Negen dagen ultiem genieten en ontspannen in en rondom schoon cultureel Yogyakarta

Tegen 19:00 uur op zondag 2 juni landen we dus in Yogyakarta, de culturele hoofdstad van Java en misschien wel heel Indonesië. Het gebied van Yogyakarta is een klein koninkrijk in het midden van Java, omringd door Centraal Java.

Vanaf het vliegveld van Yogyakarta nemen we een Grab naar onze accommodatie die we hebben geboekt. We hebben een privékamer in een hostel geboekt, want we hebben behoefte aan sociaal contact en de meeste hostels zijn gezellig en reizigersvriendelijk. Ons hostel is Sae Sae en ligt in de wijk Prawirotaman, ten zuiden van het centrum waar heel veel leuke barretjes en restaurants zijn. Net wat we nodig hebben na vier weken afzien in Kalimantan.

Aangekomen bij ons hostel voelen we ons meteen al welkom in de gezellige tuin. In het midden staat een hele lange tafel waar heel veel andere reizigers zitten. We gaan meteen van het niveau “geen westerling in vier weken” naar het andere uiterste “een volledige Nederlandse enclave”. We worden meteen gevraagd of we mee willen eten met de andere reizigers en er wordt ergens Indiaas eten afgehaald. Het is meteen heel gezellig en er is bier te verkrijgen in dit hostel. Wat een oase, Yogya, we love you allready! Ohja we brengen ook meteen onze was naar de wasserette, want die hebben we ook al ruim vier weken niet fatsoenlijk gedaan, want in Kalimantan was nergens een wasserette met heet water te vinden. Onze kleding werd nooit echt schoon.

De volgende dag nemen we allebei eerst een heerlijke warme douche met een fantastische waterdruk, wat genieten na ruim vier weken alleen maar een koude douche met pisstraaltje, rivierwater, brakwater of een schepdouche te hebben gehad. Eindelijk kunnen we onze haren eens goed wassen en genieten van een douche. Na de douche gaan we samen met Janine en Renate, twee Nederlandse dames, ontbijten bij Via Via. Ze verzorgen hier heerlijke ontbijtjes met heerlijke koffie. Oh, wat hebben wij dit gemist en wat kunnen wij na Kalimantan genieten van dit soort kleine luxes!

Via Via zit in Prawirotaman Street en daar zitten ook heel veel antiekwinkels. De drie dames neuzen daar wat rond en vervolgens lopen we naar het Kraton Paleis. We nemen een gids die ons hele leuke trivia weet te vertellen. Zo stond op het oude 1000 rupiah biljet het Kraton afgedrukt. Hij houdt het biljet kaarsrecht voor het paleis en het is exact hetzelfde. Ook vertelt hij dat het paleis precies in het midden in een rechte lijn ligt tussen Gunung Merapi en in het zuiden de oceaan. Precies dertig kilometer van beiden afgelegen. De Maliaboro, de beroemde winkelstraat van Yogyakarta loopt in rechte lijn naar de vulkaan toe. Echt heel bijzonder en dat al anno 1756. onze gids legt ook alle symbolen uit die overal zijn gekarft en laat zien dat de drie geloven in dit paleis centraal staan door de drie kleuren die terug komen: goud (Boeddhisme), rood (Hindoeïsme) en zwart (Islam). De sultan was zelf Islamitisch, maar respecteerde dat boeddhisme en hindoeïsme eerder op Java waren en dat er dus samen moest worden geleefd. Dit noemen wij nou nog eens een verstandige en harmonieuze man!

Vervolgens liep onze gids met ons mee naar een Batikwinkel in de hoop dat wij iets kochten, dan kreeg hij commissie. Daarna zijn we naar het waterkasteel en waterpaleis gelopen door de smalle straatje van de kampung horende bij het Kraton. De bewoners van deze wijk mogen hier gratis wonen onder voorwaarde dat de oudste zoon de sultan dient. Dit is onbetaald werk en om iets bij te verdienen zijn de gezinnen in het verleden begonnen met het maken en verkopen van Batik en dat doen ze nog steeds. Het is hun grootste bron van inkomsten. De straatjes zijn heel smal en gezellig. Er is een ondergrondse moskee, zodat de sultan in het verleden veilig kon bidden, zonder bang te zijn voor een aanval. Van het waterkasteel is helaas niet veel meer over en in het waterpaleis hield de sultan zijn harem. Na deze drie bezienswaardigheden hebben we een kopje Kopi Luwak geprobeerd, de beruchte koffie die verwerkt wordt door de civetkatten. Deze was helaas veel te sterk gemaakt, waardoor de smaak niet tot z’n recht kwam.

Via Alun Alun Selatan, een groot plein ten zuiden van het paleis, lopen we terug naar ons hostel. Op het plein staan twee hele hoge bomen en we zien daar allemaal mensen met een blinddoek op doorheen proberen te lopen. Men zegt dat wanneer het je lukt er geblinddoekt door heen te lopen, dat je gezegend bent met veel voorspoed. Dat willen we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Geblinddoekt begint Tom te lopen. De eerste tien meter perfect recht, daarna kompleet de verkeerde kant op. Dan gaat Renate, die loopt direct verkeerd. Loes loopt in een kaarsrechte lijn door de bomen! Kom maar door met de voorspoed! 

Na alle hilariteit liepen we via de mooie stadsmuur terug naar het hostel. We konden onze schone was ophalen en wat waren we blij!! Alles was echt heel schoon en alles rook zo fris!! We hebben even lekker uitgerust en weer een heerlijke douche  genomen. We genieten van alle rust en ontspanning in Yogyakarta, wat een verschil met Kalimantan.

In de avond hebben we samen met Renate en Janine een taxi naar de Maliaboro Mall genomen. Hier hebben we rondgekeken en vervolgens hebben we een eetkraampje opgezocht. Het viel tegen, want het was commercieel straatvoedsel. Totaal niet authentiek. We hebben helemaal Maliaboro Street afgelopen, langs het Kraton terug naar ons hostel. Voldaan van een mooie dag  vol nieuwe indrukken en informatie gaan we naar bed. Yogya, je bent voor ons fantastisch! 

Op dinsdag 4 juni huren we een motor en gaan we naar de Merapi Vulkaan in de ochtend. De vulkaan is momenteel gesloten wegens hevige activiteit en is in 2018 uitgebarsten. We kunnen er dus niet op, maar we willen wel de vulkaan vanaf het uitzichtpunt bekijken. Als we aankomen wordt het ineens bewolkt en zien we helemaal niks van het uitzicht. Anderhalf uur voor niks gereden dus. We besluiten naar het Merapi Museum te gaan, dat is toegewijd aan de meest actieve vulkaan van Indonesië. Het is een mooi en modern museum met veel interactieve informatie. Ook zien we een bord met de dertig hoogste vulkanen van Indonesië en we wijzen welke we hebben gezien en welke we nog willen zien in deze reis. Het zijn er in totaal een behoorlijk aantal! Het maakt ons best een beetje trots, want als we ook naar de kaart van het land kijken beseffen we dat we een heel groot Indonesië hebben gezien of gaan zien. Dit hadden we voorafgaand echt niet verwacht!

Vervolgens zijn we naar de Borobudur gereden, dat was nog een hele rit. Het leek op de kaart niet zo ver, maar we doen er toch ruim twee uur over. Het is ook ontzettend druk op de weg, want het is de dag voor Hari Raya Idul Fitri, het Suikerfeest. Dit is de grootste feestdag/periode in Indonesië en het hele land staat op de kop. Voordat we naar binnen gaan bij de Borobudur gaan we eerst lunchen bij een Homestay. Simpel, maar lekker voedsel. We praten met de eigenaresse en ook zij verteld dat ieder hostel, hotel, guesthouse en resort rondom de Borobudur is volgeboekt. Het maakt echt indruk op ons. Vervolgens zijn we bij de Borobudur naar binnen gegaan en vroegen we om een gids. Deze was vanwege de drukte niet meer beschikbaar, maar Tom stond erop dat we een gids namen. Hij was hier namelijk zes jaar geleden geweest en begreep toen weinig van deze tempel, totdat hij wat informatie meekreeg van een groep die wel een gids hadden genomen. We wachten dus tot een gids beschikbaar is en naarmate we wachten wordt het ook wat rustiger. De gids vertelt over de 10 verschillende niveaus en wat iedere laag betekent. De onderste laag gaat over het Karmawibangga, de wereld van verlangen. Zo zie je bij een vrouw een lelijk gezicht, wat staat voor rodelen en je ziet ook de vijf slechte gewoontes van de man uitgebeeld: rokkenjagen, stelen, drugs, alcohol en gokken. 

De eerste zes lagen gaan hier vooral over en vanaf de zevende laag beginnen de belvormige beelden. Met op niveau zeven en acht zijn de gaten in de vorm van ruiten, want de boeddha is dan nog niet stabiel. Op niveau negen hebben de gaten een vierkante vorm wat staat voor stabiliteit. Niveau tien is vanzelfsprekend het Nirvana. We krijgen heel veel informatie van onze gids en we vinden het prachtig. De Borobudur betekent zoveel meer en is zoveel mooier met al deze achtergrondinformatie. Vol bewondering bekijken het eeuwenoude bouwwerk en op iedere steen is iets nieuws te ontdekken. Onze gids heeft ons veel verteld, maar hij zou nog uren door kunnen praten als hij over iedere steen zou vertellen. 

Tegen de tijd dat we boven zijn, verlaat de gids ons en begint de zon onder te gaan. Ook stromen langzaam de meeste toeristen het complex uit en we staan nog met slechts een tiental andere mensen op de top van de Borobudur. Het is prachtig en het voelt alsof we de Borobudur voor ons alleen hebben. Heel langzaam lopen we via iedere etage naar beneden om nog eens een blik te werpen op alle beelden en graveringen. We vertrekken met een voldaan gevoel. Wat was dit een leerzame en fascinerende dag.

Daarna moesten we terug rijden in het donker naar Yogyakarta. We hadden een beetje haast, want we wilden terug zijn voor 19:00 uur. Het is de nacht voor Idul Fitri (Suikerfeest) en dat is een beetje vergelijkbaar met kerstavond. Het Suikerfeest wordt een beetje als kerst beschouwd en na het Suikerfeest begint ook het nieuwe Islamitische jaar. Hun kalender is gebaseerd op de maan. In de hele stad zijn optochten om het einde van de ramadan te vieren en de straten staan de helemaal vol. Toen we in Yogya aankwamen waren veel straten al afgezet en we moesten een heel stuk omrijden. Hoe druk het ook was, de parade stelde niet veel voor. Er reden zelfs echte tanks mee met de parade, wat heeft dat nou met feest te maken. De parade bestond voornamelijk uit kinderen en zij zongen continue Allah Akbar. Na het bekijken met van de parade zijn we samen een Engels en Frans stel uit eten gegaan. Het was nog een hele opgave om een eettentje te vinden, want bijna alle Moslims (en dat is 99% in deze stad) vieren het einde van de Ramadan met elkaar en hebben hun restaurant dus gesloten. Later bij het hostel kwam Renate er ook weer bij en hebben we de hele avond drankspelletjes gedaan tot diep in de nacht.

Met een lichte kater staan we op woensdag 5 juni vroeg op, want het is vandaag Suikerfeest en bij het paleis van de sultan is een parade. Iedereen gaf een ander tijdstip aan. Dus we namen maar het zekere voor het onzekere en gingen uit van 08:00 uur. Ook bij het paleis wist niemand hoe laat het begon. We kochten tickets en gingen maar vast in het paleis zitten. We moeten anderhalf uur wachten totdat de parade begint. Er lopen allemaal mannen in traditionele oorlogskostuums. Tien verschillende groepen in totaal met iedere groep een kostuum dat onder iedere sultan werd gedragen. De groepen bestaan uit zo’n vijftig mannen. Ze lopen keurig naast elkaar en ze lopen enorm sloom! Niet normaal! Allemaal dragen ze een geweer, speer of vlag. In de parade lopen ook prachtige paarden. Deze zijn ook versierd en aangekleed. Ook loopt er een groep mannen die de vuurberg van eten dragen. De vuurberg van eten is een offer voor hopelijk een nieuw jaar met een goede oogst. De parade is van het Kraton naar de grote moskee in Yogyakarta. Het is een beetje te vergelijken met ons Palm Pasen. Aan het eind van de optocht komen zelfs de olifanten nog. Als klap op de vuurpijl werden geweersalvo’s gedaan.

Na de parade gingen we eten bij één van de weinige open eettentjes (alle moslims vieren feest en hebben hun eetgelegenheden dus gesloten). Terug bij het hostel rusten we even uit van de late avond en de vroege ochtend. Vervolgens huurden we een motor en reden we naar de Prambanan. Voordat we het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex van Indonesië bezochten, bekeken we eerst de Sewu Temple die 800 meter ten noorden van de Prambanan en ook op hetzelfde terrein staat. Dit is een hele mooie Mahãyãna-Boeddhistische tempel uit de achtste eeuw. Daarna liepen we naar de hoofdattractie toe: de Prambanan. Dit complex is in de negende eeuw gebouwd en bestaat oorspronkelijk uit 240 tempels. Veel, vooral kleine tempels, zijn beschadigd of vernietigd door een aardbeving in 2006. Alle grote en belangrijke tempels zijn hersteld. De Prambanan bestaat uit uit drie hoofdtempels, Trisakti (drie heilige plaatsen) genoemd. De grootste tevens middelste van de drie, tempel is 47 meter hoog en gewijd aan Shiva. Ten zuiden van de tempel van Shiva, links als je ervoor staat, ligt de tempel gewijd aan Brahma. Ten noorden van de tempel van Shiva, dus aan de rechterkant, staat de tempel gewijd aan Vishnu. Samen vormen Shiva, Brahma en Vishnu de Trimurti van schepper-instandhouder-vernietiger. Brahma is het scheppende aspect, Vishnu het instandhoudende aspect en Shiva het vernietigende aspect van God in het Hindoestaanse geloof. Tegenover deze drie hoofdtempels liggen drie kleinere tempels, waarvan de middelste is gewijd aan Shiva's stier Nandi. De tempel ten zuiden van de middelste is gewijd aan Brahma's rijdier, de gans Angsa (betekent ook Gans in het Indonesisch). Garoeda (Indonesië’s nationale symbool), de adelaar van Vishnu wordt geëerd in de derde tempel. Deze zes tempelgebouwen vormen samen met aan beide zijkanten nog twee tempels een centraal vierkant plein met zijdes van zo'n 110 meter. Op een iets lager liggend omringend plein liggen de ruïnes van nog eens 224 “kleine” tempels, die elk zo'n 14 meter hoog waren. Velen van deze kleinere tempels zijn dus met de aardbeving van 2006 beschadigd of vernietigd en dus nog niet hersteld. Hopelijk hebben jullie nu een visualisatie van het tempelcomplex en zo niet geloof ons maar dat het heel erg indrukwekkend was. Uren lang lopen we rond het tempelcomplex. We lopen iedere tempel in en rond en bewonderen aandachtig alle details in de bouwwerken. Het fascineer ons dat deze gebouwen zo lang geleden zijn gemaakt! Iemand verteld ons dat we op zoek moeten naar Ganesha. Dit is de beschermheilige in de vorm van een olifant. Men zegt dat als je zijn slurf aanraakt dat je wijzer word. Dat willen we natuurlijk! We blijven rondlopen totdat de zon onder gaat. Het heeft iets magisch om de kleuren rondom de tempels te zien veranderen. Wat een bijzondere plek is dit.

De zon is onder en we rijden naar het gebouw waar de Ramayana in ballet wordt uitgevoerd. Dit is een belangrijke epos uit het hindoeïsme. We kopen onze kaartjes en gaan eerst eten bij het restaurant van het theater. Tijdens het eten schittert de Prambanan prachtig op de achtergrond. Het complex is helemaal verlicht en is nu misschien nog wel mooier als in het licht van de dag! We lopen naar de tribune en zien dat ook hier de Prambanan een perfect decor vormt voor het ballet. Precies recht achter het podium schittert het tempelcomplex. Het ballet begint en we genieten de gehele show van de muziek, de kostuums, de dans en natuurlijk het decor. Het verhaal krijgen we op papier mee. Het was wederom een erg interessante en leerzame dag!

Op donderdag de 6e van de maand juni is er een hele bijzondere en grappige ontmoeting bij het hostel waar we verblijven. Voor het ontbijt heeft Tom een gesprek met Amerikanen over accenten en dialecten in Nederland. Een meisje vraagt ondertussen in het Nederlands waar hij vandaan komt en na een paar zinnen zijn ze erachter dat ze allebei uit Hengelo komen. Kleine wereld zou je zeggen, maar er komt meer. Tijdens het gesprek zegt Jeske opeens: “hé, maar jij bent toch de vriend van Loes?” Daarop zegt Tom, ja kennen jullie elkaar? Dan komt het hele verhaal dat zij weer bevriend is met mensen die ik ken en dat ze een vriendin van Michelle (vriendin van Loes) is en dat Loes en zij bij elkaar in de klas hebben gezeten. Dan komt Loes eraan lopen, kijkt verbaasd op en zegt “wat doe jij hier dan, hè ik wist niet dat jij in Indonesië was joh”. Wat grappig! De hele ochtend kletsen die twee bij na elkaar heel lang niet te hebben gezien. Echt bijzonder dat twee bekenden elkaar aan de andere kant van de wereld tegenkomen zonder dat ze het van elkaar weten dat ze er zijn. Na een gezellig begin van de dag rijden we samen met Renate richting het westen van Yogyakarta. We rijden door de bergen en bezoeken een aantal watervallen. We sluiten de dag af met de beste saté van Yogyakarta en het bezoeken van een heel groot winkelcentrum. Al met al was het een leuke dag, maar verder niet het benoemen waard. Terug bij ons hostel zit Jeske met haar vriendin Mirthe aan de grote tafel in de tuin. Ook zij komt uit Hengelo en ook wij hebben gemeenschappelijke vrienden en kennissen. De avond is heel gezellig en interessant gelijk, want Mirthe heeft een organisatie in Yogyakarta en daardoor krijgen we veel inside informatie. Met een hele groep wordt de avond afgesloten met een nachtje stappen in Jalan Prawirotaman. Kortom, gezelligheid alom.

Weer worden we deze week met een kater wakker en vandaag vrijdag 7 juni gaan we twee dagen met de motor naar de kust. We vertrekken vrij laat, iets na twaalven. Het is enorm druk op de weg, want het is de periode na Hari Raya. Op elk kruispunt en in elke bocht staan zelfbenoemde verkeersregelaars. Met een fluitje in de mond regelen ze het verkeer en hopen ze wat kleingeld te ontvangen. Erg slim, want ze verdienen voor hun doen veel geld met deze acties. We rijden door de bergen, langs kleine dorpjes en door valleien waar men cassave, mais, graan, pepers en natuurlijk rijst verbouwt. Het mag dan wel vakantieperiode zijn, maar de boeren hebben natuurlijk geen vrij en zwoegen en ploegen (letterlijk) in de volle zon het land. We rijden het laatste stuk langs de kust, bezoeken een aantal stranden en overnachten uiteindelijk bij Ngandong Beach. We rijden vandaag slechts 60 kilometer, maar door alle drukte en een aantal bezienswaardigheden doen we er de hele middag over.

De tweede dag van onze roadtrip ten zuiden van Yogyakarta, zaterdag 8 juni, bezoeken we wederom wat stranden en kliffen langs de kust, waaronder Timang Beach en Pantai Jogan. Alle stranden en plekken die we tijdens onze roadtrip bezoeken  waren allemaal tips van lokale inwoners in Yogyakarta. Op zich stuk voor stuk mooie stranden en gebieden, ware het niet dat bussen vol met Indonesiërs hetzelfde idee hadden. Alle stranden zijn vol! Het is immers de vakantie na Hari Raya, de periode dat het hele land op vakantie gaat. Ook bouwen ze overal selfiespots waardoor ze het mooie landschap verpesten. Een mooie klif heeft ineens een plateau met een groot hart aangebouwd of een mooie waterval met een brug pal voor de rotswand. De Indonesiërs kunnen echt de mooiste landschappen verpesten met verschrikkelijke selfiespots en dan ook nog entree vragen. Onze lunch hebben we in Watu Karung. Normaal gesproken is dit een heel rustig surfersstadje met een heel mooi strand. Nu is het bomvol. We gaan dus maar bij een duur resort zitten, waar we lekker relaxed kunnen zitten, van het stralende weer kunnen genieten en van de mooie ruige zee. Ook bijzonder is dat iedereen op hetzelfde stukje strand gaat zitten, terwijl over de heuvel een veel mooier stukje strand is dat wij helemaal voor ons zelf hebben. Wij denken wel te weten hoe dit komt, hier zijn geen eetkraampjes, haha. Na de lunch rijden we terug naar Yogyakarta, een rit van in totaal nog vier uur. In de avond gaan we met wat medewerkers en gasten van het hostel naar een bar in Jalan Prawirotaman.

Onze laatste volledige dag in Yogyakarta, zondag 9 juni, is een echte verwendag. Eerst slapen we uit en gaan we naar Maliaboro Steet. Vervolgens laten we ons ophalen door een massagesalon en krijgen we een drie uur durende behandeling. Het bestaat uit een 90 minuten lange lichaamsmassage, scrub, gezichtsbehandeling en gezichtsmassage. Echt heel erg ontspannend en lekker. Het is de best aangeschreven salon in Yogyakarta en spotgoedkoop, slechts twintig euro per persoon. In de avond zijn we uitgebreid uit eten geweest bij Mediterranea, een luxe restaurant met een Franse chef en eigenaar. Dit was een verjaardagsdiner die we nog tegoed hadden voor Tom’s verjaardag. Wat was het eten goed en lekker!! En de wijn ook natuurlijk! Een perfecte afsluiter van negen dagen Yogyakarta.

Tom was zes jaar geleden tijdens zijn Indonesië-reis al in geweest Yogyakarta geweest, maar wilde heel graag deze mooie en schone stad ook aan Loes laten zien. We zijn allebei heel blij dat we zijn geweest, hebben genoten van al het moois en zijn volledig uitgerust en bijgekomen van Kalimantan. We zijn klaar voor een nieuw avontuur. Tom heeft de stad nu ook heel anders beleefd. De vorige keer slechts twee dagen als toerist, nu zijn we er negen dagen geweest en hebben we de stad echt ervaren. Er is niet veel veranderd, behalve dat alles veel strenger Islamitisch is geworden. In tegenstelling tot zes jaar geleden zijn er geen barren en clubs meer op Maliaboro Street en is alcohol een stuk lastiger te verkrijgen. Voorheen kon je het op elke hoek van de straat verkrijgen, nu enkel nog in hostels en barretjes in Prawirotaman. Voor de rest is alles nog even schoon, fietsen de fietstaxi’s en rijden de tuktuks nog steeds door de straten, wordt er straatvoedsel op Maliaboro Street verkocht en is het nog steeds een hele creatieve stad.