Limmen National Park

Na wederom een heerlijk pannenkoeken ontbijt vertrekken we naar Limmen National Park, wat slechts 15 graden ten zuiden van de evenaar ligt en een van de meest afgelegen plekken ter wereld is. Ruim 100 kilometer later komen we aan bij de Southern Lost City. Hier lopen we weer tegen Pete and Rose aan, die hier de nacht hebben doorgebracht. Ze staan hier op de camping en we kletsen even met ze totdat we onze weg vervolgen naar de wandeling door de Lost City. Als je hier door alle huizenhoge, vreemd gevormde rotsformaties loopt, lijkt het wel alsof je je tussen de huizen in een stad begeeft. Het is hier oeroud en enorm imposant! Onderweg hebben we mooie uitzichten over de rest van het National Park en zien we wel vijftig heel bijzondere, parelmoer kleurige kevertjes in een struikje zitten! Als we terug zijn, praten we weer voor een lange tijd met Pete and Rose en rijden daarna naar de Butterfly Falls, waar we willen overnachten. Hier kunnen we heerlijk krokodilloos zwemmen en alle stof van ons af wassen. Zelfs onze haren zijn helemaal hard van alle stof! Bah! De Butterfly Falls is een smalle stroom water wat naar beneden valt in een mooi pondje. Hier in staan prachtige paarse waterlelies en is omringd door hoge rotsen en veel bomen. Een heerlijke plek om te ontspannen.Op onze kampeerplek staat een fantastische barbecue, het is eigenlijk een vuurplaats waar een metalen plaat overhangt. We koken hier dus met onze pannen op en maken een heerlijke pasta klaar.

Op donderdagochtend 13 juli ontbeten we weer gezellig met elkaar en bakten we op de mooie barbecue ook ons eigengemaakte brood. Heerlijk!!! Na het ontbijt komen onze Australische vrienden, Pete and Rose, aanrijden. We nemen met z'n zessen een duik in de Butterfly Falls en besluiten daarna dat we de ruige fourwheeldrive-track naar de Western Lost City gaan doen. Pete and Rose zijn erg voorbereid op dit soort tracks dus we durven het aan. We moeten eerst naar de ranger om de code van de poort te krijgen en te melden dat we deze track gaan doen. We beginnen onze track over een smal pad, en al gauw moeten we onze eerste, met rotsen ondergrond, rivier crossen. Er volgen er meer en meer. Ook licht er veel mul zand op de paden, en het is een ware uitdaging om de auto over deze paden te berijden en recht te houden. Onderweg komen we langs waterplassen waar veel verschillende vogels te zien zijn. Ook zien we bij een van de plassen waterbuffels en wilde paarden drinken. Aan het einde van de heen weg, komen we uit bij de Western Lost City. Met nog mooiere en hogere rotsformaties dan de Southern Lost City! De kleuren zijn prachtig. En als we na onze lunch een wandeling langs de rotswanden maken, zien we Aboriginal muurtekeningen en kervingen! Heel bijzonder omdat deze nergens beschreven zijn. Hey voelt voor ons alsof we een schat hebben gevonden, haha. Ook zien we een hele grote hagedis de stijle muur op lopen! De track was waanzinnig mooi. Het was in totaal 56 kilometer lang en we hebben er wel vier uur over gedaan!! 's Avonds zijn we naar een andere camping gereden, Town River. Een hele mooie camping aan een brede rivier, waar je mooi kon vissen. Met z'n zessen maken we een kampvuur en bereiden we ons eten voor. Het was een hele gezellige avond.

Op vrijdag 14 juli ontbijten we samen met Pete and Roze en Max und Berit, wederom staan er pannenkoeken op het menu. Lekkerder en goedkoper dan Australisch brood. Vooral in de Outback waar het al gauw zes dollar kan kosten. In het water zien we ook een zoutwaterkrokodil, spannend.... Na een rustige ochtend nemen we afscheid van Pete and Rose en vertrekken we tegen 11:30 uur. Vandaag hebben we ruim driehonderd kilometer voor de boeg. Eerst 121 naar Roper Bar en dan nog 184 naar Mataranka. Wanneer we bijna Limmen National Park uit zijn, vlak voor Roper Bar hebben we na vijf dagen eindelijk weer bereik. Zoals gewoonlijk hebben we honderden gemiste berichten, maar heel vreemd nu ook tientallen gemiste oproepen van het thuisfront en sms'jes of we dringend willen bellen. We schrikken ons kapot. En ook al was het midden in de nacht in Nederland, we belden direct naar huis. Daar kregen we meteen het verschrikkelijke nieuws te horen dat onze lieve tante Carla zeer plotseling was overleden. Wat voelen we ons wanhopig en ongelofelijk verdrietig. En wat zouden we nu graag willen dat we er even voor iedereen konden zijn. Maar dat gaat helaas niet. De volgende tweehonderd kilometer naar Mataranka zijn verschrikkelijk. Momenten van stilte worden afgewisseld met tranen en gesprekken over hoe fijn persoon ze was! En onze gedachten gaan continue uit naar onze familie.