen verstaan. Het is echt een apenrots in deze auto. Zuchtend slikken we deze ellende en doen we demonstratief onze oordoppen in. Bij hun favoriete nummer wordt de muziek nog luider gezet, het is niet om aan te horen. Er wordt de ene naar de andere sigaret in de auto opgestoken. Demonstratief doen wij nu ook weer het raam open en ons wordt gevraagd of het raam dicht willen doen, want de airo staat aan. Natuurlijk weigeren we dit. Iedereen gooit hun afval gewoon uit het raam van de auto. Sigarettenfilters, pakjes, drinkflesjes, totaal geen bewustzijn van de omgeving. Boos en geïrriteerd besluiten we het zwijgen te doorbreken en er wat van te zeggen, maar dat heeft natuurlijk geen nut. Wat maakt het uit? En waar bemoeien wij ons mee, we zijn maar toeristen. Dan vraagt de bestuurder aan een medepassagier of diegene wil rijden, want hij wil even een dutje doen. Vreemde situatie maar de man zal vast wel een rijbewijs hebben. Hoe hij kan slapen in deze herrie is voor ons nog steeds een raadsel. Terwijl de nieuwe bestuurder achter het stuur gaat zitten en wegrijdt, doet hij een videogesprek met zijn vrienden om te laten zien dat hij rijdt. Meteen geeft Loes hem een tik op zijn wang en zegt: “No, you don’t do that, you have passengers in your car”. Geschokt en schuldbewust drukt de bestuurder het gesprek weg en concentreert zich op de weg, na Loes’ brutale, maar terechte actie. De oorspronkelijke bestuurder fluistert dat we niet mogen klagen over de man’s rijstijl en moeten oppassen, want hij is politieagent. Allebei barsten we in lachen uit, daar hebben we dus lak aan en wat is dit voor agent: gooit om de haverklap rotzooi naar buiten, overtreed alle verkeersregels die er maar zijn en doet een videogesprek achter het stuur. Nee deze agent nemen wij totaal niet serieus. Dertig kilometer voor Berastagi wordt er bij een wegrestaurant gestopt om te eten. Serieus denken wij? Kunnen jullie geen half uur wachten totdat we in de stad zijn, maar nee de mannen willen en zouden nu eten. Wij kunnen ons echt niet indenken wat de denkwijze van deze mensen is. Na de lunch is het nog een half uur naar Berastagi en worden we eindelijk verlost van deze mensen. 

Bij Kaesa Homestay worden we heel hartelijk ontvangen door de vrouw des huizes. Na twee weken geen fatsoenlijke en warme douche te hebben gehad op Pulau Weh en in de jungle hebben we een luxe kamer geboekt met warme douche. Het eerste wat we doen is dan ook een heerlijke douche nemen en vervolgens op bed uitrusten en bijkomen van de verschrikkelijke autorit. Vlak voor etenstijd wordt op onze deur geklopt. De man des huizes is thuis en wil ons voorzien van alle informatie over en rondom Berastagi. Heel uitgebreid neemt het echtpaar de tijd voor ons en vertellen waar goede restaurants en bezienswaardigheden zitten. Ook leggen ze in detail uit hoe we overal kunnen komen. Heel erg klantgericht zijn ze. Zelf gaan ze eten bij de avondmarkt en wij mogen met hun meerijden in de auto. Indonesiërs staan bekend om hun gastvrijheid, maar dit echtpaar heeft deze eigenschap in overtreffende trap. Op de Pasar Malam proberen we enkele gerechten uit en eten we rendang in een Rumah Makan. Het eten in deze stad is echt lekker. Ook zijn er veel koffie tentjes en wij halen een lekkere koffie bij Biji Hitam. Een leuk hip tentje met een jonge eigenaar die heel veel van koffie afweet.

De volgende ochtend, woensdag 28 augustus, huren we een scooter. Helaas is het bewolkt dus we kunnen niet naar de Sibayak vulkaan. Ja het kan wel, maar dat voegt niets toe, want met deze bewolking hebben we geen uitzicht. In plaats daarvan rijden we naar het zuiden. We stoppen bij Desa Dokan, een kampoeng waar nog enkele traditionele Batak-huizen staan. De mooi uitziende traditionele huizen staan omgeven door moderne krotten gemaakt van golfplaten dus rijden al gauw weer verder. Onze volgende stop is bij Air Terjun Sipisopiso die vanuit de kliffen 120 meter naar beneden dondert. Vanaf het uitzichtpunt hebben we een mooi uitzicht. Vervolgens rijden we verder naar de noordkust van het Tobameer. We komen bij een vies dorp waar het overal ruikt naar gedroogde vis. Indonesiërs zweren erbij, wij vinden het erg onsmakelijk. Op onze terugweg naar Berastagi stoppen we weer bij een traditioneel dorp. Na enkele foto’s rijden we gauw naar Berastagi voor onze lunch. Loes wil weer rendang eten, dus gaan we naar hetzelfde eethuis als gisteren.

Dan klaart het op, verdwijnen een groot deel van de wolken en wordt de Sibayak vulkaan zichtbaar. Om 14:00 uur besluiten we dat we nog even een vulkaan gaan beklimmen. We rijden over de steile slechte weg naar het beginpunt van de wandeling. Vanaf daar is het iets meer dan een half uur lopen naar de krater van de vulkaan. Als we dichter bij de krater lopen, horen we een heel hard geluid. Het klinkt als straaljagers. In werkelijkheid is het de stoom die uit de krater wordt geblazen. Het geluid wordt luider naarmate we dichter bij de bron komen. Best een eng geluid, maar dat hoort erbij. We lopen een hele tijd rond op de krater en zien veel gele plekken door de zwavel. Zo ruikt het hier ook trouwens. De plek heeft iets lugubers, alles is grijs en overal is stoom. Het geluid maakt het af, het klinkt alsof de berg ieder moment uit elkaar kan barsten. We lopen vervolgens naar de top van de berg en hebben hier een uitzicht over de jungle en horen de gibbons roepen. Ook zien we in de verte de Sinabung vulkaan die op 9 juni 2019 nog is uitgebarsten. Iedereen in een straal van acht kilometer is daarom geëvacueerd en de het gebied rondom de vulkaan is nog steeds niet toegankelijk vanwege de hoge activiteit. Helaas, want dit schijnt een hele mooie vulkaan te zijn. Van afstand zie alle dode en verschroeide bomen rondom de vulkaan. Het is een bijzondere vertoning. In een half uur lopen we terug naar onze scooter en rijden we naar Air Terjun Sikulikap. Daarna nemen we kijkje bij Taman Alam Lumbini, een boeddhistische tempel met een grote gouden koepel. We sluiten de dag af met een kopje koffie bij Biji Hitam en gaan eten bij een Chinees restaurant. Donderdag 29 augustus verruilen we Berastagi voor Tuktuk, een plaatsje aan Danau Toba.