Een tripje naar de maan bij Taman Nasional Bromo Tengger Semeru

Op vrijdag 14 juni komen we na een drie-urige treinreis rond 19:00 uur aan op het station van Probolinggo. Deze stad heeft een reputatie wat betreft oplichters en zakkenrollers. Iedereen die we spraken, Javanen, reizigers en zelfs reisblogs waarschuwden ons voor Probolinggo. Hati-hati, watch your stuff and be careful waren de woorden die mensen ons vaak toeschoven. Zoals in iedere stad in Indonesië worden we opgewacht door hordes taxichauffeurs, maar nog meer dan normaal negeren we nu iedereen. We lopen gelijk naar de Indomaret, de Indonesische variant van AH to Go en bestellen daar een grab-taxi (Aziatische variant van Uber). Net zoals in overige Indonesische steden is de ongeschreven regel dat Grab-chauffeurs niet bij treinstations mogen komen, doen ze dat wel dan worden ze in elkaar geschopt. Onze chauffeur zet ons af bij Clover Homestay dat we hebben geboekt voor de nacht. De bedrijfsleider geeft ons heel veel informatie over Bromo en raadt ons een tour aan. Dat willen wij dus absoluut niet, want dan kom je in de toeristenhorde en dat willen wij voorkomen. Hij geeft aan dat de weg er naartoe erg gevaarlijk is en dat we dan zeker moeten weten dat we een goede motor hebben. We vinden een verhuurder met nieuwe motoren. Vrij prijzig voor Indonesische begrippen, maar liever “safe then sorry”! We weten zeker dat de remmen op deze motor goed zijn en het is een zwaardere motor dus we komen met lage snelheid ook de bult op, kortom veiligheid boven alles. In de avond halen we de motor op bij Bowo en maken een testritje. Dit is echt de fijnste motor die we ooit hebben gereden in Indonesië. Als onderpand voor zijn motor wil de man ons paspoort. Dat weigeren we te doen en de deal ketst bijna af. De man snapt niet waarom we ons paspoort niet willen afgeven. Identiteitsfraude? Nee dat doen Indonesiërs niet volgens de man! Ook de bedrijfsleider van ons homestay moet lachen om onze standvastigheid. Uiteindelijk gaan de mannen akkoord met het feit dat we onze rugtassen bij het homestay als onderpand achterlaten en Tom’s Australische rijbewijs.

De volgende ochtend, zaterdag 15 juni vertrekken we uit Probolinggo en rijden we naar Taman Nasional Bromo Tengger Semeru. Vrijwel meteen als we de stad uitrijden zien we de bergen al van een afstand. Eerst moeten we over het platteland voordat we bij het gebergte aankomen. Het is een mooie heldere dag vandaag en het zonnetje brand lekker op onze huid.

We rijden langzaam de bergen in en komen langs kleine dorpjes. Zoals overal in Indonesië zijn overal winkeltjes en eethuizen langs de weg. De vulkaan Bromo mag dan ons doel zijn voor deze trip, wij gaan eerst naar Air Terjun Madakaripura. Mensen hadden ons al tips gegeven dat men je hier op vier kilometer voor de wandeling naar deze waterval probeert te stoppen en wijs probeert te maken dat dit de parkeerplek is en je alleen per ojek verder kan. Hier mochten we niet intrappen, want het is gewoon weer een sluwe manier om onwetende mensen geld af handen te krijgen. We rijden dus langs de opgezette barricade naar de echte parkeerplek. Hier probeert men ons een gids aan te smeren, maar ook hier waren we voor gewaarschuwd, het is een heel simpel betonnen pad. Verdwalen is dus onmogelijk. Het valt ons op dat overal Indonesië en eigenlijk ook de Filipijnen mensen boos op ons worden als we ze voor zijn of door hebben, doordat wij ons inlezen over onze bestemmingen. Ook nou werden ze boos dat we geen gids wilden. Het is toch een vrije keus?

De wandeling naar de waterval is slechts anderhalve kilometer en inderdaad heel erg makkelijk! Bij de waterval staan een aantal verkopers die poncho’s, waterdichte telefoonhoezen en plastic tassen voor schoenen verkopen. Ze dringen het ons op, maar Tom’s telefoon en camera zijn waterdicht, onze backpack heeft een regenhoes en onze schoenen? Ja die laten we toch even langs het pad staan? De man wordt boos dat we geen benodigdheden van hem kopen en als we doorlopen pakt hij onze schoenen. Boos pakt Tom de schoenen terug en stopt ze in de backpack, wat een kinderachtige mensen zeg! Ga toch geen onnodige “single-use” plastic attributen kopen als we zelf al over duurzame beschikken?

Na aardig wat mensen boos te hebben gemaakt door onze voorbereidingen komen we eindelijk bij de waterval. Net als eergisteren bij Air Terjun Tumpak Sewu hebben we geen woorden voor de schoonheid van deze waterval. Wederom adembenemend! We moeten onder meerdere watervallen doorlopen. De waterval licht diep in een kloof en om ons heen zijn enorm stijle en hoge rotswanden. Ze zijn begroeid met groene planten en het zonlicht valt perfect naar binnen. Het is wederom een ongekend mooie waterval. Zo hebben we in de afgelopen dagen twee van onze mooiste watervallen ooit gezien! Het mooiste van alles is nog dat deze waterval bijna niet bekend is onder toeristen, echter alleen bij de lokale bevolking. We zijn slechts alleen met een handjevol andere mensen.

Na de schitterende Air Terjun Madakaripura rijden we over de hoofdweg naar het Nationale Park Bromo Tengger Semeru. De vegetatie en plantages veranderen van tropische bebossing en rijstvelden naar naaldbomen, aarbeienplantages en andere vegetatie dat ook in Nederland groeit. De temperatuur draalt ook drastisch en van het rijden in een t-shirt gaan we naar een trui en een regenjasje. Heel bijzonder hoe snel dit veranderd. We zijn een uur onderweg als we aankomen in Cemoro Lawang, het toeristen plaatsje in het nationale park. We gaan wat guesthouses af, maar we vinden het allemaal niet echt voor ons geschikt. Het is vies, duur of heeft een koude douche. Nou vinden we dat laatste normaal niet zo erg, maar het is hier heel erg koud en je wordt heel erg vies. We willen dus graag een fatsoenlijke douche. Er is één guesthouse dat ligt voorbij de toegangspoort van het nationale park en kijkt recht op de vulkaan Bromo uit. Deze voldoet aan al onze voorwaarden, maar is flink boven ons dagelijkse overnachtingsbudget. Op z’n Indonesisch probeert Tom te onderhandelen, ja echt Indonesiërs proberen overal over te onderhandelen dus ook hotel kamers en zelfs in supermarkten. Het zit in hun cultuur. Tom zegt tegen de medewerker dat wij hier willen overnachten en dat we 300.000 Rupiah kunnen bieden. Daarop wordt natuurlijk de eigenaar gebeld en via de telefoon maakt Tom hem duidelijk dat hij 300.000 Rupiah kan krijgen of helemaal niks. Het is al 14:00 uur en de kans is klein dat er nog een boeking binnenkomt. Een beetje eng en ook beschamend vinden wij het, maar het is hier de cultuur dus waarom ook niet dachten we. De man gaat waarachtig akkoord en wij hebben de beste kamer met de beste locatie met een warme douche. Voor bijna de helft van de oorspronkelijke waarde. Als we onze twee brede deuren openzetten kijken we zo vanaf de bank recht op de “zee van zand” en vulkaan Bromo! Echt fantastisch en wat een luxe biedt onze kamer. Dit is weer meer dan 100% genieten, Tom en Loes krijgen het weer voor elkaar.

Het voordeel dat wij hebben doordat wij in het nationale park slapen is dat wij Bromo kunnen bezoeken zonder duizenden toeristen om ons heen te hebben . De meeste toeristen gaan met een dagtour vanaf Surabaya, Malang of Probolinggo. Zij komen rond 03:30 uur aan in Cemoro Lawang, hiken naar King Kong Hill voor de zonsopgang en gaan daarna direct naar de crater van Gunung Bromo om vervolgens weer terug naar hun opstapplaats te rijden. Wij gaan tegen 15:00 uur naar de krater en er zijn letterlijk niet meer dan 10 andere toeristen op het hele terrein. We hebben eenzelfde foto gemaakt vanaf ons guesthouse. Een van vandaag om 15:00 uur en één de volgende dag om 08:00 uur. Op de eerste foto zie je twee jeeps en een handjevol mensen, op foto twee zie je een hele stoet lopen vanaf de plek waar honderden jeeps parkeren. Tom was hier zes jaar geleden ook geweest en deed destijds ook een tour. Het was heel mooi, maar het uitzicht werd erg verpest door alle toeristen. Vandaar dat wij het nu op deze manier doen en het is ons gelukt.

We rijden vanaf ons guesthouse naar de krater over de “zee van zand”, zoals het wordt genoemd. Het is alsof we rijden over de maan, althans zo ziet het eruit. Hoe rijden over de maan voelt weten we natuurlijk niet, maar hier rijden we door een diep wegzakkend zand. Het rijden is moeilijk, maar met deze vermogende motor mogelijk en leuk! We parkeren onze motor en lopen de krater op via de steile trappen. Zes jaar geleden liep Tom hier met een hele stoet aan mensen omhoog, nu hebben we volledige vrijheid in het tempo dat we bepalen.

Het is alsof we op de maan zijn geland. Overal is stof, het is donker grijs en kraters en diepe gleuven in de aarde zijn overal te zien! Het is heel bijzonder. Vanaf de kratermond kijk je recht de aarde in! De geluiden die eruit komen zijn angstaanjagend en hard. Wanneer er een groot rotsblok naar beneden de krater invalt lijkt het alsof alles instort. Zo klinkt het. Na lange seconden hoor je een hard sissend geluid. Hier willen we niet invallen.. Desondanks besluiten we rondom de krater te lopen. Het handjevol mensen dat aanwezig is rondom de krater wordt al snel 0 mensen. De uitzichten over het landschap, de andere vulkanen en de kratermond zijn fantastisch mooi! We genieten optimaal, al is het een langere wandeling dan we verwacht hadden. 

Wij lopen de krater dus helemaal rond en bekijken de zonsondergang vanaf hier. Het laatste stuk van de kraterrand is heel erg stijl, vreselijk glad en aan beide kanten honderden meters naar de afgrond. Links de vallei in, rechts de krater in. Doodeng!!!! Loes begint bijna te huilen en gaat op haar billen verder. Tom vind het hilarisch. Tijdens de blauwe zone (het moment tussen zonsondergang en het echte donker) rijden we terug naar ons guesthouse over de “zee van zand”. In de avond is het park ook mooi door als sterren die de vallei oplichten. Ja, we zijn echt op de maan!

Op zondag 16 juni staat de hike naar King Kong Hill op het programma om daar de zonsopgang te bekijken. Rond 04:30 uur staan we op en niet veel later rijden we richting het begin van de wandeling. We rijden honderden dagtoeristen voorbij die moeten lopen vanaf de poort, maar wij kunnen doorrijden tot aan de trappen. Scheelt ons toch een uur lopen! Op de trappen is het enorm druk, we worden helemaal gek! Gelukkig stoppen de meeste toeristen bij het platform. Wij hebben ons voorbereid en weten dat er betere en rustigere plekken zijn om de zonsopgang te bekijken. Wij lopen via een bospad in het donker met een hoofdlampje op hogerop. Het is nog steeds een half uur lopen naar het volgende platform. Onderweg staan heel veel tentjes van Indonesiërs die hier in de koude de nacht hebben doorgebracht. Best een gaaf avontuur lijkt ons! Bij het tweede platform staan nog steeds honderden mensen, maar wij klimmen verder via de bospaden en rotsen omhoog tot we uiteindelijk niet meer verder kunnen en met slechts dertig andere toeristen van de zonsopgang staan te genieten. Echt mocht één van jullie ooit naar Bromo willen, neem contact met ons op en wij leggen je alles uit, de enige manier om optimaal te genieten zonder alle drukte.

Als we boven zijn verdwijnen de sterren langzaam, de kleur in de lucht veranderd en het landschap wordt langzaam zichtbaar. De oranje gloed van de zon komt boven de horizon uit en de vulkanen worden prachtig opgelicht! Vanaf ons punt kijken we over drie vulkanen uit! Het is een perfect plaatje! We genieten van de zonsopkomst en door de schoonheid van ons uitzicht vergeten we helemaal hoe koud het is. Pas nadat de zon helemaal op is gekomen, lopen we terug naar onze motor en rijden we terug naar ons guesthouse om een ontbijt te nuttigen. Daarna gaan we weer even naar bed en nemen we een lekkere warme douche. Vervolgens genieten we nog een laatste keer van het mooie uitzicht vanaf ons huisje en rijden we terug naar Probolinggo. Daar willen we ons de hele dag vermaken tot onze trein om 23:00 uur naar Banyuwangi gaat. Helaas is er vrij weinig te doen in Probolinggo dus nemen we maar een twee uur durende massage on te tijd te doden en gaan we naar een Chinees restaurant. Vervolgens hebben we de hele avond bij het guesthouse gewacht totdat we met de taxi naar het station konden.