Terug naar Indonesië: Ontspannen op tropisch eiland Pulau Weh en genieten onderwater

Vandaag woensdag 14 augustus gaan de laatste dertig dagen van onze reis in. Op 12 september vliegen we terug naar Europa, omdat Tom een baan heeft geaccepteerd in Nederland. Deze datums hebben we precies zo uitgerekend zodat we gebruik kunnen maken van het gratis visum dat dus dertig dagen geldig is.

We staan heel erg vroeg op, want we vliegen al om 07:30 uur naar Banda Aceh de meest noordelijke provincie van het Indonesische eiland Sumatra. Alles gaat voorspoedig en bij aankomst op het vliegveld worden we streng ondervraagd bij de immigratie en moeten we onze plannen tot in detail uitleggen. Ze vinden het vreemd dat we het land via Banda Aceh binnenkomen en dertig dagen later via Jakarta verlaten, een afstand van hemelsbreed 2500 kilometer. Gelukkig kunnen we alles onderbouwen en uiteindelijk krijgen een visum voor dertig dagen. Op zich best goed dat ze streng zijn bij de douane. Buiten worden we natuurlijk weer opgewacht door honderden taxichauffeurs. Zelfs als je aangeeft dat je al vervoer hebt, blijven ze meelopen. We zijn weer terug in Indonesië hoor. In Maleisië was het wat dat betreft allemaal wat meer ontspannen. Onze GOJEK-chauffeur brengt ons naar Pelabuhan Ulee Iheue, de haven van Banda Aceh, want we willen naar Pulau Weh. Het is het meest noordelijke eiland van Sumatra en staat bekend als een van ‘s werelds beste duiklocaties. Daar moeten wij dus wel naar toe tijdens onze reis door Indonesië.

Om op Pulau Weh te komen moeten we dus met een boot vanaf Banda Aceh. Er zijn twee opties de Express boot en een hele langzame veerboot. Wij willen met de Express boot, want die is voor Nederlandse begrippen nog steeds spotgoedkoop en scheelt ons heel veel tijd. Het is gigantisch druk op de haven en een kaartje voor de Express boot blijkt al te zijn uitverkocht. Voor de kaartverkoop van de veerboot staat een enorme rij. Iemand vertelt ons dat we gewoon naar de boot moeten lopen en een kaartje aan boord kunnen halen. We passeren de kaartcontrole en beveiliging en niemand die ons stopt. Dan komen we bij de boot aan waar wederom een enorme rij staat. We sluiten aan en op het moment dat de veerboot opent stormt iedereen naar binnen. Bij de boot aangekomen staan beveiligingsmedewerkers kaartjes te controleren. Wij zeggen geen tickets te hebben, kunnen het bedrag cash geven en krijgen een kaartje dat onze voorgangers aan hun hebben gegeven. En zo doen ze dat met iedereen. Ze hebben dus geen idee hoe veel mensen aan boord zijn en de tickets slaan dus helemaal nergens op. Het schip is overvol en we zijn verplicht buiten te zitten. Lekker fris, want binnen ruikt het naar rook en gedroogde vis. Bovenop het dek is het gekkenwerk. Overal zitten mensen op de grond. Wat een bizarre ervaring is dit weer. Buiten komen we aan de praat met een lokaal meisje. We hebben een heel leuk gesprek en zodra haar familie erbij komt wordt meteen gevraagd welk geloof we hebben en of we getrouwd zijn. In dit gedeelte van Indonesië geldt de islamitische wetgeving en alle vrouwen zijn verplicht om volledig bedekt over straat te gaan. Voor toeristen wordt een oogje dichtgeknepen, maar Loes moet wel benen en armen bedekken. 

Bij aankomst op het eiland worden we weer aan alle kanten aangesproken voor een taxi. We kunnen met een busje mee naar onze bestemming. Bij het tanken blijft de auto natuurlijk stationair lopen, zoals dat gaat in Indonesië. Bij Long Beach het meest noordelijke strand laten we ons afzetten. Daar zit Scuba Holic, een duikschool die ons is aangeraden door Lars, onze duikmaster op Raja Ampat en hij heeft ook doorgegeven dat wij komen. We worden hartelijk opgevangen door Jerry en Zakir, twee lokale jongens en het voelt meteen als thuis. Liggend in onze hangmatten bespreken we onze duikplannen en leren we elkaar beter kennen. Het zijn echt twee hele relaxte jongens, wij hebben echt zin om te gaan duiken. Op hetzelfde strand als waar de duikschool en ons guesthouse zitten, zit ook een Italiaans restaurantje. De eigenaresse komt uit Atjeh en haar man is Italiaans. Ze maken hier verse pasta’s en tiramisu, hier wil Loes natuurlijk in de avond uit eten.

Tijdens onze eerste duikdag op donderdag 15 augustus doen we slechts twee duiken. Eén om 10:00 uur en één om 14:00 uur, lekker ontspannen. Beide duiken zijn heel erg mooi. Tussen de twee duiken in lunchen we uitgebreid en relaxen we op het strand bij ons guesthouse. Het enige strand op het hele eiland waar je in bikini kan lopen. Op alle overige stranden moeten vrouwen volledig bedekt en mannen ook kledij tot over de knieën aan. In de avond huren we een scooter en gaan we uit eten in Iboih bij het restaurant van de vrouw van Zakir. Loes heeft een hele lekkere gado-gado en Tom verse octopus.

In Atjeh geldt de Sharia-wetgeving dus vrijdag is de heilige dag. Op deze dag mag niet gewerkt worden en moeten alle mannen samenkomen in de moskee. Na de heftige tsunami op tweede kerstdag in 2004 is echter op Pulau Weh een uitzondering gemaakt en mogen hier slechts tot 14:00 uur geen wateractiviteiten plaatsvinden. Deze regel is versoepeld omdat de westerse wereld heel veel hulp heeft geboden na deze natuurramp en het gebied heel erg afhankelijk is van toerisme. Wij maken van deze gelegenheid gebruik om het eiland te verkennen. Eerst rijden we naar Point Zero Kilometer, het meest noordelijke punt van Indonesie. Hier is een platform waar we boven de kliffen naar de ruige zee kunnen kijken en zien de golven tegen de rotsen klappen. Voor de kust zien we een groep van wel veertig dolfijnen die spelen in de golven en dat recht voor onze neus. Op aanraden van Lars rijden we naar Secret Beach, een mooi stil verlaten strand waar je alleen de harde klappen van de golven op het land hoort aanspoelen. Daarna gaan we naar Gapang Beach en lunchen we bij Lumba Lumba. Vervolgens is het alweer bijna 14:00 uur en rijden we terug naar Long Beach, want we maken vandaag ook nog een duik. Tijdens deze duik is er een hele sterke stroming dus de duik is uitdagend. Sterke stroming betekent ook veel vis, dus tijdens deze duik genieten we zeker weer. In de avond gaan we samen met Samantha, die samen met ons duikt, uit eten bij D&D, een vers vis restaurant. Eerst kies je hier je vis, het gaat voornamelijk om de grootte, want het zijn allemaal travelli’s. De eigenaar bereidt de vis slechts op één manier, op de barbecue en lekker dat het is! En het is ook zo lekker gaar dat het van de graat afvalt. Hmmm, wat genieten. In het Italiaanse restaurant op Long Beach doen we nog een drankje, want er is live muziek.

Zaterdag 17 augustus is het 74 jaar geleden dat toenmalig president Soekarno Indonesië onafhankelijk verklaarde. onafhankelijkheidsdag in Indonesië. Anders dan in Nederland telt Indonesië hun onafhankelijkheid vanaf het jaar 1945 meteen na het aflopen van de Tweede Wereldoorlog. In Nederland tellen we de vierjarige strijdt in Nederlands-Indië nog mee als koloniaal bezit. Op de onafhankelijkheidsdag mogen er ‘s ochtends geen activiteiten plaatsvinden totdat de officiële plechtigheden en de parade zijn afgelopen. Er is geen tijd bekend, de regel is tijdens de plechtigheden geen activiteiten. Om 12:00 uur besluit Zakir dat we kunnen gaan duiken, terwijl hij het vijf minuten daarvoor nog niet wist. Volgens hem hadden we nu lang genoeg gewacht. Heel bijzonder allemaal. Vandaag doen we twee duiken en wederom zijn beide duiken erg mooi. Er is hier zo veel vis!! Samen met Samanta gaan we uit eten in Sabang, dat op 44 minuten rijden ligt. Onderweg komen langs een apengang. De man van het hostel had loes verteld dat als we de apen zouden zien, dat we moesten doorrijden. En zo geschiedde. Daar zaten ze dan, op het midden van de weg. Tom remde af, en Loes schreeuwt: “doorrijden Tom!!” Want de apen gaan precies voor de motor zitten op de hoop dat je stopt, als je dat doet dan overvallen ze je! Gelukkig ging het net goed, al greep een van de apen bijna Loes haar been! Tom moest heel hard lachen, maar Loes vond het een beetje eng. Brutale apen dat het zijn.

De laatste dag dat we gaan duiken is op zondag 18 augustus en staan er drie duiken op het programma. De eerste duik is in de open oceaan op een plek genaamd “the Canyon”, een kloof onder water. Het is een prachtige duik met super veel rode zeewaaiers. Dat is koraal dat lijkt op een waaier. Erg bijzonder en niet vaak te zien in zulke grote getale! Het koraal op deze plek is erg gezond en er zijn veel verschillende kleuren te zien. Ook zijn er ontelbare vissen in alle kleuren en maten. We zien haaien, trevalli’s en andere roofvissen. Ook zwemmen we door een enorme gleuf waarna we uitkomen in een sterke stroming waar we een haai zien jagen! De geografie is prachtig en heel anders dan we ooit hebben gezien. Overal zijn rotsen, kloven en wanden. Het was optimaal genieten. Onze tweede duik van de dag heet “Shark Plateau”. Het is een diepe duik (30 meter) en er zijn, zoals de naam al deed vermoeden, erg veel haaien te zien! We zien hier ook een school barracuda’s (zeesnoeken), een schildpad en nog veel meer wonderlijke onderwater wezens. De laatste duik is bij Gapang, het is een saaie omgeving met weinig koraal en vooral veel rotsen en dode zeebodem. We zien veel Mantis garnalen en ook een aantal octopussen. Die zijn overigens helemaal niet saai maar enorm fascinerend! Wist je dat een octopus drie harten en blauw bloed heeft? Ook zien we het wezen veranderen van kleur! Wauw! Wat is echt bijzonder om mee te maken en enorm genieten! Samen met andere gasten en Zakir, hebben we een leuke namiddag en avond. Een groep dat ook bij Scuba Holic duikt zijn vrienden uit Kuala Lumpur en Jakarta. Altijd leuk en interessant om internationale vrienden te hebben uit dit soort landen. We laten typisch Atjehnees eten bezorgen door Zakir’s vrouw, wat kan zij lekker koken zeg. Zo bestellen we onder andere een paar curry’s en sumur (traditioneel lokaal gerecht). Na het eten gaan we samen met onze nieuwe vrienden naar het Italiaanse restaurant voor een toetje.

We hebben op maandag 19 augustus nog een hele ochtend om te genieten op Long Beach. Loes gaat snorkelen en Tom ligt op het strand. Om 12:00 uur worden we opgehaald door een tuktuk-bestuurder die ons naar de haven brengt. De rit duurt een klein uurtje en om 14:00 uur vertrekt de boot. We verlaten Pulau Weh naar vijf fantastische dagen. De sfeer op het eiland was heel ontspannen en de duiklocaties zijn fantastisch. Er is niet het beste koraal te vinden of een heel bijzonder onderwaterdier, maar het geheel plaatje klopt gewoon. Voor iedereen is er wel iets te vinden. Daarnaast zijn de duikmasters gewoon heel goed en ontspannen, dat is altijd fijn tijdens het duiken. Duiken op Pulau Weh is dus echt een aanrader. Veel mensen zijn een beetje bang voor de Sharia, Islamtische wetgeving. Ook wij vonden dat natuurlijk een beetje spannend, maar dat is pure onwetendheid en negatieve media. Zo waarschuwt de reizigers app van het ministerie van Buitenlandse Zaken voor Atjeh en haar Sharia. Nou dat is echt bangmakerij en propaganda. Mensen hier zijn ook gewoon mensen en misschien nog wel oprechter dan in onze westerse wereld. Echt heel veel mensen op het eiland waren ontspannen en vriendelijk. Ze waarderen het als een westerse vrouw haar lichaam bedekt, maar krijgt heus geen zweepslagen als ze dat niet doet. We hebben heel veel gesprekken gehad met de lokale bevolking over deze wetgeving en zij hebben onze meeste vragen beantwoord. Het was heel interessant om de andere kant van het verhaal eens te horen en voor deze mensen blijkt deze wetgeving het beste te werken. Het grootste verschil met onze wetgeving zijn de straffen, maar zolang je niets strafbaars doet heb je er geen last van. Daarnaast is er altijd nog eerst een rechtszaak en een eventueel hoger beroep. Nee de westerse media blaast het in Atjeh heel erg op. Geen zorgen, vlieg naar Atjeh, geniet van de onderwaterwereld en ontspan op het strand!