Laatste drie maanden Australië met als hoogtepunten: Kerst aan de kust en Oud&Nieuw in Sydney

In onze laatste drie maanden in Australië werken we vooral in Goulburn en sparen we voor onze volgende grote trip naar Azië. Af en toe gaan we een dagje naar Sydney of Canberra en begin november zijn we een weekendje naar Shane en Bernadette in Wollongong geweest. Met kerst zijn we uitgenodigd bij Greg en Jules. Greg hebben we ontmoet tijdens het werk en vroeg ons wat we met kerst deden, omdat hij wist dat we waarschijnlijk alleen zouden zijn. Peter was op vakantie en Debbie wilde met ons gaan lunchen voor kerst, dus we hadden inderdaad niet veel op het kerstprogramma.

Op kerstmiddag rijden we vanuit Goulburn door de bergen naar Jervis Bay, een hele populaire bestemming in Australië, vooral onder Australiërs. De route is heel mooi en onderweg komen we nog langs een hoge waterval. Zo wonen we al een tijdje in dit gebied, maar zien we toch iedere keer wat nieuws. Na twee uur rijden arriveren we in Currarong. Greg and Jules wachten ons op vanaf hun balkon dat over de baai en de rivier uitkijkt, wat een prachtlocatie. In Currarong staan allemaal dure vakantiewoningen van mensen uit Sydney en er wonen slechts tweehonderd permanente inwoners. Greg en Jules zijn twee van die tweehonderd. Op hun balkon vieren we lekker kerstmiddag in de zon en oef wat is het heet. Ook gaan we even zwemmen in de rivier, net wat lekkerder dan de zee. In de avond barbecuen we heerlijk en hebben we flink wat drankjes genuttigd.

Op Eerste Kerstdag komen de kinderen, 20 en 18 van Greg en Jules langs, zelf beiden veertig. Het is gezellig en hebben een kerstbrunch samen. Ook is het traditie om om 10:00 uur met iedereen in de buurt samen in de rivier te komen. De rivier heeft rond kerst altijd de hoogste waterstand van het jaar door een combinatie van volle maan en de tijd van het jaar. Her is gezellig en ontmoeten meerdere buren. Daarna vertrekken de kinderen weer en gaan wij met ons vieren naar het nationale park. We gaan naar een afgelegen strand waar we eerst een half uur voor moeten lopen: Silica Cove. Zoals de naam al zegt het zand is zo fijn, puur en wit dat het piept onder je voeten. Het water is hier zo mooi blauw, de lucht helderblauw en de zon straalt vol op, het is hier prachtig. Alleen lokalen weten dit plekje, dus wij hebben weer geluk. Niemand op dit strand te vinden. We doen het typisch op ons Australisch en hebben natuurlijk een koelbox mee met drankjes en eten. Jules maakte voor ons op het strand een lekker broodje met garnalen. Garnalen zijn een typische Australische traditie met kerst. Na veel te lang in de zon te hebben gelegen, Loes is helemaal rood, lopen we terug naar de auto via andere stranden  en beken. We reden naar de vuurtoren. Vanaf hier konden we erg ver kijken, er waren veel baaien te zien en ook het natuurpark was goed te zien vanaf hier. Erg mooi. We keerden terug naar het huis van Greg en Jules en aten ons Aussie kerstdiner, garnalen en koude ham! Het is namelijk 32 graden hier en niemand heeft zin in warm eten dus dit is het vervangende feestmaal. Dit werd aangevuld met veel koude salades, fruit en natuurlijk alcohol! We hebben een leuke en bijzondere kerst gehad en zijn dankbaar dat relatief vreemde mensen kerst met ons willen vieren. Heel typisch voor Australiërs die echt geven om de medemens.

De volgende dag gingen Greg en Jules op vakantie en we mochten wel in hun huis blijven zolang we wilden. Het was een win-win situatie. Wij hadden een vakantieadresje en zij hadden iemand die op hun huis paste. Zo moest in deze hitte elke dag de tuin en het gras worden gesproeid. Nja, als dat het enige is. Ook mochten we de hele koelkast leeg eten, want anders konden zij het toch weggooien. Nou, dit werd wel een hele goedkope vakantie. Toen Greg en Jules vertrokken gingen wij in de rivier zwemmen en daarna pakten we de mountainbikes uit de garage en gingen we met z’n tweeën op onderzoek uit. Slechts vijf minuten fietsen van hun huis is namelijk een natuurpark waar je mooi kunt lopen en fietsen. Het komt uit bij allemaal prachtige stranden, hoge kliffen en spannende paadjes. Na anderhalf fietsen en lopen komen we aan bij een soort natuurlijke tunnel in de bergen: The Hole in The Wall. Het is erg laag en je moet een soort van kruipend door de tunnel lopen om aan de andere kant uit te komen. Gelukkig heeft Tom zijn fietshelm nog op, want hij stoot heel hard zijn hoofd. Behalve een harde knal heeft hij dus gelukkig geen schade dankzij de helm. In de tunnel is het ook heerlijk koel! De temperatuur is namelijk ongeveer 35 graden vandaag. Aan het eind van de tunnel is een enorme klif waar de golven vol agressie opklappen. Vanaf hier kun je helemaal langs de kust kijken en het zijn allemaal kliffen en hoge rotswanden, terwijl aan de andere kant van het park allemaal mooie gemoedelijke strandjes zijn. Het is een prachtig park. Het enige nadeel is dat het park voornamelijk wandelpaden bevat. Dit betekend dat we voor het grootste deel van de tijd met onze fiets aan de hand van de ene rots naar de andere springen en dat we tientallen treden op moeten. Ook zijn de paden net iets te smal en als we thuis komen zijn we bedekt met krassen, striemen en blauwe plekken. Maar we hadden wel lol en hebben onze nieuwe hobby gevonden!

De rest van de dagen doen we niet meer dan uitrusten, mountainbiken en wijn drinken op het dakterras. Er is geen supermarkt of tankstation in Currarong, dat is dertig kilometer verderop. Een paviljoen is het enige dat er is en daar kun je gelukkig wel flessen wijn kopen, dus we zijn er dagelijks te vinden. Op een dag hadden we een mooie fietsroute gevonden, althans dachten we, de laatste achthonderd meter was namelijk meer klimmen en klauteren door de prikkelbosjes. Dit pad was zeker niet onderhouden en eigenlijk niet eens geschikt om te wandelen, laat staan te fietsen. Met de fiets voor ons uit duwen we de bosjes aan de kant en checken we voor slangen. We hebben namelijk het gevoel dat het hier kroelt van de slangen. Na onder de krassen en striemen te zitten halen we dan eindelijk het einde van het pad, maar dan staat er een groot bord: Danger, Beecroft Weapons Range. De marine en luchtmacht testen in dit gebied hun bommen. We hadden twee opties: terug door de bosjes of over het testgebied. Voor ons was terug door de bosjes geen optie, daarnaast was het tussen kerst en oud en nieuw dus ze zullen wel niet testen. We fietsen het grindpad af en komen bij een hek dat is scheid van de hoofdweg. Met onze fietsen klimmen we over het hek. Op het hek stond een groot bord met verboden terrein, indringers worden vervolgd. We fietsen dus snel weg. Dat was ons weer een avontuur en hebben nu wel een wijntje verdient. Op vrijdagavond komt de dochter van de buren op bezoek die we eerder al met kerst in de rivier hadden ontmoet. Ze woont zelf in Sydney, bij Manly aan het strand, maar is voor de feestdagen bij haar ouders in Currarong. We drink gezellig wat drankjes samen en daarna schreeuwen haar ouders dat het eten klaar is en of wij mee willen eten. We gaan op dit aanbod in en hebben een hele gezellige avond. En nog lekker eten ook, vers gevangen zalm uit eigen zee!

Op zaterdag 29 december verruilen we Currarong voor Wollongong en gaan we langs Shane en Bernadette. Echt handig om overal in Australië adresjes te hebben. Ook zij wonen bij het strand en hebben een zwembad. In de avond hebben we een barbecue en de avond is weer gezellig. Het is jammer om deze mensen waarschijnlijk nooit meer  te zien, al moet Bernadette voor haar werk regelmatig naar Amsterdam. Ze is namelijk salesmanager voor Bugaboo Australia, het Nederlandse kinderwagenbedrijf. Dus we hopen elkaar in de toekomst nog eens te zien.

Vanaf Wollongong rijden we op zondag 30 december via het Royal National Park naar Sydney. Deze stad blijft ons iedere keer weer fascineren sowieso een van onze meest favoriete steden in de wereld, wat is het hier mooi! We rijden meteen helemaal naar het noorden van Sydney wat we nog niet hebben verkend. De bekende Northern Beaches, de mooiste stranden van Sydney en de huizen hier, ongelofelijk mooi en duur. In de avond gaan we uit eten bij Bukhara, een ander restaurant van onze baas in Goulburn. De keuken is Indiaas/Mauritiaans en het eten is verrukkelijk, het is ook een aardig chique restaurant. Wanneer we willen betalen zegt de serveerster dat dat niet kan. Wij in de war, hoezo niet? Blijkt dat Vijay, onze baas, heeft gezegd dat de rekening moest worden kwijt gescholden. Wat een geluk weer, want de rekening was ruim honderd dollar. Na het eten hebben we Constance opgehaald van het vliegveld. Met Constance hebben we samen op de boerderij in Northampton gewoond en nou woont ze in Brisbane. We hebben besloten om samen oud en nieuw te vieren in Sydney, op de bucketlist van ons alledrie.

Op oudejaarsdag vertrekken we om 08:00 uur ‘s ochtends om de beste spot te vinden om ‘s werelds beroemdste vuurwerkshow te aanschouwen. Om 09:00 uur stikt het al van de mensen en er staat een dikke rij. We hebben geluk  dat we nog binnenkomen. Niet veel na ons wordt het parkje gesloten. Dit is één van de beste plekken om de vuurwerkshow te kunnen zien èn niet geheel onbelangrijk, gratis! We kijken staan recht tegenover het Sydney Opera House en links van de Harbour Bridge. We staan vergenoeg van beiden af on een goed overzicht te hebben, top plekje dus! Er zijn plekken waar je een kaartje voor kunt kopen, dus je kunt rond 21:00 uur binnenlopen, maar die tickets beginnen rond de 300 dollar per persoon en kunnen oplopen tot 1000 dollar. Nee zoveel verdienen wij niet op een dag, dus dit is goed voor ons. Het is ontzettend warm 35+ graden en we staan vol in de zon. Gelukkig kunnen we water krijgen uit de tap en Tom draagt zijn nieuwe Australische Akubra hoed tegen de zon. Wij hebben een picknickkleed meegenomen en markeren daarmee onze spot. Natuurlijk hebben we goed afgekeken bij de Australiërs en hebben we een koeltas bij ons met broodjes, snacks en drinken. Overal om ons heen zitten mensen op de grond en sommigen hebben complete tenten bij zich. We hebben met iedereen aanspraak super leuk, een heel erg multicultureel gebeuren dit. Mensen over de hele wereld komen speciaal naar Sydney voor deze dag en er hangt een heel relaxte sfeertje. De dag duurt heel erg lang. Gelukkig kunnen we even het terrein af, we hebben een bandje, en rondlopen bij de eettentjes. Het probleem is alleen één van ons moet bij de plek blijven, anders zijn we onze plek kwijt en dat is nou net niet de bedoeling.

Rond 18:00 uur begint het ineens heel hard te regenen en het koelt echt twintig graden af. Iedereen heeft het enorm koud, want niemand is hier op gekleed en iedereen is drijfnat. Dan is het een uurtje droog en daarna regent het weer. Om 21:00 uur is het droog en begint de kleine vuurwerkshow voor kinderen. Deze wordt vanaf boten in de haven geschoten. Het duurt zo’n 8 minuten en deze show was al mooi. Kun je nagaan hoe de “echte show gaat worden”. Na deze show is het nog iets minder dan drie uur wachten op de grote show. Er worden allerlei shows geprojecteerd op de pilaren van de Sydney Harbour Bridge, maar er is geen DJ of MC die de boel een beetje in de stemming brengt. Nee een echt feest is het niet, dit zouden wij in Nederland anders doen. Een minuut voor tijd wordt er afgeteld vanaf de pilaren en iedereen telt mee af. En dan three, two, one .......... werkelijk waar overal komt vuurwerk vandaan. Overal in het water staan boten, vanaf het dak van het Sydney Opera House en vanaf de Harbour Bridge. Het wordt ook alle kanten opgeschoten. Het is ongelofelijk hoe veel vuurwerk hier is te zien en hoe mooi. Mooiste wat we ooit hebben gezien, helemaal met de entourage van deze twee iconische gebouwen op de achtergrond. Het is fantastisch! Na zo’n twintig minuten is het afgelopen en staat er heel groot op de pilaren: Happy 2018! Niemand valt het op, iedereen is in euforie, maar Tom zag het meteen en begon het tegen mensen om ons heen te zeggen en iedereen begon te lachen om deze fout. Het stond de volgende dag ook groot in de krant. Gelukkig leeft de maker van deze show in Australië en niet in een land waar deze fout wellicht wel met het leven moet worden bekoopt. Na de tijd is er niet echt een feest. En iedereen stroomt terug naar huis/hotel.

Op 1 januari doen we eerst de Coogee to Bondi walk. Een iconische wandeling langs de kust in Sydney. De route gaat over kliffen en langs verschillende baaien. Het is heel mooi op deze stralende nieuwjaarsdag. In Bondi aangekomen heeft er zich een Nederlandse gemeenschap samengevoegd op het strand om een nieuwjaarsduik te doen. Honderden Nederlanders staan er met een Unox muts op te wachten om het nieuwe jaar op Nederlandse traditie in te luiden. Heel veel mensen uit andere landen snappen er niks van, maar sommigen doen wel mee en kopen zelfs een Unox muts. Heel grappig en wij kunnen zeggen, we hebben een nieuwjaarsduik in ons leven gedaan! Daarna brengen we Constance naar het vliegveld en nemen we afscheid van haar. We zeggen: “tot in Parijs”. Daar hebben we ook weer een slaapplekje erbij. Wel handig hoor zo’n reis! Daarna gaan we naar een Nederlandse nieuwjaarsborrel in de Side Bar in Sydney. Normaal houden we niet zo van deze Nederlandse samenscholing en waarom we hier heen gaan weten we eigenlijk ook niet. We blijven ook niet heel lang, want het is een lompe carnavalsachtige bende met vooral veel 18 tot 21-jarigen. Nee dat stadium zijn we inmiddels wel een beetje ontgroeid. Tom stoort zich nog niet zo heel erg, maar vooral Loes wordt “een oald wief”.

De dag erna verlaten we Sydney voor de Blue Mountains. We zijn hier al eerder geweest, maar vonden het hier zo mooi dat we nog een keer wilden. Het ligt bij Sydney dus waarom niet. Je hebt hier mooie uitzichten en kunt hier mooi wandelen. Via de Blue Mountains kunnen we ook achterlangs naar Goulburn, een mooie scenische route. Eindelijk gaan we weer kamperen en ook voor de laatste keer met onze auto. Het is een soort afscheidstournee voor onze Jeep. Willen deze keer de vallei in wandelen, maar wegens steenvalngevaar is de wandeling gesloten voor een paar maanden. Helaas, dan maar een andere. Ook heel mooi en de omgeving is net Jurassic Park. In de avond rijden we via de achterlangswegen en door de bergen naar Goulburn. De wegen zijn smal, kronkelig en enorm steil. We komen door de Jenolan Caves, waar we zelfs doorheen kunnen rijden. In de avond komen we laat in Goulburn.

Daarna moeten we nog zeventien dagen werken om alle beloofde klussen af te maken: twee woonhuizen, een hek en een kerk schilderen, de laatste bestellingen in de fabriek en een flinke voorraad aanleggen en onze restaurantdiensten. We werken ff flink, maar krijgen het gelukkig drie dagen voor ons vertrek toch nog af. Op de maandagavond voordat we vertrekken gaan we uiteten met Ted en Lynn, onze bazen van de fabriek. Op dinsdag gaan we eten met Ken, de baas van het restaurant, vrijdag drinken we wat met onze huisgenoten en vrienden uit Goulburn. Zaterdagmiddag nemen we Peter en Debbie mee uit lunchen voor alles wat ze voor ons hebben gedaan. Zaterdagavond nodigt de chef van ons restaurant ons uit voor een afscheidsmsaal en daarna gaan we met een deel van het personeel stappen. De zondag voor ons vertrek pakken we onze tassen en ‘s avonds heeft de zus van Peter een hele lekkere barbecue bereid. Onze hele week stond dus in het teken van afscheidsdiners en feestjes. Heel gezellig, maar ook ontroerend. Het meerendeel zullen we nooit weer zien. Al zegt iedereen door ons heel graag een keer naar Europa te willen komen, dus dan zullen we ze zeker ergens ontmoeten. Wat is nou een uurtje of twee vliegen? Of in het geval van Amsterdam rijden?

Op 21 januari is het dan zo ver. Ons Australië avontuur zit er nu voorgoed op. Peter brengt ons in zij Jaguar naar het vliegveld, ja twee backpackers met een laagbudget die worden vervoerd in een Jaguar. En hij heeft hem ook nog speciaal voor ons gewassen. Eerst staan we heel vroeg op want we gaan om 06:00 uur een koffie drinken met Debbie in een koffietentje. Debbie is zo’n lieve vrouw die zoveel voor ons heeft gedaan. Toen we naar Vietnam gingen weggebracht naar het vliegveld, opgehaald van het vliegveld, vaak met ons gegeten, een laptop voor ons geregeld die we konden gebruiken en konden Netflixen. We mochten haar fietsen lenen om mee naar het werk te gaan, gewoon echt een topvrouw. Daar wilden we dus nog wel even goed afscheid van nemen. Daarna zijn we met Peter naar het vliegveld van Sydney gereden. Peter normaal een stoere vent, was ook licht geëmotioneerd. Hij heeft ook super veel voor ons gedaan. Onderdak aangeboden, werk gegeven en geregeld bij vrienden van hem, meegenomen naar festivals, noem maar op. Zoals we zeiden een stoere vent, maar een gouden hart. Nee Peter en Debbie hebben beiden heel veel voor ons gedaan en we zullen ze zeker ook gaan missen. Na het afscheid met Peter checken we in bij onze vlucht en stappen we het vliegtuig in. Ons Australië avontuur is nu echt voorbij!! En we missen het nu al! De onbevangen en lieve mensen, de mooie natuur: het ruige en ongerepte, het avontuur. Alles klopt gewoon! Wij zeggen altijd een paradijs met westerse maatstaven, wat wil je nog meer. Simpelweg een prachtig land en wij kunnen zeker zeggen: “Australia we love you”. Hieronder zullen we kort uitleggen waarom.

Australië heeft alles van een mooie tropische kust, tot savannes en steppes, tot  woestijn en omringd door mooie zeeën. Je verwacht het niet, maar het heeft ook bergen en zelfs sneeuw. Soms kun je honderden kilometers rijden en niks zien. Uren lang eenzaam op de weg zijn en dan ineens staat er een kudde koeien op de weg of springt er een kangoeroe over. Het eerste tankstation kan op 1000 kilometer afstand liggen. Is dat niet prachtig? Het heeft slechts een klein aantal verharde wegen rondom het land langs de kust en één dwars door het land van noord naar zuid. Voor de rest is alles onverhard. Je komt dan langs rivieren waar je met je auto doorheen moet, want anders moet je honderden kilometers terug. Nee het is echt een avontuur. De wegen zijn kaarsrecht en worden overspoeld met roadtrains van 54 meter lang, als je die wilt inhalen met 100 kilometer per uur dan heb je daar tweeënhalve kilometer voor nodig.  Soms heb je eenbaanswegen en bruggen voor twee richtingen. Een groot deel van de snelwegen in Australië mag 110 km per uur, maar zijn zo smal dat wanneer je een tegenligger passeert je allebei met de linker kant van de auto, van de weg afrijdt. Soms rijdt je dus dagen en dan kom je ineens bij een oase en afgelegen wonderschone natuurwonderen. Dat je echt denkt het is voor dagen en duizende kilometers zo droog, waar komt dit grote aantal water vandaan. Hele parken met meren en kloven. Australië is zo groot (groter dan Europa) met relatief weinig inwoners (24 miljoen) dat er totaal geen licht- en luchtvervuiling zichtbaar is. Daardoor is de hemel zo helder, zo ongekend blauw en zijn er in de nacht miljoenen sterren, prachtig! Je komt zo afgelegen van de mensheid dat een kampvuur noodzakelijk is voor licht, warmte en koken. De parken an sich zijn ongerept, weinig infrastructuur en wandelpaden zijn slechts een paar stippen die je moet volgen. Soms uren of zelf dagen geen bereik. Hoe mooi en lekker is dit? Om maar even wat topattracties te noemen: Great Barrier Reef, Karijini, Whitsundays, Fraser Island, Kakadu, Boodjamulla, Daintree, Gibb River Road, Savannah Way, Ningaloo Reed en ga maar door. We zijn nu qua locaties nog maar halverwege onze roadtrip en ook Tasmanië is nog niet genoemd. Nee Australië heeft alles!
 

Dan al die lieve mensen die dit land kent. Australiërs zijn echt ongemakkelijk vriendelijk en soms denk je echt wat wil je van me. Maar na een tijdje bleek gewoon dat ze echt gemeend zo zijn. Australiërs zijn onbevangen en het gaat erom wie je bent, niet wat je bent. Ook kennen ze mooie uitspraken als: “Useless as tits on a bull”, “he went ass above tits” en “six of one, half a dozen of the other”. Nee Australiërs zijn authentiek, je herkent ze uit duizenden en voor ons is het een topvolk. Kortom, Australië we love you!