Memorabele busrit van Sapa naar Hà Giang

Op woensdag 19 september vertrekken we vroeg in de ochtend vanuit Sapa naar Hà Giang. De lokale bus is de enige verbinding tussen deze twee bestemmingen en zou zo’n zes uur duren. Wij zitten als eerste in het kleine busje waar ongeveer vijftien personen in kunnen en we zien ons hier wel comfortabel in zitten met ons drieën. Hoe dichter we bij de vertrektijd komen hoe meer reizigers in de bus komen zitten. Allemaal toeristen overigens en alle plekken zijn inmiddels bezet. De tassen liggen allemaal opgestapeld achterin de bus en achterin het middengangpad. Maargoed, we kunnen allemaal nog fatsoenlijk zitten. Natuurlijk vertrekken we later dan de planning, het is immers Azië, maar we zijn allang blij dat het niet meer dan een half uur is. De eerste stop is na een uur in Lào Cai, althans de eerste officiële stop. Onderweg staat de bevolking te zwaaien naar de bus en de buschauffeur stopt. Wij denken de bus is vol, maar blijkbaar kan iemand niet geweigerd worden en stoeltjes worden in het middengangpad uitgeklapt en mensen staan in de bus. Daar zitten we dan hutje mutje samen met de lokale bevolking in de bus. En natuurlijk nemen zij ook bagage mee en niet gewoon simpel een tas. Nee, van schommelstoelen en kinderfietsen tot ventilatoren en grote dozen. Alles wordt in de bus gepropt en op het dak! Wanneer er echt geen mensen meer bij in de bus passen, worden er nog wel gewoon postpakketten overal opgepikt. Dit is een personenvervoer en postbezorging in één. De rit naar Lào Cai duurt twee uur in plaats van een uur, doordat we iedere keer moeten wachten als ze alle bagage iedere keer op het dak moeten knopen. De bijrijder wordt iedere keer gebeld en heeft het nummer “Despacito” als beltoon. Dit nummer horen we dus de hele dag. Ook heeft hij een hele kenmerkende stem, een beetje een kikker die Chinees praat, heel grappig!

In Lào Cai, een stadje op de grens met China, hebben we een lunchpauze van een uur. Na drie uur zijn we dus nog maar 32 kilometer verder. En dat op een reis die in totaal 240 kilometer duurt. Maargoed, na de lunch vervolgen we onze weg naar Hà Giang. Om de vertragingen goed te maken, scheurt de chauffeur echt door de bergen. Hij passeert continue auto’s en motoren, zelfs in de binnenbocht terwijl hij niet ziet wat er aan de andere kant komt. Om te zorgen dat hij niks raakt, toetert hij voor iedere bocht. Allemaal heel frappant en levensgevaarlijk. Overigens mag het dan wel een dodemansrit zijn, de busreis is prachtig. Overal hoge bergen, fruitplantages en rijstvelden. We hebben uiteindelijk de vertraging bijna ingehaald en moeten nog anderhalf uur rijden, waneer we bij een rivieroversteek komen. Het water staat te hoog door alle regen van de tropische depressie, we kunnen niet verder.  We moeten een stuk terug en een paar uur extra omrijden. Pff en we zitten al zo krap op elkaar. Wat een ellende, maar tegelijk ook een memorabele ervaring.

Tegen 19:00 uur komen we dan eindelijk aan bij Mama’s Homestay waar we onze motoren willen huren voor onze motortocht door de Hà Giang Provincie. Hier werkt een Nederlandse man werkt die alles over de route wil uitleggen, zij verhuren relatief nieuwe en goed onderhouden motoren en zij bieden een goede schadeverzekering. Ook leren wij bij Mama’s Homestay Bonnie kennen, een Amsterdamse meid die alleen reist. Zij zat ook bij ons in de bus en vraagt of ze deze route met ons mee kan rijden. Makkelijk als we zijn, is dat voor ons natuurlijk geen probleem, hoe meer zielen hoe meer vreugd. We kunnen ook mee-eten bij deze homestay. Na het eten en huren van onze motoren gaan we naar onze homestay waar we slapen, een prachtig boerderijtje net buiten de stad Hà Giang. Het huis staat op palen en het leefgedeelte is boven. Hier slapen we dan ook. Ons bed is gemaakt van rieten matten met een grote klamboe er omheen. Als raam hebben we twee luiken die we niet dicht doen. Heel basaal, maar het is tenslotte maar voor één nacht. In het huis woont het stel met hun dochter, hun ouders en nog een oom. De twee eigenaren proberen met ons een gesprek te voeren, maar veel Engels komt er niet uit. Ze gebruiken de telefoonapplicatie Google Translate om hun Vietnamese zegje te doen en laten ons dan de vertaling horen. Heel grappig om zo een gesprek te voeren. Ze stellen de meest onwaarschijnlijke vragen als wat voor “beroep doen je ouders” en wat voor motor heb je”. Je merkt dat ze gewoon een random gesprek voeren om hun Engels te oefenen, heel grappig. Als ze naar bed gaan, zien we dat ze gewoon in de kamer naast ons slapen, heel intiem allemaal, het overnachten in een homestay.