Onze eigen lokale gidsen in Dumaguete en omgeving

Na een lekkere nachtrust worden we al vroeg gewekt door hanengekrijs. We zitten midden in de stad en alsnog horen we de hanen luid. Ook loopt personeel al vanaf 06:00 uur over ons dunne tinnen dak. Nee, uitslapen is er dus niet bij. Tegen 08:00 uur komen Paul en Anne ons ophalen en gaan we naar de lokale markt in Dumaguete. Overal wordt geschreeuwd, vooral door de visboeren die hun verse ochtendvangst proberen te verkopen. Wij gaan naar een (straat)tentje waar we ons lokale ontbijt halen: plakrijst en manga met chocolade saus van cacaobomen uit de regio. Een hele gekke combinatie, maar we proberen het en lekker dat het is! Loes kon er geen genoeg van krijgen en Paul en Anne blijven maar bij bestellen. Daarna gaan we naar de groente- en fruitmarkt waar we verse mango’s (de Filipijnse mango’s staan bekend als de beste mango’s in de wereld), bananen (deze zijn zoals in heel Azië klein en heel zoet) en on the spot een verse kokosnoot naar binnen werken. Echt allemaal heel lekker, best bijzonder omdat Tom helemaal niet zo’n fruit-eter is. Zo zie je maar weer dat het gewoon kwaliteit moet zijn haha, dat had hij vroeger al met de sinaasappels en pitloze mandarijnen. Wat ons weerom opvalt is het overbodige plastic gebruik. Zo worden mandarijnen per stuk in een plastic verpakking getoond. Na het verlaten van de markt lopen we naar de auto en onderweg tonen Paul en Anne ons nog wat bezienswaardigheden van Dumaguete zoals de mooie en oude kloktoren uit de Spaanse koloniale tijd. Ja, de Filipijnen was ruim driehonderd jaar onder Spaanse heerschappij.

Eenmaal bij de auto rijden we Dumaguete uit en gaan we naar de Twin Lakes. De weg er naartoe is mooi door het Cuernos de Negros gebergte. Ook is er een slapende vulkaan. Vanaf het restaurant bij de Twin Lakes is het nog een half uur lopen naar het uitzichtpunt waar je beide meren kan zien. De wandeling zelf is ook mooi. Over een ruw pad van grote keien en dikke takken. Er vliegen tientallen kleurrijke grote vlinders om ons heen. Bij het uitzichtpunt zien we heel mooi de twee meren. En het is hier lekker rustig. Paul vertelt over alle inheemse boomsoorten en toont ook de Abaca. Dit is een bananenboomsoort dat een vezel produceert. Deze vezel wordt de Manillahennep genoemd en wordt vooral gebruikt om touwen te maken. Touw van Manillahennep is lichter, sterker en beter bestendigd tegen zeewater dan gewone hennep. Deze touwen worden weer gebruikt bij het bouwen van huizen. Als je goed op de constructies let wordt niks geschouwd, iets enkels gespijkerd, maar bijna alles wordt aan elkaar geknoopt. Zo zijn er hele huizen die met slechts een paar touwtjes aan elkaar zijn geknoopt.

Onze lunch hebben we bij het restaurant van het park. Paul besteld wederom allerlei lokale gerechten, waaronder Pansit (een Filipijnse stijl van bami), Chicken Adobo (onofficieel de nationale maaltijd) en een farenssalade (geplukt uit het park). Natuurlijk komt elke maaltijd met rijst. Na de lunch rijden we door naar de Casaroro Falls. Via een steile trap moeten we honderden treden naar beneden en komen we in een diepe kloof. Over een ruig pad met keien en rotsen lopen we naar de waterval. Het is best ver. De kloof is helemaal bedekt met planten, bomen en mos, echt super mooi! Ook zie je af en toe nog betonnen platformen van oud pad op hoogte over de rotsen dat een aantal jaren geleden totaal is verwoest door een tyfoon. Wederom een voorbeeld dat ieder nadeel een voordeel heeft, want het is nu veel mooier en avontuurlijker. Het lijkt nu wel een scène van Tombraider. Dan komen we bij de hoge waterval en wat een kracht komt er vrij bij deze mooie waterval. Echt mooi en als we Paul en Anne niet als gidsen hadden dan waren we hier nooit geweest. We zien dat ze echt trots zijn dat wij hun omgeving zo mooi vinden en ook om het ons te laten zien.

Na de waterval moeten we weer een heel stuk terug lopen naar de trap en daarna weer het hele stuk omhoog. Om ons te belonen voor de “zware” wandeling (Paul en Anne zijn helemaal uitgeteld), stoppen ze bij Forest Camp. Een heel mooi gemaakt waterpark aan dezelfde rivier waar de waterval in stroomde. Er waren hier allemaal houten hutjes die je kon huren voor de nacht, een restaurant en allemaal zwembaden gemaakt met water uit de rivier. Het water was dus ijskoud, maar daarom ook lekker verfrissend op deze warme dag. Deze plek staat ook bekend om de bekende Buko Halo Halo, het nationale dessert. Buko betekend kokosnoot en Halo Halo is mix. De Halo Halo is eigenlijk een dessert, maar voor ons, zo blijkt later, is het ons diner. Man wat raken we vol van dit “ijsje”. Het is een jonge kokosnoot gevuld met Ube-smaak gelato-ijs, cornflakes, melkpoeder, mung-bonen, rode bonen en geschaafde ijsblokjes. Je eet het door kokosvlees van de kokosnoot los te schrapen en alles door elkaar the mixen (Halo Halo). Ja het klinkt heel vies en toen wij het voor ons hadden dachten wij ook: “oké????” Maargoed de lokale bevolking doet een moord voor zo’n “ijsje”, dus proberen wij het ook. Het is verrassend lekker en zoals we eerder zeiden, gigantisch vol! Door de mix van alle ingrediënten veranderd de smaak continue en is er iedere keer een nieuwe structuur. Oprecht heel erg lekker en als iemand van jullie ooit in de Filipijnen komt een must-try!

In de avond checken we in ons nieuwe appartement voor de week dat Paul en Anne voor ons hebben geregeld. Super centraal in de stad en heel schoon en luxe. Zo is er een werkend doorspoelend toilet, warme douche, groot comfortabel bed, koelkast en een keuken. Echt super dat ze dit voor ons hebben geregeld en het is ook echt super gezellig. In de avond slaan we dus zoals gezegd het avond eten over, want de lunch en de Halo Halo waren vullend genoeg. Ook hebben ze weer een ontspannende massage geregeld, deze keer een Thermal Full Body Massage.