Mornington Peninsula, voor de tweede keer Phillip Island & Wilson Promotontory en de rit naar NSW

Mornington Peninsula, voor de tweede keer Phillip Island & Wilson Promotontory en de rit richting New South Wales 16-19

Op maandag 16 april worden we voor het eerst sinds vijf weken weer wakker op het grootste eiland ter wereld. Na een mooie tijd te hebben gehad op het kleine broertje van Australië, Tasmanië, gaan we vanuit Melbourne op weg naar Sydney. Daar waar onze roadtrip met onze eigen auto allemaal begon. We gaan naar Sydney om werk te zoeken, de auto te  verkopen en om Erik op te zoeken, waar we bijna drie maanden mee samen hebben gewoond in Sydney.

In februari vorig jaar reden we ook al van Melbourne naar Sydney. Destijds deden we het in drie dagen, omdat we onze huurauto weer moesten inleveren. We namen toen de snelweg door het binnenland en het laatste stukje langs de kust. Deze keer hebben dus onze eigen auto en kunnen we het lekker op ons eigen tempo doen. We kiezen ervoor om deze keer de weg langs de kust te rijden.

Onze eerste stop is dan ook de Mornington Peninsula, een schiereiland aan het einde van de Phillips Bay. Op het uiterste puntje ligt het quarantaine station waar in het verleden iedereen werd gescreend die Australië per boot binnenkwam om Europese ziektes uit deze nieuwe natie te weren. Leuk om een stukje geschiedenis te bekijken, maar verder niet heel bijzonder. Ook is hier de kustlijn erg mooi en ruig. We bezoeken een vuurtoren en spotten veel wilde dieren. Halverwege de middag vervolgen we onze weg naar Phillip Island waar we de zonsondergang willen bekijken. We zijn hier vorig jaar al tijdens onze weekendtrip met Alessandro en Valerie geweest, maar we zijn nu toch in de buurt. De zonsondergang is prachtig en de oceaan is ruig. Het zorgt voor mooie foto’s en hoe veel zonsondergangen we ook al hebben gezien, we kunnen er geen genoeg van krijgen. Op een plekje niet ver van Phillips Island overnachten we bij een sportvereniging, waar we mogen kamperen.

Vandaag, dinsdag 17 april, is het niet ver rijden naar Wilson Promontory, waar we ook destijds met Alessandro en Valerie zijn geweest. Toen hebben we Mount Oberon beklommen en op een paar stranden gelegen. Nu deden we een hike naar de top van Mount Bishop en liepen we de Lilly Pilly Gully wandeling. Op de top hadden we een heel mooi uitzicht over de westkant van het nationale park. De wandeling ging door mooi bos en het is herfst dus de kleuren waren prachtig. Na de wandeling verlieten we het park en sloegen we ons kamp op bij het Franklin River Reserve.

In de twee opvolgende dagen, woensdag 18 en donderdag 19 april waren er weinig hoogtepunten en reden we vooral veel. Op de eerste dag stopten we bij het Gippsland Lakes Coastal Park, bij Sale Bairnsdale en Lake Entrance. Dit laatste plaatsje had een mooie ligging, waar zoals de naam al aangeeft, de opening van het meer naar de oceaan is. Zo orgineel bedacht die Australische plaatsnamen, haha. In dit plaatsje hebben we even een strandwandeling gemaakt en bij de zeehonden gekeken. Bij Lake Tylers Beach hebben we overnacht. Op donderdag was het echt een lange autorit. We hadden ons een beetje vergist in de afstand. Eerst reden we 150 kilometer langs de kust en toen nog 250 door de bergen naar Mount Kosciuszko National Park. Onderweg staken we de grens van Victoria naar New South Wales over, altijd leuk zo’n momentje, als is het niet meer dan een simpel bord langs de kant van de weg. Na een hele dag te hebben gereden, kwamen we rond etenstijd eindelijk aan. Op bijna 1900 meter hoogte hadden we een mooi kampeerplekje gevonden. Ijskoud, maar het uitzicht was prachtig. Overal bergen om ons heen en de zonsondergang was magistraal. De hele lucht was roze belicht, prachtig! Wat komen we toch op mooie plekken en wat is de wereld mooi!