Als het goed is zijn we bij Cradle Mountain en heel wat watervallen daarna

Vrijdag 16 maart is een grote dag, een van de letterlijke hoogtepunten van Tasmanië staat op het programma. Een wandeling rondom de meren van Cradle Mountain en beklimming van de berg zelf. Cradle Mountain is het noordelijke eind van het wilde Cradle Mountain-Lake St. Clair National Park en Lake St. Clair de zuidelijke grens. Het nationale park is onderdeel is van de Tasmaanse Wildernis dat op de Werelderfgoedlijst staat. De Tasmaanse Wildernis is een van de grootste natuurreservaten van Australië met 1,58 miljoen hectare en dekt 20% van de Tasmaanse landoppervlakte. Het strekt van Cradle Mountain in het noorden tot aan de zuid-westkust en voldoet aan meer criteria dan elk ander Werelderfgoed genoteerd gebied in de wereld: vier natuurlijke en drie culturele criteria. Het is een van de enige drie gematigde wildernis-gebieden in het zuiderlijk halfrond en een van de laatste uitgaven van gematigde regenwouden in de wereld.

Het Cradle Mountain-Lake St. Clair National Park bevat door gletsjers gevormde bergpieken, kloven, rivieren meren, waterpoeltjes en kent een ongekende bijzondere en unieke flora en fauna. Van onze overnachtingsplek ergens in de bosjes geparkeerd, rijden we al vroeg naar Cradle Valley. Het is niet ver rijden, een paar kilometer. We gaan als eerste naar het Visitor Centre om wat informatie op te vragen en krijgen de bustickets. We moeten namelijk onze auto hier laten staan, omdat ze liever geen auto's in het park hebben. De bus stopt op vier plekken en wij stappen uit bij Ronny Creek om onze wandeling te starten. Hier start ook de wereldberoemde 65-kilometer lange Overland Track door het hart van de Tasmaanse alpine regio die eindigt bij Lake St. Clair. We hadden deze wandeling graag willen doen, maar helaas was het volgeboekt. Ze laten slechts twintig wandelaars per dag beginnen aan deze vijf- tot zevendaagse tocht. Daarnaast zou het ook erg onhandig zijn geweest met onze auto, want de wandeling eindigt dus bij Lake St. Clair en komt niet terug in Cradle Valley. In plaats van slechts 65 kilometer lopen, moeten wij er straks dus honderden kilometers omheen rijden om bij Lake St. Clair te komen.

Tot aan Marions Lookout en de top van Cradle Mountain lopen we over hetzelfde pad als de Overland Track en daarna gaan wij verder naar Dove Lake en vervolgen zij hun weg naar het zuiden. Via de Crater Falls en het Crater Lake lopen we naar de Wombat Peak. Veel hebben we niet gezien, want de wolken hangen heel erg laag. We besluiten daarom niet naar Marions Lookout te lopen en al helemaal niet naar de piek van Cradle Mountain. Je ziet dan toch niks! We liepen toen via de Wombat Pool en Lake Lilla naar het Dove Lake. Vanaf daar hebben we het 6-kilometer lange Dove Lake Circuit gedaan met een steil uitstapje naar Lake Wilks. We konden zien dat de natuur normaal erg mooi is, maar helaas zagen we weinig. We geloven graag dat Cradle Mountain hier is, maar wij zagen hem in ieder geval niet! Het was allemaal erg grauw, wat op zich ook wel charme heeft. Helaas zijn de foto's niet veel geworden, door de beslagen cameralenzen.

Iets na lunchtijd waren we klaar met onze mistige ronde. Bij Dove Lake pakten we de bus na de tweede stop. We hadden nog wat energie over, omdat we niet naar de top zijn gelopen, dus deden we rondom het Ranger Station nog twee korte wandelingen: de Enchanted Walk en Knyvet Falls. Die eerste was een rustige vlakke wandeling door regenwoud langs een beek en met de tweede wandeling liepen we naar de basis van de Pencil Pine Falls en zagen we de Knyvet Falls van bovenaf. Vervolgens pakten we de bus terug naar het Visitor Centre, waar onze auto stond geparkeerd. We hebben ons vandaag uiteraard vermaakt en zijn op zekere hoogte zeker uitgedaagd. Vooral in het continue lopen door de regen. Toch is het al met al een deceptie dat we een van de hoogtepunten van Tasmanië niet echt hebben kunnen ervaren. Hmm, dat betekent dat we hier op het eind van ons Tasmanië-avontuur nog maar eens terug moeten komen, hopelijk is het weer dan beter. 

We kleden ons om en rijden vandaag alvast in de richting van Strahan. Onderweg komen we langs Rosebery waar de Stitt Falls zijn. Verder niet echt benoemenswaardig en we rijden verder naar de Montezuma Falls. Wanneer we aankomen zien we dat we hier mooi kunnen overnachten: beschut, toiletten, bankjes. Ideaal! Het is al aan de late kant, maar besluiten toch de wandeling nu te doen in plaats van morgenvroeg. Het pad was een oud treinspoor van een oude mijn. De planken liggen er nog steeds, maar het metaal is verwijderd tijdens de eerste wereldoorlog en naar Engeland gestuurd om wapens van te maken. Het pad gaat dwars door regenwoud voor 5,5 kilometer lang en is erg gemakkelijk te bewandelen, omdat het zo vlak is. Hoe mooi het ook is, het wordt erg saai naar een tijdje! Na ruim een uur wandelen komen we eindelijk aan bij de Montezuma Falls. Verbazingwekkend vallen onze monden open! Wat een ontzettende mooie en hoge waterval van 104 meter is dit. Er is een hangbrug om over de rivier naar de andere kant te lopen en me kan zelfs bijna onder de waterval komen. Op die plek is het nog indrukwekkender! Na een uur hier te hebben gezeten, bewonderd en gefotografeerd moeten we helaas terug naar onze auto, omdat het anders in het donker terug moeten. De terugweg is wederom heel erg saai. Het is gewoon 5,5 kilometer vlak door bos, daarnaast zijn we ook aardig moe van de hele dag wandelen. We zijn dan ook heel erg blij wanneer we bij de auto zijn en kunnen beginnen met koken.

De volgende dag, zaterdag 17 maart, rijden we naar via Zeehan (wat overigens is vernoemd naar een van de schepen waarmee Abel Tasman in 1642 aan land kwam: de Zeehaen) naar Strahan. Een heel mooi historisch dorpje met hele mooie huizen. We struinen hier even doorheen en gaan vervolgens naar het Peoples Park, waar de wandeling naar de Hogarth Falls begint. De waterval is mooi, maar zeker niet zo indrukwekkend als de Montezuma Falls van gisteren. Na de korte wandeling rijden we naar het wederom historische Queenstown. De weg er naartoe is prachtig. Slingerend door de berg en he dorpje ligt dan ook heel mooi in de bergen. Als je in de hoofdstraat kijk je recht op een hele grote berg op. Heel mooi! Ook hier struinen we even rond en vervolgen daarna onze weg richting Lake St. Clair. Vlak na het verlaten van Queenstown komen we bij Horsetail Falls Track. Een waterval in de bergen die je al vanuit de auto kunt zien. Van afstand eigenlijk mooier dan van dichtbij. Na deze korte stop vervolgen we onze weg richting Lake St. Clair en onderweg komen we langs grote meren zoals Lake Burbury, veelal omringd door bergen. Dan komen we weer in het Werelderfgoed-gebied van de Tasmaanse Wildernis. We komen langs de Nelson Falls waar we een mooie korte wandeling door bos naar de waterval lopen. En weer iets verderop is Donaghys Hill waar we een prachtig uitzicht hebben over de bergtop Frenchmans Cap.

Dan komen we bij de Frenchmans Cap Track we doen een korte wandeling tot aan de eerste hangbrug. Door alle foto's en informatie die bij deze wandeling staan worden we toch erg verleid en uitgedaagd om deze drie- tot vijfdaagse track naar de top van deze berg te lopen. Het is vandaag al te laat om te beginnen en we zijn ook totaal niet voorbereid wat betreft voedsel en andere benodigdheden, we moeten eerst boodschappen doen. We besluiten dus maar door te rijden naar her eerstvolgende plaatsje Derwent Bridge. Op een plek twintig kilometer voor dit plaatsje overnachten we. Loes komt overigens met het geweldige idee om na het eten op zoek te gaan naar een Tasmaanse Duivel, die vooral na zonsondergang actief zijn. Na even te hebben gezocht, lopen we terug richting de auto's. Dan zegt Loes ineens: "een slang" en ze blijft er ook doodleuk twee meter vanaf staan. Half in paniek trek ik haar weg, want het was een anderhalve meter grote Tijgerslang! Loes besefte later pas dat dat niet zo slim was, aangezien dit type slang de enige soort is die niet schuw is, maar direct aanvalt.