Terug naar de Savannah Way, op weg naar Western Australia

Vanaf Litchfield is het nog ruim tweehonderd kilometer terug naar Katherine, waar we de Savannah Way weer oppakken richting Broome, het einde van deze epische weg. In Katherine gooien we de tank vol en vullen we onze voedselvoorraad weer aan, voordat we de afslag nemen naar de Victoria Highway. Op deze weg komen we veel roadtrains (enorme vrachtwagens) tegen, die vaak drie à vier opleggers hebben en langer dan vijftig meter kunnen zijn. Op een parkeerplaats vroeg ik aan zo'n vrachtwagenchauffeur wat zo'n roadtrain verbruikt en hoeveel liter er in z'n tank gaat. Mijn mond valt van verbazing open..... Op 100 kilometer verbruikt het, houdt je vast, 100 liter.  Dat is dus 1 op 1!! Ohja en er gaat 1800 liter in zijn tank!! We vinden het eigenlijk wel heel erg bizar dat Australië niet meer treinsporen aanlegt en als ze er zijn ze daar daadwerkelijk gebruik maken (de lijnen die er zijn worden alleen voor passagiers gebruikt). Of een andere groenere en goedkopere oplossing. Geen wonder dat dat gat in de ozonlaag hier zo groot is. We hebben hier al veel met Australiërs over gepraat en de meesten geven aan dat alle regeringen erg kortetermijngericht zijn. Zo investeren ze niet in duurzame energie (terwijl hier toch heel veel zon is) en transport en verkopen ze al hun mijnen (goud, kool, olie, diamanten) aan Chineze en Amerikaanse bedrijven. Australië heeft alles en zou volledig zelfvoorzienend kunnen zijn. Maargoed, de parlementariërs willen scoren en snel geld maken dus denken ze kortetermijngericht. Een investering in een duurzamere infrastructuur loont voor hen simpelweg niet. Australië is groter dan Europa is met slechts 24 miljoen inwoners tegenover 500 miljoen Europeanen. Er is dus te weinig vraag naar goederenvervoer, maar toch zien wel elke dag tientallen roadtrains. Genoeg politieke achtergrondinformatie voor vandaag! We rijden bijna 300 kilometer voordat we aankomen in Timber Creek en arriveren hier in het donker. Op weg naar onze overnachtingsplek zien we heel veel kangaroos de weg oversteken. Tom remt en wacht tot ze allemaal over zijn en ineens loopt er een kangaroo vol tegen de zijkant van, gelukkig, onze bullbar aan. Gelukkig staat het dier op en heeft hij slechts een beetje hoofdpijn.

De volgende ochtend, vrijdag 28 juli, willen we onze weg vervolgen naar Kununurra. Het is nog zo'n 200 kilometer en de weg is net als gisteren alleen maar rechtdoor. Toch is het een hele prachtige weg met heel veel grote en dikke Boab bomen en we worden omgeven door enorme zandstenen rotswanden! Wat scenische rit en we zijn erg benieuwd wat die rotswanden zijn. We pakken de kaart erbij en zien dat het onderdeel van Keep River National Park is. Hmm, niks over gehoord en zoeken er meer informatie over op. De Lonely Planet zegt er niet veel over en we hebben geen bereik dus internetten kan ook niet. We bekijken nog een paar apps, maar daar staat ook niet veel in over het park. Toch blijven de wanden onze aandacht trekken en zodra we een afslag naar het park zien staan besluiten we het dan maar zelf te gaan onderzoeken. We rijden eerst naar de Cockatoo Lagoon, een waterplas met heel veel mooie waterlelies en verschillende bijzondere vogels. Bij de lagoon is ook de Ranger Station met alle informatie over het park. Het park heeft slechts één hoofdweg van dertig kilometer en onderweg zijn drie wandelingen en één lookout, een park dat we dus makkelijk in een dag kunnen doen. We stoppen eerst bij de Ginger's Hill, maar dit vinden we niet zo bijzonder. Vervolgens zijn we doorgereden naar Goorrandalng, hier was de eerste wandeling van 2 kilometer waar een uur voor stond. Normaal gesproken doen wij het dan in de helft van de tijd, maar nu doen we er anderhalf uur over. Wat een prachtige wandelingen, we blijven bij iedere bocht, hoek en uitkijkpunt erg lang genieten van het uitzicht. We lopen langs enorme rotswanden en worden omringd door rotsen in veel verschillende kleuren en vormen. We gaan steeds iets hoger de rotsen op en daar hebben we een onvoorstelbaar uitzicht over het ruige landschap vol rotsen. We hadden ons niet voorgesteld hoe mooi het hier zou kunnen zijn. Het is adembenemend!! De volgende wandeling is de Jenemoom Walk, waar we langs de Keep River naar een rotswand met Aboriginal Art lopen. In de half-opgedroogde rivier zien we drie zoetwaterkrokodillen, waarvan één mooie van drie meter. De rotswand was een beetje teleurstellend. De laatste wandeling vandaag was Jarnem. Mooi, maar minder spectaculair dan de eerste wandeling. We hadden een mooi uitkijkpunt over het gebied, en liepen langs hele hoge wanden. Wel was het erg warm, en moesten we stukken door mul zand lopen. Gelukkig was het het allemaal waard. Het was een goede spontane beslissing om Keep River National Park te gaan verkennen en we hadden dit park zeker niet willen missen. Het lag mooi op de route, maar we hadden hier zeker wel voor willen omrijden, onvoorstelbaar dat er zo weinig informatie over dit park te vinden was. Voor ons mooi, want het was daardoor ook niet toeristisch. In het park spreken we met andere reizigers die aangeven dat er controleposten bij de grensovergang zijn en je geen groenten, fruit, aardappelen en honing mee mag nemen de grens over. Bizar, dat er grenzen zijn binnen een land en dit is ook de enige  staat waar controleposten zijn. Moet je je voorstellen, je rijdt op de A1 van Deventer naar Apeldoorn kom je langs een controlepost, omdat je geen fruit mee mag nemen van Overijssel naar Gelderland. Een kleine tegenvaller aangezien we net in Katherine onze auto hebben volgegooid met verse groenten en fruit. We moeten dus al onze groente en fruit opeten of weggooien voordat we de grens overgaan naar Western Australia. Opeten gaat lastig en weggooien is geen optie. Gelukkig mag het wel de grens over als het gebakken of gekookt is. Vlak voor de grens koken we licht onze aardappeltjes om ze de komende dagen te kunnen bakken en we maken de meest gevulde pastasaus ooit: pompoen, courgette, uien, knoflook, tomaten en aardappelen. De komende dagen komen we erachter of het smaakt en de prei snijden we helemaal op door onze nasi die we vandaag eten. Als experiment maakt Loes een toetje met onze resterende appels, ze kookt ze met, suiker kokos en citroen, best lekker!!! Na onze avondmaaltijd rijden we de grens over en de grenswachter controleert onze achterbak. We zijn geslaagd voor de test en mogen verder. Zodra we de grens passeren is het ineens anderhalf uur vroeger, omdat Western Australia in een andere tijdzone zit (nog maar 6 uur verschil met Nederland). We rijden in het donker naar Lake Argyle, waar we in het donker een slaapplekje bij de rivier zoeken.

Zaterdag 29 juli worden we vroeg wakker van het stromende water van de rivier en wanneer we ons bed uitstappen worden we verwelkomt door een prachtig uitzicht. Een brede rivier en hele mooie bergen op de achtergrond. Vanaf hier is het nog maar 14 kilometer naar Lake Argyle waar we gaan ontbijten aan een picknicktafel. Er zitten hier twee erg territoriale vogeltjes die het gemunt hebben op onze auto. Ze maken een kabaal en pikken overal waar ze kunnen. We verplaatsen de auto wel drie keer, maar ze blijven aanvallen, stelletje terroristen. Na het ontbijt nemen we een kijkje bij het meer. Het is enorm groot, wel tien keer groter dan de Sydney Harbour. Het meer is ontstaan doordat men een hele hoge dam tussen twee bergen heeft gebouwd. Tijdens het regenseizoen loopt het gebied onder water en tijdens het droogseizoen wordt het gebruikt voor de landbouw. Het meer is super functioneel in dit droge genoeg, maar daarnaast is het gewoon een prachtig uitzicht! De ochtend hier te hebben gespendeerd rijden we naar Kununurra. In dit laatste "grote" plaatsje (6000 inwoners), kunnen we ons opladen voor en voorbereiden op de Gibb River Road, een bijna 700 kilometer lange offroad track. Daarnaast moeten we onze verse voedselvoorraad weer aanvullen na de grensovergang, haha. Bij het Visitor Centre halen we informatie op over de wegcondities en de punten waar we benzine en water kunnen krijgen langs de Gibb. In Kununurra gaan we ook naar een lookout, Kelly's Knob. Na een wandeling van 600 meter steil omhoog in de brandende zon hebben we een prachtig uitzicht over de omgeving vlakke en rotsachtige omgeving, Lake Kununurra en Mirima National park. Eenmaal terug in de auto rijden we naar dit park, waar we drie hele korte wandelingen doen door hele mooie door wind en vooral water gesleten zandsteenformaties. We doen de "Looking at Plants Trail", "Derdbe-gerring Banan Trail" en "Demboong Banan Trail", alledrie bij elkaar niet langer dan een uurtje. Tijdens deze wandelingen komen we David and Ruth tegen en zij waren erg geïnteresseerd in onze manier van reizen. Op een of andere manier vroeg hij naar hoe wij producten koel hielden, waarop wij aangaven dat we een koelkast hebben, maar dat onze plug van de stroomkabel niet meer werkt. David vraagt of hij er even naar mag kijken, natuurlijk mag dat! Hij haalt zijn auto op, parkeert hem naast onze en trekt een enorme la van twee meter uit zijn achterbak. Deze man had werkelijk alle gereedschap bij zich! Hij snijdt de plug open en ziet dat beide geleiders zijn afgeknapt. Hij pakt de soldeerbout en repareert de boel. Deze man is oprecht een held voor ons, want we waren al een maand vegetarisch, omdat je vlees simpelweg niet kunt goedhouden met deze hitte. Ook hadden we al een tijd geen koud bier meer bij ons. We zijn al bij verschillende camping- en elektriciteitswinkels geweest en allemaal gaven ze de kabel op en wilden ze onze een nieuwe kabel aansmeren, want dat was "only" 30 bucks. Het was voor ons een principe kwestie, omdat we geen kabel van 30 dollar kopen voor een koelkast die nog geen 100 dollar kostte. Tom en Loes hadden het geluk weer aan hun zij en de aanhouder wint weer. David en Ruth kwamen uit Victoria op een paar uur van Melbourne vandaan en als we in de buurt zijn hebben we beloofd langs te komen. Rond etenstijd zijn we naar het "Celebrity Tree Park" aan het Lake Kununurra gereden waar we hebben gegeten. De maaltijd die we gisteren vlak voor de grens uit "nood" hebben bereidt, hebben we nu opgebakken en genuttigd. Het smaakte ontzettend lekker!!! Niet veel later hebben we een overnachtingsplekje opgezocht.