Weergaloze motortocht door de bergen van de Hà Giang Provincie

Op donderdag 20 december worden we wakker gemaakt door alle eenden en de haan van het Homestay. Gisterenavond kwamen we in het donker aan, dus we kijken direct naar buiten. Het uitzicht is schitterend! Beneden ons is een vijver met eenden en vissen, een moestuin en er loopt een puppy. Iets verder zien we de rijstvelden en daarachter de bergen. Ons uitzicht door de luiken, die dus niet dicht kunnen, is als een schilderij. Te perfect gewoon en overal is het groen. Toen we alledrie ontwaakt waren, had onze gastvrouw noodlesoep voor ons gemaakt. Na dit ontbijt haalden we Bonnie bij Mama’s Homestay op en beginnen we ons nieuwe avontuur, de Ha Giang Loop. Een tocht van 350 kilometer, verspreid over vier dagen, door de bergen en langs de traditionele bergdorpjes van de Hà Giang Provincie. Ook wel het extreme noorden genoemd.

Na eerst een kop koffie in de stad Hà Giang te hebben gedronken en onze motoren te hebben volgetankt, slaan we een klein steegje in en rijden we over een klein bruggetje richting de bergen. Het begin van de tocht is al meteen onvoorstelbaar mooi. In het begin rijden we de hele tijd langs een rivier en zien mensen erin zwemmen. Het is een mooie stralende zonnige dag en wij hebben ook wel zin in een duik. We zijn namelijk al een week in warm en klam Vietnam en nog geen mogelijkheid gehad voor een lekkere frisse duik. Toch slaan we het lonkende aanbod af en rijden we verder, want we zijn al veel te laat uit Hà Giang weggereden en zijn nog maar net onderweg. We zijn dus veel te bang dat we anders een stuk in het donker moeten rijden. Niet alleen missen we dan een stuk uitzicht, het is ook levensgevaarlijk. Na zonsondergang zijn de medewerkers van de rijstvelden vrij en rijden ze naar huis. Normaal denk je: ja dus? Nou, om goed gehydrateerd te blijven drinken deze rijstplukkers de hele dag rijstwijn en ze zijn aan het einde van de dag dus ladderzat. Het schijnt dat ze roekeloos en veel te hard over de kleine bergweggetjes scheuren, dus dat is iets wat we willen voorkomen.

We rijden dus verder en al snel klimmen we over de kronkelende weggetjes de bergen in. Onderweg komen we langs watervallen, tientallen uitkijkpunten, honderden rijstvelden, waterbuffels en kleine bergdorpjes. De Hà Giang provincie wordt bevolkt door de H’Mong-bevolking. Een ethnische groep mensen, dat ook anders oogt dan de gemiddelde Vietnamezen, lopen nog in traditionele klederdracht en werken voornamelijk in de rijstvelden of nu in het opkomende toerisme. Ze spreken geen woord Engels, maar ze doen allemaal hun best om met je te communiceren, zijn erg vriendelijk en lachen allemaal. Halverwege de route van onze eerste dag slaan we een weg in over een bergpas en komen we bij het afgelegen dorpje Quan Ba. Er is staan een paar huisjes, meer niet. Ieder huis heeft overigens rijstplanten in de tuin. Op het moment dat we omdraaien en terug naar onze route willen rijden, gaat de schoolbel en komen alle kinderen naar buiten. We worden omsingeld en wij zijn voor hen een misschien wel grotere attractie dan zij voor ons. Heel bijzonder. De kinderen zeggen al hun geleerde Engelse woorden en proberen een gesprek te voeren. Heel leuk! Niet dat ze verder komen dan woorden als hello, how are you, what is your name en bye, maar toch! Die kinderen zijn al blij dat ze het tegen iemand kunnen zeggen, want ze zien niet vaak westerlingen. Het ene kind is nog schattiger dan het andere kind en ze willen handjes geven of een high five. Ze willen allemaal op de foto en willen het resultaat zien. We hebben nog nooit mensen zo graag zien poseren. Waarschijnlijk hebben ze nog nooit een foto van zichzelf gezien. We proberen hun e-mailadressen te ontrafelen, zodat we de foto’s kunnen opsturen, maar dat is een onbegonnen klus. Een van de leraren suggereert een groepsfoto en die maken we dan ook. 

Na de groepsfoto verlaten we het dorpje weer en de omgeving is weergaloos. We moeten terug over dezelfde pas naar de hoofdroute. We hebben aardig wat tijd verspeelt in het dorp, dus we spreken af om een tijdje door te rijden. Loes en ik rijden voorop en na een paar afslagen zien we Rinse en Bonnie niet meer rijden. We wachten een paar minuten, maar ze komen maar niet. We bellen ze en het blijkt dat ze een verkeerde afslag hebben genomen. Maargoed dat we telefoonbereik hadden, want wij hadden alle kaarten en wisten de route, haha. Dat we telefoonbereik hebben vinden we overigens wel bijzonder. Op de meest afgelegen plekken hebben we bereik en later blijkt dat we overal in Vietnam bereik hebben gehad. Wel bijzonder dat een land als Vietnam dat gewoon voor elkaar krijgt, maar een westers, ontwikkeld land, als Australië buiten de steden totaal geen bereik kan hebben. En al helemaal niet in de afgelegen gebieden.

Eenmaal weer op de hoofdroute is het al vrij laat en we hebben geen tijd meer voor stops. En dat terwijl we nog maar halverwege zijn. We zetten de vaart erin en stoppen alleen nog maar bij ultra unieke bezienswaardigheden en uitzichtpunten. Het wordt schemerig en we moeten nog een flinke afstand. We leggen ons er bij neer dat we een stuk in het donker moeten rijden en minderen vaart om meer van het uitzicht te kunnen genieten. Daarna rijden we nog een uur rustig in het donker en toeteren voor iedere bocht. Onderweg komen we ook een motor tegen met een heel levend varken nog achterop, en later blijkt dat dat geen uitzondering is. Die gekke Vietnamezen vervoeren ook letterlijk alles op hun Motorbike. Rond 19:00 uur komen we bij Guesthouse Linh in het bergstadje Yen Minh aan, net op tijd voor het eten waar we lekker bij aan kunnen schuiven. Ook zijn hier andere motorreizigers diezelfde route als ons doen. Het is mega gezellig, vooral als we na het eten rijstwijn na krijgen. Iedereen neemt een paar shots en we besluiten met z’n allen naar een karaoke bar te gaan. Dat is een van de favoriete uitgaansgelegenheden van de Vietnamezen. Echt overal kom je de karaoke-barren tegen, ieder dorp heeft er wel één.

De volgende dag, vrijdag 21 september, staan we met een aardige kater op. Maargoed, we zitten in het midden van niemandsland, moeten vandaag een flinke afstand, dus moeten op tijd op pad. Na een goed ontbijt stappen we dus weer op onze motoren. Gisterenavond konden we het goed vinden met Josh en Alex, een Brits stel, dus zij rijden ook met ons mee. We zijn dus vanaf nu met ons zessen. Vandaag komen we langs nog meer bergdorpjes, die uitzichten zijn nog mooier en de bergpassen nog hoger. Iedere keer denken we: hier moeten we stoppen en een foto maken, want mooier wordt het niet. En dat iedere honderd meter. Ieder uitzicht overtreft de andere weer en de uitzichten zijn echt weergaloos. De hele tocht is een grote galerij. Ergens onderweg komen we ook door een dal waar het H’mong King Palace zich bevind. Een honderden jaren oud paleis van de H’Mong Dynastie omringd door bergen. Echt een prachtlocatie en het paleis zelf is helemaal van hout. Echt mooi! We nemen binnen een kijkje en rijden naar een tijdje weer verder. We komen langs een grot waar we ingaan. We kruipen een stukje de grot in, maar al gauw komen we bij een kruispunt waar zes gangen samenkomen. Een goed moment om ons om te draaien, want je verdwaald sneller dan je denkt. En jawel, bij het omhoog klimmen scheurt Tom uit zijn broek, een groot gat van kruis naar de rug. Hij heeft geen andere broek bij zich, dus dat wordt de tocht in zwembroek voortzetten.

We rijden door heel erg mooi landschap en de uitzichten zijn echt fenomenaal. Woorden schieten tekort en zelfs foto’s laten de relativiteit nauwelijks zien. Je moet het echt zelf ervaren, wil je onze woorden en omschrijvingen over dit gebied willen begrijpen of ervaren, maar we doen ons best. Onderweg zien we wederom mensen op motoren met varkens achterop en zelfs kooien met daarin twintig kippen. Bizar om te zien en volgens mij is in dit land de Partij van de Dieren niet actief.

De Ha Giang Provincie wordt dus ook wel “The Extreme North” genoemd, omdat het dus helemaal in het noorden van Vietnam tegen de Chinese grens aanligt. Momenteel bevinden we ons in het meeste noordelijke puntje van “The Extreme North” en hebben we gehoord dat hier een illegale grensovergang is naar China toe. Spannend!!! Eenmaal de juiste locatie te hebben gevonden moeten we door een smal begroeid paadje en komen we bij een dubbel gespannen prikkeldraad. Ons is verteld dat we onze weg moeten volgen langs dit prikkeldraad over de platgetrapte bosjes. We moeten een kleine heuvel op en komen bij een door midden geknipt stuk prikkeldraad. Vanaf daar moeten we weer naar beneden. Het pad naar beneden is erg steil en spekglad. Bijna iedereen van de groep valt wel keer achterover. Eenmaal beneden zijn we dus in China. Het is echt een totaal ander land. Wat een rust, en niet die herrie van al die motoren continue. Bij het pad staat ook een grote betonnen paal met daarop Chinese tekens en een doodskop. We weten niet wat we staat, maar het zal vast iets betekenen van “ga niet verder, u riskeert de doodstraf”. Dit doen we ook niet en keren snel om. Het schijnt namelijk dat hier niet alleen militairen lopen, maar dat hier ook veel opiumboeren zijn. Kortom, hier wil je niet te lang zijn. De illegale overtocht was vooral spannend tochtje en het was leuk om te kunnen zeggen dat we om China zijn geweest. Verder was het niet veel bijzonders. We vervolgen onze weg naar letterlijk het noordelijkste puntje van Vietnam: “Lung Cu Flagpole”. Een bergtop van 1400 meter hoog met daarop een toren van dertig meter hoog waar de Vietnamese vlag trots wappert. Vanaf hier kunnen we kilometers om ons heen kijken en dus ook heel erg ver China inkijken. Vanaf deze toren bekijken we ook de zonsondergang die mooi achter de bergen wegzakt. Daarna moesten we door het donker naar het volgende stadje. We moesten allemaal tanken, maar natuurlijk is er in dit gehucht geen tankstation, dus kopen we benzine langs de weg. Waarschijnlijk zelf gemixt en super slecht voor de motoren, maar we moeten wat. Bij het wegrijden na de tankbeurt ging het mis. Tom reed een rijstveld in, wat bijna een meter onder het wegdek ligt. Gelukkig niks aan de hand, maar wij kregen de motor er niet met onze groep uit, dus het hele dorp rukte uit. Eerst om allemaal te lachen en daarna hielpen ze ons met de motor. Tom werd met motor en al door de bevolking schoongespoten. De lokale bevolking blijft lachen en de groep blijft groeien. Iedereen uit het dorp komt en kijkt naar het gat in het rijstveld. Ik denk dat ze nog nooit zoiets grappigs hebben meegemaakt. Het is allemaal heel erg grappig inderdaad, we willen graag blijven, maar wij moeten echt verder, omdat het steeds donkerder wordt. We rijden ruim een uur door het donker voordat we in Dong Van aankomen waar we de nacht doorbrengen.

De derde dag van de Hà Giang loop begint fantastisch. Het eerste stuk van deze dag, de Mai Pi Leng Pass, is het mooiste dat we tot nu toe hebben gereden. De weg zelf is kronkelend en golvend op en neer en we kunnen kilometers ver kijken en heel erg diep onder ons stroomt een brede rivier, de natuur op haar mooist. Iedere paar minuten stoppen we voor foto’s. De hele weg tot Mèo Voc is mooi en in dit stadje eten we even wat. Vanaf hier moeten we nog 79 kilometer naar Du Gia. We rijden een uur en komen bij paadje waar eigenlijk geen motor kan rijden door de diepe modder. Toch lukt het ons om er doorheen te komen en daar staan een paar huisjes. De lokale bevolking kijkt ons aan en schreeuwen allemaal “no, no, no”! We roepen terug Du Gia en ze komen op ons af en beginnen te lachen. Via Google Translate kunnen we communiceren en het blijkt dat we niet verder kunnen. We moeten helemaal terug naar Mèo Voc langs de zelfde weg. Een ommetje van twee uur, maar wel een leuk avontuur. 

De juiste weg naar Du Gia schijnt heel mooi te zijn en vooral ook heel erg hoog. Via diverse bergpassen rijden we naar de top en het is inderdaad heel erg hoog. We kunnen heel diep naar beneden kijken en de rijstvelden zijn enorm stijl. Echt bijzonder knap hoe ze dit land bewerken. Op de top kunnen we ook weer kilometers ver kijken en het enige wat we aan de horizon zien zijn bergen, bergen en nog eens bergen. Vlak voor zonsondergang komen we in Du Gia aan. We gooien onze tassen in een kamer en rijden direct nu het nog kan naar de waterval. Daar springen we vanaf een klif in het koude water, heerlijk verfrissend. Langzaam gaat de zon onder en wederom rijden we in het donker naar huis. Deze keer gelukkig maar een kilometer. Ook eten we weer met ons Guesthouse mee. Het is wederom erg gezellig en de rijstwijn vloeit rijkelijk. Later komen we onze vrienden van de eerste dag weer tegen, waar we de karaoke mee hebben gedaan. En ja hoor, hoe klein dit dorp ook is, er is een karaokebar en natuurlijk eindigen we daar weer met z’n allen. Er lopen kleine Vietnamese jongetjes (kinderen van de eigenaren) rond wat echt onze vrienden worden. We geven ze 5.000 Dong (€0,20) en ze rennen echt voor ons om koud bier te halen. Prachtig!

De volgende dag worden we dan ook met een enorme kater wakker. Het gaat allemaal niet heel voorspoedig. Zondag 23 september is ook de laatste dag van de loop en het schijnt echt een rotstuk te worden. Een slechte weg met veel kuilen in de weg. Ook is het laatste gedeelte niet heel mooi. We strugglen dus echt mens onze katers en slalommend om de kuilen. Maargoed, onderdeel van het avontuur. Halverwege komen we langs een rivier waar kinderen in zwemmen. Het is heel erg warm vandaag, dus we besluiten ook maar even af te koelen in de rivier. Na verloop van tijd wordt het drukker en drukker op de weg en merken dat we steeds dichterbij de grote stad Ha Giang aankomen. Ons avontuur zit er helaas op. Het was een geweldige rit. We hebben heel veel gezien in ons leven en tijdens onze reis, maar dit was toch echt wel een van de mooiste roadtrips in ons leven. Wat een natuur! Zeker in de top 3 mooiste bestemmingen die we ooit hebben gezien.

In Ha Giang halen koffie bij een koffietentje en gaan daarna met z’n allen uiteten. Uiteindelijk keren we terug naar Mama’s Homestay waar we onze motoren weer inleveren, een douche nemen en vervolgens worden opgehaald door nachtbus die ons naar Hài Phòng brengt, op naar ons volgende avontuur.