Op safari en Nugget Point

We reden vanmorgen op tijd naar Jack's Bay. Hier hebben we een ontbijtje gemaakt en over het strand gelopen op zoek naar een zeeleeuw die we even daarvoor over het strand zagen lopen. We zochten 5 minuten en konden hem niet vinden, totdat Loes de ranger zijn sporen vond en die volgde richting de bosjes. Ik liep eerst en zag de zeeleeuw. Ik zei: "doe voorzichtig en stop!" Natuurlijk hoorde Loes mij niet en ze liep tegen mij op tot grote ergernis van de zeeleeuw. Die begon te grommen, dus we begonnen maar weer eens te rennen. We liepen naar Jack's Blowhole, een zeetunnel die uitkomt bij een gat in de berg van 120 meter lang, 60 meter breed en 55 meter diep. Het water spat hier ontzettend hard tegen de wanden en kletst omhoog. Helaas voor ons waren wij hier met eb, met vloed schijnt dit een nog mooier effect te hebben en spat het water nog hoger de lucht in. We zouden 4 á 5 uur moeten wachten en daar hadden we geen zin in. Zoals het er nu uit zag, vonden we mooi genoeg! Heel mooi en bizar hoe de natuur hier zijn werk heeft gedaan.

Na een tijdje vol bewondering naar Jacks Blowhole te hebben gekeken, reden we naar Surat Bay. We moesten 20 km over een grindweg door de bergen. Er stond een bord dat je hier 100 km per uur mocht rijden!!! Hoe dan????? We zagen ook een kapotte auto 100 meter in de afgrond liggen tussen de schapen. Er zijn hier trouwens heel veel verkeersdoden, overal staan kruisjes met bloemen langs de weg en overal staan ook waarschuwingsborden. Maargoed, eenmaal aangekomen bij Surat Bay lopen we het strand op. Al snel spotten we een hele grote zwarte mannetjes zeeleeuw met prachtige manen. Een mannetjes zeeleeuw weegt tussen de 350 en 500 kilo en kan erg agressief zijn. Op het bord aan het begin van het strand, stond dat je je klaar moest maken om te rennen! Deze zeeleeuw bleek gelukkig niet agressief te zijn, leek niet echt onder de indruk van ons en begon mooi te poseren als een statige leeuw. In de zit houding zie je pas echt hoe groot deze wilde beesten zijn. En deze was echt totaal anders dan de vrouwtjes die we eerder hadden gespot. Een vrouw weegt rond de 150 kilo, een aannemelijk verschil dus. Maargoed na ons een tijdje bezig te hebben gehouden liepen we verder over het strand. Wat was dit prachtig! Lange uitgerekte gouden stranden met op de achtergrond kliffen en aan de  landkant bossen. Het waaide heel erg hard en je zag het zand door de lucht vliegen. Om de hoek van het strand stuitten we opnieuw op een mannetjes zeeleeuw. Deze was nog groter en dikker dan de vorige en ook deze zeeleeuw begon voor ons te poseren. Hij had jeuk onder z'n kin en krabte met zijn achterste voeten/vinnen (hoe noem je dit, ze hebben zo'n soort zeemeermin staart). Heel grappig om te zien en het staarde ons dom aan. Natuurlijk hebben we dit allemaal vastgelegd op foto. We waren al die tijd helemaal alleen met de twee zeeleeuwen op het strand. Toen we terug liepen richting de auto moesten we weer langs de eerste zeeleeuw. Inmiddels was er een gezin bij komen staan en de man ervan probeerde heel dicht bij te komen en de zeeleeuw stond razend snel op en maakte een aanloopje naar de man. Het gromde en het had echt de bek van een leeuw. Ik was door de schrik helaas net iets te laat, maar heb toch nog een aardige foto kunnen maken van het beest met z'n kaken open. Nadat de rust was wedergekeerd liepen Loes en ik via de duinen weer terug naar onze auto totdat er ineens een vrouwtjes zeeleeuw de bosjes uitkwam. Deze hoorde bij het mannetjes van zojuist en ging in de chillmodus op het strand liggen. Ze gooide zich onder met zand en dit doen ze schijnbaar om oververhitting tegen te gaan. Het witte zand laat de zon weerkaatsten, erg slim van het dier. Toen we later terug liepen naar onze auto en nu wel echt onze weg konden vervolgen zagen we het zeeleeuwstelletje heel snel het water in rennen en met elkaar spelen. Het was fantastisch om deze beesten te zien!

De pret was nog niet over voor vandaag en we vervolgden onze safari. We reden via een zelfde weg als hiervoor omschreven richting Canibal Bay, waar we eens korte strandwandeling hebben gemaakt, opzoek naar nog meer wildlife. Helaas vonden we hier op een paar vogels na, geen dieren.

We vertrokken verder richting Nugget Point. Hier staat een vuurtoren boven op een klif en om die klif liggen allemaal rotsige eilandjes in de vorm van goudklompjes (vandaar Nugget Point). Heel mooi om te zien en nog leuker was dat deze rotsen werden bewoond door een hele grote zeehondenkolonie. We denken dat het er wel 200 waren met heel veel puppies.

Na dit punt hadden we nog een strand/baai op ons lijstje van vandaag staan: Roaring Bay. Dit is het natuurlijke leefgebied van de "Yellow-Eyed Pinguin", een uiterst zeldzame Pinguïn die met uitsterven wordt bedreigd. Ze komen alleen voor op drie plekken op het Zuidereiland, Steward Island en Auckland Island. In Roaring Bay schijnen twaalf pinguïns te leven, maar het blijkt lastig om deze tellen. Ze laten zich bijna niet zien en je kan ze alleen spotten als ze terug komen van de visjacht en hun partner/jonkies moeten voeren. We hebben van 15:00 uur tot 19:00 uur gewacht tot we er één land zagen komen. In de bosjes stonden de partners te wachten en rare piepgeluiden, ze begroetten elkaar. In totaal hebben we er zes gezien. Van een afstand zagen we dat deze pinguïnsoort hun naam eer aan doet. Ze hebben een witte borst/buik, de vinnen en rug zijn zwart, de voeten zijn en snavel zijn oranje, maar het lijkt net of ze voor hun ogen een gele band hebben. Zo'n ninja band, wat de ninjaturtles ook hebben. Een soort geel Zorromasker.

Na het aanschouwen van de pinguïns sloten we onze safaridag af met een rit van 100 km richtig Dunedin, de 7e grootste stad van Nieuw-Zeeland en de grootste studentenstad. Hier willen we dus oudjaarsdag doorbrengen. Vlak voor Dunedin zijn we gestopt, omdat we morgen naar de Otago Peninsula, een schiereiland bij Dunedin, willen.