Doomadgee, Hells Gate en Borroloola

We hebben de hele nacht geen oog dicht gedaan, want de hele tijd stonk de auto naar benzine. We hadden voordat we Lawn Hill verlieten de tank tot de rand volgegooid. Door de warmte ging de benzine uitzetten, maar het kon geen kant op dus. Daardoor lekte het de tankdop uit en lekte het ergens de auto in. Maargoed, weer geleerd dat we de auto dus nooit tot de nok moeten volgooien en als de pomp aangeeft dar de tank vol is, is die dus vol!

Na het ontbijt op maandag 10 juli vervolgen we onze weg over de Savannah Way. Onderweg zien we een hele grote zwerm met vel groene kanarie pietjes! Super mooi!!!! Het wegdek wordt ruiger en het is enorm stoffig. De hele auto zit onder en zelfs in de auto is alles bestoft. Regelmatig steken koeien de weg over dus het is echt oppassen. Het lijkt hier wel het wilden westen, zo nu en dan rolt er een dorre glasbol over de weg zoals je dat in western films ziet! We voelen ons erg eenzaam op de weg en komen bij a niemand tegen. Het is voor ons een fijn gevoel dat we samen met Max und Berit rijden, mocht er wat zijn... Vanwege al het stof rijden zij alleen kilometers achter ons, we besluiten om de 40 kilometer op elkaar te wachten. We passeren Doomadgee, een Aborignial Community, en tachtig kilometer later arriveren we in Hell's Gate, een roadhouse waar we onze voorraden bijvullen. Hell's Gate heeft deze naam, omdat men vroeger na het passeren van dit roadhouse geen bescherming meer van de politie had. Iedereen was vanaf daar op zichzelf aangewezen. Vonden we even een leuk feitje. Daarnaast is het voor ons ook een beetje de poort van hel, want we komen 360 kilometer niks tegen en zijn dus ook volledig op ons zelf aangewezen. Wanneer we onze auto voltanken komen we erachter dat de linker voorband erg zacht is. Wanneer we de band weer op spanning willen brengen, blijkt er nog maar 12 psi van de 33 psi in te zetten. Toevallig komt de eigenaar van Hell's Gate er aanlopen en helpt ons direct. Hij checkt de band met een waterspuit en vindt een klein gaatje. Zonder nadenken drukt hij een soort schroevendraaier in het wiel en maakt het gat groter. Daarna drukte hij met het zelfde gereedschap een speciale bandenplakprop in het gat en volgens hem konden we de band net zolang gebruiken als we normaal zouden doen. Zo, nu kun je weer duizenden kilometers door zei hij. Hij was heel aardig, en wou ons graag aannemen om voor hem te werken. Maar helaas had zijn vrouw buiten zijn weten om gisteren twee mensen aangenomen die volgende week begonnen. In het restaurant aten we een lekkere hamburger en we mochten een douche nemen. Daarna vertrekken we en na ruim vijftig kilometer komen we bij de grens van Queensland en de Northern Teritority. Zodra we deze staat binnenrijden veranderd het landschap drastisch. Heel veel bomen, rotsen en bergen. Van de vlakke droge bende komen we weer veel bomen, rotsen en bergen. Halverwege de weg naar Borroloola, zo'n 180 kilometer na Hell's Gate, zoeken we een mooi overnachtingsplekje aan een rivier. 

De volgende dag dinsdag 11 juli moeten we nog 180 kilometer naar Borroloola. Zoals we eerder al zeiden stoppen we na iedere 40 kilometer en bij iedere rivier crossing. Na zo'n crossing dachten we, waar blijven die twee toch. Na 20 minuten zijn we terug gereden en 13 kilometer verder op stonden ze langs de weg met een grote scheur aan de zijkant van de band. Het bandje moest dus even verwisseld worden, maar gelukkig zijn we hier met z'n allen uitgekomen. Na deze lange onverwachte pauze zijn we snel doorgereden naar Borroloola. Hier moesten we opzoek naar een nieuwe extra band voor Max und Berit, deden we boodschappen en vulden we ons water en benzine. De inwoners van dit dorp zijn voornamelijk Aboriginals. Ze hangen een beetje rond, schreeuwen over straat en staren erg intens naar ons. Een erg bijzondere cultuur en we voelen ons een beetje ongemakkelijk. Hierna zijn we richting Limmen National Park gereden en hebben we wederom op een plek naast een rivier geslapen. Rond 8:00 uur kwam de maan op, het zag eruit alsof er een bosbrand was, zo oranje en groot was de maan. Prachtig! Iets later hoorden we een hond huilen naar de maan. Het geluid kwam dichter bij, en aangezien hier ook wilde dingo's leven, leek het ons verstandig om snel de veiligheid van onze auto op te zoeken.