Thuis, weer naar Bali en verder naar Sorong

Zoals bijna al onze volgers wel weten waren wij in januari even twee weken in Hengelo. Puur op vrienden- en familiebezoek. Ook was het handig om onze souvenirs en overbodige reisspullen thuis te brengen. In Nederland hebben we vooral veel tijd met familie doorgebracht. Eigenlijk is twee weken te kort, want we wilden mensen vaker zien en ook anderen wat er nu niet echt van kwam. Op dinsdag  5 februari worden we uitgezwaaid door onze ouders op station Hengelo. We zitten in de trein naar Schiphol en moeten daar ruim zes uur wachten tot onze vlucht naar Zürich gaat. Vanaf Zürich vliegen we naar Singapore en vervolgens naar Bali. De reden dat we naar Bali vliegen is, omdat we vanaf daar gemakkelijk een binnenlandse vlucht naar iedere bestemming in Indonesië kunnen nemen. Zo dus ook naar Raja Ampat. Op Schiphol worden we wederom geconfronteerd met de norse Nederlander. Ze vroegen bij het kopen van een labello mijn boardingpas. Daarop zei ik: goh wist niet dat dat met zulke dingen hoefde. Gelijk kregen we een bitchy antwoord: “het was geen vraag”.  We zijn zo blij dat we dit gestresste en geïrriteerde land weer verlaten. De nacht op Schiphol duurt lang. Geen comfortabele loungestoelen, koud en zoals we zeiden onvriendelijke mensen.

We vlogen met de Zwitserse luchtvaartmaatschappij Swiss Air naar Zürich. Een hele goede maatschappij, goede service, zelfs op deze slechts uur durende vlucht. Op het vliegveld van Zürich werden onze namen omgeroepen. We hoorden niet precies wat ze zeiden, maar wel onze beide namen en de informatie: “this is the last call”.  Wij dachten shit, vliegtuig gemist”, hoe kan dat nou? Wij sprinten naar het treintje dat ons naar de juiste terminal brengt en vanaf daar de gate van onze vlucht. Alles is nog dicht dus wij vragen hebben we hem gemist? Nee zegt de stewardess, maar je moet even naar de balie lopen. Daar uitgeput aangekomen werd ons om een ticket uit Indonesië te laten zien, moesten we ook al in Nederland. Anders mochten we niet mee het vliegtuig in. Ze willen namelijk niet het risico lopen dat je het land niet in mag en dan zijn ze verplicht om jou weer mee terug te nemen naar de bestemming waar je vandaan komt. In ons geval dus Zürich. Gelukkig hadden we ons een beetje over het visum in Indonesië ingelezen dus we konden onze vlucht naar de Filipijnen aantonen. De vlucht naar Singapore duurde erg lang, ruim twaalf uur in totaal. Op Singapore hadden we heel weinig tijd om over te stappen dus echt ontspannen rondkijken op het vliegveld zat er deze keer niet in. In de ochtend van 7 maart waren we dan ook al in Bali.

In Bali gaan we meteen naar ons hotel in Kuta. Niet de mooiste bestemming en erg toeristisch, maar dichtbij het vliegveld en wij zien dit als acclimatisering overstap naar Raja Ampat. In Bali doen we niet anders dan in het tijdritme komen, langs alle winkeltjes lopen, massages nemen en lekker uit eten gaan. Simpel vakantie vieren zonder te veel te ondernemen. Niks voor ons eigenlijk. Het eten bij Warung Bagus was eigenlijk het hoogtepunt. We hadden een varkensvleesrijsttafel besteld en kreeg een minibarbecue op houtskool op onze tafel met spare-ribs en saté. Dat was smullen! Nee zoals we zeiden in Bali hebben we niks uitgevoerd.

Op zaterdagmiddag 9 maart gaat onze vlucht naar Makassar, de grootste stad van Sulawesi. We vliegen met Sriwijaya Air en vinden het toch een beetje spannend om hiermee te vliegen. Je hoort zoveel slechte verhalen over Indonesische vliegmaatschappijen. Ook bijzonder is dat voor het opstijgen de stewardess oproept om met z’n allen te bidden voor een veilige vlucht. Op onze vlucht naar Makassar kregen we een groen cake’je, bijzonder maar heel erg lekker. Na een uur kwamen we al aan in Makassar waar we acht uur moesten wachten op de volgende vlucht. We hebben toen ter plekke het Ibis Airport hotel geboekt en hebben geprobeerd te slapen. Om 03:30 ‘s ochtends ging onze vlucht naar Sorong in West Papoea alweer en ondanks dat we met een B vliegmaatschappij vlogen, kregen we een hele maaltijd aan boord. Nasi Udang en zelfs een toetje. En dat voor een vlucht van twee uur. Maarja anders krijg je die Indonesiërs ook niet tevreden hè. Vlak voor aankomst zagen we de eilanden van Papoea van bovenaf, heel erg mooi! Op het vliegveld stond er een chauffeur voor ons klaar die ons naar het vliegveld bracht, heel fijn naar zo’n gebroken nacht en met al die schreeuwende taxichauffeurs om je heen. Het was heel fijn dat we al meteen in de ochtend konden inchecken en we hebben dan ook eerst even geslapen. In de middag wilden we even naar de supermarkt om inkopen te doen voor Raja Ampat, want daar is verder niks te koop.

We gingen naar de supermarkt in een klein busje met allemaal lokale bevolking. Wij denken inventief te zijn met Uber pool door met meerdere (vreemde) mensen een taxi te delen. Hier doen ze dat al jaren. Continue rijden gele taxi busjes voorbij die houdt je staande, er zitten al mensen in, je zegt waar je naar toe wilt en hij zet iedereen bij zijn/haar bestemming af. Het is dus geen lijnbusje zoals ze dat in Turkije kennen. En dat voor 5.000 Rupiah per persoon, omgerekend zo’n 30 eurocent en de afstand maakt niet uit. De busjes vallen bijna uit elkaar, geen meter werkt meer. De shockdempers kraken aan alle kanten en de bandenspanning is veel te zacht. Met twaalf in een busje, de chauffeur rookt kretek sigaretten en doet alsof hij Engels kan maar snapt we helemaal niks van. Ik houdt de Google vertaal app voor zijn mond, zodat we een gesprek kunnen hebben, maar hij denkt dat hij iemand aan de telefoon heeft. Hilariteit ten top! In de avond gaan we uiteten bij het Sunshine Beach restaurant, waar we een hele mooie zonsondergang zien met de eilanden op de achtergrond. De reisbladen hadden gelijk, we mogen geen zonsondergang missen! Het is was ook lekker maar ook hier hebben we weer enorm gelachen. We bestelden gegrilde kip met rauwe groenten en wat kregen we voor groenten? Uitgedroogde blaadjes mint, droge sla, droge limoen en komkommer en tomaat. Nja, gelukkig compenseerden de kip en Mie Goreng  met zeevruchten, meer dan voldoende.