Kalkani Crater, Copperfield Gorge en Georgetown

Vandaag, zondag 2 juli, willen we ruim 200 kilometer rijden iets voorbij Georgetown waar een freecamp spot is. Een relatief korte reis, helemaal vergeleken bij de Outback-afstanden. We nemen dus alle tijd voor een rustig ontbijt met een gebakken eitje en een kopje koffie. Althans, dat is de bedoeling. De slang van de gasfles hoopt namelijk op en maakt een geluid wat niet hoort. Verschillende mensen kwamen naar ons toegesneld dat we de gasfles niet meer konden gebruiken totdat we een nieuwe kabel hadden. Hè, wat een tegenvaller, we hadden net zo'n zin aan dit ontbijtje. Dan maar boterhammen met Nutella en Pindakaas. Ook lekker!! Eenmaal onderweg komen we weer heel veel termietenheuvels tegen. Deze keer in allemaal verschillende kleuren. Het blijft fascinerend en we vragen ons af of deze kleuren komen door de verschillende bomen, grondsoorten of termietsoorten. We slaan linksaf naar het Undara Volcanic National Park en na de afslag maakt het asfalt al gauw plaats voor rood zand, maar deze weg is relatief rustig en ook nog wel begaanbaar voor normale auto's. Na 15 kilometer komen we aan bij de Kalkani Crater, waar we een wandeling van 2,5 kilometer over de kraterrand lopen. Vanaf deze dode vulkaan hebben we een mooi uitzicht over het lange uitgestrekte vlakke droge gebied met af en toe een andere niet-actieve vulkaan.

Wanneer de wandeling erop zit moeten we over dezelfde weg terug naar de hoofdweg. Het eerste volgende plaatsje dat we tegenkomen is Mount Surprise, waar we stoppen om te tanken. In ieder plaatsje dat we tegenkomen, stoppen we om te tanken, omdat de afstanden hier zo groot zijn dat je niet wilt riskeren dat je ergens halverwege (zonder bereik) stil komt te staan. 32 kilometer na Mount Surprise gaan we wederom linksaf over de Explorers' Loop. Dit is een 150 kilometer lange omweg langs oude goudmijn-dorpjes, grotendeels off-road. Het eerste gedeelte naar Einasleigh is echt ruig met veel heuvels, bochten, obstakels, een aantal creeks en een rivier. Gelukkig is het het droogseizoen, dus het water staat laag. Slechts 45 kilometer was deze weg, maar het voelt langer. Je moet continue gefocust zijn. In Einasleigh, een dorpje met een hotel, een pub en een paar boerderijen, struinen we langs de Copperfield Gorge. Dit is een prachtige rivier in een diepe kloof van vreemde, vulkanische stenen. In de Gorge ligt een kleine zoetwaterkrokodil van 50 centimeter te zonnebaden op een rots, heel schattig.

We hangen hier een tijdje rond en rijden door naar Forsayth, het volgende kleine dorpje met een paar huizen. De route hiernaar toe was zo'n 65 kilometer afwisselend door geasfalteerde wegen en zandwegen, deze laatste waren ruig. In Forsayth stoppen we alleen om onze watervoorraad bij te vullen op onze doorweg naar de Cobbold Gorge. Tijdens deze stop roept Loes ineens: "Tom er lekt iets uit de auto". Ik dacht in eerste instantie dat is vast de airco. Op het moment dat ik kijk zie ik allemaal groene vloeistof lekken. Hmmm, dat moet de radiator zijn. Ik open de motorkap en uit de bovenste radiatorslang spuit allemaal koelvloeistof. Nee hè, wat nu? Terwijl ik het gat probeer te dichten met tape, houdt Loes een auto staande. Volgens hem is de slang versleten en heeft het ruige wegdek ervoor gezorgd dat het continue langs een ander onderdeel in motor schuurde en er dus sneller een gat in komt. De man geeft aan dat we geluk hebben gehad dat we dit lek tijdens deze stop hebben gezien, want als we het niet hadden opgemerkt en onderweg waren zou de motor opgeblazen kunnen worden. Dan hadden we dus echt een probleem gehad! Gelukkig wil deze man ons helpen en blijkbaar heeft hij er verstand van. Hij pakt een lange schroevendraaier en draait de slang los, snijdt het lekke stuk eraf en bevestigd de slang weer. De radiator slang is nu een stuk korter en schuurt nog meer tegen andere onderdelen aan, maar het is nu provisorisch gemaakt om het volgende grotere plaatsje te bereiken. Georgetown ligt 40 kilometer verderop aan de hoofdweg, heeft tweehonderd inwoners en er is een autogarage. Daar hebben we een grotere kans om een nieuwe slang te vinden. De 40 kilometer naar dit plaatsje is wederom grotendeels off-road, we houden ons hart vast. We komen veilig aan in Georgetown waar we naar het Visitor Information Centre gaan om te vragen waar de autogarage zich bevind. Natuurlijk is alles dicht op zondag!!!! Gelukkig hebben we een lidmaatschap bij de NRMA (soort van ANWB) en hebben we bereik in dit dorp. Helaas hebben ze geen patrouillewagen in de buurt. Dus ze vragen ons om in dit dorp te overnachten en morgen naar de autogarage te gaan, die gelukkig een contract met de NRMA heeft. Blijkbaar hebben we een Premium Care Membership bij de NRMA. Dit houdt in dat ze ons overal in Australië helpen, dus ook hier in de Outback, èn dat ze onder andere gratis accommodatie voor ons regelen voor de periode dat we stil staan met motorische problemen. Dit laatste wisten wij niet, maar boden ze ons aan. Tom en Loes slapen dus vanavond lekker in een eigen huisje met eigen badkamer en een echt bed dat NRMA voor ons heeft geregeld! Echt een luxe voor nomaden als ons.

De volgende ochtend, maandag 3 juli, gaan we dus als eerste naar de automonteur. Hopelijk heeft hij een nieuwe radiatorslang voor een Jeep. Helaas heeft hij deze niet op voorraad. Zijn dichtstbijzijnde leverancier zit in Mount Isa, de grootste stad in de buurt, 786 kilometer verderop. Woensdagmiddag komt het onderdeel binnen, we zitten hier nog minstens drie dagen vast. We bellen weer met de NRMA om verslag te doen van ons bezoek aan de garage en ze bieden ons aan om ons verblijf in het huisje te verlengen. Het huisje kost 100 dollar per nacht, de kosten voor het lidmaatschap bij de NRMA (300 dollar) zijn er dus alweer uit!! Na het inchecken in het huisje, gaan we weer naar het informatiecentrum om te vragen wat er in de buurt te doen is. Voor alle bezienswaardigheden hebben een auto nodig om er te komen en openbaar vervoer is er niet. We zitten dus echt vast, gelukkig heeft het toeristencentrum gratis WiFi al is het voor maximaal een uur per dag. We zijn dus echt op elkaar aangewezen, hopelijk gaat dat goed haha!! We brengen de dag al lezend door bij het huisje, doen de was, Tom klust wat aan de auto en maken een wandeling door het dorpje waar je met een half uur doorheen bent. Mensen zijn hier trouwens heel aardig, de man van het tankstation heeft onze gasslang helemaal nagekeken en proberen te maken (hij is hier wel een half uur mee bezig geweest) en onze buurman heeft ons drie kleine gasflesjes voor onze enkele kookpit gegeven, zodat we in ieder geval de komende dagen kunnen koken totdat we een nieuwe gasslang hebben.

Dinsdag 4 juli is eigenlijk een nog luiere dag dan maandag. We komen laat ons bed uit en lezen de hele ochtend tijdschriften. 'S middags gaan we voor WiFi naar het toeristencentrum, ze zien ons alweer aankomen haha, om Loes' moeder te bellen die vandaag jarig is. Het hoogtepunt van deze dag, haha!! Vastzitten in Georgetown met mechanische problemen is een van de tegenslagen van onze reis, maar we zijn heel erg blij dat iedereen ons zo goed gezind is. Gratis opvang, mensen die ons belangeloos helpen (onderweg) en een hele hulpvaardige automonteur. We zien dat er heel veel goede, hulpvaardige en belangeloze mensen op deze wereld zijn. Dit alles maakt deze dagen al gauw goed.

Op woensdagmiddag 5 juli komt ons onderdeel voor de auto hopelijk binnen. In de ochtend klungelen we wat in de schaduw en tegen 13:00 uur lopen we naar de automonteur. Hoera, het onderdeel is gearriveerd en het duurt ongeveer een half uurtje om alles te installeren. We stappen snel de auto in, vullen onze water en brandstof voorraden bij en rijden tegen 15:00 uur naar Croydon, 150 kilometer verder. We zijn weer terug on the road. In Croydon, ook een oud mijnwerkersdorpje, staat de oudste winkel van Australië uit 1894. Je krijgt echt het gevoel alsof je terug in de cowboy-tijd bent met de houten vloer en houten schappen. In Croydon koken we ook in een parkje en vullen we wederom onze voorraden aan. In de avond rijden we nog 160 kilometer vlak voor Normanton. Er zitten wel honderden stieren, koeien, kangaroos, walibies en valken langs de weg, dus af en toe is het oppassen. De kangaroos en walibies springen allemaal aan de kant, maar de koeien en stieren blijven gewoon staan en geven geen fuck. Wat zijn we blij dat we een mega stevige bullbar voor de auto hebben!!!!!