The Catlins

Na mijn familie 's nachts te hebben gebeld (voor hun middag op Tweede Kerstdag) en de familie van Blanken 's ochtends (voor hun avond) te hebben gesproken gingen we vol nieuwe energie richting de Catlins. We stoppen eerst bij Waipapa Point. Hier staat een mooie vuurtoren. We besluiten om geen foto te maken omdat de weersomstandigheden niet goed zijn, het waait hard en regent een beetje, het wordt toch niet zo mooi als in het echt. Daarnaast zijn we veel drukker met twee andere gasten. Er lopen 2 zeeleeuwen op het strand, maar zodra we een foto willen maken, vluchten ze het water in en zijn ze verdwenen. Deze wilde beesten zijn erg zeldzaam en zijn op weinig plekken te spotten. Ook behoren ze samen met de Kiwi en Kakepo tot de drie meest beschermde diersoorten van Nieuw-Zeeland. Dit was leuk om te zien, en wat zijn die beesten snel op land en nog sneller in de zee.

Na Waipapa Point rijden we door naar Slope Point. Dit is het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Na dit punt komt alleen nog Steward Island en Auckland Island. Ook hier staat een wegwijzer met daarop de afstand naar de evenaar en naar de Zuidpool. Leuk voor een foto, maar eigenlijk niet zo boeiend. Maargoed we waren toch in de buurt. Het waaide hier trouwens ontzettend hard en we werden vaak weggeduwd. Ook kon je tegen de wind aanleunen. 

Na Slope Point reden we naar Curio Bay. Het schijnt namelijk dat in deze baai een groep van twintig Hectordolfijnen leeft. Dit is de meest zeldzame dolfijn ter wereld en leeft alleen in Nieuw-Zeeland. Er zijn er slechts 3000 van en is ook de kleinste soort dolfijnen. In Curio Bay kun je gratis en voor niets met deze dolfijnen zwemmen. Helaas waaide het erg hard en kon je zonder wetsuit het water niet betreden. De surfshop was gesloten vanwege het slechte weer, dus we konden ook geen wetsuit huren. We zagen de dolfijnen wel zwemmen, maar het was dus te ver van het strand af om ermee te kunnen zwemmen. Lichtelijk teleurgesteld besloten we na drie uur wachten op beter weer om onze weg door de Catlins te vervolgen.

We reden langs prachtige verlaten strandjes en de zee was mooi van kleur en erg ruig. Ook kwamen we langs mooie regenwouden, waar veel watervallen waren. We te stopten bij de McLean Falls. Na een korte wandeling van 40 minuten door een prachtig Junglebookachtig rotsachtig regenwoud komen we bij de hoofdattractie, een adembenemende waterval die over vijf plateaus naar beneden stort. Geweldig om te zien en natuurlijk worden de benodigde foto's gemaakt. Dit is tot nu toe een van de mooiste watervallen die ik heb gezien (en ik heb er veel in mijn leven gezien) en zeker van Nieuw-Zeeland.

Na een minstens zo mooie wandeling teug naar de auto, rijden we naar de Purakaunui Falls. Volgens de boekjes en verschillende apps schijnt deze nog indrukwekkender te zijn dan de McLean Falls. Na een wandeling van 10 minuten, wederom door sprookjesachtig bos, arriveren we bij de waterval. Dit is een totale deceptie en valt al helemaal in het niets bij de vorige waterval. Wij denken dat deze hoog staat aangeschreven omdat hij A makkelijker te bereiken is met de auto en B makkelijker is te bewandelen. We rijden dus maar gauw verder en zoeken een overnachtingsplekje op.

We staan op een mooie DOC-camping in een mooie baai, waar zelfs stromend water is. Het is moeilijk te bereiken, maar je hebt wel een prachtig uitzicht. Na het eten lopen we het strand op. We klauteren over Rotsen, versteend koraal en springen van rots naar rots. Ik zeg tegen Loes: "wauw, wat is de zee hier mooi en wild en wat een uitzicht!" en ondertussen schreeuw ik heel hard "WTF" en schrik ik mij dood. Ik stond stuitte op een zeeleeuw en rende 20 meter naar achteren. Loes had nog steeds niks door en maakte bijna dezelfde fout. We lagen allebei slap van het lachen. Gelukkig gaf de zeeleeuw een kleine waarschuwing en verder geen kick! We liepen er met een grote boog omheen en gingen terug naar de camping. Maar ff eerlijk, moeten die zeeleeuwen als ze liggen toch maar niet zoveel op rotsen lijken toch? Ik vind het totaal hun fout!!:p