Fitzgerald River National Park

Vanaf onze overnachtingsplek is het een paar minuten rijden naar de ingang van het Fritzgerald National Park en slechts 50 kilometer naar onze eerste bestemming. Zodra we het park binnenrijden maakt het asfalt plaats voor gravel. Je zal denken, je betaalt entree voor het parken, dus de wegen zijn mooi gladgestreken en makkelijk begaanbaar. Niets is minder waar! De weg is ontzettend golvend met de golven ver uit elkaar. De hele auto schudt dus heen en weer, dus we besluiten wat zachter te rijden. De auto schudt dan nog erger, maar het is minder slecht van de schokdempers, veringen en banden. Man, wat een rotweg en we doen er meer dan een uur over om bij Wonjarup (Hamersley Inlet) te komen. We parkeren de auto, lopen naar het uitkijkpunt en hebben hier een mooi uitzicht over het binnenwater en de Zuiderlijke Oceaan. 

Veel meer was er bij Wonjarup niet te doen, dus we rijden verder naar Cave Point, een  uitkijkpunt op de rand van een klif. Vanaf hier hadden we een mooi uitzicht van een groot kustgedeelte van het park. Het is heel erg warm vandaag en het strand rechts van ons ziet er zeer aantrekkelijk uit, dus we besluiten om te gaan zwemmen bij West Beach. Een spierwit strand met grote puntige rotsblokken. We zijn de enigen op het strand en direct als we het strand op komen, zien we een familie van wel twintig tuimelaars (dolfijnsoort) door de golven springen en surfen. We rennen als een gek het water in om zo dicht mogelijk bij ze te komen. We komen op zo' n twintig meter van ze vandaan te staan. En we staan hardop te lachen en zeggen dingen zoals woooow en aaaah! Het was spectaculair mooi. Ze bleven wel een half uur rond het strand zwemmen en kwamen drie keer heel erg dichtbij. Ultiem genieten en wat hebben we een geluk! Gisteren de familie orka's en nu deze familie dolfijnen.

De rit door het park is heel erg mooi met aan onze linkerkant bergen en aan onze rechterkant de kraakheldere Zuiderlijke Oceaan. Bij East Mount Barren stoppen we even om deze prachtige berg te bekijken. We twijfelen om hem te beklimmen, maar voelen het beide niet vandaag. We rijden dus verder en na een paar kilometer zijn we het Fritzgerald River National Park alweer uit. Zoals wij het omschrijven lijkt het een klein park, maar het is bijna driehonderdduizend hectare groot.

Onze eerstvolgende stop is Hopetoun waar we onze lunch nuttigen en daarna rijden we verder richting Esperance. Halverwege slaan we een bushtrack in die zou moeten leiden tot een camping aan de Zuidelijke Oceaan. Na een paar kilometer veranderd de bushtrack naar zacht mul zand dus worden onze fourwheeldrive skills weer getest. Het is concentreren, maar lang niet zo gek als onze tocht met Mick bij het Murchison Station, waar we toen heel veel over dit soort tracks hebben geleerd. Na tien kilometer over deze track te hebben gereden, komen we aan bij de "camping". Er is helemaal niets, alleen een paar bomen, de oceaan en een bordje dat je hier mag kamperen en geen kampvuur mag maken. Ohja en er is helemaal niemand! Dit alles bij elkaar, maakt het één van de mooiere plekjes waar we hebben overnacht in Australië.