Een helse en chaotische veertien uur durende busreis naar Kandangan

Nadat we op woensdag 29 mei rond 12:00 uur met de boot aan zijn gekomen in Samarinda, gaan we richting het busstation. Hier halen we een kaartje voor de bus naar Kandangan, een rit van veertien uur.. de bus vertrekt pas om half vijf en aangezien het nu pas twaalf uur is, zetten we onze zware tassen in het kantoortje waar je kaartjes kunt kopen en lopen naar een 400 jaar oude moskee. De architect van dit gebouw is een Nederlandse man en de moskee is geheel gemaakt van hout. De moskee is geel met groen en het ziet er mooi uit.

We lopen terug naar het busstation omdat er verder niet veel meer te zien is (we zitten aan de verkeerde kant van de rivier) en het is ontzettend warm. Daar eten we wat en komen aan de praat met een Indonesisch gezin. Het hele gezin wil met ons op de foto en de communicatie gaat volledig in het Indonesisch. Ondertussen komen er ook andere mensen vragen om een foto. We zijn echt beroemdheden in Samarinda. Er komen zelfs mensen op het busstation die niet met de bus gaan en puur voor een foto met ons komen. Het gezin is heel aardig en waarschuwt ons voor zakkenrollers op het busstation en in de bus. Het hele gezin wil ons volgen op Instagram en een van de familieleden nodigt ons uit bij haar thuis in een stad waar we over een paar dagen zijn. We moeten zelfs blijven slapen!

Eindelijk mogen we de bus in! We gaan op ons plekje zitten en langzaam loopt de bus vol. We zijn zoals we inmiddels wel gewend zijn de enige niet-Indonesiërs. Ook komt er een man met een gitaar en begint keihard te zingen en te spelen! Daarna loopt hij iedereen langs voor een beetje geld. Apart! Een uur later zijn we nog niet vertrokken en het is verschrikkelijk heet in de bus! Het lijkt erop dat de bus vol is, maar dat hebben we mis, vol is namelijk niet vol in Indonesië. Er worden krukjes tussen het gangpad gezet waar nog meer reizigers op worden gezet! We zijn blij dat wij stoelen hebben. Zodra we vertrekken, steekt de een na de ander een sigaretje op. De bus staat al snel blauw van de rook. Dan begint een man achter ons zo enorm hard te niezen dat ik bijna van schrik door het plafond schiet! Papa, jij bent er niks bij! De buschauffeur denkt dat hij een formule 1 wagen bestuurd en raced als een gek over de weg door de bergen! Met veel getoeter, gerem en ontwijken bewegen we ons voort. Het is doodeng! Na een uur rijden gaan we op een veerboot de baai door naar de andere kant. Hier halen we wat te eten en strekken onze benen. Ook kan de vrouw die al twee uur doodziek  (overgeven met een geluid waar je onpasselijk van wordt!) een paar rijen achter ons zit eindelijk de frisse lucht in!  Fijn om even uit dat benauwde rookhok te zijn. Terug in de bus gaat de helse rit gewoon verder. Nee ontspannen een dutje doen zit er niet in. Er is geen airco, de stoelen kunnen nauwelijks naar achteren, mensen roken en dan nog eens je spullen... Iedere twee uur stopt de bus voor een eetpauze. Midden in de nacht kopen mensen hele porties saté met rijst, nasi goreng en chips. Het beeld wat we hadden is bevestigd, Indonesiërs eten de hele dag door! De hele cultuur draait maar om één ding: Eten! Ook omdat het nog steeds ramadan is en dit het enige moment is dat mensen mogen eten.. 

Vlak voor zonsopgang komen we ‘s ochtends aan in Kandangan, een plaats waarvan je de lokale bus naar Loksado, een plaatsje in het Meratus Gebergte, kunt nemen. We zijn blij dat we levend de bus uitstappen en even rustig kunnen zitten. We zijn echt helemaal gebroken.

Zo blij als we waren met onze aankomst in Kandangan, zo snel worden we weer teruggebracht naar onze overlevingsmodus. Bij het busstation hangt een beetje een nare sfeer, er lopen veel gure types. Bewakend bij onze spullen wachten we tot het licht is. Mensen proberen ons vervoer naar Loksado aan te smeren en als we zeggen dat we de bus pakken, worden ze boos. Heel agressief en echt een beetje beangstigend, maar we houden voet bij stuk. Dit is een principe kwestie en we laten ons niet intimideren. Ze komen met allemaal smoezen dat de bus niet gaat vanwege de ramadan of dat de bus 200.000 kost, dezelfde prijs als een taxi. Dan komt er een persoon naar ons toe dat we niks van al die mensen moeten aantrekken, en dat ze bus gewoon om 08:30 uur gaat en voor twee personen slechts 50.000 kost. De buschauffeur komt er inderdaad aanlopen en start te bus. We kunnen instappen. Meteen komt een van de gure mannen ook mee en zegt dat het 100.000 is. We blijven voet bij stuk houden en geven 50.000. Geïrriteerd gaat hij voor in de bus zitten. Het is heel erg vervelend dat ze ons iedere keer willen oplichten en afzetten in Kalimantan. Zelfs dezelfde mensen meerdere keren achter elkaar, hebben ze niet door dat wij ze doorhebben? De man gaat mee met de bus, voor ons eigen bestwil zegt de man. Tom zegt dat dat niet nodig is, omdat we ons prima in het Indonesisch met de buschauffeur redden. Toch staat hij erop om mee te gaan, beetje vreemd! Met alleen ons en die vreemde man vertrekt de bus naar Loksado. Een rit van anderhalf uur prachtig door de bergen, het is echt genieten.

Bij aankomst in Loksado stappen we uit en lopen we direct naar een eettentje. De vreemde man wil weten waar we verblijven waarop wij zeggen het nog niet te weten en eerst willen eten. We gaan eten en het busje blijft voor het eettentje staan. We blijven net zo lang zitten tot hij vertrekt en pas na een half uur verlaat hij ons zicht. Toen de man uiteindelijk was vertrokken zijn we naar het resort gelopen wat we hadden geboekt. Echt een hele vreemde ervaring was dit, met heel veel nare mensen in Kandangan en in het bijzonder deze man in zijn zwarte leren jasje, echt zo’n maffioso type. Het was een hele vervelend situatie. Vooral, omdat we de afgelopen drie nachten amper hebben geslapen. Eerst twee nachten op een lokale boot en daarna dus een helse busrit. We zijn helemaal gebroken en dan moeten we ook nog van ons afbijten. Eigenlijk is dit de eerste keer dat we ons echt onveilig hebben gevoeld in Indonesië, maar we wilden uit principe niet toegeven. Intimidatie horen we niet te belonen!