Kepler Track

We worden wakker.... Vandaag begint de Kepler Track, een van de negen "Great Walks". De tocht duurt 4 dagen en gaat 60 kilometer door the Fiordlands. We pakken in alle rust onze tassen in, drinken koffie en parkeren onze auto op de beveiligde parkeerplaats van camping. In tegenstelling tot de weersverwachting dat het hard zou gaan waaien en regenen, is het lekker weer en schijnt het zonnetje. Een goed begin is het halve werk. Dus we drinken nog een kopje koffie en vertrekken vol goede moet. Naar het startpunt van de Kepler track, Kepler Carpark, is 5 kilometer. Je kon vanaf de camping een shuttle pakken, maar wij besloten 45 minuten extra te gaan lopen. Dat stukje maakt dan ook niets meer uit.

We vertrokken om 10:30 uur en liepen in ons t-shirt door het bos en na 1,5 uur passeerden we Brod Bay. Dit is het punt waar het stijgen begint een stijging richting de Luxemore Hut van 8,5 kilometer. We liepen door een prachtig bos en langs mooie rotswanden, de Limestone Bufs. Hoe hoger we in de bergen kwamen, hoe kouder het werd. Dus de lagen kleden gingen langzamerhand aan. Ook begon het hard te regenen. Dus ook de laatste laag, de regenjas, en de regenhoes voor de backpack gingen aan.  Op een gegeven moment kwamen we boven de boomgrens, dat merkten we wel. Jeetje wat een wind! Wat houden de bomen veen tegen. We zaten nu op ruim 1200 meter en liepen dwars door een wolk. Toen we uit de wolken kwamen zagen we de hut liggen. De hut lag boven op een berg en vanaf hier had je een prachtig uitzicht over de bergen en het dal. Eenmaal aangekomen in de hut, kozen we een slaapplek uit en installeerden onze spullen. Het was nog maar 16:00 uur en hadden slechts vier uur over de tocht gedaan, die eigenlijk volgens de boekjes zes á zeven uur zou duren. We hadden dus nog aardig wat tijd over en gingen naar de Luxemore Caves. Dit was een grottenstelsel waar een stroompje water doorliep. Je kon er zelf ook doorlopen, maar na honderd meter lopen, moest je kruipen en even later kon je alleen verder op je buik. We hadden een tas bij ons, dus we pasten er niet door. Terug in de hut praatten we met de hutgenoten en aten we onze heerlijke geprepareerde nasi met vers gesneden prei erdoor. Het was een gezellige avond en iedereen lag voor 22.00 te slapen.

Na een gebroken nacht, er lagen een aantal mensen te snurken, stond de tweede dag van de track voor de boeg. De weersvoorspelling voor vandaag was gunstig. Pas later op de dag zou het gaan regenen. Wel zou er een kleine zuidwesterwind zijn. Wij dachten: "yes"! In Nederland is dat gunstig en krijgen we warm weer, maar in Nieuw-Zeeland betekent het wind uit Antarctica. Brrrr...., koud briesje dus! Maargoed we mogen niet klagen, het was licht bewolkt met af en toe een zonnetje erdoor. Prima wandelweer en bovenal droog. Tijdens de briefing van de ranger, werden we gewaarschuwd voor de bergkam, waar we 3 à 4 uur over heen moesten lopen. Na een uur lopen stonden we voor de keuze om een zijroute te bewandelen naar Mount Luxemore Summit. Dit was een extra klim van 30 minuten die Tom en Loes natuurlijk niet achterwege kunnen laten. Daar zijn we beide immers te nieuwsgierig voor. Eenmaal boven werd, ondanks de bewolktheid, onze nieuwsgierigheid beloond met prachtige uitzichten over het gebergte. Na een korte pauze op deze top vervolgden we onze tocht naar bergkam, waar we na een ruim half uur aankwamen. Het begon iets harder te waaien en je moest licht voorover gebogen lopen om makkelijker je evenwicht te bewaren. Spannend en tegelijkertijd heel erg mooi! Het hoogte punt van deze track. Om ons heen waren allemaal besneeuwde bergtoppen en in het dal een groot meer. Geweldig om te zien!!! Na een tijdje over de bergkam te hebben gelopen kwamen we wederom voor een keuze. Links langs een bergtop of er overheen. Wat denken jullie, wat doen Tom en Loes? ........ Heel goed, u heeft juist geantwoord. Gelukkig werden we wederom beloond, want naast de mooie uitzichten stuitten we ook op een paar Kea's, hele mooie groene Alpine Papegaaien. Het was wel oppassen geblazen, want we zijn voor deze vogels gewaarschuwd. Ze zijn mega intelligent en gappen alles. Ze kunnen ritsen openmaken en laten bewust rattenvallen afgaan zonder zelf gewond te raken. Ze vinden het geluid van deze klap die de vallen maken geweldig om te horen. Dit doen ze met een stokje in hun snavel. De rangers stonden heel lang voor een raadsel hoe die vallen toch telkens waren opgesprongen. Ze hebben heel lang gedacht dat wandelaars dat deden, totdat ze er een camera bij hadden gezet. Maargoed, intelligente beesten dus, die wij van dichtbij mochten aanschouwen. Na ook deze top de hebben beklommen kwamen we bij de afdeling naar het dal. Het was een steile afdaling zonder eind. Het duurde bijna 2 uur voordat we met een zigzag weg beneden waren. Het was gekmakend. Stijgen kan zwaar zijn, maar dit was gewoon irritant. Uiteindelijk zagen we de hut en wat waren we blij! Het was een hele mooie dag, maar we waren ook kapot. Na een plekje te hebben uitgezocht om te slapen, zijn we nog even naar de waterval gelopen. Dit was ook weer een korte zijderoute van ongeveer een uur. Het was wederom de moeite waard. Het was een hele volle waterval met een mooi meertje erbij. Enig nadeel was het grote aantal zandvlooien op deze plek. Ook in deze hut, de Iris Burn Hut, was het heel gezellig en hebben we de avond doorgebracht met een aantal Amerikanen.

Deze nacht hebben we heerlijk geslapen. De slaapzaal was wat kleiner en we lagen afgelegen. Vandaag zou een makkelijke dag worden zonder al te veel stijgingen. We vertrokken als laatste uit de hut, omdat we lekker relaxten. Na een korte tocht door het bos komen we in een groot open veld, the Big Slip genoemd. Hier is in een heftige regenbui in 1984 zoveel water gevallen dat dit open veld is ontstaan. Hierdoor heb je een heel mooi uitzicht op de bergen waar we de dagen hiervoor op hadden gelopen. Het was trouwens prachtig weer met een heerlijk zonnetje. Na enkele hectometers liepen we weer het bos in. Een heel mooi regenwoud. Na een uur lopen waren we er eigenlijk wel klaar mee. Het bos was heel mooi en we liepen langs een hele mooie heldere rivier, maar er zat totaal geen afwisseling in. Na vier uur lopen kwamen we als eerste aan in de Motoroa Hut, we hebben dus iedereen ingehaald. De hut lag aan Lake Manapouri dat omringd is door bergen. Heel mooi om te zien. Samen met wat anderen zijn we hout gaan zoeken voor een kampvuur op het strand van het meer. Het was kerstavond en tijdens de debriefing kregen we van de ranger chocoladekoekjes en marshmallows. Deze marshmallows hebben we aan een stok geregen en boven het kampvuur gehouden, heerlijk! Het was erg gezellig en hadden gesprekken met iedereen. We zongen kerstliederen en vertaalden de songteksten naar de zomerse omstandigheden. Wat bijzonder was, was dat kerstavond dit jaar tegelijk viel met de Joodse Chanoeka. Er waren ook drie Joodse wandelaars in de hut en zij deden dit ritueel. Ze zongen Hebreeuwse liederen, terwijl de rest met kerst bezig was. Echt heel bijzonder en zo zie je maar weer dat er mooie dingen kunnen gebeuren als je verschillende culturen samen hebt, als je elkaar maar respecteert! Na zonsondergang waren miljoenen sterren te zien, echt prachtig! We zagen onder andere de Southern Cross. Dat zijn een aantal sterren waarmee je kan navigeren, omdat de punt recht naar het zuiden wijst. Het was een fantastische avond en een memorabele kerst.

De vierde en laatste dag van de Kepler Track was aangebroken. Het is eerste kerstdag, maar hebben niet echt het kerstgevoel. Het is erg warm vandaag, zo'n 25 graden. We vertrekken redelijk op tijd, samen met vier anderen, richting de Kepler Carpark. Het was een tocht door Beech Forest en we liepen langs een rivier. Het was heel gezellig onderweg en na vier uur wandelen waren we bij de Kepler Carpark. Wat waren we blij en ik deed al gauw mijn schoenen uit en slippers aan. Vanaf de parkeerplaats moesten we nog een klein uurtje lopen naar onze camping. Het voelde als een hele prestatie dat we deze tocht van 60 kilometer hadden volbracht. Eigenlijk 70 kilometer, omdat we bij de camping startten. We zouden eigenlijk ook nog alle zijroutes kunnen meerekenen, maar dat geloven we wel.

Eenmaal op de camping aangekomen springen we allebei meteen onder de douche en genieten we van een echte kop koffie. Als lunch halen we bij de bakker in het dorp een taartje. Dit was de enige zaak wat open was in Te Anau. Het was heerlijk! Gelukkig gaat er om 17:30 uur ook nog een Italiaans restaurant open en aangezien we geen eten hebben gehaald voor eerste kerstdag besluiten we hier te gaan eten. We bestellen allebei een pizza (voor Loes natuurlijk zonder kaas) en omdat het kerst is bestellen we ook allebei een voorgerecht en een fles wijn. Na het eten zijn we richting Invercargill gereden, een stad in het zuiden van het Zuidereiland. Onderweg komen we langs de Clifden Historic Bridge, de oudste brug van Nieuw-Zeeland van 120 meter lang uit 1899. Het was een beetje teleurstellend, maargoed je weet dat je voor de geschiedenis niet naar dit land moet. Daarnaast reden we er praktisch langs. We reden door enzijn gestopt bij Monkey Island op een gratis camping. Bij eb kun je vanaf het strand naar Monkey Island lopen. Een klein eilandje met een uitkijkpunt dat de Maori gebruiken voor het spotten van walvissen. Helaas is het nu vloed en kunnen we het eiland dus niet op.