Bukittinggi: Lange busreis en het onverwacht uitkomen van een van Loes’ dromen

Om 17:45 uur vertrekken we zaterdag 31 augustus dan toch echt met de nachtbus van Parapat bij het Tobameer naar Bukittinggi. We hebben dan al bijna drie uur gewacht in Parapat. De bus zou eigenlijk om 16:30 uur. Al na een kwartier stoppen we voor het avondeten, het is immers 18:00 uur. Zoals op zoveel plekken in Indonesië ligt het eten al koud klaar en is alleen de rijst is warm. Het Indonesische eten mag dan volgens velen heel erg lekker zijn, voor ons smaakt het echt een stuk minder als het al koud klaar staat. De pauze duurt in totaal een uur dus na bijna vijf uur zijn we nog steeds geen tien kilometer verder. Om 19:00 uur vertrekken we eindelijk richting Bukittinggi.

Iedereen die de volledige prijs betaald krijgt een stoel, dus wij hebben gelukkig allebei een eigen stoel. Onderweg worden er allerlei mensen opgepikt en die liggen in het middenpad. Alle extra personen die de buschauffeur oppikt is natuurlijk een extraatje voor hemzelf en niet voor het busbedrijf. Dat snappen we aan de ene kant ook nog wel. Gelukkig hebben wij er in ieder geval geen last van. Iedere anderhalf uur was er een korte pauze, zodat iedereen even kon roken en zijn benen kon strekken. We zijn wel blij dat de chauffeur aan zijn rust dacht. Echter wordt er na een stop niet geteld of iedereen terug in de bus is. Ondanks de rookpauze wordt er toch nog gerookt in de bus. Echt ongelofelijk. Bijna iedereen rookt overigens in Indonesië. Met 500 miljoen inwoners heeft dat een behoorlijke impact op het milieu, want sigaretten worden gewoon uitgedrukt en op straat gegooid of in de zee. Ook was het ontzettend koud in de bus, want de airconditioning draaide op volle toeren. Iedereen in de bus had een deken en toen wij om een deken vroegen bleek het op te zijn. Daarop gaf een man zijn deken aan ons, echt super aardig. Tegen 08:00 uur hadden we een half uur pauze om te ontbijten. Bij het wegrestaurant werd alleen rijst met koude kip en koude groenten als ontbijt verkocht, maar daar hadden wij dus echt geen zin aan in de vroege ochtend. We brachten de ochtend dus door met onze meegenomen kokoskoekjes die ons tijdens menige busreis of boottrip hebben gered. Om 08:30 uur vertrekken we weer en vanaf daar is de weg naar Bukittinggi echt prachtig. Slingerend door de jungle rijden we langs apen en watervallen.

Om 10:30 uur komen we dan eindelijk aan in Bukittinggi bij het kantoor van het vervoersbedrijf. Om 14:30 uur verlieten we gisteren onze accommodatie bij Lake Toba en pas twintig uur later komen we helemaal gesloopt aan in Bukittinggi. Met een taxi worden we afgezet bij hotel De Kock. Dit hotel is vernoemd naar het Fort De Kock, het Fort dat de Nederlanders in 1825 tijdens de Paderi-oorlogen hebben gebouwd. Rondom het fort ontstond een stad dat eveneens Fort de Kock werd genoemd, het huidige Bukittinggi. De letterlijke vertaling van Bukittinggi is hoge heuvel, omdat de stad op duizend meter hoogte ligt.

In ons hotel doen we even een middagdutje en om 13:00 uur huren we een scooter. De scooterverhuurder geeft ons wat tips zoals het kratermeer en hij vertelt dat de rafflesia momenteel bloeit. Loes’ haar ogen binnen meteen de glinsteren, wat? Raflessia hier? We slaan de locatie op in onze telefoon, maar geven er niet te veel aandacht aan. We zijn hier maar een halve dag, je hebt een lokale gids nodig en het is allemaal lastig om spontaan te bezoeken.

We rijden naar Danau Maninjau, maar zodra we arriveren trekken de wolken over het kratermeer. We hebben dus geen uitzicht. We rijden terug over dezelfde weg naar Bukittinggi, althans dat denken we. We hebben een afslag verkeerd genomen en komen onverwachts over een heel mooi slingerend pad door de bergen langs sawa’s en en diepe valleien. Af en toe komen we langs een klein dorpje, maar verder komen we bijna niemand tegen, wat een rust! Dan komen we uit bij een grote weg en we willen toch even weten waar we zijn dus pakken we Google Maps erbij. Het blijkt dat we heel dichtbij het dorp zijn waar de raflessia groeit. Deze kans kunnen we natuurlijk niet laten schieten en we rijden het dorp in. Als we onze motor parkeren om te vragen of er gidsen zijn komen er twee mannen uit de bosjes lopen. Het blijken een toerist en een gids te zijn. We vragen of hij met ons opzoek kan gaan naar de raflessia en dat kan. We zijn heel erg moe van de lange busreis zonder slaap en de jungle is enorm steil, maar een half uur voor deze droom kunnen we wel doorbijten. Daar ligt ie dan! De niet te missen, reuzen bloem: de Raflessia Arnoldii. Het lijkt alsof je zelf in het computerspel Mario loopt! De bloem is wel 60 centimeter groot en het is prachtig rood! Loes is heel erg blij! Eindelijk zien we de beruchte bloem! De bloem heeft een rare stekelige knop en de “blaadjes” liggen hoger dan de knop. De bloemblaadjes zijn zo hard dat het lijkt alsof ze van plastic zijn!  De Raflessia Arnoldii is de grootste solitaire bloem ter wereld en komt alleen voor de in de regenwouden van Borneo, Sumatra, Filipijnen en Maleisië. In al deze landen zijn we geweest, ook op de plekken waar deze bloem voorkomt, maar iedere keer in de afgelopen acht maanden waren we niet in het juiste seizoen of was het net uitgebloeid. De Rafflesia Arnoldii is zeldzaam en moeilijk te vinden. Vooral bloeiende planten zijn zelden te aanschouwen. De bloemknop doet er maanden over om zich te ontwikkelen, terwijl de bloem maar een paar dagen goed. Je moet dus geluk hebben en deze bloem was in perfecte staat. Zelfs vorige week in de jungle van Ketambe en Kedah vroegen we er nog maar, maar het bleek niet meer te bloeien. Teleurgesteld had Loes’ haar hoop op deze bloem opgegeven en dan uit het niets blijkt het in Bukittinggi te zijn. Een plaats die we eigenlijk wilden overslaan en als overstapplaats naar de Harau Vallei zagen. Nu is het dan toch ineens één van onze hoogtepunten van Sumatra geworden.

In het dorp dat bij de jungle is gevestigd is ook een Kopi Luwak producent, genaamd Luwak Raflessia. Zoals de meeste mensen weten is Kopi Luwak de duurste koffie ter wereld, doordat de de koffiebonen worden gegeten door civetten en vervolgens worden uitgepoept waarna men ze opraapt en de bonen tot koffie wordt verwerkt. Natuurlijk hebben wij deze koffie in Indonesië geprobeerd dus we wilden in eerste instantie niet naar dit bedrijfje. Onze gids stond erop, omdat dit organische kopi luwak was. In tegenstelling tot de kopi luwak in Java of Bali waar de civetten in kooien zitten, waren het hier wilde civetten. Het verschil is dat de civetten in de kooien alleen koffiebonen te eten krijgen en dat de beesten gestresst zijn, terwijl voor de wilde civetten koffiebonen een onderdeel van hun dieet is en ze dus ook andere voedingsstoffen binnen krijgen. De smaak is dus heel anders en veel zachter.  De koffie was echt lekker. Ook gebruiken ze deze koffie als masker voor de huid en we krijgen een behandeling. Daarna voelt onze huid heerlijk zacht aan. Dan begint het heel hard te regenen en we kunnen echt niet weg. De vrouw vraagt of we mee willen eten en we krijgen heerlijke rendang met nasi goreng en groenten. Als de regen voorbij is rijden we terug naar Bukittinggi. Het dorp ligt aan een grote weg en als we de weg op willen draaien zien we een auto in het water. De vijver is wel vijf meter onder de weg, dus de auto heeft een flinke klap gemaakt toen het uit de bocht vloog. Gelukkig heeft iedereen het overleeft. Wij waren ook blij toen we veilig en wel terug in Bukittinggi aankwamen, want het was druk en glad op de weg. In de avond gingen we op tijd naar bed en genoten we na van de lange en vermoeide, maar bovenal bijzondere dag met het uitkomen van Loes’ haar droom: het zien van de  Raflessia Arnoldii. We beseffen dat we heel veel geluk hebben gehad dat we op het juiste moment in Bukittinggi waren, de scooterverhuurder ons vertelde dat het bloeide, we “verdwaalden” in de bergen en de gids tegen het lijf liepen.