The Super Pit en The Goldfields

Vandaag woensdag 7 februari, rijden we bijna 400 kilometer van Esperance naar Kalgoorlie. Halverwege de rit ligt het plaatsje Norseman, een belangrijk knooppunt voor in het noorden de Goldfields, het zuiden de stranden, het westen de graanvelden en het oosten de Nullarbor Highway naar de oostkust. We maken hier een stop om wat informatie op te halen bij het informatiecentrum en nemen een duik in het zwembad voordat we doorrijden naar de goudstad Kalgoorlie. Onderweg komen we langs mega grote zoutvlakten en passeren we mega oversized vrachtwagens die reuze mining-trucks vervoeren. We moeten daadwerkelijk helemaal van de weg af om ze er langs te laten. Kalgoorlie ligt 400 kilometer landinwaarts, dus de vegetatie maakt langzaam weer plaats voor schaarse bebossing en droogte. Aangekomen in Kalgoorlie gaan we direct naar de Super Pit, een van de grootste goudmijnen van de wereld dat ruim 20.000 kilogram goud per jaar produceert. Vanaf een uitkijkpunt zien we de hele mijn van bovenaf. Het is zo ontzettend groot, niet voor te stellen. De Super Pit is 3,7 kilometer lang, anderhalve kilometer breed en bijna 500 meter diep. De veertig enorme Caterpillar 793 Haul Trucks, lijken miniatuur autootjes en de andere auto's nog veel kleiner. Het gebied wordt ook wel de gouden mijl genoemd, waar in 1903 49 op zichzelf opererende mijnen waren. In de jaren tachtig was er een zakenman die individuele landrechten opkocht om één groot bedrijf te vormen en één grote mijn te creëeren om efficiënter en goedkoper te werken. Deze beste man faalde, maar uiteindelijk is het toch één grote mijn geworden onder de organisatie KCGM. Voor elke 1 miljoen ton aan erts uit de Super Pit wordt 250 tot 300 kilogram aan goud gehaald. Per jaar verwijderen ze 85 miljoen ton aan erts en "afval" steen. Dat betekent dat de lading van één op de zeven Caterpillar Trucks een golfbal van een halve kilogram bevat. Deze trucks kosten 4,4 miljoen dollar per stuk, verbruiken 185 liter brandstof per uur en wordt twee keer per dag volgetankt dat meer dan $ 4800,- kost. Het vervangen van het motorblok kost een half miljoen dollar en de banden kosten $ 40.000,- per stuk en het duurt met twee personen 45 minuten om één band te verwisselen. Kortom, het is gigantisch groot en vooral duur materiaal waar ze mee werken. En denk aan het proces dat vooraf gaat aan het maken van een gouden ring en weeg de kosten. Voor één gouden ring wordt ongeveer 20 ton aan gesteente uit de grond verwijderd. Geen wonder dat goud zo duur is! We verblijven de nacht in Kalgoorlie en donderdagochtend 8 februari gaan we eerst naar het "Musuem of the Goldfields". Hier kregen we les over het zware leven van vroeger in en rondom de mijnen. Zo was voor de mijnwerkers water meer van waarde dan goud eigenlijk, totdat Kalgoorlie door een 600 kilometer lange pijplijn over land werd voorzien van water. Tegenwoordig wordt er zo'n 90 miljoen liter water opgepompt uit een waterreservoir in de buurt van Perth. Ook werden de eerste huizen en straten gebouwd uit stenen waar daadwerkelijk goud in zat. Ze zagen de steen aan voor ijzerkies (dat een goudachtige glans heeft en het goud voor sukkels werd genoemd), maar later bleek het toch echt goud te zijn. In de Golden Mile lag het goud destijds dus letterlijk op straat! Na een kort uurtje hier te hebben rondgehangen gaan we naar de echte Goldfields. We verlaten Karlgoorlie via de Goldfields Highway die bijna vierhonderd kilometer verder eindigt in Laverton. Aan deze route liggen allemaal goudmijnen en voormalig goudmijndorpjes die zijn verlaten, de zogeheten "Ghost Towns". Onze eerste stop is Ora Banda, een verlaten mijn waar nu alleen nog een oude pub/hotel is. Buiten zitten twee medewerkers van een goudmijn die zitten te wachten op hulp, omdat hun auto vast zit in de modder. Hun hele groep zit vast in de drek omdat de gravelwegen helemaal verkleid zijn met hoge waterplassen door de vele regen die hier is gevallen vannacht. Hun auto is een stuk groter en hoger dan onze auto en ze adviseren ons dus om geen offroad wegen meer te nemen vandaag. Natuurlijk zijn Tom en Loes tien minuten voor dit advies nog keihard door de diepste grootste plas gereden die we konden vinden. Oeps.... In plaats van de slechts tien kilometer durende gravelweg moesten we bijna veertig kilometer extra rijden over de asfaltweg. Na een tijd komen we aan in het nog steeds bewoonbare dorpje Menzies. Helaas is de weg naar Lake Ballard gesloten wegens het slechte weer. Dit is een groot, inmiddels droog, zout meer waar een beroemde Engelse kunstenaar 51 standbeelden heeft gemaakt. In plaats van dit meer zijn we naar de oude begraafplaats van de mijnwerkers gegaan. Wat mij betreft een creepy en vaag idee, maar Loes stond erop! De volgende stop was weer een spookstadje: Gwalia. In de glorietijd woonden er 1114 inwoners en wanneer ze de mijn sloten in 1963 dropte het aantal onmiddellijk naar veertig. Vandaag de dag zijn slechts minder dan twaalf gebouwen bewoond. Dat maakt Gwalia één van Australië's grootste spooksteden. Het is één groot museum en alle huisjes kunnen worden bezocht. Overal zijn nog spullen en kleren te vinden. Het is gewoon zo achtergelaten. Ook staat er een heel oud hotel en zijn we naar de goudmij zelf geweest, waar ook een museum is waar alle materialen staan wat door de jaren heen is gebruikt in de mijn. De Sons of Gwalia Mine produceerde van 1896-1963 2,5 miljoen ounce goud. En een leuk feitje over de mijn: Herbert Hoover kocht de mijn in 1897 en werd later de 31e president van de Verenigde Staten van Amerika. Iets verderop licht het plaatsje Leonora waar we tanken en onze afslag vervolgen naar Laverton. Onderweg komen we onze eerste kamelen tegen en vlak voor Laverton slaan we ons kamp op en brengen we de nacht door.