Karri Forest Explorer Drive rondom Pemberton en D'Entrecasteaux National Park

Vandaag, maandag 29 januari, zijn we begonnen bij Beedelup Falls, waar we rustig hebben ontbeten en werden lekgeprikt door de muggen. Na het ontbijt liepen we een rondje om de waterval en sprongen we als twee kleine kinderen op de hangbrug. De Beedelup Falls was voor ons de start van de Karri Forest Explorer Drive, een route van 86 kilometer door Karri-bos. De Karri-bomen horen bij de drie hoogste boomsoorten ter wereld en kunnen wel 90 meter hoog worden. Het is een eucalyptus soort en de Karri Forest Explorer Drive gaat langs en door het historische houtstadje Pemberton en verschillende parken. We kwamen met deze route kwamen we door het Greater Beedelup National Park, Big Brook State Forest, Gloucester National Park en Warren National Park. 

In het Big Brook State Forest reden we door een dichtbegroeid bos met prachtige bomen, meren en heuvels. Alles is hier zo groen! Ongelofelijk, het lijkt net de omgeving van Ootmarsum! Onderweg stopten we bij de Big Brook Dam, een prachtig meertje omringd door bos en een klein strandje het was hier erg rustig en stil totdat een man zijn drone over het meer liet vliegen... ongelofelijk die gepensioneerden van tegenwoordig. De dam zelf was niet indrukwekkend, het leek meer op een klein bruggetje. Van het Big Brook State Forest reden we via Pemberton naar het Gloucester National park. Onderweg moesten we vol in de remmen toen moeder kangoeroe voor de auto sprong. Ze had haar baby in de buidel en alle pootjes van de Joey (zoals ze een baby kangoeroe hier noemen) staken eruit omhoog! Gelukkig remden we net op tijd!

Aangekomen in het Gloucester National Park stopten we bij de Gloucester Tree. Deze boom is 53 meter hoog. Het is een van de acht geselecteerde bomen die tussen 1937 en 1952 werden omgetoverd tot uitkijktorens om bosbranden te spotten. Grote stalen pinnen zijn in de boom geslagen om als ladder te fungeren. Men koos om de bomen als uitkijkpunt de gebruiken omdat ze niet in staat waren de uitkijktorens boven het bos uit te bouwen. Met de hedendaagse techniek zoals satellieten, vliegtuigen, etc. zijn deze uitkijkpunten natuurlijk volledig overbodig om deze levensgevaarlijke uitkijkpunten te gebruiken. Daarom hebben ze nu drie van deze bomen opengesteld voor het publiek. De meeste mensen bekijken deze bomen, maar Tom en Loes willen natuurlijk de full experience. We beginnen dapper en zetten onze eerste stappen op de stalen pinnen die om de boom omhoog gaan. Nadat we vijf meter boven de grond zijn, vragen we ons al af waar we aan begonnen zijn. De pinnen zijn zo'n 2,5 centimeter breed en rond en hebben een minimaal grip profiel. Achter ons heen zit een soort van kippengaas wat niet veel vertrouwen geeft, en bij elke stap die we hoger gaan, voelen we de pinnen een beetje doorbuigen.... bijna huilend gaan we naar de top van de boom, en als we halverwege zijn, komen er twee mensen tegemoet! Zij moeten naar beneden en dat betekend, langs ons! We grijpen ons vast met onze zweterige handjes en gaan zo dicht mogelijk tegen de boom staan zodat de mensen langs ons heen kunnen. De pinnen zijn niet breder dan 60 centimeter dus heel makkelijk gaat dat niet. Ook zitten de pinnen diagonaal zo'n 50 centimeter uit elkaar, ver genoeg om bij iedere stap bang te zijn voor een misstap. Na een tijdje komen we in de top van de boom, waar een platform is. Eindelijk een ondergrond. Het uitzicht is fantastisch en we komen even op adem. Helaas realiseren we al snel dat we ook nog terug moeten. We hebben het overleefd, maar mijn god, dit is het ergste en meest enge wat we ooit in ons leven hebben gedaan... De volgende stop in het Gloucester National Park was de Cascades, waar we lunchten en een wandeling maakten langs het water.

Het laatste park van de Karri Forest Explorer Drive was het Warren National Park. Hier reden we de Hartbreak Trial, een hele smalle 10-kilometer lange gravelweg door Karri Bos. Een groot gedeelte van de weg reden we langs de Warren River wat een heel mooi uitzicht gaf. Zo nu en dan moeten we stijl omhoog waardoor we een nog mooier uitzicht hebben over de rivier. Aan deze route ligt ook de Dave Evans Bicentennial Tree, één van de andere voor publiek geopende beklimbare bomen. De Gloucester Tree was ons niet hoog genoeg, dus kozen we ervoor om deze boom te beklimmen. De allerhoogste met 68 meter hoog en 182 stalen pinnen. Wat een geweldig plan! Ook deze boom beklommen we met bloed, zweet en tranen. En de treden waren hier nog smaller en verder uit elkaar. En het is zo vreselijk hoog! Boven aangekomen, hebben we wederom een fantastisch uitzicht over de bossen en zelfs over de duinen! Het waait behoorlijk en de top van de boom, inclusief planken hutje en wij, schudden rustig heen en weer. Af en toe kraakt er wat. We voelen ons niet geheel comfortabel dus gaan terug naar beneden. Tree voor tree, met zweterige handen en bibberende knieën. Terug op de grond blijven we een tijdje lachen en zitten we nog vol adrenaline. Dit doen we NOOIT weer! Totdat er een andere uitdaging komt natuurlijk, haha.

Na ons klimavontuur zijn we via het plaatsje Northcliffe naar Windy Harbour gereden, een gehucht in D'Entrecasteaux National park. We stoppen bij Point D'Entrecasteaux en lopen naar een uitkijkpunt dat the Window heet. Een enorm gat in de klif wat een geweldig uitzicht geeft in de oceaan! De daaropvolgende uitkijkpunten zijn niets minder en we kijken onze ogen uit. Wat een groot contrast met de bossen, de wijnvelden en de kraakheldere, vredige strandjes die we gisteren hebben bekeken. We maken voor het eerst echt kennis met de Zuiderlijke Oceaan, de oceaan die Australië scheidt met Antarctica. Ruig, woest, ongerept, helder, schoon en bovenal prachtig!

We verlaten dit deel van D'Entrecasteaux National park en rijden via de zelfde weg terug naar Northcliffe. Onderweg stoppen we bij Mount Chadalup waar we ons avondeten bereiden op de barbecues van de gemeente. Hier verbazen we ons nog steeds over dat echt overal om de paar kilometer en bij elke bezienswaardigheid gratis barbecues staan en bijna altijd zijn ze brandschoon. Soms zitten er zelfs barbecue tools bij, zoals een spatel en een tang. In Europa zou dit allang vernield zijn en op z'n minst helemaal vervuild.

Na ons eten vervolgen we onze weg richting Walpole. Halverwege de weg komen we langs Shannon National Park waar ook weer een route door een bos is. We kijken naar de zon en zien dat we nog ruim een half uurtje hebben dus we besluiten om de route nu dan maar te rijden in plaats van morgenvroeg. Het is een mooie route, maar niet veel anders dan de routes van vanochtend. Wanneer we het bos en de gravelweg  verlaten horen we een raar slepend en ratelend geluid onder de auto. We stoppen langs de weg en kijken onder de auto. We zien een hele lange dikke tak onder de auto die zich tussen de achteraandrijfas, een paar andere buizen en kabels heeft gewurmd en over de grond sleept. We krijgen hem er niet tussenuit, proberen hem met onze messen te snijden en zagen, maar tevergeefs. We hadden onze zaag in verband met ruimtegebrek bewust op de boerderij achtergelaten, het is immers zomer en je mag toch geen kampvuren maken tot het weer herfst is. Blijk je hem altijd weer voor zoiets nodig te hebben. Na bijna een half uur draaien aan de tak en de auto-onderdelen iets aan de kant drukken lukt het ons dan toch. We willen natuurlijk niks kapot breken, dan zijn we verder van huis. Het is inmiddels donker geworden en moeten nog zo'n vijftien kilometer naar onze overnachtingsplek. Niet heel ver, maar door een hoog bos zonder verlichting is het wel volledig concentreren, want kangoeroes leven vooral 's avonds. En ja hoor, wat gebeurd ons. Een hele grote kangoeroe sprong voor onze auto... ook hier remden we gelukkig echt net op tijd! Wanneer we stilstaan, blijft het dier ook zo mooi voor de auto stilstaan en kijkt ons aan van: was dat nou nodig? Het laatste gedeelte van de rit rijden we dan ook extra langzaam en oplettend en we zijn heel erg opgelucht wanneer we op onze slaapplek aankomen