Op pad met twee oude bekenden in Kuta, Bali

In de avond van zondag 16 juni wachten we lang in ons guesthouse waar we in Probolinggo verbleven tot we met de taxi naar het treinstation kunnen. We gaan met de trein van Probolinggo naar de meest oostelijke stad van Java: Banyuwangi. Pas om 23:58 uur vertrok de trein en om 04:15 uur kwamen we in de ochtend aan. Inmiddels was het dus maandag 17 juni. Vanaf het treinstation was het een kleine tien minuten lopen naar de veerboot die 24 uur per dag op en neer vaart tussen Banyuwangi, Java en Gilimanuk op Bali. De overtocht was minder dan een uur en ondertussen zagen we de zonsopkomst en lichtten de bergen op Java mooi roze op. Aangekomen op het eiland Bali namen we de publieke bus naar Denpasar, de hoofdstad van Bali. Het is enorm druk op de wegen en over een stuk van slechts 130 kilometer zouden we vijf uur doen. Na 100 kilometer besluiten we uit te stappen en een taxi te nemen naar Kuta Beach. Het scheelt ons slechts een paar euro, maar ook twee uur extra in de bus zitten. Het is zo druk, omdat het nog steeds binnen de twee weken na het Suikerfeest is. Bali mag dan wel volledig Hindoestaans zijn en dit feest niet vieren, heel veel Javanen en andere eiland bewoners bezoeken Bali voor een vakantie. Bali is ook onder Indonesiërs een erg populaire vakantiebestemming. Normaal gesproken zouden we het overtoeristische en uitgemolken Kuta Beach overslaan, maar er zitten twee oude bekenden van ons, onze geliefde Oom Henk en Tante Irma.

De taxichauffeur zet ons af bij het hotel waar we verblijven en na onze spullen in de kamer te hebben gezet lopen we naar het hotel van Tom’s oom en tante. We hadden een kamer op loopafstand geboekt, zodat we gezellig een avondje of twee met ze zouden kunnen doorbrengen. Bij aankomst hebben gezamenlijk een paar biertje onder hun veranda gedronken. Vervolgens hebben we hun ons verblijf getoond en zijn we daarna uit eten gegaan bij een lokale eetgelegenheid, Warung Kwetio Medan. Deze warung wordt door de kenmerkende roze muur ook wel de Pink Wall genoemd. Het eettentje is een plek dat je in eerste instantie aan voorbij zult lopen, maar Ome Henk en Tante Irma hadden inside informatie van vrienden die op Bali wonen. Het zag er dus niet uit, maar lekker dat het was! Zoals gewoonlijk deelden we alle gerechtjes en zo konden we van alles wat proeven! Het enige wat vooral Henk mistte was saté, dat hadden ze niet. Na het etentje gingen we dus nog even een sateetje proeven bij Warung Chef Bagus, een hoog aangeschreven restaurant in Kuta. En ook dat was heel erg lekker. Daarna hebben we nog een biertje in een bar gedaan. Door onze overgeslagen nacht waren wij heel erg moe, dus gingen wij op tijd naar ons hotel en slapen.

Op dinsdag 18 juni worden we heerlijk uitgeslapen wakker. Voordat we Henk en Irma weer bezoeken willen we eerst ons visum verlengen. We zijn inmiddels bijna zestig dagen in Indonesië en ons visum verloopt dan. Wat hebben wij een spijt dat we dit in Bali wilden verlengen. Wij dachten we doen het wel in Bali, daar zijn ze vast gewend aan veel toeristen en is het mooi makkelijk. Nou het omgekeerde! Hoe makkelijk het in Kalimantan ging en totaal niet moeilijk deden over een sociaal visum, hoe moeilijk doen ze in Bali. Er zijn natuurlijk zoveel mensen die een verlenging voor dit visum willen. Het is enorm druk en de immigratiemedewerkers zijn alles behalve vriendelijk, arrogant zelfs. Het enige wat ze ons meedelen is: “you need a sponsor, next!!” We bellen Henk en Irma op of zij iemand kennen in Bali, want zij hebben hier een groot netwerk met mensen die op Bali wonen. Gelukkig kennen zij iemand en verbinden ons door met Ralf die op zijn beurt weer een immigratie-agent kent. Hij kan onze sponsor zijn en regelt al het papierwerk voor ons, natuurlijk tegen betaling. Ondertussen kunnen wij tien dagen zorgeloos vakantie vieren en hoeven wij alleen één keer naar het immigratiekantoor te komen om vingerafdrukken te leveren en een pasfoto te maken.

Na alle administratieve rompslomp kunnen we ons weer focussen op de leuke dingen van het reizen: ontdekken en beleven! We rijden eerst naar de Ulawatu Temple en daar blijkt een Pajara ceremonie bezig te zijn. De tempel zelf is niet heel bijzonder, maar is gelegen op een klif en de uitzichten zijn hier heel erg mooi. Daarna gaan we lunchen in Uluwatu, genieten we van het uitzicht en lopen we naar het strand toe. Er zitten hier brutale apen langs het pad en één grijpt het haar van een meisje en moet van haar af worden geslagen. Aan het eind van de middag rijden we terug naar Kuta, gaan we naar het winkelcentrum, want Loes wil naar de Victoria Secret winkel, want er is uitverkoop bij Loes’ favoriete merk. We brengen na veel geld te hebben spendeert de motor terug en spreken met Henk en Irma af. We gaan samen eten bij het strand van Jimbaran. Hier is een vismarkt waar je verse vis en schelpdieren kunt kopen en kunt laten barbecuen bij één van de eettentjes. Het is een heel slim concept. Zij bereiden alles en hebben nooit voedselverspilling, zij bereiden alleen wat de klant meeneemt. Tegen een kleine vergoeding bereiden ze het op de manier die de klant wil. De combinatie van de verse vis en de manier van bereiding is verrukkelijk! We bestellen er een aantal biertjes bij en hebben samen een gezellige tijd. Henk en Irma gaan op tijd naar hun hotel, want ze hebben morgen een vroege, lange en drukke dag: fietsen rondom Ubud. Wij nemen een lekkere massage voordat we naar ons hotel gaan!