Letterlijk een van onze hoogtepunten van onze reis: Tot het uiterste gaan in Rinjani National Park 🌋

We worden op woensdag 24 juli om 06:00 uur ‘s ochtends opgehaald vanaf ons homestay in Senggigi door de chauffeur van de organisatie waar wij Gunung Kondo in Rinjani National Park mee gaan beklimmen. Gunung Rinjani is een actieve stratovulkaan en met 3726 meter de tweede hoogste vulkaan van Indonesië. In augustus 2018 werd Lombok getroffen door een zware aardbeving waarbij ruim 500 mensen overleden. Het episch centrum van deze natuurramp lag in Senaru, een plaatsje ten noorden van het gebergte, het startpunt van de trektocht naar Gunung Rinjani en het pad is daardoor verwoest en onbegaanbaar geworden en daarom kun je niet meer naar de top te lopen. De wandeling naar het hoogste punt van de vulkaan is dus helaas gesloten. Een grote tegenvaller, want de beklimming is letterlijk een van de hoogtepunten van Lombok en misschien wel van Indonesië. Als alternatief hebben wij een organisatie gevonden die een ander startpunt heeft, ten zuiden van het nationale park. Deze organisatie loopt niet naar de top van de Rinjani, maar de top van Gunung Kondo dat 3200 meter boven zeeniveau ligt. Een mooi alternatief waarbij we met goed weer ook 95% van Lombok kunnen zien en ook een deel van Bali. 

De chauffeur zet ons af bij het kantoortje van de organisatie dat is gevestigd in een dorpje aan de voet van het gebergte. Wij kunnen onze bagage hier drie dagen opbergen en nemen alleen een klein rugzakje mee. Hier maken we ook kennis met Valerie, Charlotte en Nina die met ons samenlopen. Peter hadden we gisteren al in Senggigi ontmoet. Met een Nederlandse enclave beklimmen we dus Gunung Kondo. Dit groepje hebben we zelf bij elkaar gezocht, want we kregen een flinke korting als we met meer dan drie personen waren, daarnaast is het ook gewoon leuker en gezelliger met een klein groepje. Wij deden dus een oproep op Facebook en we kregen zoveel reacties dat we zelfs mensen moesten afzeggen.

Na de kennismaking en een lichte snack springen we achterop een pick-up truck en rijden we via een hele slechte en ruige zandweg naar de start van de wandeling. De rit door een bananenplantage is hels, we bewegen alle kanten op en moeten ons stevig vasthouden om er niet uit te vallen. Halverwege het pad komt er een auto tegemoet rijden. Het is een smal pad, dus een van de twee auto’s moet achteruit of aan de kant. Onze bestuurde wil dus aan de kant rijden en Loes schreeuwt lang en hard stóóóóóp! De bestuurder negeert het en de linker voorband van de auto zit in een hele diepe greppel en komt daar niet meer uit. Zo diep dat aandrijfas zelfs een beetje ingegraven is. Wij vinden het hilarisch, maar sommigen zijn in paniek en een meisje van een andere groep die ook in de auto zitten vind het zelfs onacceptabel en onprofessioneel en twijfelt of ze de tocht wil verder zitten (toevallig ook Nederlanders). Wij blijven lachen en helpen de Indonesiërs ondertussen om de auto te bevrijden. Wij hebben zat van deze situaties in Australië meegemaakt en kom op, je bent in Indonesië daar zijn dit soort ongelukjes gewoon onderdeel van het avontuur. Als je daar niet tegen kan, blijf dan alsjeblieft in Nederland. Het lukt echt niet om de auto eruit te krijgen het zit vast op alle manier, dus komt er een touw aan te pas en probeert de andere auto onze auto eruit te trekken. Wonderbaarlijk genoeg lukt het ook nog en raakt de voorband uit het gat. Het eerste probleem is opgelost, maar de twee auto’s moeten ook nog langs elkaar heen. Onze bestuurder wil dus wederom aan de kant gaan en rijdt opnieuw in het zelfde gat. Wat een ontzettende domoor! We beginnen echt heel hard te lachen, wat een land is dit ook! Gelukkig komt hij er nu wel zelf uit door heel hard in zijn achteruit te rijden. Bij het aan de kant gaan rijdt hij ook nog tegen een bananenboom aan. Wat een komedie op de vroege ochtend!

Na al onze lachsalvo’s en het gezeur van sommige anderen (gelukkig niet uit onze groep, dan waren we met hen al klaar geweest) rijden we verder naar het startpunt van onze trekking. Daar ontmoeten we ook alle dragers, per wandelaar is er één drager. In totaal hebben wij dus twee gidsen bij ons en zes dragers. Ze dragen alles in twee manden die met een dikke bamboestok in het midden aan elkaar vast zitten. Deze stok rust op hun schouders en is enorm zwaar. Tom heeft al moeite om de manden gewoon op te tillen, moet je nagaan om het op je schouders te dragen en een enorm steile berg op te lopen. Petje af voor de kleine, maar oersterke mannen. De meesten doen het ook nog op teenslippers of zelfs blote voeten. Ze zijn echt knettergek!!!!

Het begin van de wandeling lopen we door de jungle en stijgen we gestaag. Tijdens onze tweede pauze krijgen we onze lunch en daarna wordt het erg pittig. Het is vanaf dat moment alleen nog maar steil omhoog. We stijgen vandaag tot 2000 meter hoogte en slaan daar ons kamp op. Bovenop de berg zijn we helemaal kapot en we zijn heel erg blij met onze dragers, zonder hen hadden we het echt niet gekund. Ook koken deze mannen een heerlijke verse Indonesische maaltijd voor ons. Echt bizar hoe ze met weinig middelen een hele maaltijd boven op de berg voor ons kunnen bereiden. Het uitzicht vanaf ons kamp is waardeloos, want overal om ons heen kijken we uit over de wolken. We hopen maar dat dit morgen niet het geval is aan de top van Mount Kondo. Ieder nadeel heeft ook zijn voordeel zei Cruijff ooit en dat geldt zeker voor de wolken. De nacht is een van de mooiste nachten die we ooit hebben gezien! Het is enorm helder doordat we boven de wolken zitten en de wolken blokken al het licht van beneden, waardoor er geen lichtvervuiling is. Er zijn miljarden sterren, zien planeten en om de minuut een vallende ster! Rondom het kampvuur genieten we van het heelal en worden Nederlandse en Indonesische liedjes gezongen. Ja, we hebben een gezellig groepje.

Op donderdag 25 juli, de tweede dag van onze driedaagse hike, staan we al om 03:30 uur op om vervolgens om 04:00 uur te beginnen aan een klim van 1200 meter hoogte. Het is enorm steil en vooral zonder ontbijt in onze maag heel erg zwaar. Gelukkig kunnen we onderweg genieten van de sterren. Iets voor 06:00 uur komen we net op tijd voor de zonsopkomst aan op de top van Mount Kondo dat op 3200 meter hoogte ligt. Als we in het donker op de top aankomen zien we niks, maar langzaam veranderen de kleuren in de lucht van zwart naar paars naar rood naar oranje en uiteindelijk helderblauw wanneer de zon achter de bergen vandaan komt en boven de vulkaan uitstijgt. Het blijft een bijzonder moment om deze snelle transitie van kleuren in de lucht te mogen aanschouwen. De omgeving is waanzinnig! We kijken uit over de vulkaan, de kraterrand, het kratermeer en een andere vulkaan in het meer. De kraterrand was tot 1257 onderdeel van de supervulkaan Samalas, die enorm groot moet zijn geweest als we de grote omvang van de kraterrand zien. In dit jaar barstte deze supervulkaan meerdere keren uit en werd deze vulkaan vernietigd. Het is de zwaarste vulkaanontploffing ooit gemeten in de gangbare jaartelling. Voor de uitbarsting van Samalas werden bewijzen gevonden in ijsstalen op Groenland, de Noordpool en Antarctica. Zo krachtig was en zo ver reikte de explosie van deze supervulkaan. Als gevolg van deze vulkaanuitbarsting is de hele top van de vulkaan er af geblazen en is er een caldeira ontstaan. Dit is een grote komvormige krater gevormd door vulkanische activiteit. In de caldeira is een kratermeer ontstaan. De andere vulkaan in het meer dat we schreven is Gunung Barujari dat in het Indonesisch “nieuwe dag” betekent. Deze nieuwe actieve vulkaan is op de plek van de oude Samalas ontstaan en blijft groeien. De lokale bevolking gelooft dat op een dag de Samalas in originele grootte terugkomt. Terug naar onze eigen beleving, want de rust op de top van Mount Kondo is betoverend en na anderhalve dag ploeteren om dit moment te bereiken voelen we ons euforisch. Na een hele tijd genoten te hebben op de top, lopen we terug naar ons kamp. Dit is niets makkelijker dan omhoog, want iedereen heeft honger en de concentratie is ver te zoeken. Terug gekomen bij ons kamp eten we ons welverdiende ontbijt en maken we ons klaar voor deel twee van de wandeling van vandaag.

Volgens onze gids hebben we teveel tijd genomen op de top van Mount Kondo en tijdens het ontbijt. Dat moet worden gecorrigeerd dus besluit hij met de dragers om niet het pad te volgen en een binnendoorweg te nemen. In plaats van een heel stuk te dalen na de t-splitsing om vervolgens weer flink te stijgen, snijden wij dat hele stuk af en dalen wij alleen maar. Iedereen houdt van een kortere route toch? Wij wel! Vrijwel meteen nemen we een andere richting over een heel steil pad, echt heel erg steil! De tekst “Hati-hati, op je gatti” wordt al snel in het leven geroepen, omdat bijna iedereen op z’n billen naar beneden gaat. Zo steil is het. Hati-Hati betekent, voorzichtig in het Indonesisch. De dragers rennen overigens gewoon dit pad af en dat met dertig kilo aan bepakking op hun schouders, hoe zij dat doen is voor ons een raadsel. Na de steile daling slaan we rechtsaf de bosjes en afgrond in! Ontzettend voorzichtig en levensgevaarlijk gaan we nog stijler dan het voorgaande pad de afgrond in. We houden ons vast aan het sterke gras we moeten ons enorm concentreren om niet weg te glijden. Bijna iedereen valt wel een keer! Het duurt minstens twee uur. Allemaal twijfelden we of dit wel de juiste keuze was om deze route te lopen. Tom krijgt per ongeluk nog een steen tegen zijn been aangeschoten en hij vangt Charlotte op en redt haar van de afgrond. Levensgevaarlijk was het. Als we eindelijk op het normale pad komen zitten we onder de krassen en striemen en zijn we kapot! Maar we zijn wel een half uur eerder op dit punt dan de twee Chinese jongens die een uur eerder zijn vertrokken en het normale pad hebben gelopen. Nog vermoeider dan ons arriveren zij bij het rustpunt. Vanaf hier is het nog minstens vier uur lopen en we hebben het zwaarste nog niet gehad. Het is eerst nog een uur lopen naar de rivier waar we onze lunch krijgen. Het water is verfrissend koud en we geven allemaal onze voeten een koude spabehandeling. Vanaf onze lunchplek is het nog uur naar de vierde rustplek met een pad dat heen en weer golft. Iedereen noemt dit zinloos lopen, want na alle inspanning die we geven om te klimmen, dalen we weer net zo hard. Bij de vierde rustplek bereiden we ons voor op onze laatste klim van slechts twee uur. Wederom is het pad golvend op het laatste steile stuk na. Helemaal gesloopt komen we strompelend aan bij onze kampeerplek, gooien onze tassen neer en lopen de laatste tien meter omhoog naar de kraterrand. Meteen is alle pijn en vermoeidheid vergeten, want wat is dit een spectaculair uitzicht. We hebben hetzelfde beeld vanaf de top, alleen dan vijfhonderd meter dichterbij. Alsof we onszelf hebben ingezoomd. Ongelooflijk mooi is het hier en we zien nu veel meer details. De kleuren in het kratermeer, de kleine vulkaan in het midden met de stoom die eruit komt en we zien de wolken die lijken over te gaan in het meer! Het is absoluut een van de mooiste uitzichten die we ooit hebben gehad! Ook hier komen we superlatieven voor tekort. Het mooie is dat we tien meter onder de kraterrand overnachten dus we kunnen net zo lang genieten van het uitzicht als we willen. Onze gidsen en dragers koken weer een fantastische maaltijd voor ons en na het eten ontspannen we bij het kampvuur.

De nacht is wederom enorm koud en de grond heel erg hard. Slapen doen we dus niet echt en iedereen is op vrijdag 26 juli dan ook al voor de zonsopkomst wakker. We krijgen allemaal weer een pannenkoek als ontbijt en vertrekken om 08:00 uur bij het kamp. Het is in totaal 07:00 uur lopen naar het punt waar we worden opgehaald door de pick-up truck. Op ons verzoek wordt ook nog even gestopt bij de watervallen Benang Stokel en Benang Kelambu. Die laatste is zo genoemd, omdat de begroeiing op een klamboe lijkt. Beide watervallen zijn erg mooi en een mooie afsluiter op onze mooie driedaagse wandeling. We halen onze tassen op bij het kantoor van de organisatie en worden daarna samen met Valerie en Peter afgezet in Kuta, Lombok. Charlotte en en Nina gaan naar Sengigi. In Kuta gaan we samen met Valerie en Peter uit eten bij de Bazaar en genieten na van een van de zwaarste wandelingen die we ooit hebben gedaan, maar zeker ook een van de allermooiste die we ooit hebben ervaren. Het is letterlijk een van onze hoogtepunten van de reis!