Vlucht naar Manilla, aankomst in Dumaguete en ontvangst door onze vrienden Paul en Anne

Al vroeg staan we op vrijdag 8 maart op om vanaf het hotel naar de luchthaven te worden gebracht. Onze vlucht gaat al om 08:00 uur en er wordt topdrukte verwacht, omdat gisteren dus vanwege Nyepi het vliegveld was gesloten. Het goede nieuws is dat de luchthaven tot 06:00 uur gesloten blijft om de stilte dag, dus het heeft ook geen zin om ruim op tijd te zijn. Het is echt druk op het vliegveld en natuurlijk willen de Chinezen continue voorkruipen. Als je even niet op let staat er zo een hele groep Chinezen voor je die eerst dertig meter achter je stonden. Wat een nare eigenschap van dit opdringerige volk en ze schreeuwen ook allemaal de hele dag naar elkaar. Een man staat letterlijk in mijn nek te hijgen en na drie geïrriteerde blikken heeft hij het nog niet door. Als we er wat van zeggen heeft hij geen idee wat er aan de hand is, dus dan maar hardleers een keer naar achteren beuken. Hij heeft het door en gaat in een andere rij staan.

Als we eindelijk door de beveiliging en de douane zijn hebben we nog ruim een uur om ons te vermaken op het kleine vliegveld. We lopen doelloos rond langs alle souvenirswinkeltjes en lopen daarna langszaam naar de gate toe. Daar blijkt ons vliegtuig een uur vertraging te hebben. Dat wordt nog een uur doelloos rondlopen. Als we eindelijk mogen boarden, vertrekken we niet veel later naar Manilla, hoofdstad van de Filipijnen. Het is een vier uur durende vlucht met Cebu Pacific. Het is zo voorbij en rond 13:00 uur zijn we in Manilla. Daar moeten we eerst onze bagage ophalen en langs de immigratie, voordat we kunnen inchecken naar Dumaguete op het eiland Negros. Op het vliegveld van Manilla houden we panisch onze tassen in de gaten, want Manilla staat er om bekend dat corrupte beveiligers kogels in je tassen stoppen en bij de controle wordt je dan aangehouden en moet je de beveiligers afkopen. Gelukkig komen we de douane door zonder piepende detectieapparaten en kunnen we boarden naar Dumaguete.

Daar wachten Adrian-Paul en Christie-Anne (vanaf nu noemen we ze gewoon Paul en Anne) ons op. We hebben hen twee jaar geleden ontmoet in Adelaide, Zuid-Australië. Ze gaven toen al aan: “laat ons weten als je naar de Filipijnen gaat”. We hadden zo nu en dan contact met hen of de Filipijnen nog op onze planning stond. Tijdens onze laatste paar dagen in Australië zochten we een volgende bestemming na Indonesië, omdat je alleen een visum in Indonesië krijgt als je kan aantonen dat je het land ook weer verlaat. Het bleek dat de Filipijnen in maart het juiste seizoen was om te bezoeken. Dus ja, dan boeken we dat toch!

We hebben Paul en Anne ongeveer een week van te voren bericht gegeven dat we naar de Filipijnen kwamen. Ze reageerden meteen enthousiast en Paul nam zelfs twee weken extra vrij van zijn werk.  Een dag na ons bericht kwamen ze met een hele vakantieplanning met datums en activiteiten. We moesten allebei heel hard lachen, zelfs de massages waren nog gepland in de avond. We hebben gereageerd dat we het heel leuk vonden dat ze een hele planning hadden, maar dat we normaal gesproken wel anders reizen. Aziaten zijn echte pleasers en ze hadden allemaal high-end etentjes en bars gepland, omdat ze denken dat wij westerlingen dat verwachten. Toen we aangaven dat wij juist de lokale bezienswaardigheden wilden zien en de lokale gerechten wilden proeven waren ze blij verrast. Het programma werd enigszins losser en relaxter, maar voor ons nog steeds georganiseerd. We hadden allebei zoiets van prima, we laten ons door hen leiden, maken de komende tijd even geen keuzes en zien wel waar we terechtkomen.

Paul haalt ons alleen op van Dumaguete Airport, omdat Anne’s vader ernstig ziek is en gisteren met spoed is opgenomen in het ziekenhuis. In de Filipijnen is er slechts één zuster voor een heel groot aantal patiënten die slechts monitort en de belangrijkste zorg verleent. Voor de dagelijkse zorg en bijvoorbeeld toiletbezoek is de familie verantwoordelijk. Anne heeft dienst tot 21:00 uur dus we gaan alleen met Paul uit eten bij restaurant Santa Teresa. Hier serveren ze allemaal heerlijke lokale gerechten van dit eiland, waaronder een heerlijke krab. Paul besteld van alles en wil ons alles laten proeven, hij is zo enthousiast om zijn cultuur en zijn land aan ons te laten zien, heel erg leuk. 

Daarna checken we in ons hostel waar we een privé kamer hebben. We komen er meteen achter dat de Filipijnen een ander stopcontact hebben, eentje die niet in onze reisstekker zit. Een uur nadat we hebben ingecheckt haalt Paul ons weer op en rijden we eerst naar het winkelcentrum om een verloopstekker te halen. Als we naar binnen willen zijn Loes en ik allebei geshockt. Voor de ingang van City Mall staat een beveiliger met Shotgun. Paul begint heel hard te lachen en zegt dat is normaal. Wij durfden allebei niet meer over straat of naar binnen haha. Dan durft Paul ook nog aan de beveiliger te vragen of ik met hem op de foto mag, omdat wij uit Nederland komen en dit in ons land niet normaal is. Trots wil de beveiliger met ons op de foto en toont zijn shotgun. Eenmaal binnen staat er voor elke winkel ook nog een bewaker met een handpistool. Het lijkt hier wel het wilde westen, we zijn echt even van onze apropos. Paul lacht alleen maar en zegt dat dit ervoor zorgt dat winkeldiefstal wordt verminderd. 

Dan om 21:00 uur hebben Paul en Anne een voetmassage voor ons vieren geboekt. Anne is inmiddels aangeschoven bij ons in de massagesalon. Paul zegt dat hij vier keer per week badmintont en altijd na de tijd een voetmassage neemt. Een echte Filipijnse gewoonte volgens hem, waar halen ze de tijd vandaan haha. De voetmassage is lekker totdat ze met een stokje op bepaalde drukpunten te werk gaan. Relax zegt de masseur, maar ontspannen kunnen we echt niet. 

Het valt ons overigens op dat iedereen vloeiend Engels spreekt en Anne legt ons uit dat dat komt doordat ze heel lang onder Amerikaans bewind hebben gestaan. Nog steeds wordt er lesgegeven in het Engels, medische gesprekken worden behandeld in het Engels en officiële berichten worden in het Engels geschreven/gesproken. Anne heeft ook een heel sterk Amerikaans accent, Paul niet, die spreekt echt tropisch Engels.

Ook vertellen Paul en Anne ons dat de Filipijnen bestaat uit ruim 7.000 eilanden en is onder verdeeld in drie hoofdregio’s in het Noorden Luzon (het eiland waar Manilla ligt), in het midden de centrale eilandengroep Visayas (hier komen Paul en Anne vandaan) en in het zuiden Mindanao. Op enkele plaatsen na is Mindanao echt een no-go. Hier wordt een guerrilla oorlog gevoerd, worden terroristische aanslagen gepleegd en worden (vooral) toeristen ontvoerd om losgeld te krijgen en zo de strijdt te kunnen sponsoren. De overgrote  islamitische groepering op dit eiland wil graag onafhankelijkheid van het verder zwaar katholieke land. Dit is erg jammer, want Mindanao ligt dichtbij Maleisië en is voor de helft nog begroeid met jungle.

In heel de Filipijnen worden ruim tweehonderd talen gesproken, waarvan vier hoofdtalen: Engels in het hele land, in het noorden Tagalog en is tevens de nationale taal, in het midden Visayan of Cebuano en in het zuiden Mindanao. Tagalog is echt een compleet andere taal dan Visayan en mensen uit het noorden verstaan mensen uit Visayas dan ook echt niet. Andersom wel, omdat Tagalog dus de nationale taal is. Paul en Anne weigeren dit echter te spreken en spreken Engels als ze in het noorden zijn. Ook valt ons op dat de gesprekken vaak een mix zijn van Engels en lokale Filipijnse talen. Dan hoor je ze ratelen in een lokale taal en hoor je yes sir. Of thank you. Heel grappig. Dit was een lange introductie van de Filipijnen dus we zullen een nieuw hoofdstuk schrijven over onze tijd met Paul en Anne in de Filipijnen.