Vier dagen in de hoofdstad van Vietnam: Het chaotische Hanoi

Op donderdag 13 september landen wij rond 17:30 uur op Noi Bai, het internationale vliegveld van Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Het is een klein vliegveld, maar het duurt allemaal erg lang. Ten eerste, omdat het bijna een uur duurt om door de douane te komen. Het is allemaal erg onduidelijk aangegeven. In een grote hal is een lange balie waar je je visum bij aankomst moet regelen. Allereerst dien je je paspoort, pasfoto, visa on arrival autorisatiebrief en het N-1 formulier af te geven bij de rechterbalie. Velen, waaronder wijzelf, staan tevergeefs te wachten bij de linkerbalie. Naam na naam worden op een groot scherm getoond dat de visa gereed zijn, totdat er bij ons een lichtje gaat branden: “je moet je vast ergens aanmelden”. Gelukkig hadden wij die proces nogal aardig snel door, maar sommigen kwamen er echt pas na een half uur achter, daar sta je dan lekker een half uur voor niks. We proberen dus met succes de rechterbalie en geven onze formulieren af. Hierna moesten we wachten tot onze visa waren gemaakt en nadat onze namen met pasfoto en al in beeld kwamen, konden we deze ophalen bij de linkerbalie. Best bizar eigenlijk om met naam foto en land van herkomst op een groot scherm te worden getoond, het voelde een beetje alsof je als terrorist wordt gezocht. Na het afhalen van onze paspoorten en visa konden we onze weg vervolgen langs de immigratiedienst. Het was niet druk, dus gelukkig konden we snel doorlopen. Door het lange douaneproces hoefden we ook niet op onze bagage te wachten en konden we dus meteen naar de aankomsthal. Hier was helemaal niks te doen, dus dat worden drie lange uren om op Rinse te wachten. We gaan dus maar naar een restaurantje op het vliegveld en brengen daar onze tijd door. Het is een Vietnamees restaurant waar we een champignon soep, een noodle soep en een broodje eten, natuurlijk bestellen we daar een paar biertjes bij om gelijk in de vakantiemodus te komen.

Tegen 21:30 uur is Rinse’s vliegtuig dan eindelijk geland dus we lopen naar de grote ramen waar we Rinse binnen zien lopen en hem het hele immigratieproces kunnen volgen. Ken je dat gevoel dat je diep in een film zit en helemaal meeleeft met de hoofdpersoon, vooral als het een verkeerde keuze maakt en voor de tv roept: Nee, niet doen! Nou dat waren wij dus. Eerst ging Rinse, zoals bijna iedereen ook bij de verkeerde balie staan.  Dus wij schreeuwen, maar natuurlijk hoort hij ons niet 100 meter verderop en door dikke glazen wanden. Daarna kwam iemand hem gelukkig vertellen dat hij zich eerst moet aanmelden en toen riepen we allebei: wedden dat hij zijn formulier nog niet heeft ingevuld. Zo erg zaten we in deze “film”. En we zagen hem vaak al zoekend om zich heen kijken. Het was inmiddels erg druk op het vliegveld geworden, dus hij moest ontzettend lang in alle rijen staan. Zo lang dat zelfs zijn tas van de bagageband werd gehaald en gewoon ergens in een hoekje werd gegooid. Inmiddels duurde het hele proces van vliegtuig naar aankomsthal ruim anderhalf uur en wij waren getuige van alle bewegingen. Ook dat hij opzoek was naar zijn tas. Op het laatst zag hij ons al handgebarend voor de ramen staan om hem naar zijn tas te wijzen. Al met al duurde het dus heel erg lang, maar het was in ieder geval heel wel grappig allemaal voor ons.

Dan komt Rinse door de deuren naar de aankomsthal en na tweeëntwintig maanden zijn we weer herenigd. Bizar en onwerkelijk om elkaar weer te zien, maar het is toch echt waar! We lopen naar buiten en onze chauffeur wacht al een eeuwigheid op ons. Het is zo’n 45 minuten naar Hanoi. Hoe dichter we bij de stad komen, hoe chaotischer het wordt. Dit wordt nog wat de komende maand. Laat in de avond komen we aan in ons hotel in Hanoi. We droppen onze tassen en gaan direct op onderzoek uit. De straatjes zijn smal en vies. Het is erg donker en bijna alles is al dicht. In de bierstraat zijn nog wat barretjes open dus we besluiten daar op straat een biertje te drinken en we halen in een vaag tentje wat te eten. Overal rijden scootertjes, dus het is oppassen geblazen waar je loopt. We lopen terug naar ons hotel en drinken daar nog een paar biertjes voor we gaan slapen.

Op onze eerste dag in Hanoi worden we laat wakker en beginnen wij de dag met een ontbijtje aan de overkant van ons hotel. Rinse is heeft aardig last van een jetlag dus hij blijft in bed liggen. Tom en ik verkennen de straten van de old quarter van Hanoi. Het is ongelofelijk druk en er rijden wel duizend scooters, overal waar je kijkt! Ook is het erg warm buiten en daardoor herinnerd Tom zich dat hij slippers nodig heeft. Daar gaan we dus naar op zoek. We horen van de hotelmedewerker dat er een grote markt is een paar straten verderop. Daar lopen we met gevaar voor eigen leven naartoe. Het verkeer heeft hier geen regels en voorrang moet je opeisen. Dus niet twijfelen en de straten oversteken is de oplossing. Ik heb nog nooit zo veel mensen horen toeteren als hier in Hanoi. Bij de markt aangekomen, zien we dat iedereen het zelfde verkoopt. Schoenen... honderden kraampjes en miljoenen schoenen. De een nog afzichtelijker dan de ander! Maargoed. We hebben slippers nodig. Dus wanneer we eindelijk een slipper hebben gevonden, blijkt de eigenaar alleen maar links te hebben. Bij de volgende kraam zegt de verkoper, “ik verkoop niets” en dat blijven ze allemaal zeggen. Heel bijzonder dus... geen succes. We besluiten terug te lopen naar het hotel om te kijken of rinse al wakker is. Wanneer ook Rinse vanuit een diepe slaap ontwaakt, zoeken we een koffie tentje op. Deze vinden we en de koffie kaart is erg groot! Maar wij nemen de ei-koffie! Erg populair in het noorden van Vietnam. In Hanoi zijn ze meester in het maken van deze koffievariant en het leek ons de moeite waard om te proberen. Ei-koffie is in 1940 ontstaan, omdat destijds gecondenseerde melk heel erg duur was. In plaats van melk gebruiken ze dus een rauw opgeklopt ei met suiker. Vooraf denk je: ‘dit is echt heel vreemd en wie drinkt dit nou’. Toch proberen wij altijd graag de lokale gewoontes en wat blijkt, het smaakte naar opgeklopte merengue en koffie. Super lekker! Ze hebben overigens in dit koffietentje van alles met ei: cola, bier en rum om maar een paar bijzondere voorbeelden te noemen.

Na onze koffie lopen we een rondje om het Hoan Kiem Lake en nemen we een kijkje in de Ngoc Son Temple dat zich op een eilandje in het meer bevind. De tempel is per brug te bereiken, maar is van binnen niet veel bijzonders. We lopen dus verder door de straten van Hanoi en vinden ondertussen ook slippers voor Tom. Na een paar te hebben gekozen, begint het spel: onderhandelen. Niet per sé om de slippers zo goedkoop mogelijk te bemachtigen, maar omdat de verkopers zo maar een prijs noemen. Het waren Havaianas, overduidelijk van die echte neppe natuurlijk, maar toch durfde de verkoper een prijs te vragen die nog duurder was dan echte Havaianas in Nederland. En geloof me met die wisselkoers waarin je multimiljardair waant, vergis je je al snel een nulletje als je niet oplet. Normaal gesproken haten we onderhandelen, geef gewoon een prijs en als die redelijk is, kopen we het. Maargoed, het is de cultuur en Tom had echt slippers nodig dus gingen we in het spel mee.

We zwerfden verder door de straten en dronken weer een kopje koffie in een verborgen koffie-tentje. Hanoi is vol van deze tentjes met heerlijke koffie. In de avond gingen we naar een streetfoodtentje, waar we slechts twee gerechten konden bestellen: Pho Bo en een kipgerecht. De Pho Bo, de meest bekende en vooral in Hanoi beruchte, Noord-Vietnamese maaltijd was overheerlijk. Een soort van dikke noodle met rund en pinda’s. Simpel, maar zo lekker! Het kipgerecht, waar we de naam niet meer van weten smaakte helemaal nergens naar, vies zelfs. Het was een zwarte olieachtige bouillon met een halve kip erin. Echt niet lekker gewoon. Maargoed, soms win je en soms verlies je. Tijdens het eten kwamen we met twee Belgen aan de praat die ons vertelden dat er een Mega Cycloon opkomst is. Cycloon Mangkhut die over de Filipijnen raasde en, gelukkig voor ons, aan land kant in Hong Kong en daar alles verwoeste. Mocht het iets zuidelijker zijn geweest, dan zouden we er vol ingezeten hebben. Toch heeft deze cycloon ook gevolgen voor ons, want wij willen naar het Noorden, naar Sapa en Ha Giang. De cycloon mag dan haar kracht verliezen wanneer het aan land is gekomen, het gevolg is wel dat er een tropische depressie komt in het gebied waar wij naartoe willen. Dat wordt dus nog even consulteren met elkaar.

Onze tweede volle dag in Hanoi, zaterdag 15 september, beginnen we met een ontbijtje en koffie. Kokoskoffie om precies te zijn, een ander pareltje uit de Vietnamese koffiekaart. Na ons ontbijt gaan we naar het Hoa Lan Prison museum, onder de Amerikaanse krijgsgevangen tijdens de Vietnamoorlog ook wel gekscherend Hanoi Hilton genoemd. De gevangenis is eind 19e eeuw en begin 20e eeuw gebouwd door de Fransen gebouwd en er werden voornamelijk politieke tegenstanders van het Franse Indochina regime, waar Vietnam onderdeel vanuit maakte. Het waren grote kamers waar met ruim veertig man in verbleef. De muren waren ontzettend hoog met een paar luchtgaten hoog in de muur, zodoende kwam er enigszins verse lucht binnen, maar licht was er nauwelijks. De isoleercellen waren klein en gevangen werden daar zelfs nog vastgeketend op een bed. Ook waren er martelkamers waar gevangen werden ondervraagd. Kortom, erg bruut allemaal. Ohja, in de muur waren allemaal glasscherven gemetseld, als je over de muur wilde proberen te klimmen, dan haalde je jezelf dus helemaal open.

De Temple of Literature is onze volgende stop na een lange wandeling door Hanoi, best een onderneming in deze hoge luchtvochtigheid. De tempel heeft hele mooie lelievijvers, prachtige gebouwen, een vijver met koi karpers, overal schildpaddenbeelden (de schildpad is een van de vier geluksdieren in Vietnam) en ook in de vijvers zwommen schildpadden. De Temple of Literature op zichzelf is ook een mooie aanschouwing met de mooie in Chinese stijl daken. De Ho Chi Minh Mausoleum is de volgende en laatste bezienswaardigheid van de dag. Het Mausoleum is momenteel gesloten wegens onderhoud aan het lichaam, maar het grote granieten gebouw met zuilen is al bijzonder genoeg om te bezoeken. Er staan vier militairen die de wacht houden en als je over een geel getrokken lijn loopt beginnen ze te fluiten. Ho Chi Minh was de leider van de Vietminh die de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Fransen vochten, stichter van Vietnam en was de eerste president van Vietnam. Op het plein waar het Mausoleum zich bevind, las Ho Chi Minh de onafhankelijkheidsverklaring van de Republiek Vietnam.

Onze actieve dag zit erop en we lopen terug naar het oude kwartier in Hanoi. Onderweg komen we langs een spoorwegovergang en zien dat dit spoor dwars door een smal straatje gaat waar huizen en kleine cafeetjes staan. In een café pal aan het spoor bestellen we een bananenkoffie, weer zo’n bijzondere exotische koffievariant. Op het balkon genieten we van het uitzicht over het smalle treinstraatje. Dan beginnen de medewerkers alle stoelen van straat te halen en iedereen moet tegen de muur staan. In de verte horen we getoeter en zien we de trein aankomen. Zonder snelheid te verminderen raast deze trein minutenlang voorbij. De trein past echt net door het straatje en er zit maximaal een meter aan beide kanten van de trein tot de muur. En dan niet te vergeten dat wij daar ook nog tussen staan hè. Levensgevaarlijk, maar dat kan allemaal in Vietnam. We drinken nog een paar biertjes in het cafeetje en wachten tot de volgende trein. Daarna verlaten we het cafeetje en lopen we de straat/spoorweg af. We kijken bij de mensen naar binnen die in deze zeer vreemde straat wonen. Er lopen enorme ratten over de straat en een vrouw is midden op straat een vis aan het slachten, ontleden, in stukken hakken om het tenslotte direct te verkopen. De slagers verkopen hier hun vlees ook in de volle zon, zonder enige vorm van afdekking of koeling. In de avond gaan we uit eten bij een goed aangeprezen restaurant en hebben we een gezellig avond met al het personeel. Ze blijven maar praten en we nodigen hen bij ons aan tafel uit, we kunnen merken dat ze graag praten om hun Engels te oefenen, heel grappig. Ook geven ze ons allemaal lokale tips.

Vandaag, zondag 16 september, is onze laatste dag in Hanoi, vanavond pakken we de nachtbus naar Sapa. Zoals gewoonlijk beginnen we onze dag met koffie, een kokos-ijskoffie die we opdrinken op een terrasje vanwaar we mooi uit kunnen kijken op een vreselijk druk kruispunt. Alles kruist door elkaar: duizenden motorfietsen, auto’s, fietsen en zelfs grote bussen. We zitten er ruim een half uur en iedere keer denk je, hoe kan dit goed gaan. Het geheim is denk ik dat iedereen oplet en rekening houdt met het feit dat een ander een fout kan maken. Iemand maakt zelfs met een splinternieuwe Range Rover een U-turn op het kruispunt. Dit zouden wij nog niet durven met een bekraste, dertig jaar, oude Peugeot 205, maar wonder boven wonder gaat het allemaal goed. Ook een grappig detail, niemand loopt. Voor iedere afstand of het nou hinder meter is of 100 kilometer, ze pakken de motorfiets. Na onze koffie lopen we naar het Military Museum, waar we veel gruwelen uit de Vietnamoorlog kunnen zien en lezen. Daarna gaan we naar de Imperial Citadel of Thang Long. Een groot paleis uit het verleden dat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat en midden in Hanoi ligt. Via de de St Joseph Cathedral lopen we daarna naar het hotel Hoan Kiem Lake waar we in het donker aankomen. De brug naar de tempel is mooi verlicht met lampionnen. Aan dit meer ligt ook het Thang Long Waterpoppen-theater. Hier word iedere avond een theater opgevoerd. Er is traditionele Vietnamese muziek, gespeeld op traditionele instrumenten (hele bijzondere manier van muziek maken), de muzikanten dragen traditionele kledij en het spel vertelt een verhaal over het leven in Vietnam. De poppen worden bespeeld door middel van lange stokken achter een scherm. Het lijkt alsof de poppen in het water dansen. Een mooi gezicht. Vooral de draak is indrukwekkend, deze spuwt vuur! We genieten enorm van de show, en we kunnen niet wachten om alles wat er getoond word in het echt te bewonderen. 

Na de show gaan we snel naar ons hotel, want we worden met de nachtbus opgehaald. We worden met drie scooters opgehaald, onze backpacks op schoot bij de bestuurder, dwars door alle chaos van Hanoi en afgezet bij het busstation. We gaan in een bus met ligstoelen, maar gelukkig zijn wij alledrie niet zo groot, want wij passen er net in. Wij raden dus de gemiddelde Europeaan niet aan met de slaapbus te gaan. Tegen 04:00 uur kwamen we aan in Sapa. Ondanks dat we een in slaapbus lagen, zijn we gebroken dus zoeken we vervolgens naar een hotel in de ochtend. We vinden er één Le Bordeaux en gaan even een paar uurtjes slapen voordat we aan ons avontuur in Sapa beginnen.