Mataranka, Katherine en Nitmiluk National Park

Na driehonderd kilometer op een gravelweg te hebben gereden komen we tegen 16:00 uur aan in Mataranka. In totaal hebben we 1550 kilometer op gravel/zand gereden en hebben we ruim vijftig rivieren overgestoken. Wat een avontuur en we hebben bijna het eerste gedeelte van de Savannah Way erop zitten. Katherine is het knooppunt waar het tweede deel naar Western Australia begint, een plaats 120 kilometer verderop. Dit is allemaal over snelweg, dus dat vinden we niet zo spannend. In Mataranka is een Thermal Pool en zijn de Bitter Springs. Dit eerste vinden we niet zo bijzonder. Het is een natuurlijke warme bron, maar er is helemaal een stenen wand ingelegd en zelfs een trap. Daarnaast is het dichtbij een caravanpark gelegen, dus mega toeristisch. We gaan snel verder naar de Bitter Springs. Daar aangekomen zien we een prachtig heldere rivier met allemaal verschillende bomen en waterplanten erin en erom. Het water is heerlijk, en waar je ook kijkt, kun je de bodem zien. Er zwemmen visjes en het is vele malen rustiger dan de Thermal Pools. Na een uurtje rijden we naar een Rest Area en vallen we vroeg in slaap na deze slopende dag vol verdriet.

De volgende ochtend, zaterdag 15 juli maakt Loes weer lekker zelf brood, heerlijk is het!! Het is nog 60 kilometer naar Katherine, na Darwin en Alice Springs de grootste stad van de. Northern Territory met tienduizend inwoners. Dat betekent dat we eindelijk na twee weken weer normale en vooral betaalbare supermarkten tegenkomen en de benzineprijzen weer relatief normaal zijn. Heerlijk om weer even in de civilisatie te zijn na zolang afgelegen te zijn geweest. Katherine is het knooppunt van het Noorden. In het zuiden kun je naar Alice Springs en South Australia, in het noorden naar Darwin, in het westen naar Western Australia en in het oosten naar Cairns, waar wij dus vandaan kwamen. In deze plaats wonen heel veel Aboriginals, die eigenlijk de hele dag niks doen en op straat hangen. We worden benaderd door een Aboriginal man, die zich voorstelt en heel beleefd vraagt of we een fles Chardonnay voor hem willen halen. Hij wil ons geld geven en zelfs onze benzinekosten dekken. Hij geeft aan dat hij geen alcohol mag kopen, omdat hij een Aboriginal is. Eigenlijk te gek voor woorden, maar deze regel blijkt er te zijn om hen tegen zichzelf te beschermen. Wij Europeanen hebben al heel erg lang alcohol in onze cultuur en wij hebben in de loop der jaren een bepaald gen in de evolutie opgebouwd dat wij alcohol beter kunnen verdragen en vooral verwerken. Aboriginals hebben 30.000 jaren zonder geleefd en toen de blanken ruim tweehonderd jaar geleden hier kwamen, was er ineens alcohol. Voor Aboriginals is dit puur vergif en iedereen raakt direct verslaafd. Met dit in ons achterhoofd zeggen we dus met plaatsvervangende schaamte nee. Het is overigens ook strafbaar om alcohol voor hen te kopen, dus we willen ook zelf niet in de problemen raken. Het is hartverscheurend om te zien, hoe de man verschillende mensen benadert. LNa dit gesprek vullen we onze voedselvoorraden aan die aardig zijn uitgeput. Ook bellen we in de avond met verschillende familieleden, erg fijn om iedereen even te spreken.

Bij Katherine in de buurt ligt ook de Katherine Gorge, oftewel Nitmiluk National Park. We gaan hier op zondag 16 juli naartoe en hebben om 07:30 uur met Max und Berit afgesproken om een 25 kilometer lange hike te doen. Om 08:00 uur precies beginnen we aan deze wandeling waar we op de heenweg langs de kloof lopen. Onze eerste stop is de Southern Rockhole. Na een klein ommetje van 500 meter arriveren we bij deze droge waterval. Toch is de kalkstenen wand nog steeds indrukwekkend en is het fijn om even in de schaduw te lopen. Het is dertig graden buiten en op de kloof is de gevoelstemperatuur tien graden warmer. We lopen vanaf de droge waterval 100 meter verder waar we bij een strandje van de kloof uitkomen. We hebben hier een prachtig zicht in de kloof. We moeten de 500 meter weer terug steil omhoog, om onze wandeling te vervolgen. Eenmaal weer op de kloof komen we 80 meter verder uit bij Pat's Lookout, waar we ditmaal een prachtig uitzicht over de kloof hebben. Bijna een kilometer verder komen we uit bij Jedda's Rock met wederom een mooi uitzicht over de kloof. Vanaf hier werd het wandelen uitdagender. De gebaande paden waren niet meer zichtbaar en je moest goed om je heenkijken om het volgende  bordje te vinden. Alles was begroeid met hoog, droog en prikkelend gras. Ook waren overal losse stenen en moesten we continue klimmen en dalen. Erg leuk en uitdagend en eigenlijk kan droogte ook heel mooi zijn! Wel was het bloedheet en konden we niet wachten tot we de Lilly Ponds hadden bereikt, ons doel van vandaag. Na een stijl pad naar beneden, over grote en kleine loszittende rotsen die naar beneden vallen, komen we aan bij de Lily Ponds. Een grote, ronde en diepe waterplas tussen de rotswanden en onder een waterval! Een heerlijke plek om uit te rusten. We nemen een duik en eten ons brood. Ook wachten we op Max und Berit. Die zouden hier ook komen. Na twee uur zijn ze er nog niet. En we besluiten verder te lopen. Anders is de kans aanwezig dat we in het donker terug moeten lopen. En dat willen we niet. Na nog geen vijf minuten lopen we ze tegen het lijf! Die sukkels zijn gestopt bij de Gorge in plaats van de Lily Ponds, ze dachten dat dat het einde was... nouja. We lopen met z'n vieren verder en het is nog steeds stikheet en de zon zuigt alle energie uit je lijf. Gelukkig hoeven we nog maar 10 kilometer terug te lopen... na die 10 kilometer komen we eindelijk aan bij de auto. We willen graag in het park koken, dus we zoeken een tafeltje en beginnen te koken. Om ons heen staan veel bomen, waar wel duizenden vleerhonden! We wachten dus tot de zon onder gaat, zodat we kunnen zien hoe ze met z'n allen de bomen verlaten en op zoek gaan naar eten! Het is een prachtig gezicht al die tienduizenden vleerhonden (flying foxes) over ons heen te zien vliegen. Tussen alle bedrijven door zien we ook nog een Blue Winged Kookaburra! Die ziet er heel mooi uit en leeft alleen in de Northern Territory en Papua New Guinea. In het donker zoeken we een mooi slaapplekje op.

De volgende dag, maandag 17 juli, maakt Loes weer een heerlijk pannenkoekenontbijt. Deze trend bevalt ons wel. Vandaag doen we eigenlijk niet zoveel. We laden alle batterijen op, werken de blogs en foto's bij en bereiden Kakadu  National Park voor. Een park met dezelfde oppervlakte als de helft van Nederland, waar we slechts zeven dagen de tijd voor krijgen met een toegangspas. We willen onze tijd dus zo efficiënt mogelijk benutten en dat vergt dus veel voorbereiding. 'S avonds koken we in een parkje een heerlijke verse maaltijd met veel groeten die we op een marktje hebben gekocht. We doen er nacho's bij dus we hebben onze eigen nacho met verse dipsaus, heerlijk!!

Dinsdag 18 juli zijn we eerst langs een uitzendbureau geweest waar we ons hebben ingeschreven als werkzoekenden. Daarna zijn we naar de andere kant van het Nitmiluk National Park gereden, zo'n zestig kilometer ten noorden van Katherine. Aan deze kant van het park zijn de Edith Falls, oftewel Leliyn in Aboriginal. We doen een korte hike van 2,6 kilometer. Eerst komen we bij de Bemang Lookout met een hele mooie kijk over de regio en over het eerste gedeelte van de waterval. De watervallen bestaan namelijk uit meerdere plateaus. Halverwege de wandeling komen we aan bij de het tweede gedeelte van de waterval, onze mond valt open van verbazing, wauw wat mooi!!! Een voordeel is ook dat we hier kunnen zwemmen zonder gevaar voor eigen leven. Er zitten hier namelijk geen salties (zoutwaterkrokodillen). Hoe noordelijker we komen, hoe moeilijker het namelijk is om een saltie-vrije plek voor een verfrissende duik te vinden. We vermaken ons hier kostelijk, gooien elkaar een beetje in het water en zwemmen tegen de stroming in naar de waterval toe. Het water is lekker fris bij deze temperaturen van 35 graden. Na al dit vermaak lopen we verder, het is nog maar een kilometer terug naar de auto. Maar dan, komen we bij een splitsing. Linksaf nog 600 meter naar de auto of rechtsaf 6,8 kilometer voor een return wandeling naar de Sweetwater Pool. Natuurlijk willen Tom en Loes niks missen en besluiten we spontaan om hier naartoe te lopen. Wat maken die twee uurtjes extra lopen nou uit. Het is eigenlijk een hele makkelijke wandeling, want het is relatief vlak. Slechts wat losse stenen en hoog gras dus goed uitkijken voor slangen. Hier komt de  Northern Brown Snake veel voor, een van de meest giftige slangen ter wereld. Maargoed, zonder spanning is het leven ook niks aan. Op weg naar de Sweetwater Pool komen we langs hele diverse vegetatie en na 1,4 kilometer komen we bij de Long Hole aan. Een hele lang uitgerekte waterplas met heel veel kalksteenplateaus in het water. Een prachtig gezicht. Hier hebben we weer even onze voetjes natgemaakt en vervolgens onze wandeling voortgezet naar de Sweetwater Pool. Twee kilometer later komen we aan bij onze bestemming. Een prachtige en ongelofelijk rustige waterpoel, met lelies, rotsen en visjes. Het water was heerlijk koud en ontzettend diep! We hebben lekker gezwommen en van de kant gedoken. Dolle pret! Haha. Een uurtje later liepen we terug naar de parkeerplaats. 's Avonds reden we naar een restarea vlakbij Kakadu National Park, onze volgende highlight. De restarea heet Harriët Creek, voelen we ons toch nog een beetje thuis!