Grampians National Park

Na het ophalen van onze huurauto, reden we richtig de Grampians. Een natuurpark met veel hoge rotsen en keien. Heeft iets weg van de Grand Canyons. De weg naar dit prachtige park toe is doodsaai... Een dorre en troosteloze omgeving. Maar dan!!!, stoppen we omdat ons oog valt op iets wel heel merkwaardigs.. Een roze meer!! We stappen uit de auto, lopen naar het meer, trekken onze schoenen uit en lopen zonder te twijfelen het meer in! Het meer is erg ondiep en over het hele meer ligt een laag van minstens tien centimeter dik zout. Dit geeft natuurlijk de roze kleur. Het was een erg bijzondere ervaring om dit gezien en gevoeld te hebben. Maar we moeten door omdat we anders in het donker moeten rijden, en dat is gevaarlijk omdat de kangaroos in de avond actief worden en de straat over kunnen steken. Het is onvoorstelbaar hoe veel dode kangaroos er langs de weg liggen... 

Rond 19:00 uur in de avond komen we aan in het park. De verharde weg word hier omgeruild voor een zandpad. De Kangaroos zijn wakker en we rijden dus voorzichtig door het bos richting onze camping. We koken en kletsen wat met onze buren om daarna lekker te gaan slapen. In de auto... Want we hebben geen zin om onze tent op te zetten. En het vriest hier s'nachts, dus we bedenken ons dat het warmer is in de auto.

De volgende ochtend rijden we door het bos via een zandweg naar het centrum van de Grampians. Onderweg zien we een moeder emoes met wel 5 kuikens! Aangekomen bij het centrum, maken we een ontbijtje aan een picknicktafel. Al snel worden we omsingeld door 20 kaketoes! Wat een lawaai maken deze vogels, en wat zijn ze groot en mooi, en bovenal brutaal! Ze omsingelen mensen in de hoop dat ze hun eten af kunnen pakken.

Vandaag besluiten we om naar de MacKenzie Falls, Reeds Lookout & the Balconies, Boroka Lookout, Silverband Falls en Belfield lake te gaan. Het lijkt veel, maar het meeste kun je met de auto bereiken en hoef je maar enkele kilometers te lopen en het is allemaal gecentreerd in een gebied van zo'n 50 kilometer.

De eerste stop is de MacKenzie Falls. Na een korte wandeling van 20 minuten komen we aan bij een mooie waterval. Het is hier lekker rustig, omdat we de menigte (dagjes mensen) voor zijn. Bij de waterval is ook een pad wat onze nieuwsgierigheid wekt, we lopen een stukje en na een half uurtje komen we uit bij de Fish Falls. Deze is niet zo groot als de MacKenzie, maar wel erg mooi.

Vervolgens rijden we naar Reeds Lookout, waar ook het begin van het pad naar the Balconies is. Reeds Lookout is fantastisch, een heel mooi uitzicht over het dal en een deel van de Grampians. We vervolgen onze weg naar the Balconies door een bos en af en toe is er een veld met prachtige uitzichten. Als we aankomen bij de bestemming hebben we wederom een prachtig uitzicht. Alleen dit is nog veel mooier met "the jaws of death", zoals de bijnaam luidt. Boven een diep dal, steken twee lange rotsplatformen uit, boven elkaar en het lijkt op een kaak, vandaar de bijnaam. Natuurlijk wordt er door ons beide over het hek geklommen, op de rand gestaan/gezeten en de gekste foto's gemaakt.

Na deze stop rijden we door naar the Boroka Lookout, wederom een uitzicht over een vallei, maar deze keer vinden we het niet zo indrukwekkend. We rijden dus maar snel verder richting de Silverband Falls. Het zou een hele mooie waterval moeten zijn, zij het niet dat het zomer in Australië is, met andere woorden, het is droog. Het waren dus waterdruppels die naar beneden drupten in plaats van een gigantische waterval. Hiep hiep hoera, we moeten hier dus terugkomen in de winter.

We rijden door naar Bellfield Lake, waar we een paar emoesen spotten, altijd leuk als je naast Loes zit, want die begint dan weer helemaal in haar element te raken als ze wildlife ziet. Het meer opzich vinden we niet zo bijzonder dus we besluiten rustig terug te rijden richting onze overnachtingsplek.

De volgende ochtend gaan we eerst terug naar de Balconies, want ik ben niet tevreden over de foto's. Te grauwe lucht, te scherp licht, etc. Nu zijn de plaatjes gelukkig wat mooier geworden.

Na deze fotostop vervolgen we onze weg naar the Pinnacles Walk. De hike begon bij "The Grand Canyon" en dit had er ook wel iets van weg. Je voelde je super klein als je er langs liep, heel bijzonder. Even later liepen we door de Silent Street, een hele lange steeg waar je, vandaar de naam, niks hoort. Na deze stille "steeg" kwamen we bij de top aan van de Pinnacles Walk.

Eenmaal bovenaan hadden we een prachtig uitzicht over een deel van de Grampians. Ook was er een uitstekend plateau, zoiets als de Koningsrots uit de Lion King en daar onder was een dal van honderden meters. Natuurlijk moeten we even gevaarlijk doen, maar wat een bizar gevoel geeft het om daar op de rand te staan!

Na deze wandeling rijden we de Grampians door en rijden we verder richting Melbourne, want daar halen we morgen een camper op om van Melbourne naar Sydney te rijden.