Kakadu National Park

Op woensdag 19 juli is het dan eindelijk zo ver, één van de hoogtepunten van de Northern Territory staat de komende dagen op het programma: Kakadu National Park. Van de 860 werelderfgoedplekken hoort Kakadu bij de enige 25 die op deze lijst staan om zowel culturele als natuurlijke eigenschappen. Het is dus een erg bijzonder park en Aboriginals bewonen Kakadu al ruim 50.000 jaar, al voor de laatste ijstijd. Het park heeft een heel complex ecosysteem wat zorgt voor een heel breed scala aan vogels en dieren en een derde van alle Australische vogelsoorten leven in Kakadu. Het park telt zes verschillende landschappen en leefomgevingen met al hun speciale eigenschappen: "Savannes, Moessonbos, Zuidelijke heuvels en randen, steenlandschap, getijde wateren, mangroves en kunstlijnen en overstromingsvlaktes, rivieren en billabongs. Daarnaast kennen de Aboriginals in Kakadu zes seizoenen, drie in het droogseizoen (mei tot en met oktober) en drie in het regenseizoen (november tot april). In mei en juni (Yegge) is het koeler, maar heerst er nog steeds een hoge luchtvochtigheid. Ze zetten in deze periode ruim 40% van Kakadu gecontroleerd in brand om grote bosbranden te voorkomen en grond vruchtbaarder te maken. Dit wordt al duizenden jaren door Aboriginals gedaan en doen zij nog steeds. Zo kunnen ze hun traditionele gewoontes uitoefenen en krijgen ze een inkomen hiervoor van de overheid. Vroeg droogseizoen (Wurrgeng, juni tot augustus), de koudste tijd van het jaar, maar nog steeds elke dag warmer dan 30 graden. De meeste beekjes stoppen met stromen en de overstromingsvlaktes drogen op. Van augustus tot oktober is het hete droogseizoen (Gurrung), omdat er bijna geen wateren meer zijn is het in deze tijd erg makkelijk om te jagen op slangen en schildpadden, volgens de Aboriginals een van de lekkerste traditionele maaltijden. Het pre-moesson stormseizoen is van oktober tot december en wordt door de lokale mensen Gunumeleng genoemd. Tijdens dit seizoen beginnen de wateren weer te stromen, de vogels keren terug naar de wateroppervlakten en barramundi beginnen te broeden. Een beetje vergelijkbaar met onze lente dus. De moesson (Gudjewg) is van december tot maart, heeft een hele hoge luchtvochtigheid en het is er enorm heet. Niemand wil hier dan zijn, maar deze enorme hitte en luchtvochtigheid zorgt voor een groeiexplosie aan planten en dieren. Gras groeit tijdens deze periode hoger dan twee meter. April is het afkoel stormseizoen (Banggerreng) en koelt de temperatuur langzaam af en wordt de lucht droger. In deze maand is de oogsttijd en dieren zorgen voor hun jongen. Ieder seizoen heeft z'n eigen bijzonderheid en vooral voedingsstoffen en de inheemse bevolking weet precies wat ze in welk seizoen kunnen doen of eten. En dat alles zonder een echte kalender, puur door het weer en de natuur te bekijken. Wij zijn hier in het vroege droogseizoen de koudste tijd van het jaar, maar voor ons is het echt nog steeds te warm en vooral veel te luchtvochtig, vooral 's nachts. Lokale mensen, Aboriginals, maar ook blanken, hebben het koud en lopen in dikke truien, lange broeken en soms zelfs mutsen. Helemaal gek die lui!!

Maargoed, genoeg achtergrondinformatie over de bijzonderheid van het park. Wij enteren Kakadu aan de zuidkant vanaf Pine Creek en de Mary River Roadhouse. Bij het eerste Ranger Station wat we tegenkomen schaffen we onze parkpas aan, het eerste nationale park waar we entree voor moeten betalen. Enkele kilometers na het Ranger Station slaan we rechtsaf een gravelroad in. We hebben al duizenden kilometers van deze wegen gereden dus daar wij kijken niet meer van op. Het is slechts 37 kilometer naar de Gunlom Falls en daarnaast was de entree 40 dollar per persoon, dus de wegen zullen wel goed onderhouden zijn. Niets is minder waar, een van de slechtste gravelwegen van Australië tot nu toe. Niet te geloven, heel veel enorme golvingen in het wegdek, dus bijna een uur lang getril onder de kont. Halverwege de weg naar de Gunlom Falls komen we langs de Yurmikmik Walks. Uit nieuwsgierigheid stoppen we en er blijken hier vier wandelingen te zijn. We kiezen twee tracks van slechts 2,5 en 5 kilometer, de Boulder Creek Walk en de Yurmikmik Lookout Walk. Wel voorbereid met vier liter water beginnen we deze wandelingen. Het is 35 graden buiten en de gevoelstemperatuur is nog warmer. Onderweg komen we hele mooie gevlekte hagedisjes (Dotted Velvet Gecko en Kakadu Ctenotus) tegen en na een half uur komen we aan bij de Yurmikmik Lookout, een heuvel midden in de vlakte. Vanaf hier hebben we kilometers uitzicht over de laaglanden en in het zuiden de zuidrichel van het park. Op de terugweg nemen we de splitsing naar de Boulder Creek, maar die ligt droog. Het had dus niet echt een meerwaarde, maar we hebben we beentjes weer gestrekt. Voordat we verder gaan richting Gunlom verlagen we eerst bandenspanning, hopen dat we nu wat minder trilling hebben. Gelukkig werkt het en de weg naar de waterval verloopt nu een hoop soepeler. Toch blijft het een rotweg. Eenmaal aangekomen in Gunlom lopen we naar de waterval. Deze is echt hoog, maar er stroomt niet zo veel water naar beneden, echt een heel dun stroompje. We besluiten naar de top van de waterval te lopen. Het is een steile en warme klim omhoog, maar het is hier prachtig! Hoge rotswanden staan er om de rivier, en het water is hier op bepaalde plekken zo diep, dat je de bodem niet kunt bereiken. Het water is heerlijk koel, en we blijven hier daarom nog even genieten van het frisse water en de prachtige omgeving! Natuurlijk komen we Max, Berit, Pete en Rose hier ook weer tegen, dus we blijven nog even met ze nakletsen. Tegen 14:30 uur rijden we  terug naar de hoofdweg over dezelfde slechte gravelweg. Een uurtje later komen we aan bij de Bukbukluk Lookout, vanaf hier kijk je uit over een groot deel van het National Park en de mooie zandstenen bergen eromheen. Heel bizar dat alles vlak is en dat aan de rand van het park rigoureus rotswanden staan van tientallen tot 300 meter hoog. Bizar!! Overal zien we hele hoge termietenheuvels en de hoogste die we zien is ruim vier meter. Tom staat op de auto, strekt zijn handen en nog is de heuvel hoger. Onvoorstelbaar, wat een natuurwonderen. Termieten blijken essentieel te zijn voor de flora en fauna van het park. Door de gaten die ze in de grond maken filtreert het water beter de grond in wat erg belangrijk is voor het opslaan van water voor het droogseizoen. De termieten zelf zijn een rijke voedingsbron voor alle wildlife in het park, omdat er door de droogte weinig ander leven is. Daarnaast zijn termieten erg belangrijk voor de Aborignals. Zo worden didgeridoos gemaakt met behulp van termieten en eten ze termieten om te genezen van diarree. Dit zijn slechts een paar voorbeelden van de essentie van termieten in dit park. Van de 2500 termietensoorten ter wereld leven er 400 in Australië en de termietenheuvels zijn wind-, water- en vuurbestendig. Een paar kilometer na dit letterlijke hoogtepunt rijden we weer een gravelweg in en na een tijdje komen we bij onze volgende wandeling aan, de Magik Plunge Pool Walk. Deze wandeling ging door het moeras, over de rotsen langs de rivier, en kwam uit bij een prachtige waterval! Overal staan waarschuwingsborden voor krokodillen, en naast zwemmen, raden ze ook af om bij de waterkant te komen. Op onze weg terug zien we een heel klein beeldschoon vogeltje, met felblauw, groen, zwart en rood! Genaamd Worrbek-Worrbek oftewel, Rainbow Pitta Pitta Iris. Na deze waterval race'ten we even om voor zonsondergang nog een korte wandeling te doen, de Mardugal Billabong Walk. Een wandeling van slechts 1 kilometer naar een moeras. Overal schijnen krokodillen te zitten, maar helaas zien wij er geen. We hebben ook nog tijd voor de Gungardun Walk, die ook bij Mardugal is. Tijdens de zonsondergang lopen we de wandeling, die slechts twee kilometer is. De roze, paarse, blauwe en gele kleuren schijnen prachtig door de bomen heen. Verder stelt de wandeling niet zoveel voor. Op onze weg naar de camping spotten we een dingo! Met onze zaklamp schijnen we op hem en zijn ogen reflecteren blauw in onze lamp. De dingo blijft een tijdje naar ons kijken, en rent vervolgens het bos in.

Op donderdag 20 juli staan we heel vroeg op en om 6:30 uur reden we naar de Yellow River. Na aankomst maken we eerst een lekker gebakken eitje klaar en lopen daarna de Yellow River Walk. Dit is een wandeling door de wetlands, met heel veel verschillende vogels en de kans om krokodillen te zien is erg groot! Na twee minuten lopen, zien we twee wilde paarden (in Australië noemen ze die Brumbies) staan. In Australië is een hele grote populatie van deze Brumbies, die ooit in het wild zijn uitgezet en zich heel snel hebben vermenigvuldigd. Even later komen we er achter dat de wandeling voor het grootste gedeelte is afgesloten vanwege het verlate regenseizoen. We kijken een tijdje naar alle vogels, en lopen naar de pier. Vanaf hier zien er een zoetwaterkrokodil in het water liggen! Onze volgende stop is het Warradjan Aboriginal Centrum. Dit is een cultureel centrum en een klein museum met informatie over de Aboriginal cultuur en hun geschiedenis. We hangen hier een uur rond en rijden door naar de Jim Jim Falls. Om hier te komen moeten we 55 kilometer over een prima gravelweg rijden. De laatste 10 kilometer is een hele smalle weg met veel riviertjes, los zand en dikke keien. Een leuke en uitdagende fourwheeldrive track. Het is zo smal dat wanneer we tegenlichters tegenkomen we de bosjes in moeten rijden en zelfs terug moeten. We doen over dit laatste stuk dan ook ruim een half uur. Bij de Jim Jim Falls parkeren we de auto en lopen we een kilometer naar de voet van de waterval. Het is vooral klimmen en klauteren over rotsen en onderweg komen we heel veel vlinders tegen. We lopen steeds dieper een ruim 150 meters hoge kloof in! Het water is ontzettend helder, en het is hier adembenemend mooi. We zwemmen naar de waterval en het water is hier ijskoud. Vooral wanneer we onder de waterval staan, lijkt het koude water wel hagel! Ook springen we hier van kliffen af, dikke pret met z'n twee en we hangen hier een aantal uur. De Jim Jim Falls waren erg imponerend en van de hoogste kliffen langs een kloof met water die we ooit hebben gezien. Zeker een van de highlights van Kakadu. Helaas zijn de Twin Falls vanwege het late regenseizoen nog gesloten dus rijden we over dezelfde weg terug naar de hoofdweg. Eenmaal op de hoofdweg komen we na een paar kilometers bij de Mirrai Lookout, een korte stijle walk omhoog naar een heuvel. Bovenop hebben we een enorm wijd uitzicht over Kakadu dat verdacht groen is vergeleken met de rest van wat we tot nu toe gezien hebben in de Northern Territory. We rennen naar beneden omdat we de Bubba Walk nog willen doen. Helaas komen we er al snel achter dat deze track afgesloten is. Niet veel later komen we een ranger tegen. Hij vertelt ons dat er veel wilde zwijnen en waterbuffels om het water zitten en dat deze worden afgeschoten, omdat ze het park vernielen. Daarom mogen wij er niet lopen. Nouja zeg, kunnen die dieren toch ook niks aan doen. Maar we hebben geen tijd om te balen en bedenken een ander plan. We rijden naar de Anbangbang Billabong Walk, waar we een wandeling maken om de billabong. Een "billabong" is een verzamelnaam voor draslandgebieden in de Top End, het meest tropische gedeelte van de Nothern Territory in Australië. Ze komen alleen hier voor en kenmerken van een "billabong" zijn dat het in het droogseizoen altijd water bevat en in het regenseizoen deel uitmaakt van de uitgestrekte ondergelopen gebieden, de zogeheten "floodplains". Vooral in het droogseizoen is het een verzamelplaats voor vele watervogels, vissen en krokodillen. Tijdens de wandeling langs de Anbangbang Billabong zien we verschillende eenden en ganzen en veel kraanvogels, lepelaars en de Jabiru (zwartehalsooievaar). Wij zijn geen vogelliefhebbers, maar de Jabiru maakt heel veel indruk. Deze vogel kan wel 1.70 meter hoog worden en een spanwijdte van twee meter hebben. Het is een ooievaar met een wit lichaam, zwarte vleugels, een purperzwarte kop en nek wat donkerblauw lijkt in het zonlicht, rode poten en een hele lange sterke snavel. Gewoon erg indrukwekkend. Ook zien we een wild zwijn en een familie walibies die de billabong overspringrn! Overal staan bordjes met krokodillengevaar, maar helaas spotten we ze niet. Aan het eind van onze wandeling lopen we een berg op naar de Nawurlandja Lookout. Vanaf hier kijk je uit over een erg imposante rotswand (stone country) en een ontzettend grote rots die prachtig oplicht door de ondergaande zon. Hier genieten we, en blijven zitten tot de zon helemaal verdwenen is. In het donker rijden we naar de camping en aangekomen op de camping, bereiden we ons eten en pakken we onszelf in. Maar niet voor de kou, wel voor de muggen. In ons hele leven hebben we nog nooit zo ontzettend veel muggen bij elkaar gezien! Verschrikkelijk! Zelfs in bed slaan we er nog op z'n minst tien dood..

Vrijdag 21 juli staan we weer heel vroeg op, weer rijden we om 6:30 uur naar onze eerste activiteit, de "connecting trough time with rock art". We wandelen samen met een ranger naar Nanguluwur, een rotswand met Aboriginal Rock Art. De weg er naartoe stopt hij regelmatig om verschillende vruchten, bladeren, en bloemen te tonen en legt hij uit waar ze bij de Aboriginals voor dienen, bijvoorbeeld bushmedicatie en insectwerende bladeren. Bij de rotswand zien we tekeningen en kervingen van handen, een schip, kangaroos en nog vele andere dingen. Aborignals gebruikten rotstekeningen om te communiceren. De meest opvallende tekening is, nadat de ranger ons erop wees, een misvormt mens. De Aboriginals uitten hiermee dat ziektes als lepra en tuberculose door de Europeanen naar hun land is gebracht en hun bushmedicatie werkte niet meer. Er zijn ook twee Aboriginal vrouwen bij de wandeling, waar in het begin moeilijk contact mee te krijgen is, maar dit blijkt door cultuursnormen te komen. Hoe dit precies zit zijn we nog niet achter. Later zijn ze "vriendelijk" en leren ze ons "hama" en "bobo" wat hallo en tot ziens betekent. We lopen gauw terug naar de auto, want we hebben nog een ranger talk, de Burrungkuy Rock Art Talks bij Nourlangie. We gaan naar de Gunwarddehwardde Lookout, een rotswand met kunst en een shelter. Bij de rotswand wordt ons iets meer duidelijk over de cultuur. Voornamelijk over wie met wie mag trouwen (een wet om incest te voorkomen) en wie met wie mag praten, indirect of direct (een wet om oorlog en ruzies te voorkomen). Zo mogen bijvoorbeeld schoonouders niet met elkaar praten totdat ze beiden grijze haren hebben en werden er altijd huwelijken gesloten tussen mensen uit omringende kampen. Slimme mensen die Aboriginals, haha. Er wordt ons dus ook iets meer duidelijk over waarom sommige Aboriginals je niet terug groeten. Niet iedereen mag met iedereen praten, of niet altijd direct. De shelter zijn een aantal rotsen en rotswanden zo gevormd dat men hier aangenaam kon wonen. In het midden van de dag was het zelfs niet warm. Een fris windje blaast er ook continue doorheen. Archeologen hebben hier bewijs opgegraven en gevonden dat hier 20.000 jaar geleden Aboriginals wonen. Natuurlijk komen we hier ook weer Max, Berit, Pete en Rose tegen die Kakadu samen doen. Wij gaan na deze interessante Ranger Talk door naar de Gubara Pools Walk, een zes kilometer lange wandeling langs zandsteen kliffen naar een moessonbos en waterpoelen. Het eerste deel van de wandeling gaat door mul zand en er is volop zon! Misschien niet de meest verstandige keuze om dit op het heetst van de dag te doen. Maar daar laten wij ons niet door afschrikken. Tijdens de track zien we de Red-Tailed Black Cockatoo (Roodstaartraafkaketoe). De zwarte vogel imponeert enorm met z'n mooie rode staart en is ruim 60cm groot, daarmee behoort hij tot een van de grotere kaketoe soorten. Na enkele kilometers over vlak gebied en door hoog gras te hebben gewandeld komen we bij een moessonbos. We moeten over stenen klimmen, en het pad leidt ons langs een riviertje. In de rivier zitten veel visjes en er vliegen enorm veel vlinders! En helaas ook heel veel vliegen. Aan het eind van het pad is een waterpoel waar we een schaduwrijk plekje op een rots zoeken en genieten van de rust. Er is hier helemaal niemand, en het enige wat we horen, zijn de vogels en de opspringende visjes. Geweldig! Een uur hebben we hier gezeten toen we zijn teruggelopen naar de auto. We zijn naar een plek gereden waar we bereik hadden om onze vriendin Michelle te bellen, want die gaat vandaag trouwen! We vinden het heel erg jammer dat we er niet bij kunnen zijn, maarja dat gebeurd nu eenmaal als je voor zo'n lange periode op reis gaat. Daarna hebben we we gekookt en gegeten bij een picknicktafel aan de Anbangbang Billabong. De Billabong waar we gisteren hebben gelopen. Ook hebben weweer de zonsondergang vanaf de Nawurlandja Lookout bekeken, omdat die daar gisteren zo mooi was. Daarna zijn we naar de camping gereden. Daar zijn we vervolgens direct in de auto gevlucht omdat hier zo ontzettend veel muggen zitten.

Vandaag, zaterdag 22 juli, staan weer vroeg op, ditmaal om 06:00 uur. We moeten een uurtje rijden naar het dorpje waar we vandaag al onze activiteiten willen doen en het is nou eenmaal aangenamer wandelen in de vroege ochtend. We doen eerst de Bardejilidji Walk. Eigenlijk een pleonasme, want Bardejilidji betekent wandeling in Aborignal. Bij deze track komen we langs allemaal rotsformaties en lopen over en onder de formaties door. Overal is wel wat moois te zien en te ontdekken. Aansluitend doen we de Sandstone and River Bushwalk. Het rotsachtige landschap gaat over in een moerasgebied en de waarschuwingsborden voor krokodillen komen weer tevoorschijn. Het landschap is erg mooi en rustig, en er zitten veel verschillende vogels in het moeras. We zien geen krokodillen. Een eindje verderop lopen we langs de East Alligator River en zien we direct een krokodil. Hij drijft langzaam door de rivier, en is ruim vier meter lang. Aan zijn neus te zien is het een zoutwaterkrokodil en we zijn blij dat we op een veilige afstand aan de kant staan. We nemen een paar foto's en kijken vol verwondering naar deze angstaanjagende, machtige jager. Terug bij de auto rijden we naar Cahill's Crossing, de rivieroversteek waar je naar Arnhemland kunt rijden. Dit is een hoger gelegen plateau en Aboriginal gebied. Het is "97.000 km2 groot en je hebt een vergunning nodig om er te komen. Hier leven de Aborignals nog erg traditioneel. Bij deze oversteek lunchen we aan een picknicktafel. We maken onze eigen pizzabroodjes en hebben een mooi uitzicht over de East Alligator River. Tijdens de lunch zien we wel zeven zoutwaterkrokodillen in het water drijven, waarvan één reusachtig dominant mannetje. Het monster drijft langzaam op de rivier en wanneer het een andere krokodil nadert gaat het hele lichaam onder water en zet hij de aanval in. Meestal vluchten de kleinere exemplaren (nog steeds groter dan vier meter) op tijd weg, maar één keer valt het reptiel echt aan. Een spectaculair stukje live entertainment. Alsof we bij de opnames van Planet Earth aanwezig zijn en Steve Irwin zou trots op ons zijn. Volgens kenners en rangers is dit super zeldzaam om in het wild mee te maken en zijn we twee echte mazzelpikken. We zien dus van dichtbij dat deze beesten mega territoriaal zijn en komen dus maar niet te dicht in de buurt. Ook zien we een krokodil een vis vangen, heel mooi om te zien hoe groot die bek is. Zoutwaterkrokodillen kunnen ook in zoetwater overleven en doordat ze zo territoriaal zoeken ze tot 2000 kilometer landinwaarts hun eigen leefgebied. Ze zitten dus overal in noorden en midden van Australië, maar hier is het wel heel extreem. Na de lunch doen we nog een korte wandeling, halverwege stuitten we op een enorme spin ter grootte van Loes' hand (zie foto). Tegen 16:00 uur rijden we naar Ubirr waar we een Aboriginal Art Walk lopen. Deze vinden we beide minder interessant dan die van gisteren. Het enige wat onze aandacht trok, was de oeroude tekening van een Tasmaanse tijger, die voor zover men wist, alleen in Tasmanië voor kwam. Deze tekening bewees het tegendeel. Na dit rondje aten we onze pasta en wachtten we tot een uur of vijf. We willen namelijk de zonsondergang bekijken vanaf de Ubirr Lookout die uitkijkt over de Nadab Floodplain. Vanaf een hoge rots kijken we over een enorme vlakte vol groene moeraslanden, moesonbos, zandstenen, rotsformaties en droog eucalyptusbos. Heel bizar die lange groene vlakten en dan een moesonbosstrook en in de rug al die rotsformaties en het eucalyptusbos. Op de achtergronden van de groene vlakten, zien we de hoge kliffen van het Arnhemlandplateau. We wachten tot de zon zakt en zien de lucht prachtig roze worden. Terug naar onze overnachtingsplek, komen we weer langs de East Alligator River. En wat denken wij dan? ...... Juist! Hoe zouden de krokodillen zich gedragen in het donker???!!! We weten dat ze jagen tijdens de nacht, dus dat willen we zien!! We parkeren de auto, pakken onze zaklampen en gaan vol spanning en ontzettend voorzichtig op pad. We zien direct een groot exemplaar aan de overkant op de oever liggen! Niet veel later komt een veel groter monster bovendrijven. Op nog geen vijf meter afstand! Veel te spannend, vooral op het moment dat hij zich terug het troebele water liet zakken. We liepen snel door naar de andere kant. Hier is een groot hek en is op veilige hoogte, niets om je zorgen om te maken. Vanaf hier zien we een aantal geel/oranjevurige ogen boven het water uitkomen. Na een tijdje kijken, rijden we terug naar de camping.

Zondag 23 juli is onze laatste actieve dag in Kakadu National Park. Wederom staan we vroeg op om alles uit deze dag te halen. We rijden eerst naar het dorpje Jabiru waar we ontbijten met zelf gemaakte broodjes, genieten van een douche en een kijkje nemen bij het meer. Vervolgens rijden we naar het Bowali Visitor Centre waar we achtergrondinformatie over het park willen opsnuiven. Er is hier een klein museum over het park en al zijn bewoners (dieren en mensen). Ook is hier een Aboriginal kunstgalerie. We hangen wat rond en laden onze apparaten op. Hierna rijden we naar Mamukala, waar een wandeling maken door de Mamukaka wetlands. Er is hier een wild-spot-hok die uitkijkt over de wetlands. Er leeft hier een groot assortiment vogels en er zijn prachtige waterlelies in verschillende maten en kleuren te zien! Terug bij de auto, zien we iemand die we een week nadat we Sydney hadden verlaten hebben ontmoet! Dat is dus ruim twee maanden geleden. Heel grappig. Na een kort gesprekje, rijden we naar de South Alligator River waar we gaan lunchen. Het is enorm warm vandaag en we hebben allebei niet zo veel zin om kilometers te lopen. We zitten hier dus een tijdje en kijken naar de brede rivier. Aan de overkant ligt een zoutwaterkrokodil. Volgens een kenner is het een vrouwtje en ze is "maar" zo'n 3 meter. Rond vijf uur rijden we het park uit en de omgeving veranderd enorm. Alle moerassen zijn verdwenen, en de eindeloze eucalyptusbossen zijn weer terug. We rijden minstens een uur met een laag hangende zon recht in ons gezicht. Enkele kilometers voor de Stuart Highway zoeken we een overnachtingsplekje. Vanaf hier is het nog zo'n 40 kilometers naar Darwin.