In een piepklein vliegtuigje naar Sepilok: een voorproefje op de jungle

Op maandag 15 april worden we wakker en vertrekken we meteen naar het vliegveld van Kudat, ontbijten doen we wel op de luchthaven. De man van een medewerkster van onze lodge brengt ons weg, zo doen ze dat hier om een beetje geld te verdienen: “oh ja mijn man kan jullie wel voor 25 Ringgit per persoon wegbrengen”. Zij blij, wij blij!

Op het vliegveld aangekomen, blijkt dat onze woonkamer thuis nog groter is dan de incheckbalie, beveiliging en wachtruimte bij elkaar. Hier is dus geen eten te krijgen. De beveiliging op dit vliegveldje is de meest toegewijde beveiliger ooit. Al onze bagage wordt helemaal onderste boven gehaald en op een tafel gestald. Met een soort drumstok kijken ze er doorheen. Ze zijn ook nog eens heel strikt, want Lizan mag niet eens een deodorant meenemen in haar check-in bagage. Na het inchecken rijden we naar een naastgelegen woonwijk voor een ontbijt. 

Het piepkleine vliegtuigje is gearriveerd en wij kunnen instappen. Het zit vol en er kunnen twaalf mensen mee. We kunnen bij de piloot over de schouder meekijken, zo klein is het en erg leuk. We vliegen ook niet zo hoog, dus het voelt voor ons alsof we een scenische vlucht hebben. We vliegen eerst een stuk over de mooie turquoise oceaan en zien allemaal bredere riviermondingen uit jungle komen. Daarna gaan we daadwerkelijk over de jungle vliegen, het is echt een mooie vlucht. Hoe dichter we bij Sandakan komen vliegen we helaas ook over plantages.

We landen in Sandakan en nemen een Grab naar ons hostel. In Borneo zijn heel veel hostels met drie bedden per kamer, dat is voor ons heel voordelig, want zo hebben we een privé-kamer voor bunk-bedprijzen. We frissen ons op, gaan lunchen en bestellen weer een Grab naar Sepilok waar het Sun Bear Conservatie Centrum, Orang Oetan Rehabilitatie Centrum en Rainforest Discovery Centre is. 

Het beroemde Orang Oetan opvangcentrum slaan we over, omdat we hopen deze apen in het wild te zien. Wel gaan we naar het Sun Bear conservatiecentrum, waar deze beren worden gered van stroperij, als huisdier en andere slechte menselijke gewoonten. In de conservatie zijn drie verschillende beren per dag en wisselen per beurt. De rest kan vrij in het bos erachter rondlopen. De Sun Bear wordt in het Nederlands de Maleisische Beer of Honingbeer genoemd, is een van de kleinere berensoorten ter wereld en wordt met uitsterven bedreigd. Er zijn twee varianten: de Maleisische Sun Bear, voorkomend op het vaste land van Azië en Sumatra en de Borneose Sun Bear. Hier gaat het dus om de Borneose variant die de helft kleiner is dan zijn Maleisische broer. Wetenschappers denken dag het komt door een evolutionaire aanpassing in voedselschaarste. Een volwassen mannetjes Borneose Honingbeer heeft tenminste 15km2 ruimte in bosrijk gebied nodig om te kunnen overleven. Het dier heeft een mooie donkere vacht met een gele halfmaanvormige op zijn borst. De beer is erg mooi en heel moeilijk in het wild te spotten, omdat ze ontzettend schuw zijn. Wanneer ze je ruiken, vluchten ze. De ranger weet ons heel veel informatie te vertellen. Door houtkap waardoor hun leefgebied verdwijnt en dus stroperij, is het werk dat ze doen echt noodzakelijk om deze beer niet te laten uitsterven.  De Maleisische beer heeft dus de mens nodig om tegen mensen te beschermen. 

Na bij het Sun Bear Conservatiecentrum te zijn geweest lopen we naar het Rainforest Discovery Centre. In het park, onderdeel van een stuk primaire jungle, lopen we een rondje. De paden zijn geasfalteerd dus Lizan noemt het geen echte jungle. Het mag van haar niet zo worden genoemd. In het park is een mooie botanische tuin met inheemse plantsoorten, groenten en bomen. Ook is er een meertje met een hangbrug en is er een voetpad op een platform langs de hoge boomtoppen gemaakt. We doden onze tijd hier, want de echte reden dat we hier zijn is voor de nachtwandeling. Om 18:00 uur verzamelen we ons bij een bankje. Samen met een gids gaan we in een groep opzoek naar nachtdieren. In het park dat dus onderdeel van een grotere jungle is, zijn bijna alle dieren te vinden die in de jungle van Borneo voorkomen, waaronder de Orang Oetan. Alles hangt natuurlijk af het geluk, het is en blijven wilde dieren.

Met onze gids gaan we eerst naar de wandeling langs de boomtoppen. Daar wachten we op de Tagoean, een vliegende eekhoorn die in de hoge boom van wel zeventig meter hoog woont. Het dier verlaat zijn nest elke avond na de zonsondergang om te jagen. De eekhoorn kruipt naar boven, naar een hoge tak en springt dan met zijn armen en benen wijdt waartussen vacht zit dat hij als een soort parachute gebruikt. Het zweeft dus van boom naar boom, best knap, want een miscalculatie en het valt van hoge hoogte op de grond.

Daarna wordt het echt donker en hebben we ons hoofdlampje nodig om de weg te kunnen vinden. Het is echt pikkedonker. Onderweg vinden we de Sunda Flying Lemur (Maleisische Vliegende Kat), Roodpootral, White Lip Tree Frog (reuzenboomkikker), een slapende vogel op een tak en een vliegende hagedis. Echte een gave wandeling door een stukje bos, zoals we het even noemen, want volgens Lizan is dit geen jungle. We staan een tijdje stil en schreeuwt Tom van de pijn, die natuurlijk onverstandig op slippers loopt. Hij wordt aangevallen door vuurmieren en pijn dat het doet. Blijkbaar stond hij in hun looppad.

Na twee uur is de wandeling door het regenwoud afgelopen. We hebben heel wat kleinere bijzondere dieren en insecten gezien. Onze gids wist ook veel te vertellen. Ook al was het wandelpad geasfalteerd, het was toch een leuke ervaring, een voorproefje op de echte jungles die komen gaan. Onze gids brengt ons terug naar ons hotel in Sandakan, want de taxi’s rijden niet meer.