De laidback-vibe, mooie watervallen en zwarte magie op Siquijor Island

Het is tijd voor een avontuur met ons tweeën en vandaag dinsdag 12 maart gaan we voor twee dagen naar Siquijor Island. Dit eiland staat bekend om haar zwarte magie en hekserij. Anne vertelde dat haar grootouders hier vandaan kwamen en haar altijd waarschuwden voor de mensen van Siquijor. Als iemand je aanraakt, ook al groet hij en raakt slechts je schouder, altijd geef een willekeurig tikje terug. Als diegene dan een vloek aan jou heeft gegeven, dan geef je hem terug. Anne had ook allemaal waargebeurde verhalen van voodoo en hekserij gebeurtenissen dat zij zelf had meegemaakt. Echt eng! Gelukkig wonen de sjamanen tegenwoordig allemaal in de bergen, dus zul je ze niet op straat tegenkomen. Overal op het eiland worden voodoo poppen en love-potions verkocht. Men geloofd dat als je dit liefdesdrankje in iemands drinken gooit diegene stapelverliefd op je wordt, niemand anders meer wil en altijd bij je blijft. 

Wij huren een motorfiets en willen in twee dagen het eiland rond. Eerst gaan we van het dorpje Siquijor naar San Juan. De zwarte magie is niet het enige waar het eiland bekend om is. Er hangt hier een een hele relaxte backpackerssfeer, vooral in San Juan. Overal zijn leuke ecologische barretjes en accomodaties. De stranden zijn mooi en niet druk bezocht en het verkeer is ook kalm. We nemen in San Juan een fruitshake en vervolgen daarna onze route. Als wij onderweg zijn door de bergen naar een waterval staan er kinderen op straat die hun hand uitsteken en een high five willen. Zonder na te denken tikt Tom ze allemaal aan en na vijf minuten bedenkt hij ineens dat dat wel eens gevaarlijk kan zijn. Hij wil omdraaien en Loes begint te lachen en noemt het onzin. Gelukkig blijkt later dan kinderen de zwarte magie nog niet beheersen en dat iemand er bewust voor moet open staan, pfiew!

De eerste waterval die we vandaag aandoen zijn de Lugnason Falls. De waterval zelf is droog en er is echt een miezerig stroompje. Dat is een tegenvaller en zo zie je wederom dat ieder voordeel zijn nadeel heeft. Het is droogseizoen, maar dat betekent dus ook dat de watervallen minder zijn. Wel is er onderaan de waterval een bassin, waar locals van grote hoogte inspringen. Iets verderop is “the fountain of youth”. Loes gaat erin en hoopt dat het helpt, want ze vind zichzelf met 26 jaar veel te oud worden. Later blijkt dat het echt heeft geholpen, want veel Filipijnen schatten Loes tussen de 16 en 20, nou of je daar zo blij mee moet zijn. Loes in ieder geval wel.

Niet veel later gaan we naar de Lagaan Falls en de Kawasan Falls. Beide keren dringt een gids zich op en we mogen alleen toegang tot de watervallen als we toestaan dat de gids ons begeleid. Het is een vrijwillige gift, maar nog steeds geldklopperij, want het is beide keren gewoon een trap naar beneden. We sms’en Paul om te vragen wat een reëel bedrag is om te geven, hij geeft aan 50 peso. Wij geven beiden keren 100 peso, de eerste gids is heel blij en zegt dat hij hier zijn familie een paar dagen van kan voeden, maar de tweede is teleurgesteld en zegt dat laatst iemand 500 peso gaf. We staan haast op het punt om niks te geven, omdat hij zo ondankbaar is. Een gemiddeld salaris in de landelijke gebieden in de Filipijnen is zo’n tweehonderd peso per dag. En dan te bedenken dat hij slechts een half uur met ons mee is gelopen. Mooie mafklapper! 

Het is inmiddels al bijna 16:00 uur als we naar onze laatste bezienswaardigheid voor vandaag gaan. Het meest bekende van Siquijor Island, de Cambugahay Falls. Deze waterval of eigenlijk watervallen zijn heel groot en mooi, maar ook heel toeristisch. Overal drijven Chinezen met zwemvesten in het water, omdat ze niet kunnen zwemmen. Heel grappig om te zien en het blijft een bijzonder volk. Stinkend rijk zijn ze allemaal, maar niemand die kan zwemmen. Ook met duiken en snorkelen zie je ze heel bijzonder voortbewegen en meestal ook het koraal kapot trappen. Veel duikgidsen die wij hebben gesproken weigeren ook Chinezen te begeleiden ter bescherming van het koraal. Ze willen het zien en geven er verder niks om. Ook is hier een lang touw aan een hoge boom gebonden waarmee je als Tarzan in het water kunt slingeren.  

Dan moeten we nog opzoek naar een overnachtingsplek en we komen uit bij een kokosnootboerderij dat ook bungalows verhuurd. Bovenop een klif en via een trappetje in het gesteente kunnen we naar het minuscule strand. De kokosnootboerderij maakt allerlei producten van kokosnootschillen en kokosolie. We eten hier ook en bestellen een curry met kip en mango. Heel erg lekker en fris. In de avond komen we aan de praat met de eigenaar en verteld ons van alles over zijn project en biedt ons een gratis tour aan.

De volgende ochtend woensdag 13 maart krijgen we na het ontbijt eerst een rondleiding door de fabriek. Hij laat het hele proces zien en toont zijn producten. De producten van de schillen van de kokosnoot zijn echt artistiek, heel knap en alles wordt gedaan door lokale arbeidskrachten. De locals zijn ook allemaal erg blij en vooral trots om hun werk aan ons te laten zien en waarderen onze komst. Na de tour door de fabriek vervolgen we onze weg rondom het eiland. We gaan naar een aantal stranden, waaronder het bekende Salagdoong Beach. Iedereen zweert bij dit strand en als reisbloggers schrijven erover, dus wij hebben hoge verwachtingen. Eenmaal aangekomen moeten we entree betalen en kunnen we onze scooter parkeren. Er is een restaurant en verder een paar strandhutjes die je kan huren. Het strand zelf is volgepakt en wij snappen echt niet dat iedereen over dit strand rept. Oké, het water is helder en mooie turquoise. Het strand is spierwit. Een mooie combinatie, maar dat zijn bijna alle stranden op Filipijnen. We hebben alleen al op Siquijor betere stranden gezien. We hoefden daar geen entree te betalen en nog beter er was helemaal niemand! Wij snappen echt niet dat mensen stranden mooi vinden die druk zijn, helemaal niet als je de keuze hebt om naar verlaten stranden te gaan. Mensen zijn echt kuddedieren en houden van gemakzucht omdat hier een restaurant bij zit. Echt, dit was een tegenvaller. Voor ons wederom een bevestiging dat we ons niet voorbereiden op bestemmingen. Zoals we zo vaak deden in Nieuw-Zeeland en Australië rijden we gewoon zien een verlaten weggetje en komen bij de mooiste dingen uit of ontmoeten de liefste mensen. Nee, wij trekken liever ons eigen pad en lezen zeker geen reisblogs meer. Al helemaal niet van de social media guru’s en influencers, want zij komen vaak hun resort niet uit en als ze eruit komen nemen ze een taxi naar de meest toeristische plekken om vervolgens drie uur bezig te zijn met de perfecte foto. 

Na Salagdoong Beach zijn we naar nog een paar strandjes geweest. Deze waren rustig en een stuk beter. Ook hebben we een Halo Halo gegeten bij een bar bovenop een heuvel. Hier hadden we een mooi uitzicht over een gedeelte van het eiland. Daarna zijn we terug naar de haven gereden waar we weer werden opgehaald door Paul en Anne. In de avond gingen we samen uit eten en daarna namen we weer een volledige lichaamsmassage, dat is echt spot goedkoop hier, nog geen zeven euro voor een uur.