De Golden Bay

Vanmorgen gingen we eerst naar het Visitor Centre van de DOC om onze tickets op te halen voor de Abel Tasman Coast Track en daarna naar de I-Site om een kanotocht te boeken voor de eerste dag van deze tocht. We gaan dus drie dagen wandelen en één dag kanoën. De medewerkster van de I-Site was niet echt vriendelijk en ze reageerde op alle vragen über chagrijnig. Loes zei dan ook: "Maybe it's time for a New job!" Dit was echt grappig! Hierna zijn we naar een WiFi-paal gereden en hebben we onze eerste paar overnachtingen in Melbourne geboekt. We hebben namelijk geen zin om na de vlucht nog opzoek te moeten naar een slaapplek.  Daarnaast schijnt de Australian Open (Grand Slam tennistoernooi) dan te zijn en werden we geadviseerd alvast wat te boeken. We hebben een mooie Airbnb gevonden in het centrum van Melbourne, erg handig aangezien we heel wat dingen moeten regelen. Maargoed we hebben vandaag in ieder geval onze verplichtingen weer gedaan.

We vervolgden onze weg richting Cape Farwell, het meest noordelijkste puntje van het Zuidereiland, ook helemaal in het westen gelegen. We moesten dus zo'n 2,5 uur vanaf Nelson rijden. Na een tijdje pikken we een lifter op. Het blijkt een kiwi zijn en hij is hippie. Hij vertelt dat er in Takaka een hippie community is, waar hij woont. Er wonen hippies van over de hele wereld. We hebben een fascinerend gesprek over het leven, mediteren en natuurlijk over drugs. Na een half uur komen we wederom een lifter tegen en dit blijkt een vriendin van onze lifter te zijn, dus we nemen haar ook mee! Het is erg gezellig tijdens onze anderhalf uur durende rit. We brengen ze naar hun community en we zijn uitnodigt om in de bossen te komen waar de community zich bevind. We besluiten om eerst verder te rijden richting Cape Farewell, omdat het vandaag perfect strandweer is. We nemen op onze terugweg wel een kijkje in de bossen.

Onderweg naar Cape Farewell komen we langs Te Waikoropūpū Springs, oftewel Pupu Springs in gewoon Engels. Deze bron is 63 meter diep en het water is zo helder dat je met zonnig en helder weer de bodem kunt zien. Het is vandaag redelijk bewolkt dus we zien inderdaad dat de bron heel erg diep is, maar zien helaas niet de bodem.

Na een kort rondje te hebben gelopen, rijden we verder richting Cape Farewell en we rijden langs de Golden Bay over een weg vlak langs het strand. De Golden Bay is een baai van 70 kilometer lang en de route erlangs is een hele mooie route. Op het moment dat wij erlangs rijden is het eb en we zien honderden meters al dan niet kilometers lange gouden zandvlaktes de diepte in. De stranden lopen hier dus heel geleidelijk de zee in en met vloed kun je dus honderden meters de zee inlopen, zo ondiep is het. Met vloed zijn de strandjes slechts enkele meters, bizar het verschil. Heel bijzonder om te zien.

Eenmaal aangekomen bij Cape Farewell gaan we eerst naar Wharariki Beach. Na een korte wandeling van een uur door groene heuvels en later hoge zandduinen komen we op het strand aan. Het leek wel een woestijn, zo grote zandoppervlakte was het. Er was een lichte zandstorm, zo hard waaide het. Maar het was prachtig! Er waren gigantische rotsformaties op het strand en allemaal natuurlijke stenen poeltjes. Daar lagen natuurlijk Loes haar vrienden in te dobberen! Vier kleine puppy zeehonden die niet bang waren en erg nieuwsgierig! Ze struikelden de hele tijd over de rotsen, super schattig en eigenlijk te lief om aan te zien. Ondertussen stonden we een kwartier te kijken en toen we terug wilden stond het water ineens tot aan onze knieën en het bleef maar stijgen. Wauw wat gaat het verschil van eb naar vloed hier snel en wat is het verschil groot... Dit is overigens een andere strand dan die aan de Golden Bay. Dus is gelegen aan de Tasman Zee aan de westkust, het is hier op andere tijden en op een andere manier eb en vloed.

Na deze strandwandeling zijn we dan uiteindelijk naar Farewell Spit gegaan, dit is een  kilometers lange natuurlijke kaap van zand, die jaarlijks met 17 kilometer groeit!!!!! Over een tijdje zit het Noordereiland dus aan het Zuidereiland vast. Deze kaap scheidt ook deels de Tasman Zee van de Cook Straat, de waterweg tussen Noord en Zuid. Het uitzicht was niet zo bijzonder, maar de informatie erachter vonden we geinig! We reden terug richting Takaka en ergens halverwege vonden we in de bosjes een prachtig overnachtingsplekje aan de Golden Bay. Toen we ons bed 's avonds opmaakten vonden we de tas van Aurelie, het hippiemeisje dat met ons meelifte, hier zaten onder andere haar paspoort en creditcard in, er lag ook een briefje in en op die manier hebben we via een lange omweg haar kunnen bereiken.