Ho Chi Minh Stad en de Mekong Delta

We lopen een beetje achter in het uploaden van onze blog, de blogs van Indonesië zijn al geschreven, maar Vietnam loopt nog achter. Het is bijna een half jaar geleden, maar hier komt ie dan toch!

Op maandagavond 1 oktober komen we na een uurtje vliegen vanuit Da Nang aan in Ho Chi Minh Stad. Deze stad is het voormalige Saigon, hoofdstad van Zuid-Vietnam en is tegenwoordig vernoemd naar de voormalig leider van de Vietminh die de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Fransen vocht, stichter van Vietnam en hij was de eerste president van Vietnam.

In de avond na aankomst doen we niet veel. We hadden namelijk vertraging, het is al laat en gaan dus naar bed.

De volgende dag dinsdag 2 oktober gaan we er op uit. We wandelen een route door de stad en komen langs mooie Franse gebouwen, het oude postkantoor en een groot standbeeld van Ho Chi Minh. In de middag komen we langs de Bitexo Financial Tower waar we een ver uitzicht over deze miljoenenstad hebben. Ook is hier de Heineken Experience die we gek genoeg besluiten te doen. Naast Amsterdam is de enige andere Heineken Experience in Saigon. Heineken heeft in deze stad het distributiecentrum en bierbrouwerij voor heel Zuid-Oost Azië. Het is een hele leuke ervaring, met uitleg over alle processen binnen Heineken, een proeverij en we krijgen alledrie een gepersonaliseerd Heineken bierflesje.

Na het eten nemen we een heerlijke massage. Rinse gaat daarna iets voor zichzelf doen en wij gaan stappen. Eerst gaan we naar een fancy rooftopbar, waar wij met teenslippers en korte broek binnenkomen, terwijl iedereen in pak loopt. Het is overigens ook veel te duur hier, maar besluiten toch een biertje te doen. Ook ontmoeten we hier twee andere reizigers die net als wij veel te underdressed zijn. Het blijken ook Nederlanders te zijn: Koen en Loes. Met hen gaan we naar de bier straat: Bui Vien Street. Een beetje een kleinere en mildere variant van de Khao San Road in Thailand. Overal is het elk uur happy hour en het is heel erg druk. Ook zoeken we een tentje waar we de Champions League kunnen kijken.

Op woensdag 3 oktober worden we met een kater wakker en gaan we naar het motorverhuurbedrijf. Ons plan is namelijk om een rondje langs de de Mekong Delta en het platteland te maken. Eerst gaan we een heel stuk naar het noordwesten, naar het Cu Chi tunnelcomplex. Deze tunnels werden door de Vietcong gegraven om verrassingsaanvallen op de Amerikanen uit te voeren en later maakten men hier hele dorpen onder de grond. Het is een complex systeem met heel veel onzichtbare ingangen, luchtgaten en afvoersystemen. Deze tunnels lagen onder heel Vietnam, maar de tunnels van Cu Chi zijn één van de weinige toegankelijke en overgebleven tunnels. Overal rondom ingangen en andere strategische punten liggen onmenselijke valkuilen, waarin men wordt gespietst en heel erg wordt verwond. Ja, ze wilden de vijand bewust heel erg verwonden en niet vermoorden, want een dode soldaat laat je liggen en een verwonde moet je verzorgen en vertraagt en is lastiger voor de vijand. We liepen continue door een bos en de ingangen van het tunnelcomplex waren onmogelijk te vinden als je niet wist waar deze zich bevonden en als je hem destijds wel had gevonden, was je al dood. Elke ingang werd namelijk goed bewaakt door schiet en kijkgaten vanaf andere hoeken. De ervaring werd compleet doordat we continue geschiet op de achtergrond hoorden en hoe verder we liepen hoe duidelijker dit geluid werd. Het bleek dat hier ook een schietbaan is, waar we later komen. De rondleiding was zeer interessant en we hadden een hele leuke en grappige gids. Wel vonden we de tour heel erg op propaganda lijken. Zo werd er in de filmpjes heel vaak gezegd: to kill Americans en de gids lachte ook vaak om bepaalde gruweldaden wat ze bij de Amerikanen deden. Zo vonden wij sowieso dat in heel Vietnam heel veel over de oorlog vanaf Vietnamees perspectief werd bekeken.

Halverwege de tour kwamen we dan eindelijk bij de schietbaan, waar je tegen betaling met alle wapens die tijdens de Vietnamoorlog waren gebruikt kon schieten. Natuurlijk konden Rinse en ik het niet laten. Als een kind zo blij vuren we onze wapens af. Rinse een Amerikaanse M16 en Tom een AK ‘47 van de Vietcong. Het schieten is zo gaaf en een super machtig gevoel, maar tegelijkertijd ook heel erg eng dat je zo makkelijk en snel een magazijn leegschiet en dus mensen kan vermoorden. En wat een geluid komt er van af, we kunnen het ons niet voorstellen om continue in oorlog te moeten leven, wat een lawaai moet dat de hele dag zijn. Na deze schietpauze liepen we weer door het bos en kropen we ook een deel door de tunnels die enorm smal waren. En dan te bedenken dat deze tunnels al extra zijn verbreed voor toeristen. Nee het leven in deze tunnels was geen pretje. De tour was nu ook afgelopen en we kregen nog wat te snacken en drinken na.

Wij springen daarna ook weer gauw op onze motoren, want we moeten nog een flinke afstand rijden en we hebben nog maar twee uren voordat het donker wordt. We rijden een heel stuk naar het zuiden, richting de Mekong Delta. De Mekong delta is kilometers breed. Een breed stuk land voor een aantal kilometers, soms tientallen en dan weer een rivier van een paar kilometer breed met daarover dus ook een kilometerslange brug. De Mekong delta stamt af van de Mekong rivier die door zes landen stroomt: China, Myanmar, Laos, Thailand, Cambodja en uiteindelijk Vietnam.

We willen naar het plaatsje My Tho, maar dat halen we niet. Het is al donker en regent heel erg hard. Onderweg komen we langs een hotel waar we spontaan overnachten en aan de overkant van de straat is een restaurant waar we als koningen worden behandeld. Ze adviseren ons van alles, meestal het duurste van de kaart. Echt niemand kan Engels en het is allemaal heel grappig. Maar lekker was het zeker wel!

De volgende dag zijn onze kleren gelukkig weer droog en rijden we verder naar het zuiden. We drinken eerst een kopje koffie in Tân An en rijden daarna naar My Tho, waar we een boottochtje willen doen. We lopen naar de haven en in de vertrekhal staan zes kraampjes die allemaal dezelfde tour aanbieden. Rinse en ik worden overdonderd als ze allemaal op ons afkomen. Loes raakt buiten aan de praat met iemand die zegt dat alle organisaties die een kraampje hebben, geen eigen boot hebben en commissie verdienen op deze boottochten en de booteigenaren heel weinig betalen. Deze man zegt zelf een boot te hebben en biedt dezelfde tour aan voor de helft van de prijs als de mensen van de kraampjes. Hij laat zijn boot zien en we besluiten met hem mee te gaan. Hij spreekt heel goed Engels en zegt dat hij het heeft geleerd om een goede toekomst te kunnen hebben. Hij is heel blij vandaag, omdat hij nu rechtstreeks geld van de toerist krijgt en dat is twee keer zoveel als normaal. En dat terwijl wij de helft van de normale prijs betalen. We gaan vandaag naar de vier gelukseilanden die naar de vier geluksdieren zijn vernoemd: Unicorn, Turtle, Dragon en Phoenix Island. Met het bootje gingen we eerst naar Phoenix Island waar een restaurant was, want we stierven alledrie van de honger. Hier bestellen we een paar gerechten en een olifantvis, dat in de Mekong Delta woont en een delicatesse uit deze regio is. Daarna lopen we nog wat op het eiland rond. Een boeddhistische tempel, een krokodillenboerderij en overal staan kooien met hanen erin. Onze gids vertelt dat hier illegale hanengevechten worden gehouden, maar dat mensen niet mogen worden betrapt want dan krijgt men een hoge boete. De gevechten zijn tot de dood, de winnaar krijgt geld en de verliezer heeft een maaltijd voor die avond.

Even later verlaten we het eiland en gaan we naar Unicorn Island. We proeven hier allerlei lokale fruitsoorten en noten. Dan komt er ineens een groep zangeressen en danseressen naar ons toe en krijgen we een privé show. Dat was een beetje ongemakkelijk en we zitten elkaar een beetje aan te kijken, zo van: “wat is dit dan?”. Niet veel later stappen we in een typisch Vietnamees peddelbootje. We krijgen een mooie strohoed op en zijn nu echte toeristen. Het riviertje gaat van het midden van het eiland naar de open zee en het is er mega druk met andere toeristen. Niet helemaal ons ding, maar de omgeving is mooi. met veel tropische boomsoorten. Daarna gaan we weer terug naar onze eigen boot en varen we langs de andere twee eilanden en het drijvende vissersdorp. Eenmaal terug aan land pakken we onze motoren weer en rijden we naar Can Tao, bekend van de drijvende markt Cai Rang. We hebben hier een mooie homestay en de mensen zijn erg vriendelijk.

In de avond gaan Loes en ik even de stad in voor een paar drankjes. We eindigen in een massagesalon, de enige nog open, waar ze totaal geen Engels spreken. We spreken een bedrag af via Google Translate en betalen 150.000 VND per persoon. Dat is geen geld, iets meer dan vijf euro. Wat we niet wisten was dat we een cupping massage kregen, waarbij ze glazen potjes aansteken, waardoor de zuurstof ontsnapt en je huid vacuüm trekt. Een of twee was nog wel te doen, maar 25 was erg pijnlijk. Cupping is een Oosterse techniek waarmee men de gif- en afvalstoffen uit je lichaam zuigt naar het huidoppervlak. Volgens de Aziaten is dit heel erg goed, in de westerse wereld wordt dit vooral als kwakzalverij gezien. De massage was dus niet echt ontspannen en als klap op de vuurpeil hadden we ook nog ruim vier weken last van beurse plekken. Lesje geleerd, dit doen we dus nooit weer.

Vrijdag 5 oktober staan we heel vroeg op om naar de Cai Rang, de drijvende markt, te gaan. Om half 6 zitten we op onze boot en varen we naar de markt toe. Op de markt zijn allerlei schepen en bootjes. Van grote boten tot kleine roeibootjes. Op de bootjes wordt van alles verkocht. Verse fruitsoorten, groenten en andere levensmiddelen. Vooral verse producten. Het is bijzonder om te zien en wij willen wel een verse kokosnoot. Ons kleine bootje haakt aan een marktbootje en we doen onze transactie. Geinig toch?

Al voordat Rinse wakker wordt zijn we terug. Daarna vertrekken we met ons drieën over het platteland terug naar Ho Chi Minh Stad, een rit van zo’n vijf uur. De wegen zijn enorm slecht, maar het uitzicht is mooi. Onderweg komen we ontzettend veel bruggen tegen over de Mekong delta: sommigen honderden meters of zelfs meer dan kilometers lang. Het laatste stuk naar Saigon is over de snelweg. Het is spitsuur en dus ontzettend druk, wel miljoenen brommertjes. Op de brommertjes is van alles te vinden van varkens en kippen tot hele families of andere bagage wat wij normaal nog niet eens in een kleine auto zullen pakken. Ook zien we een hele familie gans, ruim dertig, in een paar tassen aan een brommer hangen. Heel zielig!

We zijn weer in Ho Chi Minh Stad rond etenstijd en leveren onze motoren weer in. De volgende ochtend, 6 oktober, gaan we naar het War Remnants Museum, over de Vietnamoorlog. Wederom hevige propaganda en anti Amerikaans, maar toch heel interessant. Alle gruweldaden van de Amerikanen zoals agent orange en martelingen zijn te zien. Nee hier is niks achterwege gelaten. Hele erge foto’s van mensen met misvormingen door de Amerikaanse gifbombardementen en ook van de martelingen in de gevangenissen. Heel erg heftig, ook al is het museum heel erg anti Amerikaans, het zijn foto’s dus het is wel waarheid.

We hadden onze tassen al meegenomen, want we vliegen straks naar Nha Trang. Het is slechts zes kilometer naar het vliegveld maar in de drukke stad Ho Chin Minh kan dat zo een uur duren, je bent ook eigenlijk sneller met een motortaxi, maar wij zijn met ons drieën en hebben grote bagage bij ons. We praten met verschillende taxi chauffeurs maar allemaal willen ze 500.000 VND hebben. Veel te veel vinden wij en eisen dat ze op de meter gaan rijden. Dan gaat er een taxichauffeur akkoord met het rijden op de meter. De tijd dringt nog een uur tot de incheckbalie sluit. De taxi chauffeur begint te rijden en we zeggen dat we haast hebben. Dan slaat hij links af terwijl we rechts moeten. En dan nog een keer. We houden Google Maps er bij en ziet dat hij een hele andere kant op rijd. Als we hem erop aanspreken zegt hij dat alles eenrichtingsverkeer is, maar dat is dus niet waar. Hij blijft het doen en we zeggen dat we geen tijd voor deze onzin hebben, en willen de auto uit. Hij doet de auto op slot en haalt de sleutel uit het contact. Volgens hem is er een probleem met de auto en hij doet net alsof hij ons niet begrijpt. We beginnen echt tegen hem te schreeuwen en geïntimideerd doet hij de auto open. Wij pakken onze tassen en lopen weg. Hij durft ook nog om geld te vragen, maar dat geven we niet. Laat hem anderen maar oplichten, ons niet! We houden een andere taxi aan en die brengt ons gelukkig wel meteen naar het vliegveld. Onderweg droppen we onze tassen nog even bij een hotel in de buurt van het vliegveld. We overnachten daar de avond voor ons vertrek uit Vietnam en mogen daar de tassen een paar dagen laten staan, zodat we alleen handbagage mee hebben naar Nha Trang. Heel chill en een stuk goedkoper. Uiteindelijk komen we op tijd bij het vliegveld aan.