Keizerlijk Hué en Romantisch Hoi An

In de avond van vrijdag 28 september komen we dus na een busrit met een dwaze chauffeur aan in Hué. De bus dropt ons in het centrum en we moeten tien minuten lopen naar onze accommodatie. Onderweg merken we direct dat we in het zuidelijke  dus westerse deel van Vietnam zijn. Om te beginnen is het verkeer een stuk georganiseerder, er staan openbare afvalbakken op straat en er wordt zelfs afval gescheiden (organisch en niet organisch. Daarnaast loopt de bevolking moderne kleding, spreekt een groot deel goed Engels en accomodaties zijn beter en duurder. Kortom, het kapitalisme is hier goed te zien. Nu zal je denken, waarom kunnen ze in in Zuid Vietnam wel een goed en professioneel bedrijf kunnen starten is en in het noorden niet? Nou tijdens de Vietnamoorlog zijn veel Zuid-Vietnamezen gevlucht naar kapitalistische landen, hebben daar een bestaan hebben opgebouwd en zenden geld naar hun achtergebleven Zuid-Vietnamese familie om daar bedrijven te starten. Hué ligt overigens in het midden van Vietnam en iets ten noorden van de stad lag de DMZ, de voormalige grens tussen Noord en Zuid Vietnam.

Ook was Hué in het verleden de keizerlijke hoofdstad van Vietnam en midden in de stad is een groot keizerlijke paleis dat is afgeleid van de verboden stad in Peking. De stad is gesticht in 1805 en dit complex is tijdens de Vietnamoorlog door hevige gevechten tussen de Amerikanen en Vietcong helaas ernstig verwoest, maar gelukkig hebben ze inmiddels bijna alles gerestaureerd. Sinds 1993 staat het keizerlijke paleis in Hué ook op de werelderfgoed lijst.

Op zaterdagochtend 29 september gaan we hier in de ochtend naartoe. Het is vies weer, maar Loes en Tom laten zich niet tegenhouden. Het complex is enorm groot, overal waar je kijkt zijn prachtige gebouwen, tempels, beelden en tuinen. Er zijn houtkervingen en alle gebouwen zijn in verschillende kleuren geschilderd. Ook waren er vijvers vol met koi karpers. We stonden naar een vijver te kijken toen Loes opeens iets voelde op haar voet. Het bleek een kikkertje te zijn! Ten grootte van een duimnagel! Er liepen er wel honderd voor ons op de grond! Heel leuk. We dwalen een tijdje rond voordat we teruglopen naar onze accommodatie en Rinse ophalen om met  de motor naar Hoi An te rijden.

Deze motorrit van Hué naar Hoi An is 132 kilometer en gaat via de Hai Van Pass en door Da Nang. Da Nang is een grote havenstad en ook de plek waar de Amerikanen in 1965 als eerste binnenvielen. Onze eerste stop is het verlaten waterpark Hồ Thuỷ Tiên. In 2003 zijn ze begonnen aan de bouw van dit park, maar het geld raakte op, en dus zijn ze gestopt met bouwen en ligt het er nu verlaten bij. Tegen een kleine omkoping van de bewaking kun je rondkijken in het park. Overal zijn vervallen glijbanen, lege afgebladderde zwembaden en er staat zelf een gebouwd in de vorm van een draak in het midden van het park. Het ziet er allemaal een beetje luguber uit. Er gaan geruchten rond dat er krokodillen in het park leven. Maar dat geloven we niet. Na een tijdje te hebben rondgekeken, hervatten we onze reis. De weg gaat langs de Hai Van Pass, een prachtige kronkelweg langs de kust. Ergens in het midden van de pas stoppen we in een dorpje om te lunchen. We nemen een broodje met vlees van het spit, geen idee wat het was, ook niet hoe lang het er al lag, maar het was lekker en we leven nog. Vanaf hier gaan we via een paadje de jungle in en komen uiteindelijk uit bij de Elephant Springs. Een prachtig riviertje wat naar beneden loopt, overal waren rotsen en het was omgeven door bomen en planten. Ook was er een grote rots wat leek op de vorm van een olifant, hey vandaar de naam. Ze hadden aan de voorkant van deze rots een waterslang gebonden, waardoor de olifant ook een slurf had en daar werd water uitgespoten. Helaas waren er overal hutten omheen gebouwd en lag er een boel troep. We gingen dus maar snel verder. Na een lange dag rijden komen we in het donker aan bij onze homestay in Hoi An. We hebben een erg mooie kamer met een dakterras, en de verhuurders van de scooters hadden onze backpacks netjes daar afgeleverd. Nu is het tijd voor een ijskoud biertje. In de avond lopen we door de straatjes van Hoi An. Het is heel erg mooi hier. Er mogen geen scooters door het centrum rijden, dus je hoeft niet alsmaar om je heen te kijken. En overal hangen gekleurde lampionnen! Prachtig. Er loopt een rivier midden door het oude centrum heen en overal varen bootjes en er drijven lichtjes op het water.

De volgende ochtend, zondag 30 september scoren we een ontbijtje en verkennen we de stad. Overal staan oude tempels en pagodes, er is een oude Japanse brug en er zijn honderden kleine steegjes om door te dwalen. We vinden het prachtig hier en besluiten een paar dagen te blijven. Onze dagen bestaan uit het ontdekken van de beste koffietentjes, lunchbarren en restaurants en het shoppen van de leukste souvenirs... waar Tom iets minder blij mee is. Speciaal voor al mijn souvenirs kopen we een tas erbij.

Na twee dagen besluiten we een motor te huren om naar de My Son ruïnes te gaan. Dit is een paar uur rijden. Maar wij deden er iets langer over. Rinse’s motor stopte namelijk om de tien kilometer met rijden. We negeerden het probleem en startten het telkens opnieuw. Tot we nog zo’n acht kilometer van de ruïnes verwijderd zijn, stopt de motor definitief... gelukkig rijdt er een Vietnamees langs die ons wel wil helpen. Hij kan geen woord Engels, maar hij begrijpt dat de motor het niet meer doet. Hij gebaart naar rinse dat hij op zijn motor moet gaan zitten en hij duwt Rinse en zijn scooter met zijn voet over de weg. Na vijf minuten komen we aan in een piepklein dorpje waar ook een piepkleine garage is. Hier werkt een man die ook geen Engels spreekt. Maar hij legt al het werk aan de kant en gaat aan de slag voor ons. Na een uur zijn we nog geen steek verder en we krijgen honger en hebben het warm. Gelukkig is er naast de garage een soort kraampje waar je verpakt eten kunt krijgen. We willen wat kopen, maar de vrouw achter de kraam is zo enthousiast (waarschijnlijk nog nooit westerse klanten gehad) dat ze een paar krukjes ophaalt en gebaart dat we moeten zitten en wachten. Twintig minuten later komt ze naar buiten met vis, rijst groenten en drinken. Inmiddels zijn de man van de garage, de man die ons hielp en een paar andere mannen ook aangeschoven. En met behulp van Google Translate en gebaren hebben we een hele gezellige tijd. Ook worden er continue stiekem foto’s van ons gemaakt en ze gingen zelfs FaceTimen met mensen om ons te laten zien. Wij waren dus weer eens een attractie en we deden maar net alsof we het allemaal niet doorhadden. Na het eten gaan we terug naar ons probleem en inmiddels bellen we over en weer naar de eigenaresse van de motor. Het is een heel gedoe en we zijn nog niet bij de ruïnes geweest. Na twee uur zegt Rinse dat wij wel naar de tempels kunnen en dat hij op ons wacht. We besluiten om dit te doen. 

De ruïnes zijn waanzinnig mooi. Het complex komt uit het Champa-tijdperk, de tweede eeuw na Christus. De tempels waren gebouwd om belangrijke hindoegoden te vereren en tussen de vierde en de twaalfde eeuw zijn hier maar liefst 71 tempels gebouwd. Na de 15e eeuw werd het complex verlaten en raakte het in verval. Tijdens de Vietnam oorlog is het grootste gedeelte van het complex verwoest. Tegenwoordig staat het complex op de Unesco lijst. We kijken onze ogen uit en verbazen ons over de oudheid van de gebouwen en de details die ze bevatten. Na een uurtje rijden we terug naar Rinse, die nog steeds niets verder is dan voorheen.. we bellen terug naar de motorbaas en vertellen haar dat we de motor achterlaten en dat we met z’n drieën op een motor terug naar Hoi An! Dat was weer een heel avontuur. Terug bij onze homestay gaan we uiteten en nemen we de taxi naar het vliegveld. We vliegen naar Ho Chi Minh Stad, de voormalige hoofdstad van het Zuid-Vietnamese deel.