Diamanten in Martapura en gezelligheid in Banjarmasin

De volgende dag zaterdag 1 juni voelden we ons al iets beter en gingen we met de pastoor van Loksado naar Banjarmasin. Onderweg stoppen we in Martapura om te eten en gaan we naar een diamantenmijn. Loes wilde daar in eerste instantie niet naar toe, want ze had niets met diamanten. Aangekomen zien we een grote modderige vlakte met daarop twee lopende band-achtige machines. Naast de machines staat een tentje waarin mannen met zeven staan en aan de andere kant is een grote modderpoel waar een stuk of acht mannen tot hun heupen in staan. Deze mannen pompen grond uit de modder wat op de band terecht komt. Na een minuut kijken worden we ineens omringd door vijf mannen. Ze halen allerlei edelstenen tevoorschijn en bieden hun prijzen. Alles word bij ons in de handen gedrukt en op een opdringerige manier proberen ze ons van alles te verkopen. Loes die van stenen houdt, pakt er een aantal en het onderhandelen begint. Als het spel van het afdingen al een kwartier bezig is, stoppen we het spel en zeggen we dat we eerst de mijn willen zien. Dat vinden ze goed en met z’n allen leiden ze ons rond over het terrein. Het is best klein, dus niet veel later zijn we weer waar we geëindigd waren. We doen alsof we niet zo heel enthousiast zijn over de stenen en er komt meer en meer tevoorschijn. Smaragden, kwarts, opaal, maar Loes haar oog valt op een robijn! Tom is nog niet overtuigd en dan komt er een nieuwe man aan. Hij haalt een zakje uit zijn tas waarin een stuk of tien oude munten inzitten. Het blijken munten uit de 17e eeuw te zijn van de VOC! Kwart en halve stuivers. Dat vinden we wel heel bijzonder! Dus het onderhandelen gaat door. Er komen meer en meer verkopers om ons heen staan en dan opent een van de mannen een klein envelopje. In het en envelopje zitten drie schitterende diamanten! Loes heeft nog nooit zoiets moois gezien! En ze is direct door dollen heen! Het is bijna alsof ze bezeten is. Na lang nadenken, praten en informatie winnen op jet internet besluiten we de diamant niet te kopen. De voornaamste reden is dat er geen certificaat bij zit en dat we niet met een diamant op zak door Azië willen reizen. Loes was ontdaan voor een week. Toch zijn we niet met lege handen weggegaan van de mijn. De munten, een robijn, een opaal en een aantal stenen en mineralen zijn nu in ons bezit! En daar hebben we heel wat onderhandel tactieken voor moeten inzetten!

Vervolgens worden we afgezet in Banjarmasin, de grootste stad van Zuid-Kalimantan. We checken in bij het hotel en lopen daarna rond over een avondmarkt. We komen aan de praat met allemaal jonge mensen. Ze hebben allemaal hun eigen business. De ene groep verkoopt hamburgers, de andere koffie en weer een andere smoothies en sapjes. Overal krijgen we gratis eten en drinken in de handen gedrukt, onder één voorwaarde. We moeten met het product op de foto. We zijn modellen voor hun marketing en worden op hun Instagram geplaatst. Een westers persoon verkoopt beter, echt heel grappig dit.”

Na wat snacks op de avondmarkt te hebben gehad willen we uit eten bij een Chinees restaurant. Op weg naar het restaurant komen we langs een paar party-tenten waar een aantal mannen schaken. Het blijkt een schaakclub te zijn. De mannen dagen ons uit om een potje te schaken en wij gaan de uitdaging graag aan. Binnen enkele zetten staan zowel Loes als ik schaakmat. Deze mannen zijn ware professionals. We doen allebei een re-match en wederom is het spel binnen enkele zetten afgelopen, fantastisch om de passie van deze mannen te zien. Allemaal oude gepensioneerde mannetjes die de hele dag schaken en koffie drinken. Na twee potjes te hebben gespeeld en verloren gaan we uit eten bij het Chinese restaurant. Het eten is heel erg lekker en het personeel is heel erg vriendelijk en spraakzaam. Het valt ons op dat heel veel mensen in deze stad Engels kunnen en iedereen wil een praatje met ons maken. Erg leuk! We gaan op tijd naar bed, want morgenvroeg worden we al om 04:00 uur opgehaald door Winarno en zijn zoon. Tijdens onze busreis van Samarinda naar Kandangan zat Winarno bij ons in de bus en naast Tom in het middenpad, die twee hebben heel lang met elkaar gepraat. Winarno sprak goed Engels, want hij werkte voor een Indonesische vestiging van een Nederlands bandenbedrijf. Hij komt uit Banjarmasin en we moesten contact opnemen als we in deze stad waren. Hij wil ons meenemen naar  een drijvende markt, we zijn benieuwd. 

Op zondag 2 juni staan we dus heel erg vroeg op, want Winarno en zijn zoon komen om 04:00 uur ons ophalen. We rijden met ons vieren naar Pasar Terapung Lok Baintan, de drijvende markt. Het is een hele bekende ochtendmarkt rond zonsopgang  met honderden boten die handel met elkaar drijven. De producten die worden verhandeld zijn vooral groeten, fruit, rijst, (gedroogde) vis en souvenirs (voor de toeristen). Het zijn vooral lokale toeristen die hier komen, want wij zijn weer de enige twee westerlingen. Het is ook de eerste keer dat Winarno en zijn zoon naar deze markt gaan en wij zijn de reden dat ze gaan. Normaal gaan ze altijd naar de supermarkt, want de markt is te ver weg voor ze. Het was ruim een uur rijden vanaf het centrum van Banjarmasin. Wij kopen Jeruk Madang een lokale hele zoete sinasappelsoort, heel lekker! Zijn de navelsinaasappels van de Nederlandse fruitmarkt niks bij. Ook wordt er Nangka Belanda verkocht, dat letterlijk vertaald Nederlandse Jackfruit betekent. Het is eigenlijk gewoon zuurzak, maar wordt dus Belanda genoemd, omdat ze tijdens de koloniale tijd de Nederlandse zure mensen vonden. Echt geniaal dit! We kunnen heel erg om dit feitje lachen.

Na twee uur op een boot te hebben gezeten gaan we weer terug naar ons hotel Banjarmasin. We nemen afscheid van Winarno en zijn zoon en pakken onze backpacks, checken uit en nemen de taxi naar het busstation. Daar aangekomen zien we militairen met geweren! Ook zien we een groep activisten en twee zangeressen. Een vreemd beeld en we weten niet of we wel uit willen stappen. Dat doen we toch en meteen is alle aandacht op ons gevestigd! Iedereen wil met ons op de foto en zelfs de mannen met geweren komen lachend naar ons toe voor een selfie! Ook krijgen we allerlei producten in onze handen gedrukt om de anti plastic campagne te promoten. We zijn ware ambassadeurs nu. We moeten een tijdje wachten op de bus en ons publiek wordt groter. We moeten dansen met de zangeressen en er worden meer en meer foto’s gemaakt. We krijgen app’jes van de zoon van Winarno dat we op het lokale nieuws zijn en onze foto’s viraal gaan op internet met de boodschap dat “Bule’s” het lokale transport pakken! Erg merkwaardig vinden wij! 

De bus waar we mee gaan is een dertig jaar oud busjes dat bijna uit elkaar valt. Het is letterlijk aan elkaar vast getapet. Overal lekt water naar binnen wanneer het plotseling heel hard begint te regenen. Blijkbaar is het de normaalste zaak van de wereld, want niemand geeft een emotie.

Aangekomen in Martapura worden we opgewacht door nog meer mensen die met ons op de foto wilden, ze wisten natuurlijk waar wij naartoe gingen dus worden we opgewacht. Dit is echt onvoorstelbaar. We voelen ons echt de meest beroemde Hollywoodsterren die er bestaan. Echt een hele bijzondere ervaring.

De reden waarom we terug zijn in Martapura is, omdat Loes graag een diamant wil. Hier zijn heel veel diamantenwinkels die ook een echtheidscertificaat leveren. Van Winarno hebben we een adres gekregen van een zaak waar ze zeker echte diamanten verkopen. Daar aangekomen blijkt het dicht te zijn in verband met de aanstaande vakantie rondom het suikerfeest. Helaas!!! We willen ook niet naar een andere winkel, want we willen het wel kunnen vertrouwen. Ondertussen worden we ook steeds geappt door Sri, de oudere vrouw van het gezin dat we in Samarinda op het busstation hadden ontmoet. Ze vraagt waar we zijn en of we nog langs komen. We zeggen dat we in Martapura zijn, waarop ze zegt dat ze in Banjarbaru woont, 15 minuten verderop. Ze staat erop dat we blijven overnachten en dat ze eten voor ons regelt. Wij zeggen dat we ‘s avonds vliegen naar Yogjakarta en daarna volgt er een heel drama aan berichten. Ze hoopt dat ze niets heeft fout heeft gedaan bij ons, waarom komen we dan niet, dat de banden tussen ons altijd goed blijven en dat ze van Loes houdt! Ze had verwacht dat we zo close waren, dat we zeker langs zouden komen. Allemaal drama berichten. We voelen ons heel erg schuldig en gedwongen om langs te gaan. We zeiden dat we een uur tijd hadden en we hebben nog nooit iemand zo gelukkig gemaakt. Ze vroeg gelijk wat we wilden eten en had voor ons allemaal snacks gehaald. We voelden ons nog meer schuldig, want het is ramadan en zij mochten dus niet eten en drinken. Ons wordt de ene koffie naar de andere ingeschonken. We voelen ons echt koninklijk behandelt. We kregen allemaal “oleh oleh” (cadeautjes) mee en zelfs voor Jet (Loes’ moeder) had ze een cadeau. Geen zorgen Jet, we hebben het al aan iemand gegeven die het beter kon gebruiken. Het was een veel te grote en lange huisjurk. De cadeautjes waren voornamelijk koekjes, chocolaatjes en zelfs een zak pinda’s. We hadden een extra tas aan handbagage toen we er weg gingen. Het blijkt in Indonesië, eigenlijk in heel veel Aziatische landen, een statussymbool te zijn als je blanken kent en dus met ze op de foto staat. Al helemaal als deze foto’s ook nog eens in je huis zijn gemaakt. De nodige foto’s zijn dus ook gemaakt. Ja Tom, wordt ook als een blanke gezien, want volgens de lokalen is hij te knap voor een Indonesiër met zijn westerse neus. Wederom een hele bijzondere ervaring de zoveelste op deze dag.

Na een uurtje verlaten we het echtpaar en gaan we naar het vliegveld van Banjarmasin. Het was nog een hele opgave om vliegtickets te vinden on verband met het einde van de Ramadan. Het hele land staat dan op z’n kop en iedereen reist naar familie. Vliegtuigen, boten, treinen en bussen zitten dan bomvol. Wegen zijn overbezet en heel veel restaurants en winkels zijn gesloten. Voor twee weken lang is het chaos. De dagen voor het Suikerfeest reist iedereen naar familie, de twee weken erna viert iedereen vakantie en dan reist iedereen weer naar huis. Complete chaos. We hadden er wel van gehoord en over gelezen, maar dat ze zo’n chaos was hadden we niet verwacht. Prijzen stijgen dan ook enorm. Een PelNi schip dat normaal 200.000 kost, is dan ineens een miljoen en een vliegticket van zestig euro kost dan ineens vijfhonderd euro. En wij willen van Kalimantan af, want we zijn er een beetje klaar mee. Dagen lang hebben we naar tickets gezocht om maar van Kalimantan af te komen. Ineens kwam er een nieuwe vlucht beschikbaar voor een redelijke prijs van negentig euro die we dan ook direct hebben geboekt. Het was toevallig ook nog eens naar Yogyakarta! Dat was een reuze meevaller.