Op naar de grote chaotische stad: Samarinda

In de ochtend van woensdag 22 mei verlaten we om 10:00 uur samen met Janneke en Pillar Derawan Island en gaan we met de boot naar Tanjung Batu. Daar staat een auto klaar om ons naar Berau te brengen. In Berau hebben we onze lunch en tegen 13:30 uur worden we afgezet bij het vliegveld. We proberen daar een vlucht te vinden naar Samarinda, maar die gaat pas morgen. Wel gaan er vier vluchten naar Balikpapan, de hoofdstad van Kalimantan, op drie uur rijden van Samarinda over een goede weg. We besluiten dus naar Balikpapan te vliegen. We kiezen de voor ons beste vlucht qua kosten, tijd en toegestane bagage met Sriwijaya Air, onderdeel van Garuda Airlines dus niet op de zwarte lijst. Eigenlijk wilden we niet vliegen om kosten te besparen en vanwege het milieu, maar een auto met chauffeur bleek hetzelfde te kosten als vliegtickets. Ook zagen we het niet zitten om over een hele slechte weg helemaal gesloopt, twaalf uur later als het mee zit, in Samarinda aan te komen. Samen met Janneke en Pillar wachten we op onze vluchten. We gaan alledrie een andere kant op en nemen afscheid als we kunnen boarden. Het eerste deel van de vlucht van Berau naar Balikpapan is heel erg mooi over gebergten en jungle. Het einde van de vlucht, die slechts vijftig minuten duurt, is een heel erg ontwikkeld gebied. Naar aankomst op het vliegveld nemen we een minibus naar Samarinda. Blijkbaar hebben we een V.I.P.-bus geboekt, want er zijn tien hele fijne leren stoelen, allemaal een meter uit elkaar die helemaal achterover kunnen. Ook hebben we allemaal een eigen USB-uitgang om onze telefoons op te laden. Kunnen we dus mooi de finale van Game of Thrones onderweg kijken. We vonden de bustickets voor Indonesische prijzen eigenlijk nogal duur, maar we dachten verder niet na. Ach voor negen euro, drie uur luxe is toch eigenlijk een koopje. 

Terwijl we Samarinda binnenrijden zien we veel vestigingen van Holland Bakery, we hebben geen idee wat het is, maar Loes weet dus al waar ze wil ontbijten. Ze wordt werkelijk gek van rijst in de ochtend en zoekt naar iets fatsoenlijks voor haar ontbijt. Aangekomen in Samarinda moesten we nog drie minuten lopen maar ons hotel. Het zag er heel mooi uit op internet en ook van de buitenkant, maar de kamers zelf waren echt heel slecht. Vol stof en de helft werkte niet en alleen een vies, veel te oud fleece dekentje om onder te slapen. We zijn er wel gebleven, want we hadden geen zin om opzoek te gaan naar iets nieuws. In de avond gingen we uit eten bij een foodcourt. Er zaten allemaal jongeren en er speelde een band. Terwijl we zaten te eten kwam er een man bij ons aan tafel zitten. Het bleek de eigenaar te zijn en met zijn beste Engels vertelde hij heel zenuwachtig dat hij vereerd was dat wij kwamen eten bij zijn set up. Hij vroeg wat wij er van vonden en of wij tegen iedereen in Nederland wilden vertellen dat hij dit had opgezet, zodat eventuele toeristen het gingen bezoeken. Nou jongens bij deze: Pondok Diana in Samarinda! De man (net zou oud als Tom) bleef de hele avond bij ons zitten en stelde op een geven moment ook zijn vrouw aan ons voor. Het was grappig en gezellig tegelijk. Bij vertrek moesten we langs iedere tafel, want ze wilden allemaal een hand van ons. Soms hebben we echt het gevoel dat we beroemdheden zijn: mensen willen een hand, met ons op de foto of vragen heel willekeurig om vrienden op Facebook te worden! Het is echt een raar gevoel, maar ook wel grappig tegelijk.

In Samarinda hebben we het gevoel dat we de hele dag op de kermis lopen. Mensen schreeuwen de hele dag, kinderen gooien vuurwerk op straat, auto’s toeteren en overal zijn gekleurde en knipperende lichten, de mensen hier leven echt in een chaos en ze hebben nog wel het gevoel in luxe te leven, want ze zijn “modern”. De reden waarom we in Samarinda zijn is, omdat je vanaf hier de Sungai Mahakam op kunt varen, de tweede langste rivier van Kalimantan. Een echte andere reden om in Samarinda te zijn is er niet echt.