Milford Sound

De wekker gaat om 06:45 uur, het is ijskoud. Het voelt als winter, dus we doen al onze kledinglagen aan inclusief muts en handschoenen. We blijven in de auto en rijden zonder uit te stappen richting de Milford Sound. Na een uur rijden langs een prachtige weg en door de Homertunnel arriveerden we. De Homertunnel is een eenbaanstunnel van 1,2 kilometer, waar je minstens 10 minuten staat te wachten voor het stoplicht van de tunnel, als er geen rij staat. Vandaar dat we extra vroeg wegreden, maar we waren de enigen op de weg dus we arriveerden al om 07:45 uur bij de Milford Sound. We hadden dus nog ruim een uur de tijd voordat we ons moesten melden bij de boot.

Het was helder en droog weer, dus we zetten een heerlijk kopje koffie in ons rijdende huisje. Ondertussen begint de zon te schijnen en de temperatuur stijgt gelukkig. Handschoenen gaan uit, mutsen gaan af en de verschillende laagjes gaan weer uit. Na de koffie lopen we langs de kade en kijken uit over de Milford Sound. Het is indrukwekkend en zeer spectaculair om deze fjorden te zien. De zon staat perfect en het water is zo helder dat de Milford Sound weerspiegeld. Ik maak dus snel een paar foto's met het gewenste resultaat. We loaden deze foto op!

We lopen richting de boot van Go Orange en staan vooraan in de rij, omdat we dus zo vroeg zijn. De rij wordt groter en groter (200 mensen), totdat een Duits stel ons aanspreekt dat we tickets moeten hebben. Wij hadden alleen een bonnetje van de reservering, en moesten onze tickets ophalen bij de receptie. We stonden dus in principe weer achteraan. Eenmaal aan boord, vertrokken we al snel.
Na de eerste bocht zagen we al een gigantische waterval! Deze waterval voorziet het hele dorp van stroom en water en is bovenal prachtig!

Overal waar we keken waren hoge bergen, besneeuwde toppen, watervallen en rotsen! Wat voelen we ons klein tussen deze bergen. De boot maakte een keerpunt in de Tasmanzee en terug in het fjord kwamen we langs een rots met een zeehondenkolonie! Even later kwamen we weer langs een waterval. De boot kwam zo dichtbij de waterval, en de waterval kwam met zo veel kracht naar beneden, dat de waterval weerkaatste op het water en iedereen op het dek van de boot werd nat!
De cruise duurde 2 uur en we kregen zelfs een klein ontbijt tijdens het varen. Het was een geweldige ervaring! 

Na de boottocht reden we naar The Chasm, waar we het Duitse stel weer tegen kwamen, we raakten aan de praat en we liepen samen met hun een rondje. Het was mooi om te zien, we zagen hele grote rotsen waar keihard water doorheen stroomde. Door de erosie was een heel mooi landschap ontstaan. Dit was ook een heel toeristisch punt, zo een waar de touringbusen vol met Jappen en Chinezen komen. Mooi om te zien, maar eigenlijk was dit dus ook een beetje teleurstellend. Totdat ik van het pad afging en de bosjes doorging, samen met Karsten. We gingen op verkenning uit en kwamen bij een hele mooie waterval en kristal helder water omgeven door hele mooie bush met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen.
We vertelden Karsten en Nathalie van onze plannen om de Gertrude Saddle te lopen en zij werden enthousiast. We reden dus samen naar deze track (die advanced was, dus wij vonden het te gevaarlijk om het met z'n tweeën te doen, maar dat hebben we ze niet gezegd) we gingen van start en zagen al gauw een waarschuwingsbord waar op stond dat je sneeuw ijzers, touwen, gps en ervaring nodig had voor deze track. Hebben we natuurlijk niet... Toch gingen we door! De tocht ging door een droge rivier (dit was de reden waarom je de track niet mocht lopen met regen) er lagen veel losse stenen en over veel rotsen moest je heen klimmen. We volgden de rivier voor een tijd en we kwamen hoger in de bergen. Karsten en Nathalie (erg ervaren in de bergen) hadden een gps, we liepen dus nog steeds goed. Hoger in de bergen, liep er wel water in de rivier. Hier moesten we dus zonder uit te glijden naar de overkant komen. We kwamen hoger en hoger. Er kwam een punt dat we in de sneeuw liepen. Het was een erg stijl pad en de stenen vielen bij elke stap naar beneden. We wilden door, maar Nathalie leek dit niet verstandig. Dus na de gevolgen te hebben overzien en een paar tegemoetkomende klimmers gesproken te hebben, besloten wij om toch nog een stukje verder te gaan. De sneeuw werd dikker en de berg steiler. Het uitzicht was fenomenaal! Pas toen de sneeuw veranderde in ijs, en er touwen tevoorschijn kwamen, besloten we toch maar om te keren (omhoog gaan zou echter geen probleem zijn, maar dalen zou gevaarlijk worden). Nathalie en Karsten zaten een stukje verderop op ons te wachten. We liepen samen terug naar de parkeerplaats. Het was een spannende tocht en we hebben een erg gezellige dag gehad!