De vakantie samen met Lizan is begonnen: Met z’n drieën naar the Tip of Borneo

Iedereen heeft lekker geslspen, ook Lizan en ze heeft gelukkig geen last van een jetlag. We hadden met Lizan de afspraak dat als ze een jetlag had, we een dag zouden rusten, maar dat is dus niet het geval. Dat betekent dat we vandaag meteen Kota Kinabalu gaan verlaten.

We willen op zaterdag 13 april naar het meest noordelijke puntje van het eiland: The Tip of Borneo. Dit ligt zo afgelegen dat hier geen openbaar vervoer naar toegaat. We hebben twee keuzes, eigenlijk drie, maar vliegen valt meteen al af. De opties zijn een mini-busje (die gaat pas als die vol zit en als je pech hebt moet je dus een halve dag wachten) of een auto met privé-chauffeur. Aangezien wij drie arme backpackers zijn kiezen wij natuurlijk voor de privé-chauffeur haha. Een vierde optie was ook nog geweest om zelf een auto te huren, maar dat was helemaal niet handig.

Alle privé-chauffeurs staan bij elkaar gekluisterd op een parkeerplaats dat ze een busstation noemen. We lopen erheen vanaf ons hostel en krijgen een jonge chauffeur toegewezen die een klein beetje Engels kan. Eerst stoppen we nog even bij de Masjid Bandaraya Kota Kinabalu, de staatsmoskee van Sabah. Het is een mooie moskee van buiten en na een foto te hebben gemaakt verlaten we dan echt Kota Kinabalu. De autorit naar het noorden duurt ruim drie uur. Halverwege de reis in Kota Belud stoppen we voor een lunch. We willen 3 pasteitjes, alle drie één, maar verkoper denkt dat we voor 3 Ringgit (€ 0,60) bestellen en krijgen een hele grote zak vol. De pasteitjes zijn slechts een lekkere snack vooraf, want we bestellen ook allemaal nog een maaltijd. Na de lunch rijden we door naar the Tip of Borneo.

We willen overnachten bij Lupa Masa Homestay in een mooi longhouse, maar als we daar aankomen blijkt dat zij aan het renoveren zijn. Onze chauffeur brengt ons naar een ander Homestay, maar ook zij zijn aan het renoveren. Een oude hippie spreekt ons aan en zegt dat bij verbklijft bij Secret Place Café and Camping. Volgens hem is het basic, maar gezellig en het eten en drinken is goed. Dan rijden we helemaal terug naar Lupa Masa, want daarnaast zit de camping gelegen. De hippie rijdt ook met ons mee. We hadden al goede verhalen over de camping gehoord, alleen moeten we hier wel in een tentje slapen. Helaas is het vol voor vannacht dus worden we gedwongen om een duurdere bungalow te nemen bij de Borneo Tip Beach Lodge. Het voordeel is wel dat we airconditioning hebben, aan zee zitten en dicht bij de tip. Zo zie je maar weer: “ieder nadeel heeft zijn voordeel”.

Na onze tassen te hebben gedumpt, gaan we eerst snorkelen. We gaan echt ver de zee in, maar veel valt er niet te zien. Het valt ons op dat er bijna geen toeristen zijn, de toeristen die er zijn zijn Maleisiërs, veelal dagtoeristen, want het is weekend. Een uur voor de zonsondergang lopen we naar het meest noordelijke puntje van Borneo. Wij vinden het prachtig en genieten van Lizan, ze is zo enthousiast over de zonsondergang. Vanuit elke hoek maakt ze foto’s en ze raakt niet uitgepraat over hoe mooi ze het vind. Wij genieten ook nog steeds van iedere zonsondergang, maar zo opgewonden als Lizan is, nee dat worden wij helaas niet meer. Jammer, maar het is de realiteit, we zijn verpest haha. We zijn inmiddels zonsondergangdeskundigen en blijven zitten als de zon al onder is. Iedereen loopt dan weg, maar dat is het mooiste moment en de kleuren in de lucht zijn fenomenaal, heel erg prachtig. Lizan wordt nog enthousiaster dan ze al was en wij dus ook van haar gedrag! 

We gaan eten bij het restaurant van het resort naast de tip. Er is hier een groep Chinezen en hun gids weer ons te vertellen dat we vannacht om 12:00 uur naar de zee moeten om allemaal lichtgevende plankton in het water te kunnen zien. We worden uitgenodigd om met de groep mee te gaan. Dit vinden we natuurlijk interessant en lopen vlak voor middernacht naar het resort om op zoek te gaan naar de plankton. Helaas klonk het mooier dan het daadwerkelijk is. We zien één plankton die heel af en toe op kleurt. Volgens de gids is het vandaag niet duidelijk te zien, omdat het bijna volle maan is. Haha, kon hij dat dan niet van te voren vertellen!

Ook de tweede dag in het hoge noorden van Borneo, zondag 14 april, worden we ontspannen wakker. Lizan zegt echt vakantie gevoel te hebben, want we worden wakker wanneer we willen en hoeven geen wekker te zetten. Vandaag gaan we na het ontbijt eerst opnieuw naar de Tip of Borneo. We gaan door het water lopen van de Zuid-Chinese Zeekant naar de kant van de Sulu Zee en willen de blauwe scheidslijn zien. Waar we eerst tot aan enkeldiepte door het water kunnen en over rotsen kunnen klimmen, wordt het steeds dieper en wordt de rotswand steiler. Soms lopen we zelfs tot boven onze heupen door het water. Tom en Lizan beiden bewapend met een telefoon en Tom ook nog een fotocamera moeten dus erg oppassen. Op het moment dat Lizan beseft dat ze een telefoon bij zich draagt, geeft ze die aan Tom.  Ze heeft de telefoon nog geen 5 seconden aan Tom gegeven en ze glijdt uit vol met haar kont in het water. Pfiew, net op tijd haar telefoon gegeven. Het is namelijk wel zoutwater en daar houdt elektronica niet zo van. Lizan valt daarna nog heel vaak en wat hebben wij een leedvermaak. Tom maakt de opmerking: “Daarom mocht Lizan overkomen, hebben we tenminste een beetje entertainment!” En goh wat hadden we een lol met ons drie. Het ergste was nog dat er helemaal geen lijn in de zee was te zien. We weten nog steeds niet waarom en of die lijn er eigenlijk wel is?

Helemaal nat komen we na een aantal uur aan op het strand van het resort waar we gisteren naar het plankton wilden kijken. We lopen naar ons huisje. Gelukkig zijn wij zo opgedroogd door de warme zon en de kleding hangen we bij onze bungalow. We drinken een drankje met de manager van ons verblijf en mogen met haar telefoon bellen naar Malaysia Airlines om tickets te boeken van Kudat naar Sandakan. Wij hebben namelijk geen goed bereik in dit gebied. Deze vlucht duurt nog geen uur en een ticket kost 100 Ringgit (€ 22,-) per persoon, dus 300 Ringgit (€ 66,-) voor ons drieën samen. Met de auto van Kudat naar Sandakan duurt meer dan zeven uur en kost tenminste 500 Ringgit (€ 110,-). Openbaar vervoer is er niet. Die keuze is dus snel gemaakt. 

Na onze tickets naar Sandakan te hebben geboekt besluiten we naar Secret Place Café & Camping te gaan. Het is 4,6 kilometer van onze bungalow tot aan de Secret Place, een uur lopen in de klamme hitte. Openbaar vervoer is er niet en voor taxi’s is er in dit seizoen niks te verdienen dus die zijn er ook niet. We hebben dus geen andere keuze dan om te lopen. Na een kwart van de wandeling komt er een pick-up truck langs en we besluiten onze duim omhoog te steken om mee te liften, dat schijnt hier normaal te zijn. De auto stopt en we springen met ons drieën achterop. We kunnen tot aan de t-splitsing meeliften en daarna hoeven we nog maar twintig minuten te lopen. Toch weer een meevaller. De weg om ons heen is mooi begroeid met bos, of het jungle is weten we niet, maar mooi groen is het wel.

We komen aan bij de camping en gaan aan de bar zitten. De oude hippie hangt er ook nog steeds rond en komt er bij zitten. Dit geldt ook voor een man die de wereld rond zeilt en zijn boot voor onderhoudt heeft in Kudat. Het is erg gezellig en de cocktails vloeien. Lizan en Loes zijn na twee drankjes al aangeschoten en beginnen onzin uit te kramen en gesprekken van Tom te onderbreken met onzinnige boodschappen. Heel grappig allemaal. Lizan bestelt een verse appelsap en raakt er niet over uitgepraat. De camping is mooi gelegen aan het strand met hoge bomen. De zonsondergang is wederom mooi en Lizan loopt bij de bar weg om er van te genieten. Enthousiast komt Lizan terug bij de bar met mooie foto’s. Ze krijgt van de oude hippie het advies om haar enthousiasme en spontaniteit van een net beginnende reiziger niet kwijt te raken en het mooie in de kleine en normale dingen te blijven zien. We blijven ook eten bij de Secret Place en lekker dat het is. De eigenaar en de kinderen die de rekening brengen schrikken van het hoge bedrag als ze ons de bon brengen. Met schaamte zeggen ze dat het 140 Ringgit is en blijkbaar hebben wij een fortuin aan eten en drinken uitgegeven. Wij schamen ons ook, maar dan voor hoe goedkoop het is voor ons perspectief. We hebben de hele middag cocktails gedronken, tenminste vier persoon en avond gegeten voor dertig euro in totaal. Dat is toch niet normaal goedkoop, en lekker dat het was. We geven de kinderen 10 Ringgit fooi en blij dat ze zijn. Zo mooi om te zien hoe erg mensen iets kleins kunnen waarderen. De eigenaar biedt aan om ons naar onze lodge te brengen, waar wij dankbaar gebruik van maken.