Eiland hoppen in Palawan: Ontspannen en genieten van verlaten stranden en afgelegen eilanden

De wekker gaat wederom vroeg op vrijdag 29 maart, want we moeten ons om 07:00 uur ‘s ochtends melden bij de mini-van terminal van El Nido. Daar worden we opgewacht door Mark, de eigenaar van Keelooma. Met deze nieuwe organisatie gaan we drie dagen op expeditie, hoppen van afgelegen (onbewoonde) eilanden en verlaten stranden. Een bijzonder alternatief om van de ene toeristenbestemming El Nido naar het andere drukbezochte plaatsje Coron te komen. Vliegen of met een veerboot die niet stopt, zijn namelijk de andere twee mogelijkheden om in Coron te komen, maar dan mis je het paradijs. Het gebied dat we bevaren is dus tussen El Nido en Coron, twee prachtbestemmingen, maar het gebied daar tussen in, de Linapacan Archipel is vrij onbekend en nog niet zo verkent. De kijkers van Expeditie Robinson kunnen een beeld vormen over dit gebied, want dat is op één van deze eilanden opgenomen. Het voordeel van deze eilanden is dat het te ver is voor dagjesmensen en er zijn slechts vier andere organisaties die een soort gelijke expeditie uitvoeren. Met 52 onbewoonde eilanden in de Linapacan Archipel is de kans dus klein dat je andere mensen tegenkomt.

Bij de mini-van terminal staat Mark dus op ons te wachten. Ook maken we hier kennis twee andere gasten, een Brits stel van eind dertig uit Londen. Er gaan ook nog twee Nederlandse meisjes mee die we halverwege de weg naar de haven moeten ophalen. Om 08:00 uur zijn we in Sibaltan waar de boot van Keelooma is aangemeerd. Het is een nieuwe pompboot, zoals alle boten in de Filipijnen. De schacht is heel smal maar de bovenop is een groot en breed dek gemaakt. De boot is groter dan vergelijkbare tourorganisaties en Mark’s concept is dat hij maximaal 10 gasten meeneemt. Daardoor hebben we echt heel veel ruimte en kan iedereen ontspannen staan en liggen waar hij/zij wil. Wij zijn blij dat we deze  nieuwe organisatie hebben gekozen, want andere tourbedrijven nemen de maximale capaciteit van vijfentwintig gasten mee aan boord. Een nieuwe boot, betekent ook een nieuwer motorblok. Deze boot kan 18 knopen tegenover 12 van de concurrentie. Dat betekent dus minder watertijd en meer funtime op de afgelegen eilanden.

Onze spullen en al het verse voedsel van de markt wordt aan boord van de boot gebracht en om 09:00 uur vertrekken we. Het water is ontzettend helder en meteen al na vertrek zien we enorm mooie rotsformaties. Een landschap wat je normaal alleen in films en documentaires ziet. Het is anderhalf uur varen naar de eerste stop: Maosonon Island. Daar aangekomen valt ons mond van verbazing open en tranen springen spontaan uit onze oogkassen. Dit kan niet waar zijn! Een spierwit strand, het meest heldere water ooit, geen vervuiling, palmbomen, een superstrakke blauwe lucht, stralende zon en er is één klein hutje met een beheerder die erop toeziet dat niemand het eiland claimt en er iets bouwt. Dit is mooier dan iedere film, serie, reality-tv en documentaire. Ongelofelijk, we wisten niet dat dit kon bestaan. En wat je wat het alle mooiste is? Er is helemaal niemand alleen wij met vier andere gasten en Mark. Oh ja en de hond van de beheerder. Wat is dit genieten! Het is echt bij verre het mooiste eiland en strand wat we hebben gezien in ons leven. Zo puur! En dit is nog maar het begin van onze expeditie en het eerste eiland dat we aandoen.

Na een uur verlaten we Maoson en varen we wederom zo’n anderhalf uur voordat we aankomen bij Tacling Island. Het is een piepklein eiland met een mooi strand. Niet zo mooi als het strand van Maosonon, maar nog steeds hoger dan het niveau in documentaires. Het water om het eiland is dieper en zo mooi blauwgroen. Prachtig! We pakken gauw onze snorkels en verkennen het onderwaterleven hier. Ook dat is mooi. Man, man, wat is dit genieten! 

Terug op de boot is onze lunch klaar, ter plekke vers bereid door de bootcrew, allemaal lokale jongens uit de Linapacan Archipel. Ze hebben twee grote gebarbecuede verse vissen, kip adobo (het nationale gerecht), groenten, rijst en een gele watermeloen (lekkerder en zoeter dan de rode) bereid. In de water meloen hebben ze “I love Keelooma” geschreven, heel leuk. Het eten is ook erg lekker en erg knap van de bootjongens die alles op een klein gaspitje en een barbecue’tje bereiden. Na de lunch varen we een klein stukje naar Lacalaca Island. Hier is een klein grotje, chillen we op het strand en zwemmen we een beetje. Allemaal heel erg ontspannend en super mooi! Ook het zeewater is vandaag aardig kalm dus we durven het aan om een paar biertjes en sundowners (rum gemixed met verse ananassap) te drinken. De sfeer is ontspannend en iedereen lijkt met elkaar op te kunnen schieten. De vrouw van het Engelse stel, Jayne, is overigens hilarisch  met haar typische droge en sarcastische Britse humor. Fantastisch!

Van Lacalaca eiland is het zo’n twee uur varen naar het kamp van Keelooma op Patayo Island. Onderweg komen we langs Ariara Island. Mark vertelt dat dit een privé-eiland is, in 1995 opgekocht door een Brits stel. Zij hebben er een exclusief resort opgebouwd dat 10.000 dollar per nacht per nacht kost. Als de eigenaren gasten hebben, komen ze persoonlijk vanuit Londen overvliegen om de gasten te ontvangen. Enkele gasten die hier zijn verbleven zijn de familie Clinton, de voormalig Britse Prime-Minister Tony Blair en tal van andere beroemdheden. Mark vertelt dat het omliggende water ook tot hun toebehoort en we daar niet met onze boot door mogen varen en er omheen moeten. Verdere trivia over het eiland is dat er een luxe jacht voor de kust licht en een idem speedboot. Ook zijn er jetski’s en heeft iedere gast een eigen masseur/masseuse. De werknemers van het eiland staan 24 uur per dag voor de gasten klaar, inclusief het keukenpersoneel. Kortom, een stukje luxe in het paradijs dat maar weinig mensen kunnen betalen. 

Niet ver van Ariara Island ligt Patayo Island waar dus het kamp van Keelooma is. We ankeren het schip voor de kust en moeten met de kano naar het eiland worden gebracht. Het strand wordt geflankeerd door een enorme rots en achter het strand ligt een bos waarin het kamp zich bevind. De hutjes waarin we slapen hebben een open voor- en achterkant, dus als we wakker worden zien we het strand. We slapen in een muskietennet, dus beschermd zijn we ook. Op het kamp staan kokosbomen en er is een lange lounge plek. Het is comfortabel, ontspannend en enorm prachtig. De zonsondergang is om te genieten hier en in de avond wordt ons diner geserveerd met wederom een grote verse gevangen vis, veel vleessoorten, groeten en fruit! Het is een luxe trip en echt genieten voor ons die normaal gesproken besparen op accommodatie en luxe eetgelegenheden. Ook dit is allemaal simpel, maar alles is vers en de atmosfeer, dit is echt één van de mooiste plekken op onze prachtige aardbol. Het gebied zelf, maar ook gewoon 0,000000% vervuiling. Dit geeft ons nog hoop voor de toekomst, als we er met ons allen snel wat aan doen! De avond is erg gezellig onder het genot van een aantal sundowners. Op zich gaan we we aardig op tijd naar bed, want het was een lange dag met veel nieuwe indrukken, we zijn dus moe en morgen hebben we weer een lange dag voor de boeg.

Iets voor achten ontwaken we op zaterdag 30 maart. Door ons muskietennet heen zien we de palmbomen, het strand en de zee. Beter wakker worden kan niet. We hebben ook heel erg lekker geslapen op de comfortabele matjes. Deze organisatie heeft zijn zaken erg goed voor elkaar! 

Na een pannenkoekenontbijt gaan we er weer op uit. Onze eerste stop is op Manlegad Island dat wordt gekenmerkt door een enorm mooie roze gevormde rotsen. Echt heel mooi, niet omschrijfbaar en dus moeten jullie even wachten op de foto’s die we binnenkort uploaden. Na Manlegad Island gaan we naar een snorkelspot bij Malbaten Island. Tijdens het snorkelen zien we allemaal vissen vast zitten in een net. We vinden het gek dat hier een net zit en willen het eigenlijk doorsnijden maar hebben dus geen mes op zak. We bevrijden een groot aantal vissen die stuk voor stuk zichtbaar stress. Sommigen hebben de moed zelfs al opgeheven en zien er uitgeput uit. We houden continue onze adem in tijdens het snorkelen om zoveel mogelijk vissen te kunnen bevrijden. Wanneer we bovenkomen blijkt dat er een lokaal vissersbootje het net binnen willen halen. We liggen allebei helemaal dubbel en vertellen vol trots aan iedereen dat we dagwinst van de visserman hebben verpest. Kom op, dit is karma, want de helft van de vissen is niet eens eetbaar of niet smakelijk althans. En dat terwijl ze wel mooi en nuttig voor het onderwaterleven zijn. Dan moeten ze maar ecologisch vissen. Dit is gewoon moorden zonder reden. Beetje als een jungle kappen en alleen het tropische hardhout gebruiken, waarom laat je dan de rest niet staan? Wij weten het antwoord wel. Het is goedkoper om alles te kappen en in dit geval alles te vangen, maar als wij er zijn dan gebeurd dat niet! We voelden ons even Greenpeace in het klein voor een momentje, haha!

Na het snorkelen gaan we naar Bolina Island, een klein eilandje met een klein strandje. Niet echt bijzonder, maar wel ontspannend. Begrijp ons niet verkeerd, het is nog steeds allemaal documentaire-waardig materiaal voor Planet Earth, maar niet meer dat ongelofelijke. Vervolgens gingen we weer naar Malbaten Island, deze keer naar een snorkellocatie aan de noordkant van het eiland. Na het snorkelen vaarden we terug naar het kamp van Keelooma. De zee is wat ruiger en we kunnen niet voor het strand ankeren, dus gaan we naar een rustigere baai. Vanaf dit strand moeten we over de enorme rots lopen om bij ons kamp te komen. Maar hey, ieder nadeel heeft zijn voordeel, wat mooie route is dit! In het kamp doet zich een soortgelijke avond als de voorgaande avond voor. Gezelligheid alom onder het genot van sundowners, rum & coke en San Miguel Pils.

Helaas is zondag 31 maart alweer de derde en dus laatste dag van onze Keelooma expeditie. De zee is nog steeds ruig vandaag en kan ook niet in de baai van gisteren aanmeren. Dat betekent dat we over de berg naar de andere kant van het eiland moeten lopen, een wandeling van een half uur. Daarnaast zijn er complicaties met het vergunning van de boot, het mag de haven van Coron nog niet in. De havenautoriteiten die over de vergunningen van boten gaan willen dat Keelooma een bedrag onder de tafel geeft, maar Mark weigert mee te werken aan corruptie. De vergunning laat dus al een jaar op zich wachten. Mark heeft voor de laatste dag dus een andere boot geregeld die wel de haven van Coron in mag. Als we bij de boot komen zitten er ook allemaal andere mensen, lokale bevolking, op de boot. Iets wat niet was afgesproken volgens Mark, maar de eigenaar van de boot zegt dat deze mensen mee moeten, omdat de vader van de familie is overleden en ze zo snel mogelijk in Coron moeten zijn. We gaan maar niet in discussie, maar het druk de sfeer wel. De boot is kleiner en door het aantal mensen aan boord is de bewegingsvrijheid weg. De boot is ook slomer wat de overtocht langer laat duren. Mark en alle gasten zijn niet blij met de situatie, maar we moeten wel anders komen we niet in Coron. De eigenaar weigert de mensen van de boot te sturen. Overigens geloven wij niet dat iemand is overleden, want ze waren continue aan het lachen en zagen er totaal niet bedroefd uit. Ook hebben we ondertussen allerlei stops en duurt de overtocht dus de hele dag. Terwijl als ze rechtstreeks met een veerboot gaan, dan zijn ze er binnen drie uur. Het gaat ze dus gewoon om een gratis ritje, gesponsord door toeristen. Dit is hoe het in Azië gaat. Ze weten dat je vanwege tijd moet vertrekken, dus gaat het op hun manier. Ze maken gewoon misbruik van de situatie. De zee is ruig en boot is sloom, dus de overtocht duurt lang. Het duurt extra lang voor iedereens gevoel, omdat we dus geen bewegingsvrijheid hebben en op elkaar zitten.

Als we dan eindelijk in rustig vaarwater zitten en aankomen bij Ditaytayan Beach is het vol met boten. Kan deze dag nog erger? Ja want Tom’s petje waait ook nog af, de kapitein van de ingehuurde boot weiger te stoppen en Tom’s petje ligt dus nu voorgoed in het paradijs. De reden dat het zo druk op Ditaytayan Beach is, is dat het op dagtochtafstand ligt van Coron en alle influencers schrijven hier over dus komen er honderden mensen op dit kleine strandje af. Het is heel erg mooi, maar tegelijkertijd ook heel erg lelijk door de drukte. Alle gasten maken de gebruikelijke selfies met hun Paradise blik, maar wij vragen alle zes of we verder kunnen naar een ander eilandje, want onze paradijslat is na de afgelopen twee dagen aanzienlijk verhoogd. Mark begrijpt onze situatie en we gaan naar Malaroroy Island. Hier is niemand en het is prachtig . We nemen op dit eiland onze lunch en genieten van het uitzicht. Dit is vergelijkbaar met onze eerste stop van de expeditie, ook een ongelofelijk wauw effect. Vooral de zandbanken zijn heel erg mooi en de kleur van het water, prachtig! Paradijselijk! Zo sluiten we de tour toch nog goed af, want het begin van deze dag was echt niet ontsnappen en echt genoten werd er ook niet. Dit eiland is onze laatste stop van de expeditie en vanaf hier is het nog anderhalf uur naar Coron. Daar aangekomen krijgen we van Mark ter compensatie voor de laatste dag een deel van ons geld terug. We hebben best met hem te doen, want het is een nieuw bedrijf, wat zijn zaken goed voor elkaar heeft en het beste voor zijn gasten wil. Alleen de corruptie in het land, waar de Filipijnse bevolking met trots over vertelt, en het misbruik makende gedrag van sommige Aziaten werkt het bedrijf even tegen. Vanaf de haven, wat eigenlijk geen haven is te noemen, gaan we naar ons hotel. De haven is eigenlijk gewoon een kade met allemaal bootjes ervoor en alle boten meren tegen elkaar aan. Wij moeren via drie andere boten onze boot verlaten. Je kunt dus wel inschatten hoeveel boten er liggen, want de kade is ruim tweehonderd meter breed. In het hotel komen we erachter dat Loes haar backpack, waar ook onze dagtas met belangrijke papieren en spullen in zat, helemaal was doorweekt en vol was met water. Het zat notabene in een waterdichte hoes. Nouja, blijkbaar niet waterdicht, maar het heeft menig regenbui al doorstaan. Blijkbaar heeft de tas de gehele dag in het compartiment gelegen dat niet helemaal waterdicht was. De tas heeft dus de hele dag in zout water geleden, niet bepaald goed voor wat dan ook. Wat een hufters de crew van de ingehuurde boot, want als ze die groep mensen niet hadden meegenomen, hadden onze tassen daar gelegen, net zoals het geval was gedurende de eerste twee dagen. Loes breekt, want deze laatste dag was al zo’n domper en nu ook nog dit. Er komen liters zout water uit de tassen. Alle papieren, duizenden dollars en Peso’s en honderden euro’s zijn nat, onze bankkaartlezers voor internetbankieren werken niet meer, Loes’ iPod, alles is nat. Onze paspoorten, kopieën daarvan en internationale rijbewijs zijn doorweekt. Veel visa stempels zijn niet meer leesbaar en later in Borneo blijkt dat we daar gezeik mee krijgen. Nietjes van het internationale rijbewijs beginnen te roesten en het begint uit elkaar te vallen. Het is niet het einde van de wereld, maar zo’n gedoe hebben we er weer mee. Tom kalmeert Loes door te zeggen: “toch niet gek een eerste tegenslag na 2,5 jaar”. Daarop begint Loes weer te lachen en vraagt meteen of Tom zijn brandwonden is vergeten. “Ach, zie je hoe snel dingen weer vergeten zijn” is zijn reactie en Loes ziet het leven gelukkig weer zitten. We gaan meteen aan de slag om alles te fixen. Gelukkig komt Lizan snel in Borneo, want we kunnen nu onze creditcard niet meer gebruiken om vliegtickets te boeken, die kaartlezers hebben we dus echt nodig! Ook brengen we alle nette kleding naar de wasserette die het voor ons morgenvroeg klaar wil hebben. Het geld is gelukkig waterbestendig en is slechts drijfnat. Wel is het balen dat we al onze opgespaarde vliegtickets (die we bewaarden als souvenirs) en papieren moeten weggooien. Maargoed, het loopt gelukkig uiteindelijk allemaal met een sisser af. Wel laten we Mark weten wat er is gebeurd, niet eens boos, maar hij komt met een heel redelijke oplossing we krijgen € 70,- als vergoeding voor alle onkosten en ongemakken die we ervaren. We vroegen hier niet om, maar vinden het wel heel netjes opgelost van hem, want in principe is dit niet zijn schuld, al is hij natuurlijk wel verantwoordelijk. We spreken met Mark af en drinken daarna nog een paar biertjes met hem in een rooftopbar en praten na over ons geweldige avontuur. We zijn echt super blij dat we deze expeditie met Keelooma hebben gedaan, want we zijn op plekken geweest waar je anders niet komt. En paradijs dat was het! Mocht iemand ooit naar Palawan gaan, doe dan zeker een expeditie tussen El Nido en Coron!