Wachten en werken in Carnarvon

Het is vanmorgen, 17 augustus, nog maar 60 kilometer naar Carnarvon. Een dorp met 9000 inwoners en dus een van de geciviliseerde en grotere plaatsen van West-Australië. Carnarvon is "groot" door zijn visindustrie en fruit- en groenteplantages. Hier willen we dan ook werk gaan zoeken, omdat hier bijna het hele jaar door geoogst wordt door het perfecte klimaat. Carnarvon ligt net onder de tropische Capricorn-lijn en valt dan officieel niet meer onder het tropische klimaat. Eerst doen we boodschappen bij de Woolworths en bij het notitiebord van de winkel kijken we naar vacatures. Helaas staat er niks tussen, maar komen wel aan de praat met een vrouw die een model zoekt voor haar tekenworkshop. We kunnen bij haar overnachten en eten bij haar mee. Heel chill en gezellig! 'S middags gaan we alle boerderijen af op zoek naar werk. Brutaal stappen we overal het erf op en meestal krijgen we nee op rekwest. Ze hebben al genoeg werknemers, Aziatische ondernemers willen alleen hun eigen soort op het land (kunnen ze mooi onderbetalen etc., we zagen ze ook in kleine schuurtjes leven) of de oogst is pas over enkele weken. Een vrouw heeft over twee weken wat voor ons en een andere vrouw heeft alleen wat voor Tom. We zoeken dus nog even verder en komen via via bij ene Dennis terecht. Hij heeft misschien wat voor ons en belt ons 's avonds terug. Althans dat belooft hij, maar we ontvangen geen telefoontje. We bellen hem en hij zegt niet eerder dan zaterdag. We rijden naar het huis van Miranda, de kunstenares en ontmoeten haar man Mike en haar kinderen Sumatra en Esscher, vernoemt naar het Indonesische eiland en de Nederlandse kunstenaar. Ze hebben ook een Indonesische au-pair in huis, Fera. Terwijl Loes 's avonds met Miranda mee is naar de workshop hangt Tom met Fera en Mike.

Helaas hebben we niet allebei werk gevonden, dus besluit Tom op vrijdag 18 augustus maar bij Bentwater Plantations te gaan werken en Loes blijft bij Miranda thuis. De eigenaresse van de plantage, Jo,  is een pittig vrouw van ruim 65. Terwijl we samen over het landgoed scheuren in haar ruige pick-up heeft ze al twee sigaretten op. We is het type van niet zeuren maar aanpakken die handel. Ik moet de plantage bezaaien met kunstmest, het stelt allemaal niet zoveel voor, maar het is wel weer een dagje werk. Ze is erg tevreden en wil me graag terug hebben. 's Avonds proberen we Dennis weer te bellen, maar hij neemt zijn telefoon niet meer op en beantwoord sms'jes ook niet. Toch vreemd, als je zegt dat je werk hebt. Zeg dan gewoon niks!

De volgende dag hebben we weekend en Tom heeft toch aardig wat spierpijn na maanden niks doen. We gaan naar de markt waar we alle lokale boeren tegenkomen en proberen werk te vinden. Helaas hebben ze niks. Ook komen we Jo hier tegen en we krijgen van haar een heerlijke mango crêpe met slagroom en kaneel. Ze stelt ons aan iedereen voor en vertelt dat Tom gisteren zo goed werk heeft geleverd. Ook nodigt ze ons uit voor de race van volgend weekend in een dorp 150 kilometer verderop. We proberen wederom Dennis te bereiken, maar tevergeefs. We gaan nog wat andere boeren langs, maar het mag niet baten. We proberen het na het weekend nog even, want we zitten hier sowieso tot dinsdag. Onze auto wordt dan gecontroleerd door monteur. Wanneer we harder dan 80 kilometer per uur rijden, begint het stuur hard te trillen. We hebben al met veel mensen gesproken en de adviezen en diagnoses lopen van de wielen balanceren en wielen uitlijnen tot mechanische problemen. Dat laatste hopen wij maar niet. We hebben vandaag de wielen al gewassen en modder vrij gemaakt en laten balanceren, dat was het probleem helaas niet. In de middag gaan we samen met Mike naar de lokale finale van de Australian Football-cup. Wat een bijzondere sport is dit met vreemde regels. We snappen we dan ook niet veel van. Het lijkt op American Football en rugby, maar is totaal wat anders. Wel leuk om te zien en mee te maken. Hierna gaan we naar het strand en vervolgens barbecuen we in het park. Na het eten rijden we naar een overnachtingsplek waar we een gezellig kampvuurtje maken. Af en toe komen er andere reizigers bij zitten, maar wij blijven het langst zitten en tikken ondertussen onbewust met z'n tweeën een vier liter wijnbox (Goon) leeg. Het is dus ook niet gek dat we de volgende dag helemaal niks doen. We ontbijten hangen rond de auto, lunchen, doen een middagdutje en koken ons avondeten. Na de zonsondergang maken we wederom een kampvuur, maar helaas is de wijn dus op!

Maandag 21 augustus gaat Tom weer bij Jo aan het werk en vandaag mag ik de plantage maaien met een bosmaaier. Het is eenvoudig, maar na een tijdje wordt het aardig zwaar. Ik moet zelf de brandstof aanmaken (een mix van benzine en een ander goedje) en de snijdraad vervangen. Ook weer een levenservaring erbij. Loes is mee na het werk en hangt een beetje op het landgoed rond samen met Jo, haar dochters en Dot. We mogen bij de dochter van Jo, Billy, slapen voor een paar nachten. De volgende twee dagen werken we ook nog bij Jo, hetzelfde werk met de bosmaaier of "whipper snipper" zoals ze dat hier noemen.

Dinsdag 22 augustus brengen we ook de auto naar de autogarage voor een analyse van ons probleem. Na een testrit, zegt de in Jeep gespecialiseerde monteur, dat onze stuur-shockdemper is versleten en moet worden vervangen. Het onderdeel wordt besteld en komt de volgende dag binnen. Ondertussen hebben we via het Internet een baan in Northampton gevonden, het eerstvolgende dorp 450 kilometer verderop.

Woensdag 23 augustus gaat Tom naar zijn werk en Loes brengt de auto naar de garage. Daarna hardloopt ze terug naar de plantage en brengt ze de dag weer door met Jo, haar dochter Brooke en Dot. Tegen het einde van de dag worden we gebeld dat de auto klaar is. Eindelijk, dan kunnen we nu naar Northampton toe. We nemen afscheid van iedereen en Brooke brengt ons naar de garage. Wat een geweldige familie is dit en het liefst hadden we hier willen blijven, maar helaas hadden ze geen werk voor ons. Jo is echt een Fantastische vrouw met een enorme persoonlijkheid en een van de liefste mensen die we ooit hebben mogen ontmoeten. Strakke zwarte legging, losse lichtroze blouse met witte bodywarmer en haar haar opgefrommeld onder een petje gestopt. Toen we haar de eerste keer zagen waren we een beetje bang. Ze is een vrouw die doorhakt en zeer direct is in haar woorden. Ze gebruikt woorden als bloody hell en alles wat fout gaat is Rubbish! Ze is enorm gastvrij en alles wat ze makkelijk vond was voor iedereen makkelijk. In november wil ze ons graag terughebben voor het mango seizoen en Dot nodigt ons uit in Perth voor kerstmis. Wat een lieve mensen allemaal. Na de auto te hebben opgehaald gaan we voordat we richting Northampton rijden nog even langs Mike en Miranda. Na een uurtje zijn we dan eindelijk onderweg. We zijn twintig kilometer zorgeloos onderweg en de auto begint weer te schudden. Fuck, het probleem is dus niet opgelost. We rijden terug naar de garage, maar zij zeggen dat het aan de banden ligt. Dus wij rijden naar een bandenzaak. Die geven op hun beurt weer aan de de banden aan vervanging toe zijn, maar dat dat niet het probleem is. We gaan naar een andere, die hetzelfde aangeven. Dus wij weer terug naar de autogarage, maar die willen niet meer naar de auto kijken totdat de banden zijn vervangen. Met enige ruzie verlaten we de zaak. Sta je dan toch niet echt sterk in een vreemd land, klein dorp met weinig andere monteurs en in een vreemde taal is het toch net iets anders om je emoties te uiteten. Ze weren dondersgoed dat je op doorreis bent, dus daar maken ze graag misbruik van. Dit was overigens de eerste keer dat we dat ervoeren, want over het algemeen zijn de mensen hier heel behulpzaam. We bellen Billy op en vragen of we nog een nachtje bij haar mogen slapen, want het is al laat en willen niet in het donker met dit probleem rijden.