Normanton, Leichhardt River Falls and Burketown

Op donderdag 6 juli staan we met de zon op en rijden direct naar Normanton het grootste plaatsje aan de Savannah Way met 2000 inwoners. 20 minuten duurt deze rit en onze aankomst betekent dat we de eerste 800 kilometer van de 3000 erop hebben zitten. We gaan eerst ontbijten in een parkje. Hier komen we aan de praat met een man uit Newcastle, een plaatsje dichtbij Sydney. Het was heel leuk om met hem over het leven in Australië te praten. Even later kwamen we aan de praat met een Duits koppel, Max und Berit, die vroegen waar ze hun watervoorraad konden bijvullen. We wisselden onze reisplannen uit en zij raakten enthousiast van ons plan om de hele Savannah Way te doen. Ze besloten met ons mee te rijden, een win-win situatie. Gezelligheid onderweg en het is veiliger met een eventuele break-down. In Normanton hebben we onze voorraad bijgevuld, een nieuwe slang voor de gasfles gekocht en samen met Max en Berit gestart aan de echte Savannah Way.

De wegen zijn vanaf nu grotendeels niet geasfalteerd en de weg is erg golvend, waardoor je veel trilling hebt. Gelukkig vangt onze vering de meeste klappen op en we hebben de bandenspanning verminderd, waardoor die ook aardig wat klappen opvangt. De landschappen zijn vooral lange droge velden of lage bosjes velden, maar wanneer er een rivier is dan veranderd het landschap drastisch. Je ziet ineens heel veel bomen bij elkaar gegroepeerd. Onderweg zien we heel veel stieren en koeien en ook met grote regelmaat kraanvogels. Deze vogels hebben hoge stelten, zijn al met al groter dan ons en hebben mooie witte veren met een rode kop. Ze zijn heel mooi en bijzonder om te zien. Het vee steekt regelmatig de weg over en het wordt als. aar warmer en droger. We drinken meer dan vijf liter water per dag. Na ruim 170 kilometer rijden vanaf Normanton komen we ineens en uit het niets langs een kloof die we oversteken, de Leichhardt River Falls. Na de oversteek doen we een track de bosjes in en we komen uit aan de rand van de kloof. We besluiten hier te overnachten. Max en ik zoeken hout bij elkaar voor een kampvuur en de avond is heel gezellig.

De volgende ochtend, vrijdag 7 juli, gaan we na het ontbijt de rivier en de kloof verkennen. We spotten een kleine zoetwater krokodil van twee meter in de Leichardt River. Onderweg naar Burketown spotten we heel veel mooie vogels, de afwisseling en frequentie van de vogelgeluiden is enorm en onwerkelijk. In Burketown komen we bij een heet waterbron wat leuk is om te zien, maar meer ook niet. Ook in dit plaatsje vullen we onze voorraden aan en gaan we naar het Visitor Centre. In Burketown wonen vooral Aboriginals en de man van dit centrum was dan ook een Aborignal. We vroegen aan hem of we in een bepaalde rivier konden zwemmen, waarop hij zei: "I would do it, but I will not recommend it to you because of the Saltwater Crocodiles". Daarop zei ik als geintje: "ja maar jij eet natuurlijk die krokodillen op". Waarop hij heel droog zei dat hij dat inderdaad deed. Krokodil en schildpad zijn traditionele gerechten uit hun keuken. Uit een kamer haalt hij ineens en een levende schildpad en zegt: "dit is mijn lunch". Na doorvragen over hun traditionele keuken haalde hij een schaal met groenten op die we mochten proeven. Best lekker!! Na een interessant gesprek met deze man zijn we verder gereden richting Lawn Hill. Vlak voor het park, zijn we van de weg afgegaan en een droog vlak veld ingereden. We zijn net zolang doorgereden tot we de weg niet meer zagen. We hebben bewezen dat de aarde rond is haha. Hier hebben we ons kamp opgeslagen. Na de zon was onder gegaan, en het iets donkerder begon te worden, kwamen er wel duizend vleerhonden (grote fruitvleermuizen) overvliegen! Heel erg bijzonder, het duurde wel tien minuten totdat ze er allemaal langs waren! En de geluiden die ze maken!  Heel uniek. Iets daarna krijgen we bezoek van een familie koeien, waarschijnlijk staan we midden op hun looproute, aan het kapot gelopen stuk gras te zien. Ze kijken ons nieuwsgierig aan en lopen vervolgens met een boog om ons heen.