Duiken bij de kust van Dauin en bij Apo Island

Op zondag 10 maart worden we weer rond 08:00 opgehaald door Paul en Anne, want vandaag gaan we met een groep vrienden duiken bij de kust van Dauin, een kustplaats dat op een half uur rijden van Dumaguete ligt. Eerst gaan we ontbijten bij een hotel en daarna rijden we naar de duikshop bij Dauin. Onderweg zien we alle tricycles en Jeepney’s op de weg rijden. Een tricycle is een motor met daaraan de zijkant een zelfgemaakte zijspan met afdak. Er kunnen zo’n twee tot zes passagiers in en achterop bagage. Het is een soort tuktuk, maar dan met de motor dus aan de zijkant al lijkt het door de zijspan als één geheel, aan beide kanten zitten ook spiegels. Soms staan ze volgestapeld met kratten bier of andere dozen. Achterop de tricycle staat altijd een vers uit de bijbel met de psalm erachter. Dit is door de overheid bij wet verplicht, de Filipijnen is namelijk een extreem katholiek gelovig land. Een ritje met de tricycle kost je 10 peso per kilometer, omgerekend is dat € 0,17. Het is dus spotgoedkoop. Een Jeepney is een oude jeep uit de Tweede Wereldoorlog waar ze de achterkant van hebben verlengd tot een soort busje, het ziet er heel gaaf uit en is altijd volgepropt met mensen. De jeepney’s zijn meer voor de langere afstanden tussen steden of regio’s en de tricycles meer voor kortere afstanden binnen de steden. De jeepney’s hebben geen vaste vertrektijden en vertrekken pas als ze bommetje vol zitten.

Bij de duikwinkel aangekomen huren we alleen de duikflessen, want alle benodigdheden hebben Paul, Anne en hun vrienden zelf. Ook is een vriend van hen een duikgids, dus ook die kosten hebben we niet. Het kost ons slechts 100 peso per duikfles, dat is dus € 1,70 per duik. Dat is belachelijk goedkoop als je nagaat dat een normale duik vanaf de kust met een duikorganisatie in de Filipijnen zo’n € 25,- per duik kost. Het is niet alleen gezellig en handig om met Paul en Anne te reizen, het is ook nog eens spotgoedkoop, omdat ze alles dus zelf regelen.

We doen vandaag twee duiken en zijn in totaal met ons achten. Tijdens de eerste duik gaan we slechts twintig meter diep, maar we zien echt heel veel voor ons nieuwe vissoorten. We zien pipefish (fluitvissen), zeepaardjes, frogfish (voelsprietvissen), lionfish (koraalduivel), schildpadden, nudibranches (zeenaaktslakken - deze zijn heel klein, felgekleurd en lijken net onderdeel van het koraal), pufferfish (kogelvissen) en cuttlefish (zeekatten - een inktvissoort). Kortom heel wat nieuws en dus een hele interessante duik voor ons. Het water was overigens koud, slechts 26 graden. Wel wat anders dan de dertig graden in Raja Ampat, dit komt doordat de Filipijnen net uit de winter komt en naar de zomer toe gaat, het wordt dus nog warmer. 

Daarna hebben we onze oppervlakte interval op het strand en hebben Paul en Anne een lekkere Filipijnse lunch verzorgd. Een varkensvlees gerecht met natuurlijk rijst en daarna hebben we verse kokosnoten na. Onze tweede duik is zo’n drie minuten rijden van onze eerste duik en gaan we wederom niet diep. Op negentien meter zien we deze keer een harlequin shrimp (een mooi gekleurde en bijzondere garnalensoort), de flamboyant cuttlefish en stonefish (steenvis). Deze steenvormen hebben de vorm en kleur van stenen en zijn heel gevaarlijk als je erop staat. Als je door de zee loopt kun je per ongeluk erop gaan staan dit is extreem pijnlijk en dit kan zelfs dodelijke gevolgen hebben. Daarom raden ze altijd aan om waterschoentjes te dragen tijdens het zwemmen in de oceaan hier. Je ziet ze namelijk echt niet! Met het duiken zijn ze wel heel gaaf om te spotten. Na het duiken gaan we naar de heetwaterbron, omdat we het alle vier koud hebben. We rusten hier uit van onze duiken en gaan daarna uit eten. De avond hebben we voor onszelf, want we zijn allebei heel erg moe van de malariapillen en krijgen er ook blaartjes van in de mond. In dit gebied hoeven we het niet te slikken, maar we moeten onze kuur van Indonesië nog afmaken. Tom twijfelt of hij het straks in Indonesië wel weer wil slikken, want hij heeft echt veel bijwerkingen. Daarnaast ben je zelfs met de

Malariatabletten niet helemaal beschermd, zoals ze bij het reizigersconsult zeiden: “de beste maatregel is om niet naar malariagebieden te gaan”.

Vandaag maandag 11 maart hebben Paul, Anne en hun vrienden een privé boot gehuurd om naar Apo Island te gaan en te duiken. Apo Island is een klein eilandje voor de kust van Negros, bekend om haar rif en schildpadden. Het schijnt een van de mooiere duikplekken van de Filipijnen te zijn. Wederom is een spotgoedkope activiteit. We betalen slechts 1000 peso (€ 17,- p.p.) voor een hele dag een grote privé boot met personeel, drie duikflessen en gewichten. Ter vergelijking als we deze zelfde trip via een duikorganisatie boeken kost het ons € 100,- tot € 150,- per persoon. We besparen dus wederom flink met deze lokale helden, dat is nog eens leuk vakantie vieren! De overtocht naar Apo Island is zo’n 45 minuten. De zee is lekker rustig en de zon schijnt, een perfecte duikdag. Onze eerste duiklocatie is zo’n 500 meter voor de kust van Apo Island, genaamd Coconut Point. Tijdens deze duik gaan we ruim 25 meter diep en zien we een school met trevallies (een makreelsoort), fluoriserende nudibranches, schildpadden en een Banded Seasnake (ringslangplatstaart). Deze laatste is een zwart en wit geringde zeeslang. Ze bewegen heel mooi voort en zijn extreem giftig. Hun mond is echter te klein om door je wetsuit heen te buiten dus het is niet gevaarlijk.

Na de duik hebben we een uur oppervlakte interval op de boot en zonnebaden we op de boot en leren we Paul en Anne’s vrienden beter kennen. Het zijn echt super relaxte mensen stuk voor stuk en ook heel behulpzaam. Ze zijn ook allemaal stuk voor stuk ervaren duikers waar wij enorm veel van leren. Om 12:00 uur gaan we weer te water, deze keer bij Rock Point West. We gaan deze keer 23 meter diep en zien een zwart-groene nudibranch, schildpadden en meerdere zeeslangen. Natuurlijk zien we bij alle duiken ook heel veel andere vissoorten dan we iedere keer benoemen, maar wij benoemen alleen de bijzondere. De clownfish (van Finding Nemo) zien we tijdens bijna elke duik, evenals de papegaaivis en andere tropische vissoorten.

Na de tweede duik meren we aan in Apo Island. We hebben hier onze lunch en een oppervlakte interval van zo’n tweeënhalf uur. De lunch is een picknick en iedereen heeft iets mee gebracht. Zo is er lekkere gemarineerde kip, gebarbecued varkensvlees, natuurlijk rijst en kinilaw (ceviche in het Engels). De kinilaw is een Filipijns gerecht en wordt door een van de vrienden ter plekke vers gemaakt. Het is rauwe vis in stukjes gesneden in azijn, kokosmelk, tomaten, rode pepers en kalamansi (calamondin). Kalamansi is een Filipijnse en Indonesische citrusvrucht dat lijkt op een hele kleine limoen. Het smaakt alsof het een kruising is tussen een mandarijn en een citroen en officieel is het een hybride van een mandarijn en een Chinese kumquat. De chemische reactie van azijn met de kalamansi zorgt ervoor dat de rauwe vis wordt gegaard zonder dat het wordt gekookt, gebakken of gegrild. De combinatie met kokosmelk, tomaten en pepers maakt dit geraakt overheerlijk. Het is zo simpel om te maken, maar echt super lekker! Dit gaan we zeker thuis maken. In Nederland is kalamansi lastig te verkrijgen, maar wij denken dat het ook wel met citroen kan. Er zijn dertien verschillende vissoorten die kunnen worden gebruikt voor de kinilaw, waaronder dorade, tonijn en makreel. Zo dat was onze kookles voor vandaag. Na onze picknick zijn we naar het hoogste punt van het eiland gelopen. Het pas was leuk, maar het uitzicht een beetje teleurstellend. Aan de ene kant zagen we alleen de eindeloze oceaan en aan de andere kant zou een mooi uitzicht moeten zijn, maar het was vol gegroeid met bosjes. Daarna hebben we een verse mango, banaan en ananas-shake besteld in het dorpje. Op dit eiland is geen stroom, dus startten ze de dieselgenerator om de blender te kunnen gebruiken, tja zo kan het ook.

Tegen 15:00 uur gaan we terug naar de boot en maken we ons klaar voor de derde en laatste duik bij Largahan. We zien hier niet veel bijzondere vis, maar daar is deze laatste duik ook niet voor bedoeld. Bij deze duiklocatie komt namelijk allemaal vulkanische stoom uit de grond. Het water is warm en overal zijn belletjes zichtbaar. Echt bijzonder om te zien. Na de duik gaan we met de boot weer richting Dauin en daarna rijden we naar Dumaguete. We gaan uit eten bij een nieuwe Turkse kebabzaak, want daar hadden Paul en Anne nog nooit gegeten. Wel grappig, ben je in de Filipijnen, ga je naar een kebabzaak.