Dag van de watervallen: Tumalog Falls en Canyoning bij de Kawasan Falls

Vandaag donderdag 14 maart gaan we samen met Paul en Anne op een roadtrip. Het plan is om eerst te gaan canyoning bij de Kawasan Falls, dan twee nachten naar Moalboal om daar te duiken bij Pescador Island en de Sardine Run en vervolgens een aantal dagen naar Malapascua om te duiken met de tresher shark (voshaai). Al om 06:00 uur ‘s ochtends willen we de veerboot nemen van het eiland Negros naar het eiland Cebu, dus we staan heel vroeg op. De overtocht van Sibulan (Negros) naar Liloan (Cebu) duurt slechts 25 minuten en na de aankomst op Cebu gaan we eerst ontbijten. Tegen 07:00 uur rijden we weg uit Liloan en gaan we eerst naar Tumalog Falls. Het is 18 kilometer rijden, maar doen er bijna 45 minuten over. Alle wegen zijn ook eenbaanswegen en kronkelig, dus het is echt lastig inhalen, vandaar dat we er zo lang over doen. Het is ook erg druk op de weg en automobilisten en motorrijders kunnen hier echt niet rijden. Ze stoppen te pas en te onpas en rijden midden op de weg, dus je kan er niet langs. Paul vertelt dat je in de Filipijnen je rijbewijs kan halen door de examinator tijdens je autorijexamen af te kopen. Echt voor heel weinig geld nog geen € 5,-. Gekkenwerk en dat is te zien aan het verkeer. Paul verteld een anekdote over zijn eigen rijexamen dat  zijn examinator en hij in de auto stapten en de examinator vroeg: “zo Paul, wat wil je vandaag doen?” Met andere woorden gaan we rijden of betaal je me? Paul verteld dat hij geen zin in zijn examen had, dus de examinator heeft afbetaald. We lachen alle vier heel hard, maar hebben ook een beetje een vreemd gevoel. Gelukkig heeft Paul rijervaring in Australië, dus hij kan wel rijden. Zo zijn er ook gevallen verteld Paul van vrienden van hem die wel een rijbewijs hebben, maar nog nooit achter het stuur hebben gezeten. Echt bizar! Onderweg komen we ook door het toeristische plaatsje Oslob dat heel populair is vanwege het zwemmen, snorkelen en duiken met de walvishaai. Het staat hier vol met bussen en dat is ook een van de redenen dat we zo lang over deze 18 kilometer doen. Wij willen ook heel graag duiken met de walvishaai, het is echt een droom van ons en staat in de top 5 van dingen die we tijdens deze reis willen doen. De grootste vis ter wereld met een grote van twaalf meter (voor de bijdehandse volgers onder ons, een walvis is geen vis). Waarom gaan wij hier dan niet zwemmen/duiken met de walvishaai? De reden is dat we de walvishaaitours in Oslob boycotten, omdat ze de de walvishaaien hier voeren. Dat tast het hele ecosysteem aan en de walvishaaien raken gewend aan boten en gaan ook naar andere boten die wel buitenboordschroeven hebben toe voor eten en raken daardoor helemaal beschadigd en bekrast. Daarnaast is het hier gewoon übertoeristisch, zien wij de walvishaai liever in zijn eigen omgeving en off-the-beaten-track.

Zodra we Oslob zijn gepasseerd is het rustig op de weg en zijn we bijna bij Tumalog Falls. Het is een steile wandeling naar beneden over een asfalt weg. Naar beneden is geen probleem, maar we kijken nu al tegen de terugweg op! Eenmaal bij de watervallen aangekomen zijn we verbaast dat ze geen entree vragen. Echt overal in de Filipijnen claimen mensen entreegeld, soms hebben we het gevoel dat ze er zelf gewoon een bordje neerzetten. De waterval is heel erg hoog (hoogte?)en mooi. Het is helaas droogseizoen, dus helaas is het niet zo vol als in het regenseizoen, maar voor ons is het nog steeds imposant. Paul en Anne waren hier ook nog nooit geweest en wij vinden het echt leuk dat zij allemaal dingen doen en bezoeken dat ze nog nooit hebben gedaan. Wij geven ze zeg maar een soort reden en daar zijn ze heel blij mee. Ik denk dat het een beetje vergelijkbaar is dat wij nog nooit in Volendam zijn geweest, maar als we internationale gasten hebben we er toch langs moeten.

Dan moeten we terug langs Oslob om vervolgens naar Matutinao te rijden, waar de canyoning start. Gelukkig zijn alle walvishaaitours al begonnen dus als bussen zijn van de weg af en kunnen we doorrijden. Opeens begint een oranje lampje op het dashboard te branden. We nemen de gebruiksaanwijzing van de auto door en bellen met Paul’s autodealer. Hij geeft aan dat het onderdeel dat waarschijnlijk vervangen moet worden niet erger kan worden, maar wel andere onderdelen kan beschadigen. Mooie tegenvaller aan het begin van onze 600 kilometer lange roadtrip rond het eiland Cebu. De 600 kilometer is niet zoals in Europa, maar zijn allemaal slingerwegen langs de kust en door de bergen, geen wegenwacht en slechts één Mitsubishi dealer in het hele gebied. Paul kan het er dus niet op gokken. Om ons geen tijd te laten verliezen besluit Paul om ons af te zetten bij Matutinao. Vervolgens rijden Anne en hij terug naar Dumaguete om de auto naar zijn garage te brengen en een andere auto op te halen. Ze hebben een korte lunch, nemen de veerboot weer naar Cebu en halen ons weer op in Matutinao als wij klaar zijn met Canyoning. Een ritje van om en na bij vier uur. Ze balen, maar positief als ze zijn denken ze niet na en rijden ze gewoon even op en neer. De meeste mensen zouden echt niet meer die dag erop uitgaan als ze in Amsterdam zijn even een auto moeten omruilen in Hengelo en weer terug naar Amsterdam rijden. Heerlijk deze positiviteit!

Onze canyoning boeken we bij het bedrijf Let’s Go Trek dat als een van de eerste bedrijven deze tours al vijftien jaar uitvoert. Een lastige keus uit één van de vijftig touroperatoren, maar deze optie lijkt ons één van de betere. We krijgen waterschoenen, een reddingsvest en een helm die we moeten aantrekken en opdoen. Ook krijgen we een dry-bag voor onze persoonlijke eigendommen en een speciaal waterdichthoesje voor de telefoon  zodat we het avontuur kunnen filmen/fotograferen. Wij hebben het voordeel dat we wat later zijn, want alle tours zijn al begonnen. Daardoor hebben wij een privé-gids en is de echte drukte al geweest. De meeste reizigers verblijven namelijk in Cebu City of Moalboal en moeten weer op tijd vertrokken zijn uit Matutinao. Ook is een voordeel dat onze tour slechts halve prijs is, omdat wij het vervoer er niet bij in hebben zitten.

Samen met onze gids worden we achterop een motor weggebracht en afgezet in de bergen. Hier krijgen we een veiligheidsbriefing over gevaren en hoe mee om te gaan tijdens de canyoning. Het komt er simpelweg op neer dat we moeten luisteren naar onze gids. Vanaf dit punt moeten we nog een half uur wandelen. We krijgen een paraplu om ons tegen de zon te bescherming. Aan echt alle details zijn gedacht. Eenmaal bij het startpunt aangekomen is het druk, maar onnozel en impulsief als we zijn twijfelen wij niet bij het springen van de rotsen en het lopen over rotsen en kunnen wij in tegenstelling tot Chinezen fatsoenlijk zwemmen (wij snappen wel dat ze reddingsvesten hier verplichten). Daardoor halen we de grote Chinese menigte in en hebben we het paradijs voor ons zelf. We zitten precies tussen de Chinese groepen en de dagjes mensen die al heel vroeg zijn begonnen. De immense muren van de kloof zijn echt hoog en heel erg mooi met bomen, planten en mos begroeid. Er vliegen gigantisch grote vlinders om ons heen en zien zelfs aan aapje. We springen van hoge kliffen het water in en onze gids vertelt precies waar we moeten springen. Twee meter te ver naar links of rechts kan een dikke rots verborgen liggen, dus we luisteren maar al te graag goed naar hem. Onze gids wil ook bij elke sprong een fotoreportage van ons maken. We moeten overal poseren en elke jump wordt gefilmd. We zijn blij dat we met ons tweeën zijn, want anders zijn we bij elke sprong een half uur kwijt.

De laatste twee sprongen zijn heel erg hoog en in eerste instantie best eng, respectievelijk twaalf en vijftien meter. Het lijkt misschien hoog, maar ga er maar eens staan. En je mag niet te ver springen, want dan raak je een rots. Nee, de adrenaline giert door ons lijf. Na de een na laatste sprong hebben we een lunch, allemaal prima geregeld deze activiteit en we begonnen ook wel aardig honger te krijgen na al het springen en zwemmen. Daarna is het een stukje lopen en komen we bij de laatste sprong en eindigen we dus bij de Kawasan Falls. Het zogenoemde hoogtepunt. De waterval is inderdaad heel erg mooi, maar wederom is het hier gigantisch druk. Er is allerlei horeca omheen, dus het is goed aankleed voor toerisme. We zijn blij dat we de canyoning hebben gedaan, want we zouden erg teleurgesteld zijn geweest als we alleen voor deze waterval zouden zijn gekomen. Ongelooflijk, hoe kun je zo’n mooie locatie verzieken.

Vanaf de Kawasan Falls is het nog tien minuten lopen naar onze tourorganisatie. Daar aangekomen moeten we een klein half uurtje wachten op Paul en Anne die inmiddels een andere auto hebben opgehaald. Samen met hen vertrekken we naar Moalboal, slechts een half uurtje rijden vanaf de watervallen.