De prachtige stranden van Esperance en Cape le Grand National Park

Van ons prachtige plekje in de duinen rijden we op maandag 5 februari naar Esperance waar we voor de lunch aankwamen. In Esperance hebben we ons eerst georiënteerd in het toeristeninformatiecentrum. We besloten om de Great Ocean Drive te rijden, een rondje van 40 kilometer langs alle stranden aan de westkant van Esperance. Verwar deze route niet met de bekende Great Ocean Road in Victoria die we vorig jaar in februari reden. Tijdens de ronde van vandaag kwamen we langs spierwitte stranden, gigantische rotsblokken en heldere wateren van onder andere West Beach, Blue Have, Twilight Beach (beste strand van Australië in 2006) en de lagoon van 10 Mile Beach. Na 11 Mile Beach gaat de ronde landinwaarts terug naar het centrum van Esperance. Vlak voor we weer in het stadje arriveren, passeren we het Pink Lake. Het meer heet Pink Lake, maar is al een tijd lang niet meer roze door de aanleg van de spoorlijn. Daardoor is het meer niet meer verbonden met Lake Warden, waardoor het zijn zoutgehalte verloor wat al die tijd voor de roze kleur zorgde. Na de Great Ocean Drive zijn we in de namiddag naar Cape le Grand gereden. Het was al te laat voor bezienswaardigheden, dus reden we regelrecht naar Dunns Rock. Een hele grote baai, waar was toegestaan om te kamperen op het strand. De weg naar Dunns Rock is zo'n 15 kilometer van de onverharde weg af over gravel, steen en zand. Eenmaal aangekomen bij Dunns Rock kijken we onze ogen uit! Aan de rechter kant een enorme granieten Rots (Dunns Rock) en voor de rest was het een kilometers lang vlak strand. Het zand was zo wit, dat het sneeuw leek. Het was ook zulk fijn zand, dat het aanvoelde als sneeuw. Het plakte ook zo samen. Er stond slechts één andere kampeerder toen wij aankwamen. Wij vonden een mooi afgezonderd plekje half in de duinen, waardoor we uit de wind waren. Wat een prachtige plek was dit. Ohja, we hebben het zeewater niet eens omschreven. Dit was zo enorm helder en blauw dat je er wel in moest zwemmen! Zelfs al konden we niet meer staan, de bodem was duidelijk zichtbaar. Ook was het water lekker koel, en op een warme dag als deze, was dat net wat we nodig hadden. Na het eten hebben we heerlijk van de speciale rode wijn genoten die we met Kerstmis van Mick en Davina hebben gekregen. We hebben daarmee lang gewacht op een speciaal plekje als dit. De Henschke Henry's Seven was verrukkelijk! De volgende ochtend namen we eerst een ochtenbad in de oceaan. Heerlijk om de dag zo te beginnen. Daarna zijn we Dunns Rock opgeklommen en helemaal om de hoek langs het water gelopen. Het was erg spannend, want we moesten over de schuine rotsen lopen, langs het water. Het water was heel erg kalm en de rotsen erin waren echt een plaatje. Na het speuren op de rots hebben we tot 10:30 uur in de buurt van ons kampeerplekje gezwommen. Daarna zijn we naar het gedeelte van Cape le Grand gereden waar alle bezienswaardigheden en toeristen zijn. We zijn begonnen in Lucky Bay, wat toevallig dezelfde naam heeft als de baai waar Mick zijn strandhuisje heeft. Het is een hele mooie baai met hetzelfde soort zand en zeewater als we zojuist omschreven. De baai is iets kleiner en omgeven door hele mooi grote granieten rotsen. Daarnaast zijn er kangoeroes op het spierwitte strand. Een prachtig gezicht. We rijden met onze auto op dit strand, wat overigens bijna iedereen doet. Het mooie strand staat vol geparkeerd met auto's en party-tenten. Het is hier erg mooi, maar helaas ook erg toeristisch. Alle 50 kampeerplekken zijn dan ook vol bij dit strand. Hadden wij vannacht toch beter voor elkaar, gratis en bijna niemand. We besluiten om het strand te verlaten en de wandeling van Lucky Bay naar Thistle Cove en terug te lopen. We liepen over grote vlakke rotsen en langs een aantal kleine grotten. Het uitzicht was prachtig en het water was overal zeer helder. Onderweg kwamen we ook heel veel kleine varanen tegen. Na de wandeling zijn we naar Hellfire Bay gereden en vanaf daar zijn we naar Little Hellfire Bay gelopen. Beide stranden waren in lijn met de rest van de stranden in dit park, prachtig dus. Hellfire Bay is volgens de Lonely Planet een van Australië's mooiste stranden. Het is mooi, maar wij snappen niet dat ze per sé deze uitkozen. Wij hebben sowieso het idee dat zij niet alleen selecteren op uiterlijk van een strand of locatie, maar vooral ook op de bereikbaarheid daarbij, etc.. Maargoed, na deze wandeling zijn we naar Cape le Grand Beach gegaan. Ook hier waren alle kampeerplekken vol, dus waren we genoodzaakt het park te verlaten. Het strand van Cape le Grand is tweeëntwintig kilometer en rijkt tot aan Esperance. We hadden de keuze om via de reguliere weg zestig kilometer naar Esperance te rijden of de strandweg te nemen. Locals gaven aan dat het eb was en het dus nu makkelijk te bereiden was. Natuurlijk besloten we toen direct om tweeëntwintig kilometer over het strand naar Esperance te rijden. Het is en blijft een fantastisch en super vrij gevoel om op het strand te rijden. De weg was bijna één recht stuk, net een zandsnelweg. Eenmaal in Esperance hebben we boodschappen gedaan, getankt en hebben we een overnachtingsplekje net iets buiten de stad gevonden. Esperance wat ben je mooi en wat waren het twee fantastische dagen.